Ik moet echt even wat gal spuwen hoor Ik heb een dochtertje van bijna 8 maanden en mijn ex is tijdens de zwangerschap 'in beeld' geweest, omdat ik hem de kans wilde geven dingen voor de kleine te kunnen doen en mij daar waar nodig te steunen. Hij wilde graag in beeld blijven, en ook al zag ik geen heil meer in een relatie (vanwege voorgaande problemen) wilde ik hem wel de kans geven een vader te kunnen zijn. Dit monde keer op keer poging na poging op niets uit. Ja, in heel veel stress en spannings/paniekaanvallen bij mij. Op aanraden van mn vk moest ik er maar goed over nadenken of ik hem wel bij de bevalling wilde hebben, daar ik in sterke twijfel zat vanwege dit dus. Toen ik bevallen was is hij 1x op kraamvisite geweest en van zijn houding ben ik geschrokken, en daarna werd het er niet beter op! Ik had mn meisje even aan hem gegeven omdat ik naar de wc moest en toen ik terug kwam was zei nog steeds aan het huilen en hij deed niets. Hij zei alleen; 'Hou es op joh' !? Ik heb door kraamvrouwenkoorts 2x een week in het zh gelegen en door alle stress en klote start heb ik hem die tijd niet uitgenodigd. Was er gewoonweg niet aan toe, en aangezien hij toch geen bijdrage leverde leek het me niet verstandig voor mij, voor de sfeer en dus ook niet voor de kleine. Intussen had ik contact met een ex, op een dag liep ik met hem en mn dochtertje ergens, en binnen 5 minuten kreeg die jongen een smsje, van we weten waar jullie lopen, als ik jullie was zou ik achterom blijven kijken. Binnen no-time belde mn ex (verwekker van mn dochtertje) op, waar en met wie ik was en ging behoorlijk tekeer. De tijd daaropvolgend kreeg ik vreemde smsjes, priveberichtjes op internet (ook van onbekenden), aanmeldingen op msn, bedreigingen, enz. Ik heb zelfs een paar keer op het punt gestaan om aangifte te doen van laster en bedreiging. Ik heb mijn ex nog 1x aan de telefoon gesproken en hij zat alleen maar te schelden en te ouwehoeren over waarom ik met die andere ex weer om ging want blabla. Heb hem toen nog normaal te woord gestaan, simpel gezegd dat dat niet zijn zaken zijn en het gesprek ging op een gegeven moment wel rustig. Hij vroeg echter weinig tot niets over 'onze' dochter, want waarom ik met die ander omging was belangrijker ofzo. Ik heb de periode daarna goed nagedacht en me afgevraagd of die stress wel goed zou zijn. Nee dus, dus heb ik na heeeel lang wikken en wegen het contact verbroken, ander nummer genomen, helaas het was niet anders. Het was of een ander nummer, of elke keer gestrest raken van nietszeggende, dwingende, dreigende smsjes. Ik heb hem tijdens de zwangerschap én daarna eindeloos veel kansen gegeven en hem overal bij geprobeerd te betrekken. Mee naar zh, echo, vk, babyzaak, informatie gegeven/site's/dvd/boekjes, enz. Maar ik heb alles zelf moeten regelen, spullen via marktplaats geregeld enz. Het enige waar ik zijn hulp bij heb gevraagd is of hij wilde rijden om die spullen op te halen. Op een gegeven moment was dat zelfs te veel want, óf ik wel wist wat die benzine allemaal koste?? Mijn ouders hebben heeeeel veel spullen voor mij en de kleine gekocht, gloednieuwe wandelwagen beddengoed, kleertjes, enz enz enz. En dan heb ik het nog geen eens over de psychische steun waarvoor ik bij hem niet terecht kon, want dat was allemaal te moeilijk en te lastig, maar hij wilde me wel terug Tja, voor niets gaat de zon op he.. Nu komt het dus... hij loopt tegen iedereen te verkondigen dat hij zn kind niet mag zien en dat hij alles heeft betaald en blabla. Hij vergeet even te zeggen dat hij alles wat hij had aan moeten pakken niet heeft aangepakt, zelfs de geboorte kaartjes die hij zou opkomen halen liggen hier nog!! Hoe belangrijk is zij dan??? En ik heb het een paar keer aan 'm gegevraagd/gezegd, die kaartjes liggen hier nog, kom je ze nog halen, moet ik ze opsturen, wat?! Hij zou naar eigen zeggen ook spullen/kleerttjes voor haar hebben die zou hij dan opsturen of langs brenegn, heeft ie nog steeds niet gedaan, ik ontvang of hoor helemaal niets. Ondertussen heeft hij mijn reputatie zo kapot gemaakt dat ik me nergens meer hoeft te vertonen zonder ruzie en mss wel erger te krijgen. Hij gaat nog wekelijks stappen, rijdt auto, gaat naar voetbal met zn seizoenskaart, heeft zn illegale kleding handeltje, maar hij heeft geen geld voor de kleine!! En ik hoef geen geld, ik wilde gewoon dat hij zich als een vader zou gedragen, en dus gewoon de moeite nemen om iets voor je kleine te kopen of te doen. Geld storten is geen kunst! Ja, ik heb dit meerdere malen met hem besproken, eerst vriendelijk en daarna lichtelijk geirriteerd. Zijn antwoord; 'waarom zou ik betalen voor een kind dat ik toch maar 1x in de week zie' !!!! Nou hoor ik vanavond weer van iemand dat hij wéééér mooi weer liep te spelen en de getroffen vader loopt uit te hangen, maar dit was wel op een feest afgelopen weekend, terwijl ik al anderhalf jr niet ben wezen stappen, en 24/7 voor mijn kind moet én wil zorgen! En hij...!!!! Hij doet maar!!!!! Ligt dit nou aan mij ofzo?!
