Beste mensen mijn vriend heeft me laten weten dat hij niet meer van mij houdt. Zelf ben ik 23 weken zwanger 19 jaar. Voor de eerste keer in mijn leven weet ik niet wat ik nu moet doen. We hadden sam voor het kind gekozen en na twee miskramen is de derde keer blijven zitten en nu dit. Is er iemand die me advies kan geven? veel mensen hadden al voor oordeel omdat ik zo jong al voor een kind heb gekozen en nu blijkt het waar. Ik was zo gelukkig alles was goed geregeld en nu stort me hele wereld in.
jee wat moeilijk zeg, probeer je niets aan te trekken van wat de mensen zeggen, het meest belangrijk is dat je goed voor jezelf zorgt. Het zal heus allemaal goed komen, al lijkt alles nu heel moeilijk, ik weet zeker dat jij je weg zal vinden. ik wens je wel heel veel sterkte met alles, je kan het heus!
hey stinkysocks sorry hoor maar wat een zak zeg ! ik las net je verhaal van dat je een abortus had laten doen en jullie toch weer samen waren gekomen je bent nog zo jong als mij pf wat een egoist zeg! je houd van iemand of niet HELE VEEL STERKTE MEIS groetje sen liefss dreamss
Wat een onbeschrijfelijke klojo is die ex van jou, meid. Maar jij zit ermee! Tja, je zal moeten knokken voor jezelf en je kleintje, en zo te horen is de vader van je kindje het niet eens waard om voor te knokken, dus je zal het echt alleen moeten doen. Je zou kunnen informeren bij het FIOM voor passende hulp en gewoon even al je energie en moed verzamelen om door je verdriet heen toch goed voor jezelf en je beebje te zorgen. Kop op meid, je redt het wel!
hoi wel een klote situatie voor je! maar 1 ding snap ik niet zo: in dit topic zeg je dat je 2 miskramen hebt gehad, maar in een ander topic zeg je dat je een abortus hebt laten doen. heb je nou 2 miskramen en een abortus gehad? of wat? en mag ik ook vragen dat als je weet hoe t de vorige keer is gegaan met je vriend /ex vriend waarom je dan dit keer toch zwanger bent geraakt? liefs marieke
Ik lees je verhaal met verbazing. Allereerst succes! Ik lees dat jullie samen gekozen hebben en dat t al 2 x mis is gegaan... In ander topic zie ik dat je ook abortus hebt gehad? Dus is dit je 4e zwangerschap? En met dezelfde vriend? Misschien lees ik t verkeerd, ben benieuwd... Liefs Chris
Hai stinky.. Jeetje wat een klap zal dat voor je zijn zeg! Zo sta je er ineens 'alleen'voor Je moet alleen in je achterhoofd blijven bedenken dat je voor de beebie hebt gekozen, dus met of zonder je vent. Misschien dat je daar kracht uit kunt putten. Wat mensen allemaal zeggen daar trek je je niks van aan toch? ..'ze hebben gelijk?" Nee hoor, jullie zijn twee individuen die van elkaar hielden en voor een kindje kozen..of je nou 19 of 39 bent..en zo moet je het zelf ook blijven bekijken (is mijn ongevraagde advies) Dat heeft niks met je leeftijd te maken..! Probeer in elk geval een beetje een netwerk om je heen op te bouwen, zodat je er straks niet alleen voor staat. Ouders, familieleden, goed contact met buren, vriendinnen etc..die mensen zijn nu en straks erg belangrijk voor jou en de beebie (want t zal allemala best heeeel erg zwaar voor je worden) En probeer alvast een beetje na te denken over wat je wilt met de naam, erkennen etc etc..dan hoef je die dingen niet straks over 10 weken nog te regelen als je al lange tijd geen contact meer met je ex hebt gehad. Niet te impulsief, goed doordacht en vooral rustig blijven denken en doen..Als je voor een netwerk en de regelzaken hebt gezorgd kun je je alsnog nog wel richten op je woede op je ex, maar voor nu is je baby t belangrijkste toch? ik wens je heeel veel succes en sterkte ..vooral ook tijdens de moeilijke momenten waarop je je 'man'erg zult gaan missen.
