Heey lieve meiden....ik ga even een poging doen om weer wat van me te laten horen en om wat te reageren (vergeef me als ik niet iedereen bij namen noem, want ik heb echt niet alles zover terug gelezen). Wat me vooral is bijgebleven (heb even topic van Caruli gelezen) is dat het voor haar nu een heel spannende tijd is en zeker geen makkelijke tijd. Ondanks dat ik hier nauwelijks meer te vinden ben, ben ik in gedachte wel bij je meid en ik hoop dat je emmy die nu nog zit dit ook de komende namen blijft doen (let op...is vast een meid en die zijn nu eenmaal pittiger en sterker). Hele dikke knuffel! Verder gelukkig ook weer hoop 'nieuwe' namen erbij die nu ook zwanger zijn. Al dan niet na IVF poging of net voor de MMM. En gelukkig ook verder goed nieuws zover ik kon terug lezen....sommige alweer een goede echo gehad...een paar nog in spanning voor die 1e echo (al zijn de volgende ook spannend telkens..die eerste is vooral erg spannend). Nollie weer terug van weekje vakantie. En goed om te horen dat alles goed is...las een tijd terug wat minder goed nieuws en de angst dat het toch niet goed zat. Maar gelukkig wel zo en een mooie echo erbij in je album! Verder wil ik natuurlijk ook vooral op de vraag van Elmo ingaan; zeker een vraag die juist hier thuishoort lijkt me. Meiden die hier zitten zijn na een bepaald traject in de MMM zwanger geworden en iig ieder weet hoe NIET vanzelfsprekend het allemaal is. Of er nu al de nodige onderzoeken zijn geweest met wel een duidelijke reden en daardoor een teleurstelling. Of onbegrepen onvruchtbaarheid maar toch het uitblijven van een zwangerschap. Ik denk dat ik ook wel heel goed begrijp hoe Elmo het bedoelt en het is niet altijd even makkelijk om dit via een forum over te brengen....vooral als je het zo niet eens goed onder woorden kan brengen. Maar ik denk dus dat het zeker goed is dat je het hier op tafel hebt gegooid, zonder dat je daarbij iemand voor het hoofd hebt willen stoten (want dat was nou juist je boodschap niet). Ik hoop ook dat de lieve meiden die nog in de MMM zitten en hier ook regelmatig meelezen hier snel kunnen schrijven dat ze zwanger zijn. Die spanning waar jullie nu nog in zitten en die onzekerheid. Maar die onzekerheid blijft alleen op een ander vlak...en ik denk dat dat ook is wat Elmo bedoelt zonder de spanning van de MMM daarbij te bagatelliseren; JUIST NIET. Hetgeen wat Elmo heeft aangekaart heeft bij mij ook veel los gemaakt. Had dit gister al gelezen, maar nog even niet in staat om te reageren. Toen ik in de MMM zat en soms stukjes las van mensen die misselijk waren, maar wel zwanger......tja..kon wel denken...jij bent tenminste zwanger en ik heb er nog moeite mee als sommigen over elk wissewasje begint. Maar soms is dat ook aard van het beestje. En toch denk ik voor mensen die in de MMM hebben gezeten (en als ik dit schrijf bedoel ik iedereen, ook degene die net voor start behandelingen zwanger zijn geworden, maar wel ook de nodige onderzoeken achter de rug hebben gehad). Maar ik kan ook makkelijk wat zeggen...ik heb geen noemenswaardige last van misselijkheid gehad en voel me eigenlijk prima. En ik denk ook zeker dat als je dan eenmaal zwanger bent na de MMM je je zeker gelukkig prijst, maar als buitenstaanders (die dus geen weet hebben van de MMM) zeggen dat je nu niet mag klagen omdat je zwanger bent...kan ik me heel woest om maken. En toevallig heeft Lina hier ook een stukje getikt en kan me ook nog goed herinneren dat ze hier ooit iets over heeft geschreven op een ander forum waar ik met haar schreef. Ik snap ook heel goed hoe het overkomt op de mensen die nog niet zwanger zijn. En