Slappe zak. Ik niet eens meer iets van hem willen. Laat hem lekker uitzoeknn. Ga jij je lekker focussen op je nieuwe leventje met je fijne meisje en laat dat stuk onnozel lekker in ze eigen wereld zitten. Heel rot dat iedereen zo over je denkt dat snap ik helemaal, maar ooit valt hij ook door de mand. toy toy toy
hey draak86, bedankt voor je comment.. ik wil ook eigenlijk helemaal niets (meer) van hem, maar diep van binnen blijf ik me afvragen waarom hij me zo zwart maakt, terwijl ik hem alle gelegenheid heb gegeven een vader te zijn. is het dan zo vreselijk dat ik dan na alles voor mezelf (en de kleine) kies en rust wil ipv die stress?? als hij zn verantwoordelijkheden niet neemt, moet ik hem dan in mijn huis toelaten?? tijdens mijn zwangerschap is hij ook gaan feesten en gebruiken terwijl ik alleen thuis zat. hij moest dan even stoom afblazen en iets ontspannends gaan doen. en ik dan? ik kan toch ook niet van mijn buik weg lopen, of zeggen tegen mn meisie, joh zoek jij het vanavond even uit, mama heeft even geen zin. het doet gewoon wel pijn, te weten dat je er samen voor gekozen hebt, en je dan alles alleen moet opknappen. ik wil me ook foccussen op mn nieuwe leventje en op mn meisje, zij gaat voor alles. en ook al ben ik mentaal (best) een sterke meid, het is zo moeilijk af en toe, want ik hoor en zie hem zo zielig doen naar de buitenwereld, zelfs tegen mijn vrienden/dinnen. het maakt me echt kwaad, hij moet eens weten hoe mijn leven is veranderd terwijl hij maar wat loopt te klootzakken en de 'hooligan' uit loopt te hangen. voetbalstadion is hier verdomme letterlijk om de hoek, maar hij heeft nooit de moeite genomen. nu hoeft het ook niet meer, weet niet wat ik zou doen als ik hem zou zien...
Je wordt er sterker door. Is misschien een therapie niets voor je? Zodat je het een plaatst kan geven, en dat ze je helpen met adviezen etc.? Ikzelf zit nu ook weer in therapie, en het lucht wel op. Je bent een goede moeder, je kiest voor je dochter! Dat kan hij niet zeggen. Laat hem maar de 'zielige vader' spelen. Je hebt niets aan hem, en je hebt hem kansen genoeg gegeven. Het is moeilijk, maar ook voor jou schijnt achter de grijze wolken de zon. Kijk naar je dochter, daar doe je het allemaal voor
Waarom hij zo doet? misschien omdat hij heeel diep in zijn hart weet dat hij fout zit? maar dat is moeilijk toe te geven dus doet hijmaar zo, hoeft hij iig niet bij zichzelf na te denken
Hoi SheDevil, Ik herken best veel uit je verhaal over je ex. Mijn ex speelt ook het slachtoffer, wel op een iets andere manier, maar ook hij verkondigt gráág overal dat ik hem buiten de deur heb gehouden en ook nu dat hij vaak genoeg zijn dochter niet mag zien. Maar de reden waarom dat is (agressie en mij gewoon psychisch gek maken), dát vergeet hij er even bij te vertellen. En dat er 1001 pogingen zijn geweest om wél samen dingen te doen tijdens de zwangerschap, ook dát wordt niet gezegd. Want er zijn verdomd weinig vrouwen die niet alles op alles zetten om ondanks de verbroken relatie toch nog samen als ouders iets op te bouwen voor je kleine. Tenminste, in het geval als je bewust samen hebt gekozen om voor een zwangerschap te gaan en samen de wens had voor een kleintje. (Ongeplanned zwanger raken is vaak toch wat anders). En dat een zwangere vrouw bij een man weg gaat, ook dát doet een vrouw niet zomaar. Daar moet heel veel voor gebeuren wil je die keuze maken. (En zelfs daarna knaagt het nog, want je wilt zo graag een "normaal" gezinnetje , zoals elke andere prille moeder, gewoon samen je kleine opvoeden). Ik heb alles voor m'n dochtertje in de zwangerschap zelf gekocht, hij heeft niks gedaan, nergens wilde hij mee helpen, want zolang ik aangaf dat ik hem echt niet terug wilde deed hij niks (en ik heb echt op een redelijke manier dit vriendelijk duidelijk gemaakt, elke keer weer, geprobeerd rekening te houden met z'n gevoel, maar niets hielp, al had ik satijnen handschoentjes aan). Volgens mij heeft jouw ex dat ook gehad, de houding "Oke ik krijg je niet meer terug, laat maar zitten dan". En hoppa, weg is de vaderrol. Weet je waarom "dit soort mannen" zulke verhalen ophangen en zich zo gedragen? Puur omdat ze aan de kant gezet zijn. Ze kunnen het niet verkroppen. Een vrouw verbreekt de relatie. Oke, dan is alles ook over en uit en gaan ze alles doen om