Hmm hoe het hier uit te leggen. Hier meer andere emotionele aspecten aan de orde. Zwanger worden is niet vanzelfsprekende hier anders was ik geen walvismeid met een geluksvisje. Hier geen behandelingen gehad, maar wel 19 rondes teleurstelling/verdriet. Ook omdat we hier uiteraard het slechte nieuws kregen. MMM heeft mij niet zoveel verdriet gebracht dat het nu nog zeer doet. Niet zoals bij de meeste van jullie die er anders geconfronteerd mee zijn dan mij. Zoals ik zei , andere aspecten die mij meer raken en bij jullie ws anders uitpakken. Vond het wel erg vervelend om meerdere malen voor nacontroles mbt onderzoek terug te komen op de afdeling terwijl ik met een gezonde knul liep , en andere stellen leeg. Wel veel gedachten, daar prikte ik bloed, in die wc moest ik urine vangen. Ben benieuwd hoe een evt beslissing om het weer te proberen hier zal uitpakken. zal het spontaan gaan hebben we behandelingen nodig enz. Liek
Gaan jullie echt eventueel nog op voor adoptie? Jeetje, opgave zeg! Dan bedoel ik niet het kindje..maar de hele romslomp hieraan vooraf. Ben heel benieuwd maar hoop natuurlijk dat jullie nog eens de MMM in "mogen". Verder ben ik het helemaal met je eens hoor..dus dat ligt denk ik niet zozeer aan het verliezen van je kindje. Ik heb dus weer geen last van bloedprikruimtes etc. Alleen als ik de behandelkamers binnenkom (vooral de punctiekamer) en dat begint al bij de lift naar boven...brrrrrr
en zo draagt iedereen wat mee he? Ik heb me zo rot gevoeld toen ik bij de gyn moest blijven en ik de andere stellen zag met lege buik en ik met een dikke..
Weet je dat juist bij mij hier ook een groot gedeelte zit van emotie. Juist hier had ik last van braaktriggers. Echte grote kokhalsneigingen waar ik niet zomaar uitkwam. Ik weet dondersgoed waar ik het voor deed. Maar als mensen tegen mij zeiden van het hoort erbij...werdt ik verdrietig. Kan er nog steeds verdrietig om worden hoe ik mij toen gevoeld heb. En waarbij ik mij af vraag durf ik dat nog een keer.
Van behandelruimtes en dergelijke heb ik echt geen last, heb er gewoon eigenlijk last van als ik vrouwen steen en been hoor klagen over hun zwangerschap (terwijl alles eigenlijk prima gaat) en echt niet beseffen welk wonder ze in hun buik hebben. En vrouwen die roken tijdens de zwangerschap of bij hun baby(sorry als ik hiermee iemand op de tenen trap), daar heb ik het ook erg moeilijk mee. MMM en zwanger zijn, het heeft de nodige littekens bij me achtergelaten. Laatst een keer uitgevlogen tegen m'n zusje omdat ze voor de zoveelste keer zei dat ze zwanger zijn echt niet leuk vindt en dat ze twijfelt of ze dat ooit nog wel wil, terwijl alles eigenlijk perfect gaat, baby doet het goed, zij doet het goed, ze kan nog alles doen...alleen... ze is al 16kg bijgekomen, heeft al 4! striempjes en de kleine schopt soms tegen haar ribben en dat is pijnlijk. Ze mag dat gerust ook zeggen tegen mij, ik begrijp dat ze het misschien niet fijn vindt, maar om het nou elke keer te zeggen(klagen) als ze mij ziet? Alsof die striemen en die kg's van belang zijn
Ja wij gaan nog voor adoptie, ook als er nog een kindje komt van onszelf hoor. Ik denk dat ik al van m'n veertiende zeg dat ik een kindje ga adopteren, het maakt mij niet uit van waar het is, welke huidskleur het heeft, welk geslacht... ik wil een kindje het leven geven dat het in zijn thuisland nooit kan krijgen. Oh Natasja, ik ken het gevoel helemaal, ik voelde me zo schuldig tov de vrouwen met lege buiken toen ik zwanger was. Daarom zeg ik nu ook dat ik niet mag klagen, ik ben gewoon mama!