dat die het daar soms moeilijk mee hebben. Maar het zou wel krom zijn...als je 'normaal' zwanger bent geworden krijg je niet zo snel te horen ...hou toch eens op...je bent nu zwanger. Maar juist wel als je in de MMM hebt gezeten. Ik geloof Elvira dat jij het was die hierover wat zei en ik hoop dat ik het een beetje goed overkomt (ben nou eenmaal niet altijd even goed om het met woorden over te brengen, laat staan als het via een forum gaat ipv in real live), maar ik denk dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt en dat je ook zeker geen mensen veroordeelt. En ondanks het lange traject en de nodige tegenslagen prijs ik me nog steeds erg gelukkig.....een goede ivf poging, maar vooral natuurlijk het prachtige resultaat. Dit verzacht alles een groot deel. Maar ik denk niet dat het de bedoeling is om hierover te praten. Ieder ervaart de MMM op eigen manier...ieder krijgt ook weer net wat andere tegenslagen als een ander, ieder reageert ook weer anders op de meds...en ik kan zo nog wel even doorgaan....maar dat maakt allemaal niet uit. Waar ik aan dacht toen Elmo haar stukje schreef....ja...herkenning. Niet alleen die onzekerheid die je nog steeds hebt...je hebt hier hard voor geknokt en eindelijk ben je dan zo gelukkig dat het gelukkig, maar ook is daar die angst als het misgaat. Hoe lang zou het dan duren voor je weer zover bent? Ik weet niet of dit veel anders is dan iemand die wel vrij makkelijk zwanger is geraakt of geen mk heeft gehad....ik zou het niet weten...nooit in die positie geweest, kan daar ook niet over oordelen. Wel komt langzaamaan die spanning ook beetje bij beetje los van de hele MMM. Als je er nog middenin zit is het zo verrot spannend allemaal en je beseft het ook maar al te goed. Je zit er middenin en je gaat maar door (met zo nu en dan een pauze), maar die onzekerheid...zal het voor mij weggelegd zijn. Die gevoelens zijn nog steeds zo voelbaar! Soms is dat zo vreemd....je bent nu toch zwanger....waarom ben je er dan nog zo mee bezig? Nou omdat lieve vriendinnen die je hebt opgebouwd tijdens de hele MMM periode er nog steeds midden in zitten en je zo met ze meevoeld. Je wilt dit zo graag ook voor hen. Nadat je zwanger bent en naarmate je verder komt ben je er toch nog steeds mee bezig...je merkt soms nu pas wat het allemaal van je gevergd heeft....en het laat je niet los....het is hoe dan ook een deel van je leven! Ik heb een hele goede vriendin die inmiddels trotse mama is van 2 jongens na een lang en zwaar traject in de MMM. Haar man zei toen tegen ons...naderhand voel je pas wat je allemaal hebt doorstaan, dan komt dat besef zoveel duidelijker aan. Als je er nog middenin zit ga je maar door. Zoveel spanning die dit met zich meebrengt en die de druk op een relatie legt. Nu snap ik pas wat hij bedoelde en nog steeds is het moeilijk onder woorden te brengen. Pfff, zo moeilijk om dit goed uit te leggen wat je eigenlijk bedoelt...kan het voor mezelf al niet verwoorden, laat staan hoe je het wilt uitleggen aan een ander. Ik denk ook dat je een bepaalde 'erfenis' mee neemt vanuit de MMM..een bagage die altijd bij je blijft. Iemand schreef ook al....reacties van anderen op het feit dat je nu zwanger bent en alsof het als nog makkelijk ging. Pff, nog steeds heb ik dan de neiging om mensen erop te wijzen dat het zeker niet vanzelfsprekend is. Heb ook zulke pijnlijke opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen...en soms was het met heel veel moeite slikken en tranen onderdrukken ('als mensen niet zomaar zwanger worden zal daar wel een reden voor zijn en is het de bedoeling misschien ook wel niet en hebben ze eerder kans op kind met afwijkingen' dit was een collega van me die totaal niet besefte wat hij zei, ook zei iemand..jullie kennen die opmerking allemaal wel...'je moet er niet zoveel mee bezig zijn'...alsof DAT de oorzaak is dat je niet zwanger wordt...het lag dus aan mij dat we niet zwanger raakten, want ik was er teveel mee bezig...bah!)Nouja, je merkt het vast wel....het zit je nog steeds hoog....je laat het niet zomaar los. Bij deze wil ik dit stukje een beetje afsluiten, want geloof dat het er straks alleen maar warriger op wordt. En ondanks dat ik hier bijna niet meer kom mis ik jullie wel hoor....alle lieve meiden uit de MMM (zwangeren en de (nog) niet zwangeren). Om de lap tekst nog wat langer te maken zal ik nog even wat over mezelf vertellen. Alles gaat hier goed, heb alleen afgelopen anderhalve week met fikse griep platgelegen....sinds vandaag heb ik het idee dat het aan de beterende hand gaat. Verder voel ik me prima. Een kleine 2 weken terug nog een echo gehad bij de vk en was flink aan het brullen (van geluk) toen ik daar ons wurmpje zag bewegen....een echt mensje al. Hij/zij lag qua groei wat voor op het aantal weken, maar binnen een marge van een week zag het er allemaal netjes uit. Aankomende donderdag mogen we weer naar de vk en zal het ws alleen luisteren zijn en de gewone controles en ws een afspraak maken voor de screeningsecho (is bij ander buro dan bij de vk). Ik vind het eigenlijk ook allemaal best snel gaan, morgen alweer 14 weken (he Lau ). Ik heb een tijdje terug ook een poging gedaan voor buikfoto (was alleen thuis dus vond het niet eenvoudig) en van de echo laatst heb ik ook een foto gemaakt, dus nog niet zo duidelijk als dat ik hem gescand had (komt misschien nog). Ik zal eens kijken of het me lukt om ze in het album te plaatsen. Allemaal een hele dikke knuffel....en tot een volgende keer, Eva.
Lieve Lieve Eva, Je haalt me inderdaad de woorden uit de mond. Ben zo super blij met dit soort reacties! Als een ander zo'n verhaal vertelt, zoals jij of Lenneke of Lydia, Imani...noem maar op, dan voel ik het verdriet zo sterk! Bijna beter dan als ik het zelf probeer op te schrijven. Dat is dus precies de herkenning die ik zocht! Dat ik niet de enige ben die me zo voelt en moeite heb met die typische MMM littekens. De tranen stromen momenteel letterlijk over de wangen...en dat is voor het eerst sinds tijden. Het lijkt wel of je het niet meer wilt na die plus op je test...dat het niet meer mag. Het zit gewoon nog veel dieper dan ik dacht. Die behandeljaren vielen me al smerig tegen maar dit ook. Mijn zus, 4.5 maand geleden bevallen mist haar buik en zou zeker nog een tweede willen (begrijpelijk, ze heeft een schat van een dochtertje) maar dan denk ik... Pffff... als wij voor een tweede zouden gaan/willen.. heb ik godzijdank eerst nog 3 cryo's maar dan... Ga ik weer "vrijwillig" de MMM in...? Het is gewoon zo anders! Voor ons is proberen voor een kindje geen intieme periode..dus de tijd erna is ook anders. Ik ben helemaal niet depressief of wat dan ook (vanmiddag nog een leuk pakje gekocht) maar dat staat ook allemaal los van je littekens in de MMM. Ik het niet eens opbrengen om mijn eigen dagboeken terug te lezen.... Bedankt Eva! Fijn dat het goed gaat, ondanks de zieke 1.5 week. Hoop dat jij ook echt kan genieten van je ukkie!
Elmo *kusssssssssssssssss* Gut ik ben nog niet eens zwanger en denk idd al aan dat soort dingen.. wat als je een 2de wil, gaan we dit dan weer allemaal doen? ik weet nog niet eens waar deze reis eindigd, maar de tunnel lijkt nog even oneindig. Je leven is gewoon anders dan anders op dit vlak, punt!
Natas, je ben een lieverd! Dat over die reis...zo voelt het voor mij nu ook nog een beetje...hoe idioot dat ook klinkt. Ik ben volgens mij vergeten uit te stappen bij het perron: EINDE MMM whahahah Denk dat ik het zo maar moet zien. Zal het eerstvolgende perron maar nemen
en anders blijf je nog ff zitten, wanneer jij eraf wil kan je nog altijd aan de noodrem trekken! Alles in je eigen tijd, sommige dingen duren langer om te verwerken.
Whahahah...kom toch niet als zo'n hopeloos figuur over he....? Anders maar wel..dan zijn er gelukkig nog meer hopeloze figuurtjes. Meiden, nog meer leuke afscheidsideetjes voor de afdeling? Ik dacht gebak voor de Crew en voor mijn ene leuke verpleger zeg maar (sommige zullen de verhalen kennen!) dacht ik aan een leuke mok gevuld met snoep met de tekst: voor de aller leukste verpleger..of zoiets. Tuincentra enzo hebben die dingen over beroepen volgens mij. Maar als er andere leuke ideeen zijn....(al is het voor over een hele tijd)..roept u maar.
Lieve Laura, ik begrijp je wel...alleen weet ik niet goed hoe ik moet reageren....daar ik zelf niet het traject ben doorgegaan. Dus...verder no problems hoor....! Liefs Nollie
Lieve Nollie, De vraag was ook aan meiden die wel wisten wat ik bedoelde of er een idee bij had. Het geeft helemaal niks als je er geen raad mee weet hoor! We hebben elkaar inmiddels alweer gesproken en begrijpen elkaar...dat is het belangrijkste toch! Liefs
Meiden..........een dikke knuf van Lientje voor jullie allemaal. Elmo, als je het dan tóch origineel wil doen: Maak eens een mini t-shirt op bv simplycolors.nl of op rainbowbabys.nl met daar de tekst: mini-me thanks you! (ik geef maar een kreet hoor) Maar een mok met snoep is natuurlijk altijd goed! Laat je nog even weten wat het geworden is voor cadeautje? En ik vind je een kanjer! Eva................blij dat je weer beter bent meid! En wat een mooi beginnend buikje heb je al! Smelt smelt. (bijna 2 juni!)
Hoi, Wat is er weer een hoop bij geschreven in de afgelopen paar dagen! En heel veel herkenbare zaken. Weet je, ik durf inderdaad ook bijna niet te klagen over zwangerschapskwaaltjes. Bang dat mensen zullen zeggen: je bent nu eindelijk zwanger, zeur dan niet! Een vriendin van mij is ook zwanger geworden na IUI (ze heeft een tijdje geleden afscheid genomen van het forum). Toen zij een beetje aan het mopperen was, was mijn reactie ook iets in de trant van wat ik hierboven heb geschreven . Waarop zij heel adrem antwoordde: Als er iemand het recht heeft om te klagen dan zijn wij het wel. We hebben er zo hard voor moeten knokken. Ik heb die opmerking toen een beetje moeten laten bezinken en uiteindelijk kon ik me er wel een beetje in vinden. Probeer naar de buitenwereld toe wel op te letten met wat ik zeg over mijn kwaaltjes, al is het alleen maar om niet tegen een hoop onbegrip aan te lopen. Heb ook geen zin om in oeverloze discussies te belanden. Voor de rest heb ik nog eens nagedacht over mijn emoties rondom de MMM. Wat mij betreft zit ik er nog middenin (in de MMM). Ik realiseer me terdege dat ik heel veel mazzel heb gehad (2e keer raak). Maar dat neemt niet weg dat er een hoop verdriet zit. Dat verdriet zit bij mij wel ver weg gestopt. Er komt zoveel over je heen in al die jaren, dat ik een muurtje ben gaan bouwen om mezelf te beschermen. Het begon met eerst enthousiast zelf proberen. En iedere maand weer die teleurstelling. Ondertussen raken vriendinnen om je heen binnen no time zwanger. (Natuurlijk was ik heel blij voor hun, maar het deed ook weer pijn.) In een jaar tijd kreeg ik elke maand wel weer van iemand te horen dat die zwanger was geworden. Zo waren de eerste bakstennen gelegd. Het volgende rijtje bakstenen kwam na de miskraam. Het muurtje werd snel hoger met alle onderzoeken. Na een tijdje was het net alsof je daar zelf niet meer ligt, maar een ander die dit allemaal ondergaat. Deze houding maakte het op de een of andere manier dragelijker. Nu ik zwanger ben en ik regelmatig voor controle naar de gyn moet (ik heb dus de mazzel dat ik elke twee/ drie weken een echo krijg) merk ik dat ik de emoties nog steeds blokkeer. Telkens wanneer ik het kindje op het scherm zie en ik hoor het hartje is het alsof ik naar iets kijk wat niet in mijn lichaam gebeurd. Aandachtig bestudeer ik alles wat ik kan zien en vraag ook vaak: Wat is dit? En dat? Tijd om tot me door te laten dringen dat dat is wat in mij groeit geef ik mezelf niet. Tijd voor emoties is er dus ook niet. Ik moet zeggen dat ik ook niet echt een emotioneel dier ben. Maar ik had zelf verwacht dat wanneer het wonder geschied was ik toch wel een traantje zou moeten laten. Tot op heden is dat nog niet gebeurd...... Het muurtje zal er voorlopig wel blijven staan, uit pure zelfbescherming. Morgen zit ik op twaalf weken en vrijdag weer naar de gyn. Als dan als goed is zal ik het aan de buitenwereld laten weten. Er is nu nog maar een select groepje dat op de hoogte is. Iedereen heel veel succes deze week! Misschien dat ik na het bezoek aan de gyn een banner ga plaatsen. Vind dat nu nog even te eng. Liefs, Imani
Spannend Sonja....Hopelijk zie je weer een mooi plaatje van jullie beeb Ik heb de verloskundige net gebeld en ik kan donderdag al terrecht! de afspraak bij de gyn kan ik ook gewoon laten staan.
Hoi iedereen, hier gaat het oke..... heb af en toe moordneigingen richting manlief...ja ja de hormonen gaan lekker tekeer! Morgen de grote dag. Kan natuurlijk niet wachten maar dat begrijpen jullie wel vast. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat er iets in je buik groeit. Sonja, succes vanmiddag.
Ik breek ook even in... Ik wandel zo'n beetje in niemands-land...niet zwanger en niet in de MMM.. Maar bij het lezen van de laatste berichten, komt bij mij het gevoel boven wat ik had toen ik, zwanger van mijn zoontje, in het ziekenhuis lag. Ik kreeg weeen met 30 weken en verloor vruchtwater. naast me loag een meid die zwanger was van een tweeling... Wat hebben we een ongelooflijke lol gehad daar! Totdat ik ging bevallen (was toen 32 weken) en zij nog niet... Uiteraard kwam ze bij me langs op de kamer toen ik bevallen was, maar opeens konden we de klik die er was niet meer vinden... Ik snapte er niks van.... Maar eigenlijk was het heel logisch....zij zat met verhalen over het CTG-apparaat en echo's en maagzuur....en ik zat met verhalen over een spannende bevalling, beebje in de couveuse, melk afkolven en navelbandjes... Niet zo vreemd dus dat we geen aansluiting meer konden vinden. Ik was wel heel blij dat we dat weer wel hadden toen zij eenmaal bevallen was....toen zaten we weer in hetzelfde verhaaltje... Ook ik dacht wel eens...mens, waar 'zeur' je over...jouw beebje(s) zit nog lekker veilig in je buik! Die van mij ligt aan allerlei slangetjes te knokken in zijn glazen huisje... Ik kan me dus heel goed voorstelen dat er meiden zijn (die nog niet zwanger zijn) die denken...wees blij dat je misselijk bent, je bent tenminste zwanger! Maar de meiden die zwanger zijn (ook al duurde dat heeeeel lang) hebben nu eenmaal ook last van kwaaltjes...net als meiden die meteen de eerste ronde zwanger waren. Even over Elmo's vraag...ook ik had dat eigenlijk wel verwacht in dit topic.. De emoties en gevoelens die gepaard gaan met het omschakelen van MMM naar de roze wolk...