sjonge wat een schok zeg, sta je er ineens alleen voor... maar als jij van je kindje houdt, komt het heus wel goed hoor. en als mensen zeuren dat je nog zo jong bent... lekker laten zeuren. 35 jaar geleden was het heel normaal om op die leeftijd kinderen te krijgen. mijn moeder was ook 18 getrouwd, 19 een baby.
Bedankt voor jullie reacties op dit moment heb er erg veel aan. Om alles even duidelijk te maken de eerste keer dat zwanger raakte was dat onverwachts. Toen woonde ik ruim een jaar samen. Hij zei toen dat hij geen kind wilde en ik zat in mij eindexamen jaar van school. Dus koos ik voor een overtijds behandeling maar alleen omdat de situatie er zo slecht uit zag. Hij zelf is toen niet eens mee geweest naar de kliniek. Hij zou mij ophalen maar is niet op komen dagen. Toen zijn we twee tot drie maanden uit elkaar geweest. Hij beweerde dat hij nog wel van mij hield en spijt had. Zelf had ik het op dat moment erg moeilijk met mijn eigen besluit. Heb toen besloten om hem nog een kans te geven. Omdat ik me wel kon voorstellen dat je als man rare reactie kan hebben wanneer je vriendin zwanger onverwachts. Toen hebben we veel gepraat en voelde goed. Omdat ik dit niet verwachte was ik na mijn behandeling gestopt met anticonceptie en er niet opnieuw aan begonnen want gebruikte ik wel daarvoor. Was toen onverwachts zwanger na de eerste keer gemeenschap. Dit heb verteld waarop hij erg blij was. Dit eindigde met 6 weken in een miskraam. Zelf was heel verdrietig juist omdat hij aangaf het te willen en ik dit niet had verwacht. Toen hebben we beide gezegd dit willen we en hebben het erna weer geprobeerd. Dit lukt te we waren beide er blij want we wilden het beide erg graag. We waren van alles al aan het regelen toen met 8 weken krampen kreeg en bloed verloor. Dit was onze tweede miskraam waar ook erg veel verdriet van heb . We hebben samen zitten huilen bij de gynaecologen. We hadden toen besloten het nog een keer te proberen en daarna ermee te stoppen. Het krijgen van kinderen niet met de relatie. Ik was al gauw weer zwanger en er bang het te verliezen. Heb het wel aan hem verteld. Toen hebben we het met 11 weken verteld aan iedereen ik was echt zielsgelukkig samen met hem. Hij vond dat ik maar moest op schieten want de tweede moest komen. Ook was hij naar een huis aan het kijken. Hij wou met mij trouwen wanneer het kind kon lopen omdat hij ervoor wou kiezen niet snel zijn papieren op orde te krijgen maar een groot feest. Toen hij dit laatste zei was wel even bang want had verwacht dat hij wel wat op papier wou zetten (simpel dingen in geval van overleden of peetoom en tante vast leggen zoiets). Maar ik maakte me geen zorgen. Gedurende de zwangerschap hield erg weinig rekening met mij ik dacht dat dat gewoon aan het fijt lag dat ook erg moeilijk is voor een man om om te begrijpen ( je ziet het immers niet meteen aan de buitenkant). Opeens was hij weg we hadden afgesproken bij zijn ouders hij is toen niet opkomen dagen. Hij heeft dus s'avond verteld dat hij niet meer van me hield wou dat zo snel mogelijk uitrok. Toch wel een bijstandsuitkering kon aanvragen.
