Hebben jullie je wel eens afgevraagd hoe wonderbaarlijk de wereld moet zijn voor een ukkie die elke dag nog nieuwe dingen ontdekt? Dingen die wij als vanzelfsprekend aannemen. Ik heb geprobeerd een paar uur in de huid van mijn kleindochter te kruipen: Wat hebben we lekker in de sneeuw gespeeld, maar wat is dat? Een enorme lange bus? Papa zegt "trein"! We gaan erin!!! De deur gaat vanzelf open. Even achteruit kijken of die ook wel weer dicht gaat. Ik zit met mijn knieen op de bank en kijk uit het raam. He, hoe kan dat nu, ik zit stil, maar ga sneller dan de mensen buiten. Zoef, zoef, zoef. Even naar mama kijken of dat wel goed is. Ja, hoor, ze lacht! In de verte hele kleine poppetjes die met de sleetjes de heuvels afglijden, oef, ze zijn al weer weg. Ik druk mijn neus tegen het raam om beter te kunnen kijken. Koud! He, wat is dat nu, ik zie niets meer! Papa? Wat heb ik toch een slimme vader, die maakt dat ik weer naar buiten kan kijken. Een hondje in de sneeuw, een hondje, een hondje! Hahaha. Die gaat naar huis. He, ik kan ineens de "g" goed zeggen, dat ga ik proberen. gggga, ggga, ggga, ggga, ggga, iets harder want het is blijkbaar leuk, iedereen in de buurt lacht erom, dus GGGAA, GGGAA, GGGGGGAA. Moet ik nu echt mijn jas en wanten weer aan? Ik heb het niet koud! Oh, wat zie ik nu, een gele bus en ik ben gek op bussen! (en lopend naar het busstation) Nog een gele bus, nog een gele bus, NOG EEN GELE BUS ik moet echt langs elke bus om te zien of ze wel echt zijn. Een bussenparadijs, *zucht * Papa waarom gaan we nu niet verder, Mama ik heb het koud, ik verveel me, ik ben moe, en WAAR IS MIJN DUIM? Verdrietig, even met mijn 12 kilo in de veilige armen van mama. Oh, we mogen in de bus. Blij. Zitten. He, daar is mijn duim weer. Gelukkig...