Belle je zou idd schrijfster kunnen worden! Misschien een leuke afleiding?! Veel sterkte meid. Gelukkig was je op tijd bij de pot.... En je weet waar je het voor doet toch? Laat meneer Belle je maar eens lekker verwennen als hij thuiskomt van zijn fijne werkdag! Een lekkere massage ofzo?
Was net hetzelfde aan het denken... als je je weer verveeld ga je lekker op de bank liggen en schrijf je al je frustraties maar van je af... dat laat je ons dan lezen en daar maak je ons dan weer gelukkig mee Spijtig genoeg is de misselijkheid je zo te lezen niet bespaard gebleven Hopelijk knap je snel op maar doe het vandaag toch maar weer even rustig aan (hoe erg je dat ook vind)!
oww belle, nog maar net op tijd bij de pot, pff. en idd ertegen vechten is zinloos. doe maar lekker rustig aan. vanochtend weer naar de vk geweest. alles was goed, alleen de eigenwijs ligt in stuitligging als het tegen het eind nog zo is maken ze een echo om zeker te weten, en kijken ze verder. verder ging ze er eigenlijk niet op in. sinds van de week lekker mijn (.)(.), is iets minder hahahahahahahaha gisteren naar de apenheul geweest, was errug leuk! xxx sam
Vandaag had ik mijn eerste echo. Meneer Belle en ik keken vol verwachting naar het scherm aan het voeteneind van de onderzoekstafel. Eindelijk zouden we ons wonderkindje met eigen ogen te zien krijgen. Maar in plaats van een levendig miniatuurmensje zagen we een zwijgend boontje. "Dit is niet goed", zei de echoscopiste. Nee, dat snapte ik ook wel. Ons wonderkindje was inmiddels negen weken en volgens alle boeken zou het moeten bewegen. Het hartje zou moeten kloppen en het zou moeten zwaaien met z'n armpjes en z'n beentjes. Het zou op een mal, misvormd mensje moeten lijken, niet op een boontje. "Zo te zien is jullie kindje prima van start gegaan, maar met een week of zeven is het gestopt met groeien." Meneer Belle trok bleek weg en ik voelde tranen over mijn gezicht stromen. "Ik ga even kijken of de dienstdoende verloskundige tijd voor jullie heeft. Momentje." De echoscopiste liep naar een andere kamer en Meneer Belle en ik keken elkaar aan. Ik zag zijn pijn, en hij moet mijn pijn gezien hebben. Kennelijk was onze beproeving nog steeds niet over. Ons donorkindje, ons wonderkindje, het was er niet meer. Ik voelde me nog ontzettend zwanger, maar er zat geen leven meer in mijn buik. Al twee weken niet meer. Huilend en half verdoofd heb ik naar de verloskundige geluisterd. Wachten tot mijn lichaam het vanzelf af zou stoten of een poliklinische operatie om het dode embryootje te verwijderen. Ik koos voor het laatste. En dus konden we door naar het ziekenhuis, waar de gynaecoloog met haar echo-apparaat nog eens hetzelfde vaststelde als de echoscopiste van de verloskundepraktijk: Ons wonderkindje leefde niet meer. Als mijn lichaam het boontje blijft vasthouden, dan word ik aanstaande woensdag geopereerd. Onder algehele narcose zal de droom van een gezin uit mijn baarmoeder worden gezogen. Daarna zal mijn cyclus als het goed is vanzelf weer op gang komen, en dan kunnen we opnieuw proberen zwanger te worden, met de liefdevolle hulp van onze donor en zijn vrouw. What doesn't kill you makes you stronger. Maar ik vraag me af hoe sterk we nog moeten worden... Belle, helemaal stil.
belle, wat afschuwelijk zeg! zit met tranen in mijn ogen en kippevel op mijn armen. heel veel sterkte meid
Oh lieve Belle, de tranen lopen over mijn wangen...ik voel de pijn van 3 weken geleden weer in alle hevigheid terugkomen Hier zijn geen woorden voor....weet dat ik aan je denk. Hele dikke knuffel.
