De vlaggen mogen uit!!

update voor degenen die het nog willen lezen..
(ik vind het vooral fijn om nog even te blijven schrijven, merk echt dat het me best wel helpt om al schrijvend dingen op een rijtje te zetten.)

Allereerst wil ik iedereen die heeft gereageerd in het topic heel erg bedanken. Positief of negatief, het verhaal deed je wat en dus reageerde je erop. Een stukje terug schreef ik over stenen-gooien, dat was een beetje verkeerd verwoord. Heb wel vaker aangegeven dat ik elke reactie wel wist te waarderen, achter elk zit een intentie en al is het soms wat lastig die in te zien door de verdriet en stress... ik zie het inmiddels heel duidelijk, hoor
Moest even terug denken aan een aantal reacties die op mijn keuze sloegen, of ik wel of niet een goede keuze maakte voor mijn zoon. Velen zien het misschien anders dan ik maar daar ben je nu eenmaal verschillend van mening voor.
Ook iedereen in de Pb's; echt heel erg tof! Heb vele losse berichtjes gehad, ook heel persoonlijk geschreven met iemand anders.
Twinkle-star; lief zoals je zo meeleefde en af en toe ff om de hoek pb't om te checken hoe het ging en/of gaat!

De 18e was de zitting, daarin werd hij geschorst.
19e moest ik werken van 07:00 tot 16:00 maar ergens die dag zou hij dus thuiskomen. Wij hadden de sleutels al uit laten voeren vanwege zijn werkbus, die moest zijn baas weer hebben omdat een collega pech had gehad en nu geen bus had om mee op pad te gaan. Ik zag dus de bui al hangen; geen sleutels, hij kon niet bellen want zijn telefoon moest nog daar blijven ivm evt tappen van anderen (had hij zelf aangeboden) maar dan staat hij daar dus..
Geen sleutels, niet kunnen bellen... en dan?
Die ochtend stond ik op mijn werk met barstende koppijn, kop vol snot, verhoging, misselijk.. na drie uur werd ik door mijn collega's naar de chef geschopt. "jij meldt je af, je gaat nu toch niet ziek staan werken?"
Mijn chef wist van het verhaal maar niet dat hij thuis zou komen. Op het moment dat ik me af stond te melden vertelde ik hem dat en stortte in. Alle stress heeft zich op dát moment losgelaten en mijn weerstand was compleet verdwenen. Chef heeft me naar huis gestuurd met het bevel morgenochtend pas terug te bellen of ik evt nog een halve dag wilde werken of iets dergelijks.
Ben net drie minuten thuis, Tygo bij de oppas gelaten (met het idee dus even te kunnen slapen en wat uit te zieken om hem vervolgens op de normale tijd dan weer te halen) en op de bank met een klein kopje koffie; gaat mijn telefoon.
Mijn vriend. Die mocht dus gebruik maken van de telefoon daar om te melden da hij NU ter plekke ON THE SPOT naar buiten mocht.
"zeg het maar, kom ik je halen of wil je lopen? Bel ik je ouders dat die met sleutels naar je toe komen zodat je naar je eigen huis kunt? Wil je naar hun of naar mij of je zus? wat wil je?"
"F*ck it, kan ik naar jou? Bel ik bij jou vandaan de rest wel!"
Zo gezegd, zo gedaan. Te bizar voor woorden maar tien minuten later staat dus mijn vriend weer voor mijn neus. Hij was al die tijd zo ver weg en toch maar tien minuten lopen van me vandaan. Heel naar, eigenlijk..

Het was half elf/ elf uur en we zaten dus beide op de bank. Hij heeft zijn ouders en zus gebeld, iedereen was blij. Iedereen liet hem zijn eigen keus maken, die was redelijk duidelijk. Hij wilde bij mij zijn, dat hebben we dus even lekker geaccepteerd en zo gelaten.
Eind van de middag; ik heb dus niet geslapen, niet gedaan wat mijn planning was, mijn huishouden lekker gelaten voor wat het was.
De hele dag hebben we zitten praten. Alles kwam eruit, bij hem maar zeker ook bij mij. Vragen waar ik al een tijdje mee zat heb ik nu een heel duidelijk antwoord op. Ik weet nu van alle details, hij heeft het gehele dossier meegekregen en samen hebben we het belangrijkste deel gelezen. Wat ik niet snapte legde hij me uit, wat ik niet wilde weten van anderen kon ik skippen, wat ik wél wilde weten zocht hij voor me op. Complete openheid van zaken. Uiteindelijk was ik het lezen, de uitleg en het verhaal even zat en heb het gesprek omgekieperd naar een ander onderwerp. ONS.
Dat was voor mij heel belangrijk. Daar had ik die openheid hard voor nodig en goddank kwam die volledig uit hemzelf en heb ik nergens specifiek écht om moeten pushen voor een antwoord.

Hij wilde 's avonds liever niet naar zijn huis. Niet omdat hij zich onveilig voelde maar 'gewoon' omdat hij er geen zin in had. Prima, maar ik moest Tygo halen. Hij keek me aan en de vraag was duidelijk zonder dat hij wat zei. Ja, tuurlijk mag je mee.
Inmiddels was er voor mij zo'n bom aan stress/opkropping/verdriet al weggevallen dat het oprecht helemaal goed voelde om SAMEN die draad op te pakken.
Heb mijn oppas gebeld (heeft al die tijd ontzettend meegeleefd en heel veel kopjes koffie met me gedronken ) en haar gevraagd of zij er moeite mee had. Had ze totaal niet, vond ze juist leuk.
We zijn er naartoe gewandeld, een dikke 20 minuten lopen. In die 20 minuten heb ik voornamelijk geluisterd naar wat hij vertelde. Hele gekke dingetjes vielen hem op. ( 'wow, wat lijkt het druk om me heen joh! En dat terwijl dit al rustig is voor de stad zijnde!')
Ben bewust langzamer gaan lopen, vond het (heel gek eigenlijk) heerlijk om hem zo anders te horen praten over dat soort dingen.
Eenmaal bij de oppas stonden er dus twee koppen koffie klaar.
Tygo komt vanaf de tuin naar binnen banjeren omdat hij mij hoorde en ziet vervolgens mijn vriend. En ja, ik werd KEIHARD genegeerd!
Meneer wandelde dwars langs me heen en liep recht op hem af met een big smile en de armpjes helemaal uitgestrekt.
Het gevolg waren dus drie jankende volwassenen (vriend, oppas en ik ) en een innig tevreden Ukkie op schoot bij mijn vriend.
Dag daarna wilde vriend even zelf naar de supermarkt, ik mocht onder geen enkel beding mee. Komt hij terug met een bos bloemen, niet normaal groot! Tsjiezus! (sorry maar hij was écht groot!!) Kreeg een hele dikke knuffel en op mijn vraag waar die bloemen voor waren kreeg ik als antwoord 'alles wat je voor me deed en nu nog steeds doet. Dat hield me best wel op de been en daar wil ik je steeds voor bedanken. Wist niet goed hoe, zo iets dan maar?'

Lang verhaal geworden, al. Zal even een dag of twee skippen.
(overigens ook thuisgebleven op orders van de manager: "ga genieten, gek! ik zie je maandag wel weer!")
Zaterdag avond; vier maanden terug heb ik er drie uur voor in de regen gestaan. Ik had kaarten voor Doe Maar gescoord voor mijn vriend zijn verjaardag. Al die tijd dachten we dat we niet zouden gaan, al die tijd heb ik NIETS gezegd en gewacht op het resultaat van de zitting. Werd hij niet geschorst dan zou het kaartje naar zijn zus gaan en waren de schoonzussies samen op stap geweest. Maar mijn vriend was er en hij wilde niets liever als mee en even alles helemaal loslaten na al die weken vastzitten en afgelopen dagen aan praten-praten-praten. Tygo heeft bij mijn ouders geslapen, wij zijn samen op stap gegaan. Keihard staan huilen bij de toegift (tsja... 'één nacht alleen' is op zo'n moment natuurlijk een dikke tranentrekker!) en zo onwijs genoten!! Eenmaal thuis rond 01:00 hebben we nog tot een uur of 04:00 zitten praten en midden in de nacht nog een stukje dossier doorgeworsteld samen.

Zondag; hele familie bij elkaar.
Mijn ouders, zijn ouders, zijn zus plus man en kids, Tygo was mee.
Kids hadden we geen kind aan, die vinden Tygo prachtig. (ze zijn acht en 'vadertje moedertje' spelen gaat ze echt prima af! tot het moment van de luier verwisseling dan.....)
Mijn moeder vroeg me in de tuin nog "en nu? wat denk je nu? alles duidelijk en weet je nu wat je echt wil en voelt?"
"ja." meer kwam er niet uit, ik kon alleen nog een dikke traan laten.

Het is nog geen week later maar het voelt vertrouwd. O, lang niet zoals het wás maar dat zie ik juist als positief. Zoals het was wil ik niet terug, toen hield hij iets voor me achter. Ik heb nu alle vuile was gezien en eerlijk is eerlijk...... zóveel is dat dus niet.
Ja, hij was dom. Heb het dossier niet eens helemaal uitgelezen tot nu toe maar zijn deel; het is miniem. Niet omdat ik hem deels verdedig(de) maar gewoon omdat het zo IS. Inmiddels ook weer bericht van de advocaat gehad. Die vertelde ons over de aanstichter van het hele gedoe. Die heeft nog 90 dagen gekregen (standaard dingetje, zal nog wel een paar keer gebeuren tot de daadwerkelijke veroordeling) en het ziet er héél slecht voor hem uit. Wat daar het gevolg van is? Niet geheel duidelijk. WEL dat die vent voor lang achter de tralies zal verdwijnen. Heel lang.

Ook is er nog contact met één van de rechercheurs. Degenen waar wij/ik nog over twijfelden is inmiddels ook uit de band geklapt maar blijft zelf ook voorlopig nog wel vastzitten. Angst? nee. gezond verstand? Aanwezig. Bij ons beide.

 

En wij als koppeltje? Gaan verder. Niet zoals het was, dat kan niet.
Wel zoals het nu is en daar bouwen we op verder. Want zoals het nu is staan wij samen nog (bijna eng) veel sterker in onze relatie.
Het is in een paar dagen duidelijk geworden dat wij inmiddels over werkelijk alles kunnen praten, heel erg op een lijn zijn blijven zitten maar beide ook heel goed weten wat we willen. Of eigenlijk.. wat we niet willen. Tsja, en de verschillen... kwestie van compromissen sluiten. Maar dat is normaal, geloof ik
Mijn vertrouwen was best wel weggeslagen maar dankzij alle openheid van zaken en hele eerlijke antwoorden groeit dat weer terug. Niet meteen, nee. Kan ook niet en dat weet hij zelf ook.
En Tygo? ach, die gebruikt hem al weer als klimrek en voetbal slachtoffer. Die heeft er geen deuk aan overgehouden. Ja, hij heeft zijn moeder gezien die kapot was van stress en vermoeidheid. Een moeder die gewoon een mens is maar altijd ergens de kracht vandaan wist te halen om door te gaan. Negatief? mwa, soms wel. Positief? Jup, ik vind het altijd nog beter te laten zien dat iedereen gevoel heeft dan dat je een ijskonijn van een moeder hebt die al het negatieve negeert. Daarnaast... hij is 1. Mocht hij een mini-deukje hebben opgelopen dan groeit hij daar heus wel overheen. Net als mama en haar vriend!

 

thnx Daantje had dat zelf nog niet gezien maar het is niet echt te ontwijken denk ik. Heb het mijn vriend nog ff laten lezen, die ziet niet iets staan wat hij wil dat ik weghaal ofzo. (behalve dan dat van die bos bloemen )

Zal voor de zekerheid zelf wel nog iets weghalen. Beter weg voor de zekerheid als aanwezig en een probleem vormen

 

Zo. Toch maar weer even dit draadje oppakken.
Niet om te klagen, hoef mijn ei niet echt heel erg kwijt maar gewoon omdat ik eigenlijk wel fijn nieuws heb

Vriend zijn schorsing wordt verlengd. De tweede pro-forma zitting liep net zo goed als vorige keer.
De inhoudelijke zitting heeft nu ein-de-lijk een datumpje gekregen. Die zal twee dagen zijn ivm meerdere personen.
Welke van de dagen (of beide) hij aanwezig moet zijn is nog niet bekend. Gezien die zitting pas in februari is zijn daar nog geen gegevens van. Ook wil de advocaat mij graag oproepen als getuige. Ik zal dan niet in een rechtzaal moeten zitten tegenover wie dan ook want dan had ik hem gevraagd dit te schrappen. Ik sta er voor mijzelf; om een deel van mijn verklaring toe te lichten. Ik sta er voor hem; omdat ik weet hoe het verhaal daadwerkelijk in elkaar zit. Ik sta er voor Tygo; omdat die gek is op die vent en mijn getuigenis toch echt wel van belang is. Most of all sta ik er ook voor een stuk afsluiting. Of dat nou positief is of negatief.

