Dag dames, Ik lees al een tijdje vol interesse mee en vindt het fijn dat dit forum er is. Nu is het moment gekomen dat ik feedback of een hart onder de riem nodig heb. En hoop dat jullie me wat kunnen geruststellen. Ik zal me eerst voorstellen. Ben 28 jaar en bijna vijf maanden terug is mijn eerste dochtertje geboren dmv sectio na 27w1d ivm pre eclampsie. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe zwaar de periode erna was. Ze heeft nog 3,5 maand in het ziekenhuis gelegen en we hebben van alles meegemaakt. Van beademing naar cpap naar snorretje naar het niet af kunnen bouwen. Een open ductus. Vochtbeperking. Hierdoor niet voldoende groeien. Ook nog een infectie doorgemaakt. En ga zo maar door. Je zult vast begrijpen hoe blij en bang ik was toen ze eindelijk naar huis mocht. Ze is nu 1,5 maand thuis en oh wat is dat fijn zeg. Ze begint eindelijk goed uit de borst te drinken. Ik kan gewoon geen genoeg van haar krijgen!! ) Maar nu komt het. Ik ben een aantal dagen geleden erachter gekomen dat ik weer zwanger ben! Ik heb sindsdien alleen nog maar kunnen huilen. Want dit was echt niet de bedoeling. Vanuit het ziekenhuis had ik het dringende advies gehad om een jaar niet zwanger te worden ivm met de sectio. Ook had ik voor in maart 2011 onderzoeken gepland staan ivm de pre eclampsie. Ik ben bij mijn huisarts geweest en heb meteen om een doorverwijzing naar de gyn gevraagd. Deze afspraak heb ik over twee weken. Ik ben erg benieuwd wat hier uit gaat komen. Maar wat ik vooral ben is erg bang. Bang dat ik weer zo ziek zal worden. Bang dat de keizersnede het niet aan kan. En zo bang dat ik mijn kleine meisje voor lang moet missen. Ik hoop wat van jullie te lezen! Liefs!
Allereerst gefeliciteerd met de kleine. Wat fijn dat alles nu goed gaat. Ik heb zelf 2 maanden geleden met 24 weken ons ventje op moeten geven door PE en HELLP. Ik kan me voorstellen dat je de klap van de zwangerschap en de geboorte nog nauwelijks hebt verwerkt. Je zit net op je roze wolkje en wil elke seconde van de dag genieten van de kleine en zorgen kan je daarbij niet gebruiken. Ik kan je verder niet helpen met het hoe en wat van het weer zwanger zijn. Het is natuurlijk niet voor niks dat er aangeraden wordt om te wachten. Het kan natuurlijk ook gewoon goed gaan he! Ik denk dat de gyn jullie daar heel goed in gaat begeleiden...Ben wel benieuwd hoe het verder verloopt, dus hoop dat je ons op de hoogte houdt? Voor nu zou ik zeggen geniet van jullie kleintje en probeer ook van de zwangerschap te genieten want voor mij (En vele andere) geldt dat ik niet kan wachten om weer zwanger te zijn. Liefs Sanja
Wow.... Je lichaam is wrs. nog volop aan herstellen van PE en HELLP. De eerste weken zijn, voorzover ik heb begrepen, cruciaal in het krijgen van PE en HELLP. Mijn advies zou dan ook zijn het zo rustig aan als mogelijk te doen. Ik zou je daarnaast willen adviseren je gyn alvast te bellen en om advies te vragen.... vind 2 weken namelijk nog vrij lang in deze situatie. In Maastricht heb je overigens een onderzoek (dacht pre-care) over PE tijdens je zwangerschap. Wellicht dat je daar aan mee kunt doen. Hebt dan een team specialisten op PE gebied om je heen.
ik zou ook eerder de gyn bellen.... Hoe sta je er zelf tegenover? Wil je uberhaupt meer kinderen? Hoe ver ben je nu?