jou te irriteren en weigeren ze nog ergens aan mee te werken. En de verhalen ophangen dat ze niks mochten doen en nooit welkom waren. Want ze kunnen het niet hebben dat ze gedumpt zijn, zo simpel is het. En door de verhalen te verdraaien krijgen ze begrip van hun vrienden/familie, kennelijk hebben ze dat nodig. En ook wordt er dan slecht over jou als ex gesproken en ook dat vinden ze heerlijk om te horen, want ze zijn immers kwaad op je, dat je geen relatie meer wilt. En ja ik begrijp het verdriet wel, maar nee zo hoef je je niet te gedragen. En zelfs al zou je je even zo gedragen, waarom het zoooooo lang door moet gaan, nee dat begrijp ik niet. (Het is algemeen bekend dat als een relatie verbroken wordt, de persoon die gedumpt wordt vaak heel kwaad is... dus met een zwangerschap erbij is het allemaal nog veel heftiger, maar met dit doelloze gedrag bereik je niks, laat staan hoe het voor de kleine is). Inmiddels heb ik me er maar bij neergelegd, maar het "waarom" blijft knagen van binnen en maalt elke dag nog door m'n hoofd. En als er een middeltje uitgevonden wordt, waardoor je immuun wordt voor het zwartmakerij-praatje van je ex, dan zou ik die graag hebben Want ook dat knaagt van binnen, ook al weet je dat het leugens zijn. Het is gewoon niet leuk. (Ik geloof overigens ook best dat er mannen zijn, die hun ex wel steunen tijdens de zwangerschap en als de kleine er eenmaal is, maar helaas zijn dat er verdomd weinig.)
Hoi, Walgelijk zo'n figuur. Ik herken er ook wel dingen in. De mijne woont gelukkig niet in dezelfde stad, heb hem al 1.5 jaar niet meer gezien. Ik hoop dat het ook zo blijft, maar ben elke keer bang dat hij onverwachts voor de deur staat (al ben ik verhuisd). Zulke kerels doen het alleen voor de buitenwereld, want wie wilt nu zeggen over zijn eigen als iemand vraagt: hoe gaat het met je kind(eren)? Oh, uuhh intreseert me geen hol hoor die kind(eren), wil ik niks mee te maken hebben! Daarom proberen slachtoffer te spelen en soms lukt het helaas ook. Het zal je nu wel hoop ergenissen geven maar op een gegeven moment kom je in een periode en doet het je niks meer, hij is uiteindelijk de grote looser met niks en gaan er bij sommige mensen wel de ogen open dat er iets niet klopt. Groetjes Brez
Hoi meiden, dankjewel voor jullie reacties. Ben 'blij ' dat ik hier herkenning vind, want eigenlijk kan je het hier toch niet zomaar met iemand over hebben (behalve familie ofzo) zonder dat het overkomt als zwartmakerij. @ loran: ik heb therapie gehad, dwz haptotherapie, dat was nav de relatie voor deze waar ik nogal gebroken uit kwam, mede door het verlies van mn zoontje tijdens de zwangerschap. Het werd uiteindelijk ook therapie om hoe ik om kon gaan met deze relatie en de partner die ik nu had, want dat werkte ook niet helemaal hoe het zou moeten. En ik dacht dat het aan mij lag, omdat ik 'koud en kil' was geworden, dacht ik.. Maar na een tijdje kwam ik tot de conclusie dat het niet aan mij lag. Mijn ex -toen partner- ging ook in therapie op aandringen van mij zo bleek, maar goed, dat heeft dus niets geholpen anders waren we nog bij elkaar. Haptotherapie hielp voor mij wel en voelde me na elke sessie als herboren en weer dichter bij mezelf, maar als je in zo'n relatie zit waar de één aan zichzelf werkt en de ander niet, dan wordt je zo weer naar beneden getrokken. Nu doe ik het gewoon op eigen kracht, heb dat altijd gedaan en zo zal ik er nu ook weer uit komen. Mijn probleem is gewoon altijd dat ik blijf denken en malen 'wat als, wat als..' Ik word er gek van! Hoe verdrietig en kwaad ik ook ben, soms komt dat gevoel van houden van en verlangen weer naar boven en dan ben ik in staat om hem op te bellen of op te zoeken. Zo van, waarom heb je me alles alleen laten doen, waarom laat je mij/ons barsten?! Ik begrjp het gewoon niet, en dan ga ik twijfelen, aan hem of aan mezelf. En dat laatste is gewoon niet fijn. Ik weet dat ik heel sterk ben en een goeie moeder ben, dat ik wél alles voor mijn kindje doe, en ook dat ik 'goed' heb gehandeld, maar stel, wat als...?? Ik wil(de) zo graag een gezinnetje zijn met hem erbij, en zelfs nu dagdroom ik er soms over. Zelfs de gasten die geinteresseert zijn in mij hoef ik gewoon niet. Het voelt gewoon niet 'eigen', snap je wat ik bedoel? Kijk die ex waar ik weer mee omging, daar ben ik jaren van