Hier gaat alles zijn gangetje. Met Naomi gaat het beter, was wat eten betreft net een kliko, mond open en lepelen maar. Bij de gastouder ook alles goedgegaan. Wat betreft de mmm. IK wil daar nu niet uitgebreid op reageren hier. Dat komt later eventueel wel. Kirby zal je wel een pb doen ff. Wat betreft jouwn situatie. Daar kan ik me helemaal in vinden. Andere dingen zijn nu belangrijker dan voorheen. Wat betreft het roken tijdens de zwangerschap zal eerlijk bekennen dat ik dat tijdens Naomi ook gedaan heb. Wel is waar minimaal maar toch gedaan. IK voel me daar niet schuldig over en ga me daar ook niet over verdedigen. Weet dat het niet goed is. Lyd
Van mij mag elke zwangere vrouw die misselijk is gerust eens klagen, het emmertje eens legen, zeggen dat ze die misselijkheid niet fijn vindt, of zelfs haat. Daar heb ik begrip voor. Maar zeggen dat je het zwanger zijn HAAT, daar word ik dan weer misselijk van. Vind het erg voor je dat je er nog steeds moeite mee hebt meid. Ik weet dat het echt niet fijn is. Het hoort er in principe wel bij, maar dat wil je op dat moment niet horen... Toen ik zwanger was van Assia was ik misselijk van dag 1 tot de dag dat ik ben bevallen, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat omarmde ik de wcpot of een andere pot als ik niet meer op m'n benen kon staan, op sommige momenten kon ik nog geen glas water binnenhouden, het moment dat ik beviel was ik 1kg bijgekomen. Van Ana-Lucia ben ik van de 36 weken welgeteld een week niet misselijk geweest. Toen ik niet meer misselijk was en moest overgeven van de zwangerschap, moest ik overgeven door de weeënremmers. Gelukkig kon ik wel eten, alleen ging er heeeeeel erg veel er langs de verkeerde kant weer uit. Ik at als drie bootwerkers en was op het einde 5kg bijgekomen, en het zat allemaal in mijn buik! Woog 64kg voor 1m81 en ik was hoogzwanger! Dan krijg je van die fijne opmerkingen zoals, eet je wel genoeg, ben je bang om te verdikken misschien? Terwijl je zelf de hele tijd zit te piekeren, krijg ik wel genoeg voedingsstoffen binnen, gaan we weeën niet weer beginnen door het vele braken enz. enz.
Lydia, fijn dat het weer beter is met Naomi. Bedankt ook voor je pb'tje, je hebt er een terug. Wat dat roken betreft, je hoeft je ook niet te verdedigen, het is jouw keuze. Ik snap ook dat het bvb. in stressmomenten echt moeilijk kan zijn om dat stinkstokje te laten liggen Ik had het trouwens ook niet over vrouwen die af en toe een sigaretje roken tijdens de zwangerschap, maar wel over vrouwen die blijven kettingroken en de gezondheid van hun kindje echt in gevaar brengen.
Vandaar dat we wat sommige dingen betreft niet op dezelfde golflengte zitten en er wel eens verwarring onstaat over de uitleg ervan. wat me van jouw zwangerschap zeker weten is bijgebleven is wasdat je om het minste geringste in de bosjes over je nek stond te gaan. Kan me heel goed voorstellen dat dat dermate heftig was dat je daar nu angstig van wordt.
Ik had een moeder bij ons op school, hoogzwanger, en constant een zwaar shagje in de mond. Ze vond het wel lekker dat ze op deze manier een klein kindje ging krijgen. Haar vorige twee kinderen hadden ook een groei achterstand en leerproblemen. Kijk, daar kan ik nijdig om worden. Ik weet uit ervaring hoe zwaar het is om te stoppen of te minderen met roken. Dus als je je beperkt tot het minimale kan ik dat op zo'n moment alleen maar ondersteunen. Ben zelf trouwens niet zo van de rookdiscussies. Normaal gesproken is de meest felle anti-roker een ex-roker en die kunnen erg onredelijk worden in hun argumenten. Er is al menig slotje door de mods op dit soort topics gezet.
Ik ben een anti-roker, maar geen ex-roker en wil er geen discussie over beginnen ook. Misschien heb ik me eerder verkeerd uitgedrukt. Mijn nicht heeft een dysmatuurtje op de wereld gezet, 2200 gram na een zwangerschap van 40 weken en 2 dagen (ter vergelijking: Ana-Lucia woog 3070gram na 36 weken). Ze is herhaaldelijk gewaarschuwd door de gyn dat ze haar kindje in gevaar bracht door het vele roken. Hij is nu zes maanden en alhoewel het zich nog allemaal kan rechttrekken zit hij niet alleen achter qua lichamelijke groei, maar ook mentale ontwikkeling. Ze rookte anderhalf pakje per dag. Een vriendin (nouja ondertussen echt niet meer) van mij, rookte twee pakjes per dag en hield een café open waar toen ook nog veel gerookt werd. Met 18 weken kreeg ze te horen dat het kindje een afwijking aan het hartje had en veel te klein was door het roken. Hij raadde haar ten stelligste aan om onmiddelijk te stoppen met roken of toch sterk te minderen als stoppen echt niet kon. Heeft ze niet gedaan, met 24 weken had het kindje al een hele erge groeiachterstand en ging het ook niet goed met zijn hartje. Het kindje moest dringend groeien anders gingen de hartoperaties nog zwaarder, gevaarlijker en moeilijker zijn, nog kon ze het niet opbrengen om te stoppen. Met 29 weken is het kindje gehaald met een keizersnede, het kreeg geen voeding meer, de navelstreng was helemaal dichtgeslibt door het vele roken (en in een rokerige omgeving te zitten), het kindje woog 580 gram. Het leeft nog maar heeft ondertussen vier hartoperaties gehad en het ontwikkelt niet zoals het moet. DAAR gaan mijn haren van rechtstaan, niet van een of twee (of ev. drie ) stinkstokjes per dag, maar van het ondanks de vele waarschuwingen, de gezondheid van je kindje ernstig in gevaar brengen. Ik heb overigens veel respect voor de mama's die gestopt zijn met roken of toch fel geminderd zijn
. En hoogtepunt was toch wel op de coolsingen voor het stadhuis.... Ik begrijp wat je bedoeld hoor. Maar dat neemt niet mijn emotie weg hoe ik mijn zwangerschap beleeft heb, maar inderdaad ik haat zal ik nooit gebruiken. Vind haat al helemaal geen mooi woord. Zolang we dat proberen voor ogen te houden komt het vast in orde.