Dag dames, Dank jullie wel voor jullie reactie. Ik ben nog steeds van slag. @ Sanja: Oh wat erg van je verlies! Ik kan me alleen maar voorstellen hoe vreselijk dat moet zijn. Ik zit idd nog op het roze wolkje met mijn dochtertje. Geniet elke seconde van de dag van haar. Heb zelfs moeite met haar delen... En als ik er dan aan moet denken dat ik haar misschien straks moet gaan missen. @Bjornpijl: Ik had er geen idee van dat de eerste weken cruciaal zijn voor het ontwikkelen van pe en hellp. Maar t valt niet mee rustig aan te doen met een klein wondertje. En tot 9 weken wist ik niet eens dat ik zwanger was! Ik heb nog geen vaste gyn hier in het zh. Ik ben van mijn eerste nl in het VU in A'dam bevallen en woon zelf in R'dam. Mn ha heeft me nu natuurlijk verwezen naar Emc in R'dam. En de eerste mogelijkheid voor een afspraak was de 16e. @ Marywoods: ik ben nu 10 weken zwanger... Tja en hoe ik er zelf tegenover sta. Ik ben ontzettend bang en het was natuurlijk niet gepland. Maar om het uit eigen beweging weg te halen. Dat zou ik nooit kunnen. Ik had uiteindelijk wel nog een kind gewild. Maar wat verder in de toekomst. Vorige week belde ik nog met mijn ha. Ik had het idee dat de symptomen van pe nu al terug begonnen te komen. Maar omdat het nog zo vroeg in de zwangerschap zou het ook heel goed tussen mijn oren kunnen zitten. De ha vond het ook erg vroeg en vond het onwaarschijnlijk. Maar ik ben wel van plan het aan te geven bij de gyn. Het wazig en sterretjes zien. Verdoofd gevoel tussen mijn schouderbladen. In 1 week 1 kg aankomen. Misschien zijn het wel spoken die ik zie. Maar ik ga er echt op staan dat de gyn me goed in de gaten blijft houden. Ik hou jullie op de hoogte!
Mamavanlili. Het is idd heel druk in het EMC. Ik moet daar toevallig volgende week ook weer heen, maar ik snap toch niet zo goed dat je in deze situatie niet even ergens tussen kan. Ik moet daar altijd minsten een uur wachten dus een kwartiertje meer of minder maakt dan ook niet meer uit toch? Ben benieuwd of en watvoor medicatie je nu gaat krijgen. Sanja
Hoi meid, ik zie nu pas dit topic. Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als jij (alleen geen keizersnede gehad dus daar kan ik niets over zeggen) en kan je hopelijk een HEEL groot hart onder de riem steken! Bij mijn eerste zwangerschap had ik al heel vroeg klachten maar werd de pre eclampsie niet onderkend, pas toen tijdens een controle zomaar mijn vliezen braken (32 +5 wk) bleek het in mijn bloed aantoonbaar en moest ik meteen aan de magnesium. Mischa was er de volgende ochtend, een spontane bevalling ondanks weeënremmers. Ik heb nog net één longrijpende spuit kunnen krijgen. na de bevalling heb ik meer dan een half jaar thuis gezeten, ik kon gewoon echt NIKS. Als ik op een hele dag één klusje gedaan had bijvoorbeeld de vaatwasser in en uitruimen, was ik al dolgelukkig. Net als bij jou was mijn schrik dus GROOT toen ik er na 6 maanden achter kwam dat ik weer zwanger was!! Hoe moest dat nu, ik was nog helemaal niet hersteld, hoe kon ik dan weer een zwangerschap aan, en dan ook nog voor Mischa zorgen die nog zo klein was, en hoe groot was de kans op herhaling nu wel niet? En als het weer gebeurde hoe moest dat dan met Mischa als we weer een kindje in het ziekenhuis zouden hebben? Nou, mijn zwangerschap ging voorspoedig. Ik stond onder strenge controle in het ziekenhuis en met kwaaltjes viel het reuze mee. Ik was wel moe, maar wist op het laatst niet meer of dat nog van de p.e. was of door mijn zwangerschap, maar na een