overtuigd geweest dat dat de ware was, en ik heb echt moeten afkicken van hem. Hij wilde mij terug en dat vond ik heel moeilijk vanwege die gevoelens die hij bij mij wist los te maken, maar zelfs daar kon ik niets mee beginnen. Het voelde gewoon niet goed! Tegenover mijn meisje ook niet, zo vreemd... En dan zegt mn ex -haar verwekker- dat het voor hem zo moeilijk zal zijn om een nieuwe vriendin te krijgen, 'want wie wil er nou een jongen met een kind' ??? Pardon?! Hoe bedoel je ego! @ Lizz: je hebt gelijk hoor, er zijn maar weinig vrouwen die wel hun best doen om er wel samen wat van te maken, al is het alleen maar voor het kind. Ik heb heel vaak op het punt gestaan hem voorgoed uit mn leven te bannen omdat ik het gewoon niet meer aan kon, dat ik door mn bene zakte van ellende en verdriet. Het voelt alsof hij heel mn zwangerschap heeft verziekt, iets moois wat je samen moet doen en een echte man aan je zijde die je steunt heb ik niet gehad. Je vertelt dat jouw ex ook zoiets had van als je me niet terug wilt laat alles maar zitten dan. Dat had hij ook wel ja, hij zei me constant dat ik hem maar een 2e, 3e, 4e, 5e kans moest geven en weer een relatie moest beginnen samen want dan kon die laten zien dat ie veranderd was. Wij gingen nog wel samen om, juist om die reden dat hij zich dan kon bewijzen, maar nee dat ging alleen maar als we ook écht weer een relatie aangingen, dat is toch raar?! Nou en dat weigerde ik gewoon, want dan zit je er weer tot je nek aan in. Hij heeft ook een paar keer gezegd dat hij 'ervan af ziet' Alsof je een aankoop hebt gedaan en terug gaat naar de winkel om het te retourneren!! Hij zou er niet mee kunnen leven om zijn kind maar 1x in de week te zien, en dat een andere man het zou opvoeden. Een kind zou niet gebaat zijn aan een vader die kapot aan het gaan is. Hallooooo! En mama dan, nee ik voel me helemaal happy de peppie zkr! Echt zo self-absorbt! En alsof ik zit te wachten op een andere man laat staan een nieuwe vader voor mn kind. Er is er maar één en die laat zn zaakjes versloffen helaas. Nu hoorde ik afgelopen weekend dat een vriendin van mij hem de wind van voren heeft gegeven toen ze hem - jawel- op een feest tegen kwam. Hij was daar ws met zn hooligan vriendjes en zij zei tegen hem dat ials ie iets wilde bereiken met mij of mn dochtertje dat ie dat voetbal links moest laten liggen en zich bezig moest houden met een echte vader zijn. Weet je wat ie zei?! Ja ik kan niet weg bij hun, want dan kan ik me niet meer vertonen in de stad!!! Zoveel zijn wij of mijn dochtertje dus waard -en ja ik zeg mijn dochtertje want ik zorg voor haar hij doet er niets voor punt- Wat betreft die zwart-makerij van mn ex, dat heb ik echt nog nooit zo erg mee gemaakt , ja met mn ex van voor hem. Die konden mekaar niet luchten of zien, en die zijn nu ook ineens vrienden ofzo?! Ja heel bizar allemaal, dus de meest sappige roddels worden nu verspreid over wat voor een ' wijf' ik wel niet zou zijn, waarvan het merendeel niet eens waar is, maar kwaad spreken over iemand is zo makkelijk, vooral als je van die sensatie beluste mensen hebt zoals hun. Nu ik dit zo hier neertik en oplees, klinkt en heel belachelijk en vooal kinderachtig. Ik ben zelf net 28 geworden maar het lijkt alsof ik weer op de kleuterschool zit!! @ Brezijika: helaas zit ik nu nog in die fase dat het me dwars zit en hoop ik snel naarde fase te gaan waar ik er niets of weinig meer om geef wat hij voor onzin uitkraamt en dat ik wel beter weet hoe het is gegaan en hoe het zit. Hopelijk komt die dag snel!! Mijn ex woont ook niet in dezelfde stad, a is het niet erg ver hier vandaan en zo aan te rijden. Maar ik heb vernomen dat hij dagelijks voor mn deur staat :S Weet niet wat ik daarvan moet geloven hoor. Mss is het alleen maar dat ie dat zegt tegen mensen omdat ie weet dat dat bij mij terecht komt, want toen we nog wat hadden begon die al te miepen over zn benzine geld laat staan als die ELKE dag hierheen moet komen hahaahah! Maargoed, niemand is heeeelemaal slecht he en dat is gewoon kut,want ik denk ook aan de goeie dingen pffff bah bah ik denk dat ik gewoon een verlangen heb naar het gezinnetje wat ik voor ogen had want van mij mag tie gewoon lkkr creperen! Hebben jullie wel eens gehad dat je ex ineens na een tijd op de stoep stond, en o ja wat deden jullie toen??
ik heb even geen tijd om mijn hele reactie te typen, maar er zijn ook heel veel mannen die dit doen, omdat je geen abortus hebt laten doen. zo ook mijn ex. want hoe in hemelsnaam vertel je tegen andere mensen dat je niets met je eigen dochtertje (in mijn geval) te maken wilt hebben. dan moet je wel kansloze verhalen vertellen. en wat ik zo erg vind, is dat die ratten (ja het is zo hoor, ik heb er echt geen goed woord voor over) er nog mee weg komen ook. terwijl je wel alles geprobeerd hebt om hem erbij te betrekken, maar dan nog geloven sommige mensen hem alsnog
Ben je mal zeg, ruimte genoeg om te schrijven op een forum hoor! En mijn berichtje was ook lang en deze wordt het ws ook weer , dit soort situaties zijn ook niet kort uit te leggen... Even over je vraag betreft het ineens langskomen van je ex. M'n ex komt af en toe spontaan langs en is meestal binnen 1 minuut agressief en opgefokt, zodra hij weer merkt dat ik nog steeds bij m'n punt blijf dat we nooit meer samen komen. Sinds hij zo opgefokt is, is hij niet welkom om z'n dochter te zien. Als hij dat verandert kan hij haar wel op komen zoeken. Dus of dat morgen is, over een maand of over een jaar, is aan hem. Zo niet, dan zal hij haar niet zien. Ik wil hem z'n dochter niet afpakken en ik probeer te denken dat het ook zijn kind is, want als het aan mij ligt is inmiddels de deur voorgoed dicht. Ik wil verder met m'n leven en ik kan er ook nauwelijks mee omgaan om hem te zien. Het doet me pijn. En dan druk ik me licht uit. Ik wil die sfeer en spanningen en ruzies niet waar mijn dochter bij is en inmiddels begin ik ook in te zien dat ik die verwijten en agressie van hem ook niet verdien. Respect komt van 2 kanten. 3/4e van de zwangerschap heb ik me zo laten behandelen, alles maar gepikt, maar het is nu tijd om dat niet meer te doen. Er is toch ook zo'n uitspraak, dat je zelf de schuldige bent als je je zo láát behandelen? Nou dat begin ik inmiddels in te zien. Ik pik het maar elke keer weer. (En ik heb op een bepaalde manier geen respect meer voor hem, totaal niet, alleen het respect om menswaardig met elkaar om te gaan vanwege onze dochter... ook niet meer dan dat. Ik heb voor hem net zoveel respect als voor een wildvreemde waar ik de deur voor open hou als ik een winkel in- of uitga. Puur zakelijk als het ware, anders kan ik het niet verwoorden. En dit verwacht ik ook van hem. Hij kan me nog zo haten omdat ik hem aan de kant heb gezet, maar hij kan wel normaal tegen me doen in het belang van zijn dochter. Je wilt toch je dochter kunnen zien. Hij vindt z'n agressie en egoïsme en zieligdoenerij belangrijker dan de kleine kennelijk, over de consequenties die het voor haar heeft als hij weer tekeer gaat nog te zwijgen.) Ik zie nu in dat het niet aan mij ligt, dat die ruzies ontstaan, want ik ben redelijk, kalm en geduldig als hij langskomt. (En ik heb wel 1001 redenen om dat níet te zijn en razend te zijn, na alles wat hij geflikt heeft, maar ik probeer dat aan de kant te zetten, dus ik stel me prima op). Dus ik verdien dit gewoon niet meer. Ik probeer normaal met elkaar om te gaan zodat hij z'n dochter kan zien, maar dit is niet mogelijk. Ik kan dit gewoon niet meer allemaal pikken (Maar god wat heb ik nog een lange weg te gaan om dit alles los te laten en echt te beseffen dat ik aan zo'n man die me slecht behandeld niks heb... Ik wil zo graag een normaal gezinnetje, dit was jaren onze droom om een gezin te stichten en alles is nu anders, maar ik moet leren dat die droom niet ten koste van alles moet gaan. En nog veel belangrijker, juist omdat ik een dochter heb... wat voor signaal geef ik af aan m'n meisje als ik het accepteer om zo behandeld te worden door een man. Nu beseft ze dat nog niet, maar dit krijgt ze over een aantal jaar echt wel mee. Een vrouw hoort niet zo behandeld te worden en ik wil dat m'n meisje weet wat respect is en niet een voorbeeld krijgt van een angstige moeder, die over zich heen laat lopen). M'n ex dreigt nu inmiddels met verhalen over een advocaat inschakelen, omdat