Eind dossier is allang binnen, vriend heeft het er wel wat moeilijk mee de stap te zetten om het open te slaan. Ik weet (en hij zelf ook wel, eigenlijk) dat als hij eenmaal begint er niet meer uit weg te slaan is. De stap voor het beginnen is alleen even wat lastig. Hij voelt zich goed genaaid, nog steeds. Zo af en toe krijgt hij een harde opmerking van me omdat er écht nog wel een stukje wrok zit over alles waar IK doorheen ben gegaan. Echter laat hij ook véééél meer los over de tijd daar BINNEN. Ik hoorde veel over wat hem ineens opviel nu hij buitenstaat (kun je nagaan.. net aan drie maanden weggestopt geweest en dan al opnieuw zo'n waardering hebben voor de regendruppels in je porem!) maar inmiddels laat hij meer los over hoe hij zich toen voelde. Aan de ene kant vind ik het rot voor hem, aan de andere kant krijgt hij ook heus te horen dat het toch (deels) zijn eigen schuld is geweest.

In de tussentijd zijn er best wat tegenslagen geweest maar voelde ik niet meer zo intens de behoefte het allemaal van me af te schrijven. Ik deelde mijn frustratie en verdriet met hem en andersom. Zijn baan... is uiteindelijk niet meer doorgegaan. Baas is compleet omgedraaid en uit het niets vertelde hij hem dat hij toch moest gaan. Eerste werkdag na het vrijkomen; nooit meer gehad. Daar baalt hij heel erg van, hij mist zijn werk behoorlijk en kan net als ik heel slecht tegen stilzitten dus dat levert best wel wat irritatie op van zijn kant. Daarentegen vecht hij dat gevoel gelijk weg door keihard te solliciteren. Hij is heel druk bezig, is soms niet eens aanspreekbaar omdat 'ie weer met zijn neus in een vacature zit. Helemaal prima!
Mijn baan? kon ik wel overuren draaien, echter kwam er een tegenslag en leveren die extra uren mij bijna niets meer op. In overleg met mijn ouders heb ik besloten geen overuren meer te draaien. Daarnaast.... Ben ik inmiddels bezig met inschrijven voor opleiding tot gastouder. Tot die tijd steunen mijn ouders mij financieel, mijn vriend zijn ouders steunen hem.

De plannen? Momenteel zitten we dus beide met een huisje. We delen gewoon 'zoals het hoort' onze beide inkomens (al is het bar weinig en van ouders/schoonouders, dan nog..) maar zitten dus wel met twee huren.
Hij (en daarmee ik en Tygo) zijn ingeschreven voor woningruil (zijn oude woning voor een andere woning) en staan momenteel 1e voor een huisje met tuin en grote slaapkamer die we willen opdelen in twee slaapkamers zodat Tygo EINDELIJK een eigen kamertje heeft.
De huur voor dat huisje is gelijk aan de mijne. De locatie ben ik zeer verliefd op geworden. Speeltuin die zo'n beetje grenst aan de voordeur, enorm park op twee minuten lopen..
Rustige woonwijk en niet het enorme "kijk-uit-een-fiets-met-bord-voor-zijn-kop-of-enorme-bus-met-te-hoge-snelheid"centrum waar ik nu woon.
We willen dus samen dat huisje in, staan nog steeds enorm op dezelfe golflengte en de neuzen staan bij ons gewoon op de toekomst gericht.
Maken wij ons zorgen over februari? Deels. Tuurlijk zou het kunnen dat ze hem ALSNOG een gevangenisstraf opleggen maar wat er nu uiteindelijk allemaal is gebeurd zal max.3-5 maanden op staan.
Nu hoor ik jullie denken "maar dan zit jij daar alleen met die huur en je kind!". Dat klopt. Financieel zal ik er niet alleen voor staan. Ouders en schoonouders willen allemaal helpen om te zorgen dat mócht het zover komen, mijn/onze huur betaald wordt. Dat huisje raken we dus (als we het daadwerkelijk krijgen ) niet kwijt.

Kortom; als het gaat zoals we willen en zoals het er nu uitziet.....
Dan vieren wij kerst in ons nieuwe huisje. Met zijn drietjes. Zijn we met oud en nieuw lekker samen om nu een rot stuk af te sluiten en een nieuw stuk te beginnen. En Sinterklaas hebben we ook nog, echter kwam die dit jaar bij ons al heel erg vroeg. Tygo was heel erg toe aan nieuw speelgoed en na een tripje naar Ikea kreeg hij van ons samen een houten keukentje. Van mijn baas kreeg ik de gehele AH marktkraampjes set (met alle accesoires... niet normaal, zo veel en lief!) en mochten we dat huisje uiteindelijk krijgen... gaat die lekker in de tuin