Oh Liek voor het stadhuis (sorry is niet grappig) Ik in mijn helm, terwijl ik hem op m'n hoofd had weliswaar, net te laat om hem af te zetten en op de schoenen van mijn ex (die getrouwd is met mijn nicht, wat ik overigens wel grappig vond). Op de begrafenis van m'n opa heb ik ook weg moeten rennen...
Imani het is rijst met kip-kerrie geworden...dorwtjes, babymaïs, ananas. Had voor Tuur spruitjes...maar deze had ik anders gemaakt dan anders....niet lekker vond hij het..dus werd het maar couscous met groenten. Dat ging er prima in. Kirby het zal zeker ook de mmm kunnen zijn, maar het feit dat je een kindje bent verloren zal ook meespelen....gelukkig heb ik die ervaring niet. Ik snap ook dat je moeite hebt met mensen die het niet helemaal lijken te snappen wat voor wonder het is. Wb 'klagen' over misselijk ofzo. Ik denk wel dat er een nuanceverschil is. We hebben het er hier geloof ik ook al eens over gehad. Maar dat was meer reactie van andere mensen. Als je bv zei dat je misselijk was of niet meer fatsoenlijk kon lopen door BI ..tja, dan mocht je niet klagen, je was nu toch zwanger. Daar had ik dan ook moeite mee hoor. Alsof je nu niet meer mocht aangeven als je iets minder lekker afging. Ik bedoel...er is een verschil tussen iemand die al om minste geringste in je ogen klaagt dan iemand die zich echt beroerd voelt en veel pijn heeft of supermisselijk is. Ik weet van Lieke idd dat ze hondsberoerd was en dat het ook wel degelijk haar dagelijkse gang van zaken beïnvloedde. Tuurlijk ging het haar om dat mooie wonder wat er in haar groeide, maar toch...je bent supergelukkig dat je zwanger bent, maar stiekem hoop je toch ook dat je er echt van kan genieten. Soms lukt dat dus helemaal niet als je bv zo misselijk bent. Want kotsmisselijk je hele zwangerschap...dat hoeft er echt niet bij te horen...persoonlijk ben ik dus eigenlijk niet misselijk geweest, dus het hoeft niet. Maar goed...zoals ik lees heb jezelf ook meer dan genoeg ervaring met hele zwangerschap misselijk. Ik ben gezegend geweest met een superfijne zwangerschap, met de nodige klachtjes die ik ook wel heb geuit, maar als ik het voor het zeggen zou hebben zou ik er zo weer voor tekenen voor zo'n zwangerschap. Jullie dus grote kans, wel of niet nog een zwangerschap, maar dat jullie willen gaan adopteren. Het verschil is natuurlijk wel dat het in België heel anders en vooral sneller verloopt dan hier in Nederland, maar hoe dan ook nog wel een heftig proces. Lekker Natas is eigenlijk ook wel meer dan terecht toch...heb je toch grotendeels of niet helemaal zelf geregeld toch?! Ik hoop dat voor jullie ook nog een mooi wondertje mag komen...kan me je angst enzo goed voorstellen...zeker ook nu nog na die mk. Lau wat bedoel je hier eigenlijk precies mee... 'Grappig (misschien gek uitgedrukt) dat dit onderdeel: de walvisjes, altijd terug blijven komen op de MMM. Misschien dat daarom sommige opmerkingen voor de een ook hard aan blijven komen en voor de ander niet. Het lijkt me niet verkeerd om met elkaar rekening te blijven houden. Dat is soms misschien wat ingewikkeld omdat de een anders verwerkt dan de ander.' Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed wat je bedoeld....bedoel je bepaalde onderwerpen die hier blijven leven? En tuurlijk denk ik dat er verschil is met meiden hier ook onderling...ieder heeft zijn eigen voortraject...zijn eigen ervaringen en ook zijn eigen persoontje...gelukkig maar, houd de boel lekker levendig en denk dat je zo ook andere kanten van de verhalen te horen krijgt. Ow...Femke dat vind ik dus wel echt heeeeeeeeel kwalijk...had ze hier eens moeten kijken hoe leuk het dan is als je kleine kindje (ach wat schattig) op de IC ligt te knokken voor zijn/haar leven. Hier trouwens ook een ex-roker en ben het helemaal met je eens. Uh....denk dat Liek de bloemetjes buiten zetten op coolsingel bedoelde... Enne...een slotje op walvistopic...dat is gewoon niet mogelijk...je kan toch de zee ook niet op slot doen!