hij niet welkom is hier en z'n dochter niet mag zien. Ach de keuze is heel simpel; hij kan zich gedragen of niet. Tot nu toe kan hij dat niet. En als het zo ver moet komen dat we naar de rechtbank moeten, so be it. Ik heb geen zin om over een jaar compleet depressief thuis te zitten omdat hij me zo behandeld en met de grond gelijk maakt. (Want inmiddels ben ik bang, ik durf m'n huis niet uit, ik durf nergens naar toe, ik durf niemand uit te nodigen... Hij dreigt en snauwt zoveel, dat ik niks meer durf. En zo ben ik niet. Ik ben een spontaan optimistisch persoon en ik vertik het om m'n leven zo te laten bepalen. Dus ook daar werk ik aan. Ik wil weer verder met m'n leven. Ik heb verdorie net een prachtig lief meisje gekregen en daar wil ik van genieten! Ik ben hartstikke onzeker geworden door al zijn beschuldigingen, als ik zie hoeveel dat in m'n koppie maalt baal ik er zo erg van Het zal niet makkelijk zijn om dat eruit te krijgen en alles zal stapje voor stapje gaan, maar ik werk er hard aan.) Ik heb het zóóó lang geprobeert... Hij krijgt die kans, maar doet er niks mee. Ik vraag maar 1 ding; een rustige vader voor m'n dochter en iemand die normaal doet tegen mij; meer niet. (En inmiddels heb ik de hoop eigenlijk opgegeven dat wij hier ooit uit gaan komen, soms wens ik zelfs dat hij nooit meer contact met ons zoekt, en dat ik dát moet denken vind ik te treurig voor woorden... Maar ik merk dat het gewoon niet werkt, hoe ik het ook probeer. Ik heb zelfs al bemiddeling geregeld om met wat hulpverlening goeie afspraken te maken, maar zelfs dat is onmogelijk omdat hij me wekelijks aan de telefoon al uitscheldt en zo zijn er nog wel 100 voorbeelden van hoe hij zich gedraagt. En het mooie van dit alles is dat hij ons wel had kunnen "hebben". We hadden jaren een kinderwens en als je dan eenmaal zwanger bent en zoveel verprutst en kapot maakt en voor andere dingen kiest... Tja. Dan moet je ook niet klagen dat je alles kwijt bent. Genoeg vrouwen zouden in deze situatie een man compleet weg houden bij hun kind. Dat doe ik niet. Ik verwerk het verdriet wel in m'n eigen tijd. Maar ik ga er niet de dupe van zijn en me elke dag zo laten behandelen. Ik wil alleen maar een normale rustige vader voor m'n kindje. Ook al zijn we niet meer samen wenste ik altijd dat we nog wel de rol als ouders konden vervullen. Helaas denkt hij er anders over...
Hier herken ik me helemaal in, dit dacht ik ook precies toen ik Brezijika's opmerking las. Ik hoop ook snel vooruit te kunnen. Het zal hard werken worden, want het is gewoon menselijk om het rot te vinden als iemand (of meerdere mensen) slecht over je praat als iets pure onzin is. Het is zo lullig, juist ook omdat je er verdomd verdriet van hebt, dat je relatie kapot is gegaan en je alleen je kindje op kan gaan voeden. Alsof dat nog niet rot genoeg is moet je je ook nog met al die beschuldigingen en leugens bezig gaan houden. (Dat vind ik momenteel het ergste, dat ik meer bezig ben met zíjn rottige gedrag en alle dingen die gezegd en gedaan worden, dan dat ik de rust heb om m'n verdriet van de verbroken relatie te verwerken... te idioot eigenlijk dat het nog om hém draait ) Aan de andere kant denk ik ook dat veel mensen zich ook wel realiseren dat er veel goeie redenen voor nodig zijn wilt een vrouw tijdens een geplande zwangerschap weg gaan bij een man. Dat doe je niet zo maar en zelfs mensen die niet in de situatie zitten krabben zich toch wel even achter de oren en bedenken dat er meer achter een verhaal zit dan alleen dat wat ze zien van "de gefrustreerde vader". Als je samen bent met kinderwens en zwanger raakt ga je niet 1,2,3 weg bij een man. Gelukkig beseffen veel mensen dat ook wel.
Hoi SheDevil, hoe is het nu met je? Ik hoop dat je al beter met de situatie om kunt gaan en uiteraard dat het goed met je meisje gaat!
als ik in jou schoenen stond had ik hem nog maar 1 kan gegeven, had hem gezegt of je kan nu de papa spelen of het is voorbij, en je ziet haar nooit meer. tevens zou ik dan de volledige voogdij aanvragen.