paar weken ging dat over en werd ik heel actief. Dat ben ik tot het einde toe gebleven, hoewel ik op het laatst weer een hele hoge bloeddruk kreeg. Toen ik ook nog eens uitvalverschijnselen kreeg (ik zag een paar seconden aan één kant gedeeltelijk niets meer) moest ik naar het ziekenhuis komen en hebben ze me ingeleid, ik was toen inmiddels 36 wk zwanger. Ik moest weer aan de magnesium, maar stond vlak na de bevalling alweer op mijn benen om zelf te gaan plassen op de wc. Levi mocht na een dag bij mij op de kamer slapen, en vanwege de magnesium moest ik totaal 3 dagen in het ziekenhuis blijven samen met Levi. Dit keer heb ik nauwelijks moeten herstellen van de (bijna/lichte) p.e. en 3 weken na mijn bevalling ging ik zelfs weer een beetje aan het werk! (ik werk zelfstandig thuis als grafisch vormgever) Het is een heel verhaal, en ik hoop dat ik je hiermee een beetje moed kan inpraten! Probeer vooral heel erg van je zwangerschap te genieten, voor je het weet is het voorbij! Oja, die onderzoeken heb ik ook gehad, ik bleek toen achteraf zelfs al zwanger te zijn geweest. Kwam uit dat de kans op herhaling zo klein was dat ze er zelfs geen percentage aan hingen.
Dag dames, 1st @ MamavanMischa: Wat fijn om te lezen dat je tweede zwangerschap voorspoedig verliep. Dat geeft zoveel hoop! Dank voor het delen. Maar nu... ben gisteren bij de gyn geweest. In de eerste plaats feliciteerde ze ons. Ze zei wel dat het natuurlijk beter was als ik een jaar rust had gehad maar t was niet anders. En toen gingen we richting echo-apparaat om t kindje te bekijken. Toen kwam t. "Iedere spreekkamer had weer een ander echo-apparaat" en zij was niet zo bekend met deze. Ze moest een collega erbij halen. Ik dacht toen al dat er iets niet goed was. De collega bevestigde wat de gyn al dacht te zien. Geen kloppend hartje. Dus een miskraam. Ik had / heb zo een dubbel gevoel erover. Aan de ene kant ben ik opgelucht. Ik was zo bang om weer ziek te worden en weer zo'n extreme vroeggeboorte mee te moeten maken. Aan de andere kant komt het het verlies toch wel hard aan. Volgende week heb ik weer afspraak en gaan ze nog een keer kijken. In de tussentijd moesten we nadenken over het verloop van de miskraam. Spontaan op gang laten komen, tabletten innemen of een curettage. Nu heb ik een niet-levend vruchtje / minimensje in mijn buik. En heb ik geen idee wat we nou moeten doen. Ik lees op internet zulke uiteenlopende dingen. Van "de natuur zijn werk laten doen en wachten tot je lichaam het afstoot" tot "het allemaal maar achter de rug willen hebben". Aan de ene kant neig ik naar het afwachten maar het niet weten wanneer vind ik vreselijk. En aan de andere kant denk ik met een curettage hebben we het allemaal maar gehad. Maar een curettage kan ook complicaties geven. Wat zouden jullie doen?
Oh meid, wat vreselijk! Al snap ik je dubbele gevoel... Sterkte voor jullie allemaal! Ik kan je geen advies geven, heb het gelukkig nooit meegemaakt. Ik weet ook niet wat ik zelf zou doen. Hoe ver was jij ook alweer?
heel veel sterkte.. wat vreselijk.. ik kan je geen advies geven. ik denk dat de gyn dat het beste kan
Dag dames, ik ben nu 11 weken zwanger maar op de echo had het vruchtje de grootte van 7 / 8 weken. Als ik zo op het internet rondsnuffel denk ik dat ik toch naar de "tabletten" neig om het op te wekken. Maar idd ik denk ook dat de gyn mij daar het beste over kan informeren.
Oh meid, wat moeilijk zeg... Ik zou niet weten wat ik zou doen... Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen!