De vlaggen mogen uit!!

Bizar. Heb er dus al even over nagedacht hoe ik het moest beschrijven, dit is het enige woord.
Hij heeft het ons uitgelegd, heeft ook daarin zijn woord gehouden.
Blijkbaar kan hij prima uitleggen zodra hij wéét dat hij gewoon echt moet. Maar... ik snáp het niet. Ik heb ook niet de illusie dat ik het ooit zal snappen, puur omdat ik me niet in zijn schoenen kan verplaatsen en al helemaal niet op dit gebied.
Vragen zijn wel beantwoord, ook de waarom-vraag. Het zijn antwoorden maar niet echt antwoorden die ik ooit zal snappen.
Kan ik twee dingen mee doen; me druk maken om het feit dat ik het niet begrijp of accepteren dat ik op zijn minst de antwoorden heb.
Ik kies voor het laatste, zoals mijn schoonmoeder vanmiddag al zo netjes zei "je kunt niet alles begrijpen in het leven en dat hoeft ook niet. Dit is daar een klassiek voorbeeld van!"
Ben het wel met haar eens.

Behalve de antwoorden is het verder een heel okee en rustig bezoek geweest. Er zijn geen tranen gevallen bij ons, wel bij hem.
Of het nou tranen van frustratie, spijt of schaamte zijn weet ik niet goed in te schatten. Denk alledrie.
Eerst volgende twee keer ga ik dus niet en daarom had eigenlijk iedereen wel de intentie er een wat 'fijner' bezoek van te maken.
Heeft gewoon geen zin er verder gefrustreerd over te zijn want de waarheid en details (voor zover die bekend zijn) zijn bij ons ook bekend. Kun je wel gefrustreerd gaan discussieren over 'wat als-' mar daar schiet niemand iets mee op. Iedereen koos zonder het te zeggen voor koetjes kalfjes, hoe het met iedereen gaat, praten over werk, dat soort dingetjes.
Kogel wat betreft zijn huis is inmiddels door de kerk. Hij gaf aan eigenlijk niet weg te willen, logisch want het is echt een lekker huis.
Inmiddels heeft hij er heel hard over nagedacht, ook over geschreven naar mij en besloot in zijn brief dat hij niet meer terug wil. Om de herinnering, voornamelijk. Hij herinnert zich nu alleen maar negatieve momenten in zijn huis, ziet zichzelf niet meer met een fijn gevoel thuiskomen in het huis waar hij met zoveel vertoon is uitgesleept en gaf vandaag toe niet meer in die buurt te willen wonen. Dat laatste snap ik wel, het was een heel spektakel en iedereen heeft hem in dat politiebusje geduwd zien worden. er gaan echt de meest gruwelijke roddels rond en hij heeft gewoon geen behoefte om zich te verantwoorden of non-stop de confrontatie aan te moeten gaan als hij er weer uit is en verder wil met zijn leven.
In hoeverre hij dat kan behalen is nog maar de vraag, die confrntatie zal hij zowiezo wel krijgen. Wel begrijp ik dat hij die buurt zelf niet meer zit zieten. Jammer op zich, want hij woonde er écht heel tof.
Daarentegen... zit ie nu tussen vier muren en lijkt het me dat hij straks elk ander huis waar hij kan wonen als paleis ziet.
tenminste.... dat is zijn geraden

Morgen tot donderdag nog werken. Sta er nu alleen voor in die schoonmaak functie want de man die me ingewerkt heeft (lees; de krant las terwijl ik stond te boenen ) is nu met vakantie.
Kortom; now is the time to prove myself!
Kassateam heeft me ook al ingepland en na overleg met de teamleidster heeft ze iets kunnen regelen met de manager.
Heb haar in vertrouwen verteld over mijn vriend, het gehele verhaal weet ze nu. Zij houdt haar mond erover want ze begreep direct dat het allemaal heel gevoelige info is. Wél zei ze direct 'maar kan het zijn dat je ineens ergens voor opgeroepen word, of ergens moet zijn, of advocaat die info heeft of..? want dan moet je gewoon direct weg kunnen!' Dát heeft ze dus kunnen regelen en daar ben ik dubbel blij mee.
De gastouder weet hier ook van, dat is al die tijd een vriendinnetje van me geweest en heeft me na werk nog bijgestaan toen ik dat eerste telefoontje kreeg van mijn vriend. Ook zij meldde toen direct dat als ik ergens ineens heen moet een belletje genoeg was en ze Tygo áltijd op kon vangen. Heel erg fijn allemaal! Ben echt heel blij dat die opties er zijn en echt blij dat de teamleidster dit zo fijn oppakte.

Daarna; Tijd voor mijzelf en even mijn gedachten bij mijn wake-boardende broertje, wandelende vader, fluitende moeder en hyperactieve kindje houden.
Aankomende twee weken worden dus bikkelen doordeweeks en ontspannen in het weekend bij mijn ouders. én er is me ontbijt op bed belooft! Altijd fijn!