Jeetje Belle wat vreselijk, Dikke Knuffel Ik durf bijna niet ons goede nieuws te melden, Vandaag de nekplooimeting gehad en alles was helemaal goed En ook onze smurf doet het heel erg goed. Greets Beeb
Oh Belle, wat verschrikkelijk dit. Hier zijn geen woorden voor. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen. Dikke knuffel, Ester
Oh nee Belle. Waarom nou, het was jullie zo gegund. Je hoeft echt niet altijd sterk te zijn hoor. Doe rustig aan, en neem de tijd om dit te verwerken. Dikke knuffel, Elvira
Jeetje Belle, ook ik heb hier even geen woorden voor zeg. Iedereen gun je een kindje maar bij jullie, bij jullie voelde het anders, nog fantastischer..... Jullie gaan verder zonder dit kleintje...heel veel sterkte. Ga inderdaad niet de held uit hangen en probeer verdrietig te zijn zodat je het een plekje kan gaan geven. Niet nu, maar wanneer jij daar klaar voor bent. Heel veel liefs, ook voor meneer Belle! Elmo
Belle, .......................................stil.......................... Woorden beschrijven niet wat jij nu moet voelen! Denk goed aan jezelf, en doe wat je hart je ingeeft! Zo verschrikkelijk oneerlijk! Dikke knuffel, Schaapje
Daar zit ik dan, twee dagen nadat mijn wereld instortte. Gisteren moest ik onder de mensen komen. Onder de normale mensen bedoel ik, vrienden, niet de echoscopiste, de verloskundige, de gynaecoloog, de dame van het bureau opname en mijn eigen lief. Ik voelde me zo rot dat ik zin had om andere mensen pijn te doen. Een bizarre gewaarwording, dat past helemaal niet bij me en ik voelde me er alleen maar nog rotter onder. Dus ik waarschuwde mijn lieve bandmaatjes om me met rust te laten. Mechanisch maakte ik me op, ik deed mijn soundcheck en vervolgens moesten we dan maar even een nummer spelen. Bij de eerste tonen voelde ik de tranen achter mijn ogen branden. Ik staarde in het felle licht boven het podium, doodstil. Ik was alle teksten kwijt, al mijn techniek, maar precies op tijd wist ik weer wat ik moest zingen. Het kwam er bibberig uit, ik voelde me een miezerig hoopje mens tussen het geweld van de gitaren, de bas en de drums. Maar het eerste nummer lukte, en het tweede nummer ook, en toen we daarna de hele set doornamen, kreeg ik langzaam weer gevoel voor de muziek. Het was alsof er weer een klein vonkje leven in mijn lichaam terug kwam. Na de set voelde ik hoe ik mijn stem had geforceerd. Geen wonder eigenlijk, ik had de nacht ervoor amper geslapen, ik was volledig van mijn gezonde eetpatroon afgestapt en ik had thuis niet de moed gehad om een warming-up te doen. Op het podium had ik geen seconde aan mijn techniek gedacht, ik wilde alleen maar deze generale repetitie tot een goed einde brengen. En ik had het overleefd. De jongens en mijn collega-zangeres speelden de set nog een keer, en ik bleef aan de kant wachten en kijken. In de trein naar huis kon ik me weer concentreren op het boek dat ik las, en eenmaal thuis trok ik een oranje shirt aan en installeerde ik me op de bank met een paar knuffelbeesten (mijn lief was nog aan het werk), een glas wijn en een schaaltje knabbels. Het leven gaat genadeloos verder, en dat is een vreemde gewaarwording als je net een onverwacht pak slaag van het lot hebt gekregen waarvan je zeker wist dat je het niet zou overleven. Vanmorgen moesten mijn lief en ik met verbazing vaststellen dat we alweer heel redelijk hadden geslapen. En ik kan niet zeggen dat ik uitkijk naar het debuutoptreden met mijn nieuwe band vanavond, maar ik weet inmiddels zeker dat ik dat ook wel weer zal overleven. Ik weet niet of het gezond is, maar ik probeer nog maar even niet aan woensdag te denken. Het heeft geen zin om nog te hopen op een wonder, dus laten ze het dode embryootje maar uit mijn baarmoeder halen. Ik wil niet wachten tot mijn lichaam het afstoot, het zit al ruim twee weken levenloos in mij, ik vind het genoeg zo. En dan begint het grote wachten opnieuw. Wachten tot mijn cyclus weer op gang komt, wachten op mijn ovulatie en dan opnieuw proberen zwanger te worden. Ik vind het nog steeds onvoorstelbaar oneerlijk en ik ben er nog steeds verschrikkelijk boos over, maar ik heb geen keuze, ik moet gewoon verder. Samen met mijn lief, gewoon verder op deze ongewone en pijnlijke reis. Ik durf nog even niet te hopen, en ik kan nog even nergens in geloven, maar gelukkig is er nog altijd de liefde. We zijn samen en we leven nog. En dat is het belangrijkste. -x- Belle, die vanaf hier weer maar weer teruggaat naar het forum vruchtbaarheidsbehandelingen.
Belle wat een 'mooi' verhaal heb je weer geschreven, zit hier werkelijk te janken achter de laptop. Je beschrijft zo goed hoe het voelt en wat er door je heen gaat. Heeeel erg veel sterkte voor jullie samen. En hoe hard het ook is dat de wereld gewoon doordraait, zet hem even stil voor jezelf als het nodig is. Even stilstaan bij wat er is gebeurd en niet de hoop verliezen dat er nog mooie dingen in het verschiet liggen.
Lieve Belle en man, Ik hoorde bij de walvismama's het slechte nieuws.....ow, zo oneerlijk. En ook ik krijg de bibbers hoe goed jij je gevoelens kunt verwoorden. Als ik zo je berichten lees ben je een hele sterke en krachtige vrouw, maar dit verdriet...net wat Lenneke zegt....als het nodig is dan zet je je wereld even stil....die draait later wel weer verder. Ik hoop echt dat het geluk jullie snel weer vind en dat we je toch over een tijdje mogen verwelkomen in de walvissenzee met een gezond wondertje in jullie armen. Heel veel sterkte en dikke knuffel. ------------------------------------------------------------------------------------ Ook hier bij de zwangeren draait de wereld door....nieuws als dit doet je weer beseffen hoe kwetsbaar het leven is (en hoe hard en oneerlijk soms). Maar ik hoop dat jullie het vertrouwen houden en kunnen genieten van jullie (voorspoedige) zwangerschap. Voor jullie ook een dikke knuffel, Erna.