Lizz integendeel, het is alleen maar moeilijker geworden hij heeft me via mail en msn laten weten een vader te willen zijn voor 'onze' dochter en tevens wilde hij mij terug. Nou afgelopen week een avond afgesproken zonder mn meisje erbij uiteraard, want hij wilde praten over hoe nu verder. Nou zo gezegd zo gedaan. Hij kon geen woord uit brengen maar zat heel de tijd aan me te plukken en alles en dat heeft mij zo in de war gemaakt, pfff. Mar de volgende dag deed ie weer heel anders. Daarbij ben ik ook nog lang niet overtuigd van het feit of hij alles waar hij mee bezig is (hooligan gedoe, drugs,feesten) achter zich kan laten of heeft gelaten. Maar nu hij ineens zo omslaat als een blad aan een boom, elke dag doet ie weer anders heb ik er helemaal geen vertrouwen meer in. Ik weet niet wat ik moet doen. Had ik hem maar nooit enig contact gegeven, dan had ik nu mijn hoofd er nog bij ipv mijn hart. Bah.! Alecia, ik ben nu inmiddels idd zover dat ik tegen hem heb gezegd, of je kan waar maken wat je mij de afgelopen 4 weken heb wijs proberen te maken of je donderd maar weer op en deze keer voorgoed. Overigens heb ik de volledige voogdij, wij zijn nooit getrouwd geweest en erkend heeft hij haar ook niet. Nu moet ie weer nadenken hij zou me morgen bellen, want vanavond is die met de 'boys' op een verjaardag en hij weet niet wat ie moet kiezen. Ja daar breekt toch je klomp van...
kreeg vanavond een sms; 'ik bel je morgen gaat niet lekker x x' dus weet nog nix :S gewoon een doodschop geven toch.?! die jongen houdt me echt aan het lijntje heb ik het gevoel.
De biologische vader van mijn zoon heeft mijn zoon mede door niet zijn verantwoordelijkheid nemen al 6 jaar niet gezien. Ik heb het ook keer op keer geprobeerd, ik hoefde zijn spullen niet heb hem ook nooit om spullen of geld gevraagd. Wou alleen maar interesse voor zijn zoon zien van zijn kant uit. Het is dus nooit iets geworden helaas. Want ik zou toch graag hebben willen zien dat mijn zoon een goed contact met hem had. We hebben een erg vervelend verleden samen, hij heeft me ontzettend slecht behandeld, maar daar stond mijn zoon altijd buiten. Ik heb toenertijd mijn haatgevoelens jegens hem uit liefde voor mijn zoon opzij gezet. Mijn zoon is zeven en nog steeds kan ik me er soms rot onder voelen, je wilt je kind een stabiel gezinsleven bieden. Dat heeft hij nu ook met een andere hele lieve papa en inmiddels een zusje, maar toch doet het me soms heel veel pijn. Hij komt niks te kort, zijn papa houd ontzettend veel van hem en dat moet ik in mijn achterhoofd houden dit is het beste ik heb hem ontzettend veel te bieden. Is het niet een idee om in gesprek te gaan met iemand erbij? En als hij zijn dochter wil zien stel duidelijke regels, wat wil je van hem verwachten? Natuurlijk moet er wel een punt zijn waarop je stop zegt en hem de keuze geeft, of er helemaal voor gaan of helemaal afstand nemen aan half werk heeft je kleine niks. Daarnaast moet je er rekening mee houden dat je een vader nooit helemaal kan bannen, er komt een dag dat je kind vragen heeft en misschien de vader wil ontmoeten. Veel succes!
Normaal zou m'n mond er van open vallen, maar aangezien ik al delen van je verhaal heb gelezen verbaasd het me niet. Maar wat een &%$# , welke man, die beweert "z'n vrouw" en kind terug te willen, doet dat soort dingen. Ik zou hem laten voor wat het is, je meisje is al 9 maanden en nu nóg gaan z'n vrienden/leventje/stapmaatjes/wilde acties voor dat van jou en je meisje. Ik kan er een hele lap tekst verder over schrijven, maar het komt er gewoon op neer, dat die jongen jou en je dochter echt níet waard is. Je verdient zoveel beter!!! Je meisje verdient zoveel beter!!! Niet een papa die niet kan kiezen, omdat z'n vriendjes hem bellen en hij dat belangrijker vindt. Gut, het lijkt wel de kleuterschool. (En wederom komt het me zo bekend voor, dat kleutergedrag... daarom raak ik elke dag "verder weg" van m'n ex, omdat ik dat gewoon zo zat ben... ik kan inmiddels niet zien waarom ik ooit van hem hield. Ja, in het begin wist ik het niet, zag ik die dingen niet. Nu zie ik ze wel en ik wil m'n leven niet delen met een onvolwassen jongetje. Ik wil een partner die voor me door het vuur gaat en niet nog het leven van een 18-jarige leeft). Weet je wat ik zelf vaak merk, dat ik dingen goed praat van m'n ex. Bij alle acties "ja maar misschien bedoelde hij het niet zo en misschien....". Ik zit zo in het patroon, ik ben echt opnieuw een fundering aan het leggen (ik lijk wel Oprah, maar je snapt me wel denk ik ) om mijn leven anders in te delen. Al is het niet voor mezelf, dan voor m'n dochter. Maar ook ík verdien het beste. En ik ben liever alleen dan met een idioot die niet weet wat vader-zijn inhoudt. Ik weet ook hoe moeilijk het is, je wilt zo graag een gezin zoals het "hoort". Zoals alle anderen. Ik stond vorige week ook ff te slikken toen ik de oh-zo-gelukkige-zwangere-stelletjes bij de Prenatal zag en ik weer in m'n uppie liep en ook nog alle flash-backs had van m'n zwangerschap. Maar verdorie, heb ik nou zo weinig zelfvertrouwen dat ik met z'n jongen genoegen zou moeten nemen? En toch twijfel je, soms heb je dagen dat je alles op de rit hebt en weet dat je die droom moet laten varen en dan ineens flitst er iets in je koppie waardoor je denkt "goh maar misschien dat we/hij toch...". Het is menselijk want je hebt wel een kindje van hem, je hebt ooit meer in hem gezien, je bent ooit gelukkig met hem geweest... En je hebt misschien ook gewoon een enorm groot hart, dat je toch die rotacties probeert te vergeten en opnieuw wilt/probeert te beginnen. Maar denk ook aan jezelf, jij bent ook veel waard!!! Ik hoop voor jou en je meisje zó dat je ex bijdraait en een keer volledig voor jullie kan kiezen en z'n dwaze leventje aan de kant kan zetten. Maar als ik heel eerlijk ben, denk ik niet dat hij jullie verdient. Wat je zelf zegt; hij houdt je min of meer aan het lijntje. Laat hem bewijzen dat hij jullie wél waard is... dán kun je dingen opnieuw bekijken, hoe of wat je van/met hem zou willen. Maar als hij niks verandert, laat hem gaan... hoe moeilijk het ook is. Je hebt helemaal niks aan hem. Toch? Don't settle for less! Je verdient een man die er voor jullie is, onvoorwaardelijk.
Voor mij is dit alles ook zo herkenbaar... mijn ex speelt ook de slachtoffer. Verteld iedereen dat hij zijn zoon niet mag zien van mij. Hij heeft mijn telefoonnummer en emailadres maar ik hoor niks. Toen mijn zoon 1 werd heeft mijn ex hem gezien toen hadden we afgesproken dat mijn ex hem 2 weken later weer zou zien, maar toen belde hij af... en sindsdien helemaal niks meer gehoord. Ik zelf neem het iniatief niet om mijn ex te bellen, hij weet dat hij zijn zoon mag zien. Maar tis zo gemeen dat hij de slachtoffer gaat uihangen, en zo zielig doet... ik snap niet dat zijn ouders en familie hem niet door hebben... maar goed ik hoop dat dat ooit komt op een dag.
allemaal zo herkenbaar de ex die zo onvolwassen was / is en de zielige uit gaat hangen kan me zo vinden in jullie verhalen, zo herkenbaar allemaal ook als je dan anderen weer samen ziet. bijv. ook mijn zusje is pas bevallen en een nicht en dat doet weer denken aan mijn periode die ik ineens alleen moest doen ipv samen waar je voorheen naar had uitgekeken. ja dat doet idd pijn, is slikken en maakt me gelijk ook boos op ex en zijn keuze me alleen te laten. en het vreet steeds maar energie.... pffff eigenlijk wil je overal een streep onder trekken, maar er is een kind in het spel waar je zorg voor draagt en dus kan dat niet zomaar liefst zou ik mijn ex voorgoed gedag zeggen, maar tja... kan dat die ex van mij is onvolwassen kinds, onverantwoordelijk en toont weinig nauwelijks echte intresse maar wil wel met zoon kunnen pronken en zegt dan ineens wel weer hem te willen zien maar laat anderzijds ook gerust 2 maanden of langer niets van zich horen. tja.... zit nog steeds in dubio hoe verder: dood laten bloeden, dus niets meer doen en dan maar zien wat ex gaat ondernemen of mee blijven werken en er zelf voor blijven vechten? ik neig eigenlijk de laatste tijd omwille van de rust echt naar het eerste dus niets doen. heb al 11 maanden lang mijn best gedaan namelijk met als resultaat ex maakt me alleen maar zwart, neemt me toch niet serieus toont weinig interesse en doet alleen maar zijn eigen ding en dus constant conflicten en onrust. niet de bedoeling he. ik weet ... met de tijd wordt het makkelijker en komt er een antwoord op, maar nu... soms zit ik gewoon nog weer even alleen met mijn gedachten en dan zie ik 2008 aan me voorbij gaan... februari getrouwd, 1 april erachter komen zwanger te zijn (door pil heen maar heel blij) denkend dit is het mooiste jaar van me leven, trouwen en kind krijgen en dan ineens in septemer zegt ex ik wil niet meer samen... en wil scheiden. niets meer aan te veranderen en in oktober dus werkelijk gescheiden. alles viel ineen. in december bevallen en een zoontje... wat ontzettend mooi maar ook zo dubbel allemaal. daarna is er contact geweest door mijn inzet, maar alles werd dus steeds moeiliker en nu dus een time-out al ruim 2 maanden omwille van de rust en door zijn gekke uitspraken. en hoe het dan verder moet.... tja