 

Nee hoor, vind ik helemaal niet erg! Vind ik lief, is fijn dat er naar gevraagd wordt

Met mij gaat het goed, heel erg veel extra uurtjes werk gehad afgelopen week ivm met de verbouwing. Ze kunnen alle handen goed gebruiken want er is veel dat gedaan moet worden.
Heb een aantal vragen gekregen van collega's. "jeetje, wat ben jij mager! hoe komt dat?" dat soort dingen.
Ik merk wél dat het puur bezorgdheid is en geen roddelen.
Heb er een aantal verteld hoe het zat met de afwijzing van bijstand, verplichte scholing, schulden die ik had, verdriet, stress en kwaadheid. Ik had geen eetlust, kreeg niets door mijn keel. Dwong ik mijzelf tot gewoonweg eten en verstand op nul zetten dan kwam het er de helft van de tijd weer uit. Nu niet meer, ik heb zo onwijs veel rust in mijn kop!
Zit ook rustig weer een halve liter ijs met warme kersen te snacken voor de tv, bijvoorbeeld. Ik merk dat ik mezelf weer een beetje terug herken.
Wel ben ik steeds heel erg moe. Hoe stoer en sterk ik ook ben op mijn werk, 's avonds in bed schieten er heus een heleboel gedachten door mijn hoofd en val ik pas laat in slaap. Daarnaast krijgt Tygo nu ook drie kiezen tegelijk (!) dus nachtrust is hier redelijk spaarzaam haha!

Verder schrijven mijn vriend en ik nog steeds brieven. Die zijn altijd lang, soms diepzinnig en soms ook totaal niet.
Soms een kaartje. Toen we zijn huis opgeruimd hadden kwamen we een kadootje tegen met een sticker 'voor Tygo'. Die is nog steeds niet opengemaakt. Omdat ik het niet kan, omdat ik het niet wil en omdat ik het ontzettend lastig vind om daar over te beginnen. Vriend was me daarin een stapje voor. Ik werd gebeld door een vrijwilligersorganisatie. Gevangenenzorg heet het. Die mensen hebben van mij al een donatie gehad want via die organisatie komt er nu een vrijwilliger langs om mee te praten. Voor mijzelf omdat ik merk dat ik op onbegrip stuit bij anderen omdat ze niet kunnen zien hoe het moet voelen voor me. eens in de twee weken is de vrijwilliger er en ik ben er heel erg blij mee. Fijn om je verhaal te kunnen doen en niet vragen te krijgen als "maar waarom kan je hem dan niet bellen?". (serieus, mensen denken het!)
Die organisatie is er ook voor gevangenen zelf. Maar.. mijn vriend kent me beter dan ik dacht. Via die organisatie kun je ook een verjaardagskadootje aanvragen voor je kind. Dat heeft hij gedaan en ik werd gebeld of ik daar toestemming voor wilde geven. Dat deed ik, op de een of andere manier voelde dat wél goed. Het kadootje uit zijn kast staat nog steeds ingepakt op zijn aanrecht maar dit kadootje voelde toch anders.
Tygo kreeg een knuffel-aapje. Had hij als kado-tip erbij gezet. Waarom? "aap" was zijn eerste woordje.
Nog een paar weken en dan is er meer duidelijkheid.

Kortom; gaat een stuk beter met me.
Nu nog even heel veel ijs en snacks weg vreten en dan zie ik er ook niet meer zo uit als een zombie

 

Tygo vond hem prachtig, voornamelijk omdat hij zelf het papier er af mocht scheuren Aapje ligt inmiddels bij hem in bed, hij is nog in tweestrijd tussen Tijgetje en Aap om mee te slapen.
Hij laat ook een hoop positiefs zien, klopt. Soms weet ik niet wat ik daar nou mee moet maar meestal weet ik wel waar het vandaan komt. Hij voelt zich behoorlijk schuldig over waar hij zijn familie en mij doorheen heeft gehaald met zijn actie. Blijven we daar boos om? Nee, de boosheid-fase is voorbij. Verspilde energie want je kan er nu niets aan veranderen. Dat ligt buiten onze handen. Het enige wat we konden doen hebben we nu gedaan. Er is een andere advocaat geregeld, die wilde het pro deo doen zodat het geen klauwen met geld zou kosten. Is een hele goede vent en gespecialiseerd in dit soort ingewikkelde zaken. Verder.. is het gewoon weer een kwestie van afwachten. In september is er een moment waarop we weten wat er gaat gebeuren, tot die tijd zit hij nog steeds daar en is er geen vordering tenzij die advocaat nog iets vind wat er gedaan kan worden. Afwachten, afwachten, afwachten.. heel irritant eigenlijk!