zo hey wat een rotstreek ik kan me wel voorstellen dat je zo dacht en dat je het weer opnieuw wou proberen, als je van iemand houd doe je er alles aan maar hij moet je zeker weten normaal blijven behandelen je kiest er samen voor..! van mijn vriend mag ik ook echt niet te veel doen of stress hebben als hij al een beetje hard rijd zegt die al oh sorry het kindje hij mag heus wle extraatjes voor je doen magoed daz nu niet meer van toepassing wat gemeen zeg en nu zit je er zelf maar mee ik zeg wel als je hier uit komt, wat zeker zo is ben je sterker dan ooit en heb je hem ook echt nooit meer nodig maar het word ongetwijfeld een moeilijke periode heel veel sterkte meid ps en trek je niks aan van roddelende mensen daar heeft iedereen wel last van, mensen gunnen je het geluk niet Groetjes dreams
hallo stinkysocks wat kl**te streek zeg, als ik mag vragen wat zeggen zijn ouders daar van. krijg je van hun wel hulp? liefs mariska
Nou die vonen het natuurlijk raar. Ze hebben ook hun hulp aan geboden maar ondanks alles zal dat ook beperkt zijn. Hij is immers hun zoon en op het moment dat in ruzie met hem heb zal dat natuurlijk lastiger worden. Op dit moment ziet er allemaal niet zo goed uit. Heb al afspraak bij het fiom gemaakt op donderdag. Kan pas bijstand aanvragen als een eigen adres heb. Nu staan we nog samen ingeschreven dus dat lukt niet. Studiefinanciering krijg ik pas september. De woningbouw kan niets voor mij doen en ik moet dus 4 jaar wachten. Prive sector is te duur en heb geen werkcontract wat voor kan leggen. Zelf heb geen recht op de woning waar mijn ex nu nog in zit. Zelf zou ik me kunnen inschrijven in opvang centra maar dan moet ik er ook verblijven met max. van drie maanden. Dan kan wel bijstand aanvragen maar met baby is ook het laatste wat ik wil. Als ik ga studeren moet voltijd studeren anders krijg ik geen geld. Het studie jaar begint in september en ben oktober uitgerekend best jammer dus maar zal wel moeten. Zelf voel ik me beetje suf op dit moment. Heb af en toe krampen. Ik weet dat niet mag zeuren maar soms vraag in me af waarom er geen man naast me staat die van mij hou en tros op me buikje is.
Hoi Ik las dat je 4 jaar moest wachten op een huis. Ik ben zelf ook alleenstaande moeder geweest, en ik kreeg zo een huis. Misschien verschild het wel per gemeente hoor. En heb je ouders of iets dergelijks waar je tijdelijk in kan? Dan kan je namelijk een uitkering aanvragen. Als je nog eens wat wil vragen, dan kan dat altijd. Verder wens ik je heel veel succes met het zoeken an een huisje en doe rustig aan met je beebje en met jezelf! Groetjes Esther
hey wat vervelend zeg ! 4 jaar wachten daz een lange tijd je krijgt toch al met je 18e een huis of flatje? woon je nu dan bij je ouders? en heb je genoeg hulp? kan me voorstellen dat je een man wil die trots op je is iedere vrouw heeft liefde nodig. succes ermee lieverd Groetjes dreams
Nou heb op aanraden van jullie een afspraak gemaakt bij het fiom. Hier ben ik dan heen gegaan met mijn situatie en heb deze voor gelegd. Toen kreeg ik te horen dat ze niets voor me konden doen. De enige oplossing was een opvang centra voor tienermeiden in Gouda. Das best balen op zo'n ogenblik want ze hadden gezegd aan de telefoon dat ze met mij een oplossing konden zoeken. Zelf baal ik een beetje want had me huiswerk gemaakt (instantie afgebeld enzv.) dan kunnen ze je niet eens verder helpen. Dus heb ik maar gevraagt of ze zwart op wit wilde zetten