@beetjemama, gefeliciteerd en gecondoleerd met je dochter! Het gevoel meteen weer zwanger te willen worden herken ik wel, en zie lees ik veel terug op dit forum. Wat voor jou het beste is merk je vanzelf. Wij hebben een pauze ingelast tot iig januari aangezien bij ons zoontje een dna afwijking gevonden is en we eenzelfde veriles niet nog een keer willen meemaken omdat we 'te snel' weer zwanger zijn geworden... Is bij jou bekend waarom je meisje te vroeg gekomen is. dit kan mogelijk invloed hebben op een volgende zwangerschap. Ik wil je niet bang maken, maar het is denk ik wel fijn om voor een volgende zwangerschap te weten of er een bijzonder plan van aanpak nodig is. Ik wens je iedergeval heel veel sterkte toe de komende tijd! Knuffels vanaf hier!
@ikkeja, ik duim voor je op een goede uitslag! Wij horen dit pas in januari wat het chromosoomonderzoek van mij en mijn man oplevert. Hopelijk ook goed nieuws. Voor nu wens ik iedereen eengezond en mooi kindje toe in 2013 !!!
@ J10; De artsen hebben gezegd dat ze niet weten hoe het is gekomen en dat het hoogstwaarschijnlijk dikke pech is geweest. Ze hebben mijn bloed op vanalles getest e.d. maar niets gevonden. Kweekjes afgenomen en niets gevonden. Dus geen zekerheid eigenlijk. Waarschijnlijk niet iets wat direct de volgende keer weer zou mis gaan, maar de kans blijft erin zitten. Ik zal beter gecontroleerd worden volgende zwangerschap, dat als het weer dreigt mis te gaan, we daar hopelijk op tijd bij zullen zijn om er nog iets mee te kunnen. @ Iedereen die moet wachten op uitslagen; veel sterkte met wachten en ik hoop voor jullie op een goede uitkomst!
Jeetje wat vreselijk zeg die onzekerheid tot januari.. Ik hoop heel erg dat jullie in januari een goede uitslag krijgen en snel zwanger zullen zijn van een broertje of zusje van jullie zoontje! Wij krijgen eind december de uitslagen van de bloed onderzoeken en kweekjes, hoop zo dat het gewoon toeval was allemaal.
Nog een maand.... maar dan duurt een maand lang he? Ik hoop ook voor je dat het een goede uitslag is en dat je gewoon onbezorgd (zo ver dat kan) zwanger kan worden!
Hoi meiden, Ik ben nog redelijk nieuw op het forum en heb hier net jullie verhalen gelezen. Het is (helaas) ook voor mij herkenbaar, onze dochtertje is na 22 weken en 5 dagen geboren, 31-01-2012. We kwamen er tijdens de 20-weken-echo achter dat ze HLHS had. Met pijn in ons hart hebben we besloten de zwangerschap af te breken. We hebben ook een vruchtwaterpunctie laten doen en toen is ook meteen bij ons allebei bloed afgenomen voor chromosoom onderzoek. Die uitslag kregen we begin februari en het bleek pure domme pech te zijn, er zijn geen afwijkingen gevonden. Ook hier veel advies om het rustig aan te doen maar soms heb je niet te kiezen. Net toen we besloten dat het misschien beter was om even te wachten bleek ik opnieuw zwanger. Dat was al na twee maanden en ondanks dat ook alles in mijn schreeuwde om opnieuw zwanger te zijn was het wel moeilijk dat het al zo snel gebeurde. De eerste weken waren moeilijk, mijn man en ik gingen ook net even door een moeilijkere tijd samen. We hebben daarom hulp gezocht bij een psycholoog. Dat was voor ons de beste beslissing die we konden nemen, we zijn er mede door die hulp weer samen uit gekomen. Ondanks dat er geen verhoogd risico was ben ik strenger gecontroleerd. Ik mocht met 14 weken al komen voor een hartecho, toen kon de specialist al HLHS bij dit kleintje uitsluiten. Vanaf toen ging het wel beter, we durfde het iets meer toe te laten. De 20-weken echo was zo spannend, net als met 30 en 34 weken. Steeds weer hadden we angst of er toch niet iets gevonden zou worden en deze keer was het steeds goed nieuws. Inmiddels ben ik bijna 37 weken zwanger en het gaat nog steeds goed. Maar ondanks dat ik nu geniet weet ik dat ik pas echt rust heb als ze gezond in mijn armen ligt. Luister goed naar je gevoel, ik denk zelf dat je er nooit echt klaar voor bent om opnieuw zwanger te worden. Het maakt volgens mij namelijk niet uit of je weken of jaren wacht, die eerste tijd is hoe dan ook dood eng. Achteraf was ik misschien te snel weer zwanger, alles was nog heel vers maar die kleintjes moeten toch 9 maanden groeien en nu kunnen mijn man en ik allebei niet wachten. Veel succes voor de meiden die wachten op de uitslag, zo spannend! Veel liefs!
Fijn dat de psycholoog zo'n uitkomst was voor jullie! En ik wens je een goede bevalling toe binnenkort en dat je dan maar lekker een gezonde baby in je armen mag ontvangen!
Hey dames, Ik vind het wachten echt afschuwelijk. Het gaat zo tegen mijn gevoel is, en elke keer met AC voelt weer als een gemiste kans. Maar goed, aangezien ze een DNA afwijking bij mijn zoontje gevonden hebben wil ik niet het risico hebben dat het bij een van ons vandaan komt. Ik kan dit verlies niet nog een keer aan Toch blijft het in mijn hoofd spoken. Ik heb gisteren dan ook maar bij de medische genetica aangegeven dan ik graag een afspraak wil bij maatschappelijk werk. Hopelijk helpt dat om gevoel en ratio wat meer in een lijn te krijgen Mamabeer, bij ons hebben ze gezegd dat ze op zijn vroegst met 19 weken naar het hartje kunnen kijken bij een volgende zwangerschap... 14 weken scheelt nogal. Heel veel succes iig met de laatste loodjes! Een mooi kindje in je armen is je zo gegund. X
Ik kan het zó goed voorstellen dat je eigenlijk niet wilt wachten! Ik wil ook zsm weer er voor gaan en toen de gyn het had over 'minimaal een half jaar wachten' werd ik even gek! Gelukkig had hij het over het psychische gedeelte, om het een half jaar de tijd te geven om het een beetje te verwerken allemaal e.d. voordat we het weer gaan proberen. Maar toen ik aangaf er eigenlijk direct weer voor te willen gaan, zei hij hier geen medische redenen voor kon geven om het niet te 'mogen'. Heel veel sterkte met deze rotte situatie en het wachten e.d. Hopelijk komt er een goede uitslag en kunnen jullie er daarna weer voor gaan!
J10, dat scheelt inderdaad nogal! Kan me voorstellen dat er wel wat verschil is per ziekenhuis maar 5 weken vind ik wel veel... Ik ben onder controle in het UMC St.Radboud in Nijmegen, de hartspecialist daar kon met 14 weken al HLHS uitsluiten. Toen was het hartje groot genoeg om te zien dat beide kamers en boezems zich goed ontwikkeld hadden. Dit kleintje had met 13,5 week (ik was de 14 weken zelfs nog niet voorbij tijdend de echo) al een dikkere aorta dan haar zus met 21 weken. Nu is het wel zo dat er ook dingen waren die ze pas rondom de 20 weken konden zien omdat dat eerder allemaal nog te klein was. Maar we wisten in ieder geval al wel dat ons niet nog een keer hetzelfde te wachten stond. Het wachten, dat is inderdaad zo moeilijk! Nu hebben wij in ieder geval gewacht op het DNA onderzoek maar omdat dat samen met de vruchtwaterpunctie was uitgevoerd kregen we die uitslagen al bij de nacontrole in het ziekenhuis, 5 weken na de bevalling. Als je alles weet wat je van jezelf moet weten luister dan gewoon naar je gevoel. Er staat geen vaste tijd voor opnieuw zwanger worden. De een is er na dat halve jaar nog steeds niet klaar voor terwijl een ander na een paar maanden alweer zo ver is. Het enige wat ik met de kennis van nu wil adviseren is om naast je hart ook wel een beetje naar je lijf te luisteren. Wees even extra lief voor je lijf voor je opnieuw zwanger wordt Liefs!
ik herken dat ook dat snel weer zwanger willen raken. toch heb ik dat nu even gelaten voor wat het is. het komt als het komt. eerst is het zowiezo afwachten op mijn menstruatie. dan wil ik toch nog even wachten ivm de bmr prik die ik heb gehad. ondanks dat GGD en RIVM 4 weken zeggen nemen we toch het zekere voor het onzekere. ik vergeef het mezelf nooit mocht er door die prik iets mis gaan. dus nu hebben we zoiets van we zien wel. na een tweede menstruatie zullen we ongeveer op drie maanden zitten. mijn cyclus is vaak wat langer. en dan gaan we weer proberen. ik geb me eerst rot zitten tellen wanneer ik zwanger zou kunnen raken en wanneer ik dan uitgerekend zou zijn. ik probeer dat zoveel mogelijk los te laten en de focus op mezelf en mijn partner te houden. vind het ook belangrijk om geestelijk en lichamelijk sterk te zijn omdat een volgende zwangerschap zwaarder zal zijn ivm de angst en onzekerheid. je moet doen wat jij denkt dat goed is wat mensen denk ik bedoelen is dat je nu nog heel emotioneel bent en dat het belangrijk is dat je het verlies een plaatsje kan geven
Daar heb je ook gelijk in. En ik weet dat als ik snel zwanger zou worden het behoorlijk zwaar gaat worden. Emotioneel en misschien lichamelijk ook wel. Maar ik word gek van het idee dat ik nog zo lang zou moeten wachten op een tweede kindje. Ik wil buiten het verdriet, ook een toekomst voor me kunnen zien. Mijn wens voor (nog) een kindje is nóg groter dan eerst. En die wens wás al zo enorm. Mijn hele wereld draaide alleen nog maar om die kleine uk! Dat wil ik terug... En dan wil ik de tweede uk vertellen over zijn/haar prachtige vlinder zusje. Ik zal altijd Nora bij me blijven houden, dat veranderd niemand..ook geen tweede kindje. Jij hebt het over dat je dan op ongeveer 3 maanden zit. Ik wil je niet ontmoedigen maar over 3 maanden heb je het nog echt geen plaatsje kunnen geven hoor! Ik denk persoonlijk dat het geen gigantisch verschil zal zijn tussen nu en over 3 maanden. Het is gewoon enorm heftig allemaal en het verwerken hiervan duurt gewoon enorm lang. Daar is geen tijd aan te geven.