 

Goede berichten vandaag.
Het gehele dossier is nu compleet, vandaag was er een zitting over het verlengen van zijn voorarrest/onderzoek/hoe het ook heet. Ben zo langzamerhand een beetje de juridische termen bijster. Hij had 60 dagen gekregen, dit is dus nu verlengt met 30 dagen.
Dat wisten we wel dat het er aan zat te komen, was dus geen verrassing. Het gehele dossier is nu gelezen door mijn schoonouders en door mij. Echt een dik pak maar als ik dan zie op welke grond hij word vastgehouden is het schandalig. Dat zeg ik niet omdat het mijn vriend is, dat zeg ik puur omdat er definitief geen enkel bewijs is voor het feit dat hij gedaan zou hebben waar hij van beschuldigd wordt.
Het is zo scheef als de pest, alleen kan niemand daar iets in veranderen.
Halverwege september is er weer een zitting. In die zitting word bepaald of hij nog langer moet blijven vanwege het "onderzoek" (staat stil, overigens.. ook al zoiets raars..) of dat hij vrijgelaten wordt of is er een uitspraak. Welke van de drie het is weet niemand. Zelfs de advocaat durft daar in niets te zeggen vanwege het feit dat hij nu al vastgehouden word op basis van practisch niets. Als ze hem om bijna niets kunnen vast zetten wil hij nog niet gaan speculeren over wat er bij de volgende zitting gebeurt.

Nou klinkt het dus totaal niet positief maar dat is het op zich wel.
Er is geen nieuw bewijs tegen hem bij gekomen, het onderzoek staat volledig stil, en in het gehele dossier komt zijn naam maar 1 of 2 keer voor. Die paar keren zijn niet eens negatief, meer op basis van "wel van gehoord maar voor zover ik weet heeft die hier helemaal niks mee te maken. Heb hem nooit gezien of gesproken, ken hem verder niet eens"
Vreemd allemaal, dus.
Waar ze hem nu van beschuldigen is flinterdun, dat kunnen ze nu niet hard maken en wij krijgen het idee dat ze zoeken naar bewijs om het alsnog zo ver te kunnen krijgen dat ze hem kunnen veroordelen. Zolang dat er niet is... is er volgens de advocaat wel kans dat hij in september weer met een glaasje martini op de bank zit. Maar zeker zullen we er tot die tijd niet van zijn. Het enige wat we nu weten is dat er geen bewijs is en de zaak op hele losse schroeven staat.
Is dat positief? Mja, in mijn optiek toch eigenlijk wel!

 

Nou, het eerste salaris is binnen.
De rekening voor de opvang ook.
Ik hou 60 euro over. En dan heb ik het nog niet over vaste lasten en boodschappen, daar is die 60 euro dus blijkbaar voor...
Tegenslag nummer zoveel; ook werken loont in Nederland niet.
Aanvraag aanvullende bijstand ligt ergens op een buro en er word schijbaar niets mee gedaan.
Ik ben er zo KLAAR mee!
Heel diep van binnen kan ik me goed voorstellen dat er alleenstaande ouders zijn die azen op ontheffing van sollicitatieplicht want als ik zo zie wat het me oplevert om te werken, opvangkosten, papieren burocratie en voorschoten die gewoon NIET komen denk ik er na zes maanden practisch hetzelfde over. ROT systeem, Nederland laat zijn burgers weer eens lekker stikken. BAH! *zo, dat lucht op*

 

inderdaad! Ik was zo blij dat ik werk had, ben me helemaal kapot aan het bewijzen. Spring bij waar nodig, probeer zoveel mogelijk 'ja, ik kom er aan' te kunnen zeggen als er gaten zijn in de planning op welke afdeling dan ook. En dit levert het me op.

Okee; de aanvullende bijstand moet nog binnenkomen, de toeslag komt ergens binnen twee weken binnen... maar als ik dus zie wat ik éigenlijk verdien... is dat dus 60 euro voor totaal 70 uur werken. Nou, schiet mij maar lek! Zo kan ik nooit eens echt zelfstandig mijn centen verdienen, zo lukt het me nooit om niet op iemands belastingcenten te moeten teren, zo kom ik nooit eens aan een hypotheek, krijgt mijn kind geen eigen kamer en zit ik hier te twijfelen wat ik in Godsnaam moet doen.
Appie wil me heel graag houden, er zijn twee teamleiders die mijn verhaal van voor tot achter kennen (inclusief het hele bajes-drama) en die doen er heel veel voor om extra klusjes te bedenken en mij extra uurtjes te geven. Super tof, heel erg blij mee. Maar mijn contract uren kunnen niet worden uitgebreid en de manager moet nog steeds overtuigd worden van het feit dat ik moet blijven. Kortom; over zes maanden kan het zijn dat ik wederom in een uitkering/bijstand gat val, en dan?
Maar nu... ben ik me stuk aan het bewijzen bij de supermarkt en zou ik dus eigenlijk tegelijkertijd ook iets anders moeten zoeken?
Terwijl die manager mij een contract heeft gegeven hoewel er eigenlijk geen baan meer voor me was. Hij gaf me werk, ondanks dat hij eigenlijk die uren niet kon bieden. Zo blij was ik, en dan krijg je dus de rekeningen... Dag fijn en trots gevoel! Dag zelfstandigheid, hallo nieuwe leningen en HALLO nieuwe schuld! G*dver...