dat ze me niet verder konden helpen. Nou de chef moest er bij komen en eerst wouden ze het niet doen. Maar goed denk dat ik gewoon pech met de begeleister had ofzo. ik weet niet maar vond dat ze wel erg makkelijk waren. Dus nu kan ik maar een ding doen dat is een twee-kamer appartement zoeken met een huur van onder 485,33. nou dat wordt lastig. En mij ex wil echt niet zijn appartement uit. Zijn huur zit er dus onder en zou ideaal zijn voor mij daarom maar die roept nog steeds ga naar de sociale dienst. Hij vind zelf dat niet verantwoordelijk is voor mijn situatie. Als hij zo door gaat hoef niet meer met hem te spreken en is het klaar kan niet eeuwig lief blijven. Maar goed hij dus nu bezig de kinderkamer in 'onze' woning in te richten met de baby spullen van zijn zus. Ook heeft hij nu al een vloer gelegd in de kamer. Fijn maar voor wie doet hij dat voor zijn familie zodat ze een ander beeld van hem krijgen? omdat hij van plan het kind op te eisen? ik weet het weet alleen dat hij het kind nu wel wil erkennen. Ja alleen onder de voorwaarden dat het zijn achternaam krijgt. Niet omdat hij dat belangrijk vind maar omdat zijn familie dat belangrijk vind mijn zoon is dan zogeheten stamhouder. Ja en meneer wil ook dat het kind bij overlijden naar zijn ouders gaat. Maar ondertussen weet ik nog niet waar ik veilig kan wonen en loopt hij weg van zijn verantwoording. Ik begin op dit moment sterk te twijfelen of hij wel een goede vader is. Of ik wel zo'n iemand rond mijn kind wil hebben tuurlijk is ook zijn kind maar ik denk dat hij er nog niet aan toe is. Hij kiest altijd voor zich zelf denk nooit aan een ander. Los van hoe het met ons is gegaan zelf had nooit gedacht dat ik er zelfs over na te denken het kind zonder papa op te laten groeien is eigenlijk een van de slechtste dingen die je kunt doen. Maar zo jong en dan al gekwetst worden lijkt me niets. Hoe hebben jullie dat laatste geregeld? en waarom hebben jullie deze keuze gemaakt?
he meis, allereerst heel veel sterkte de komende tijd. mijn ex was zo vreselijk dat ik ervoor koos om zelf weg te gaan(hij had een nieuwe vriendin)heb 2 maanden bij een vriendin gewoont en ben daarna in een stacaravan gaan wonen.is te doen hoor en ook voordelig! in eerste instantie wou hij dat ik abortus liet doen en later draaide hij bij en wou ook dat de kleine zijn naam kreeg.toen hij wist dat het een jongetje was helemaal. meis ik heb voor mezelf gekozen en heb m duidelijk gezegt dat de kleine mijn naam kreeg.zo vreselijk boos werd ie! meis kies voor jezelf en de kleine!het is niet makkelijk en je zal best moeilijke tijden krijgen maar je wordt er o zo sterk door! je kan het ook alleen,echt! als je wilt mag je altijd een pb sturen. liefs kristy. inmiddels ben ik nu getrouwd en heeft mijn man m'n zoontje erkend ook al is hij niet de biologische vader.maar voor ons is hij z'n vader.en....er is een broertje of zusje onderweg
heb je zelf geen familie waar je misschien terecht zal kunnen? of die jou in ieder geval wat kunnen helpen met alles? ik heb het idee dat je zo erg alleen staat
Schat geloof me, het heeft niet met leeftijd te maken. Mijn moeder heeft vanaf haar 19e al haar kinderen alleen opgevoed en dat was niet hier in nederland. In nederland heb je meer instanties enz. die je kunnen helpen. Als je eenmaal je kind heb gezien doet het er allemaal niet toe, laat mensen maar met hun vooroordelen, ze denken het allemaal beter te weten. Laat je hart spreken. STerkte