ik begrijp wat je bedoelt. 3 maanden is ook veel te kort om het een plaatsje te hebben gegeven. wij gaan dan weer proberen en we zien wel. het komt als het komt. dat bedoel ik te zeggen. probeer je er niet teveel op te focussen hoe moeilijk dat ook is. dat kan je enorm onrustig maken
Ik kan geloof ik niet zoveel met, iets een plekje geven... A* zal voor altijd in mijn leven zijn, ook al hebben we maar zo kort van hem kunnen genieten. Je kind zit zodra je over hem of haar droomt in je hart. Volgens mij zit er geen tijdslimiet aan een rouwproces, dus is het moeilijk aan te geven wanneer je emotioneel 'gezond' bent. Zelf willen wij iig wachten tot we meer duidelijkheid hebben over de herhalingskans. Hoe het er dan emotioneel voorstaat, geen idee....
Ik begrijp wat je bedoeld J10 Iets een plekje geven klinkt in mijn oren als iets wegstoppen, verdrukken, in een hoek zetten. Veel mensen gebruiken het ook in combinatie met, je moet door met je leven... Probeer dan te bedenken dat ze met het een plekje geven ook bedoelen dat je het onderdeel van je leven maakt. Iedereen geeft het de plek die bij hun past.
Het is soms moeilijk om ons verlies in de juiste woorden uit te drukken, dit verlies is zo onnatuurlijk. Het krijgt niet 'een plekje' zoals het verlies van een opa of oma die je mist maar waarbij je wel vrede hebt omdat ze hun leven hebben geleefd. Als anderen mij vragen het uit te leggen hou ik het erop dat het went. Andere mensen voelen zich soms gewoon zo ongemakkelijk en dan is dit het enige wat ze kunnen verzinnen. Er heeft zelfs iemand tegen mij gezegd 'er komt vanzelf een dag dat je er niet meer aan denkt'. Ik ben zo boos geweest op die persoon, hoe kan iemand dat denken? Nu weet ik zelf beter, het is onwetendheid en de behoefte om troostende woorden uit te willen spreken terwijl het soms helemaal niet nodig is om alles te benoemen.
Ja, ik trek me ook niet te veel aan van reacties van mensen. Ik denk dat bijna niemand echt weet hoe ze moeten reageren. Achteraf zullen die mensen zich misschien ook wel rot voelen dat ze niet anders hebben gereageerd..
ik denk dat het ook moeilijk is om te begrijpen. als ik heel eerlijk ben. ik weet nog dat mijn collegaatje haar zoontje verloor met een zwangerschap van 32 weken. ik kon me niet voorstellen dat je zo n verdriet kon hebben om een kindje wat je toen in mijn ogen nooit had gekend, nooit had vastgehouden. daar blijf je toch niet zo lang om rouwen? Nu weet ik wel beter! ik had van te voren nooit kunnen bedenken dat dit zo zwaar zou zijn. merk nu ook dat veel mensen niet weten wat ze moeten zeggen. ook sommige zeggen niks. dat vind ik persoonlijk vervelender.
Ik zat gisteren bij mijn huisarts. Ik heb geen goede indruk van deze huisarts. Eigenlijk wilde ik niet met haar praten over Vlinder. Dus toen ze me vroeg hoe het met me ging hield ik me groot en zei vrij laconiek dat het naar omstandigheden verbazend goed met me ging. Zegt ze; Ach ja, je was ook nog niet zo ver in de zwangerschap, je zult er nog wel niet zoveel van gemerkt hebben.. Een week eerder liet ik mijn hb waardes controleren bij haar assistente. Die vroeg of ik nog last had van vermoeidheid en duizeligheid. Toen ik dit bevestigde zei ze dat dit niet zo vreemd was aangezien ik vast nog regelmatig mijn bed uit moest snachts...