ADHD en slapen: hoe zit dat bij jullie? Ik slaap bizar slecht. Inslapen gaat perfect. Altijd en overal. Maar doorslapen ho maar. Meerdere keren per nacht wakker en dan best lang. Net als nu. Alweer. Hoe doen jullie dat?
Ik heb meer moeite met in slaap komen, als ik eindelijk slaap om half 2 dan ben ik 7 uur alweer klaarwakker door omgevingsgeluiden.
Geen slaapproblemen hier. Ik ben altijd moe, kan altijd slapen. Ook met koffie op (niets beters dat een koffie slaapje ) het lukt me zelfs met medicatie op denk ik.
Het was altijd vreselijk, maar sinds ik een zwaartedekbed heb, is het sterk verbeterd. Ik word nog steeds een paar keer per nacht wakker, maar stukken minder en slaap ook relatief snel weer in (dat was altijd al wel zo, maar het is beter geworden) en ik slaap vooral veel dieper, word niet meer van ieder piepje en zuchtje wakker. Helaas helpt het niet echt tegen de moeheid, want die blijft bij mij helaas… Maar het is toch fijn om ‘s nachts te slapen.
Onze zoon heeft ADHD. Daar kwamen we eigenlijk per toeval achter omdat hij op ten duur simpelweg stopte met zijn schoolwerk. Hij was altijd wel wat druk en chaotisch maar niet zo erg in de zin dat wij er wat achter zochten. Tot er gedonder op school kwam en ze daar ook niet meer wisten wat te doen om hem aan het werk te krijgen. Hij wist het zelf ook niet en zei ons eerst dat hij geen zin had, het was soms te moeilijk, hij vond het stom. Het CB gaf weinig hulp, volgens hen moest ik iets vinden om hem te kunnen pakken zodat hij ging werken. Maar ik wilde hem helemaal niet pakken (wat een onzin) ik wilde dat hij weer gewoon zijn schoolwerk kon maken zonder gedoe voor hemzelf of anderen. Dus kwamen we uit bij een kinderpsycholoog die met hem wel een gesprekje wilde aangaan en het balletje ging rollen. Nu met een boel aanpassingen ging het afgelopen jaar veel beter. Wel merkten ze dat hij steeds drukker aan het worden is en dat merkten we thuis ook. Behalve als hij achter de tablet of iets zit anders gaat alles met een heleboel lawaai en bombarie. Ook als ik hem soms iets wil uitleggen kijkt hij als een koe naar een trein naar me. Het komt echt niet goed binnen dan. Dus nu heeft hij van de vakantie medicijnen gehad om de bijwerkingen te peilen (dat was mijn eis) en zodra school begint krijgt hij 5 mg per dag om te zien of het dan was rustiger in zijn koppie is. Althans rustig genoeg dat hij de eerste belangrijkste schooluren met een wat betere concentratie voor hem doorkomt. Ik moet wel zeggen dat ik het soms lastig vind om ermee om te gaan. Want wat komt echt door de ADHD en wat niet? Hoe reageer ik soms op iets als hij weer wat aparts bedacht heeft want is dat echt ontdekken, een combinatie van? Daar heb ik soms wel echt moeite mee.
Alles is ADHD. Zijn goede kanten, zijn leuke kanten, zijn gekke kanten, zijn serieuze kanten, zijn rustige kant, zijn drukke kant, zijn neutrale kant, zijn creatieve kant, zijn gevoelige kant. alles komt vanuit hetzelfde brein, het is dezelfde persoon. Zoals jij compleet jij bent, compleet neurotypisch (aanname van mij) Zo is hij compleet hij, compleet ADHD. Je bent niet een beetje, of soms wel. Het is altijd
Spuit 11 en reactie op een oud bericht. Heb niet verder gelezen ADHD, wilt meteen reageren (sorry). Ik kwam steeds in dezelfde vicieuze circel terecht. Die van mij was, en is soms nog, "oh je bent gelukkig, wat kan ik doen om het kapot te maken". Dat had ik in alles. Zodra het goed of te goed ging dan was ik niet in mijn element. Dat had ik met relaties, werk en vriendschappen. Echt om dood moe van te worden. Toen ik de diagnose kreeg van de POH, ben ik doorverwezen naar het GGZ. Daar kreeg ik direct zelfs zonder familie controle de label ADHD met gegeneraliseerde angtstoornis (ik zag overal beren op de weg en dacht continu aan het ergste wat kon gebeuren). Van daaruit naar de psycholoog. Heb direct gezegd geen medicatie te willen alleen hulp. Die monde uit in ontspanningstherapie. Ik dacht echt WTF doe ik hier. Maar ergens heeft het wel een zaadje gepland door anders met dinge om te gaan en te leren ontspannen. Ik stond altijd "aan". Nu 10 jaar later heb ik veel meer dingen gedaan om rustiger te worden. Zoals, acupunctuur, meditatie, hypnose, haptotherapie enz. En dat alles heeft mij enorm geholpen. ADHD word denk ik, zodra je ouder word meer ADD. Je gaat in je hoofd zitten. En met de juiste begeleiding kom je echt al een heel eind. En of dat nou met of zonder is maakt niets uit. Als het maar voor JOUW werkt.
Helemaal waar! Je leert ermee omgaan. En dan bedoel ik niet in de zin van opgeven en je lot accepteren; je zal voor altijd een kapot niet-functionerend persoon zijn (want dat is sowieso niet waar) Maar leren jezelf te accepteren zoals je bent, te stoppen met vechten tegen jezelf. Stoppen met boos te zijn op jezelf, constant jezelf voor je kop te slaan dat iets weer niet lukt. Het doel is niet om de ADHD te elimineren. Of te maskeren. Of als we maar hard genoeg werken, willen of net alsof doen dat de neurotransmitters wel opeens gaan werken. Het doel is te leren omgaan met adhd in een neurotypische maatschappij. Je sterke kanten en je zwakke kanten te leren kennen. En erachter komen wat voor jou werkt om gelukkig te zijn.
@Featherr Spuit 11 weer sorry, ben nu net alles aan het nalezen, mijn vriend kan het ook niet. Werken is elke keer weer een uitdaging en elke keer gaat het mis. Gebrek aan begrip is zeker een factor. Hij heeft naast ADHD ook RLS en slaapt daardoor nauwelijks, slecht of soms bijna niet. Voor de omgeving is het ook niet te begrijpen want hij functioneert prima in eigen omgeving. Hij kan zijn armen en benen gebruiken dus je kunt ook werken. Was het maar zo makkelijk. Vroeger al eens een Wajong aangevraagd, stond op punt van goedkeuren maar is toch weer gaan werken. Want ja "gezonde" jongen en Wajong dat kon in zijn hoofd gewoon niet. Maar het ging van kwaad tot erger. Uiteindelijk werd het UWV meer zijn werkgever dan echt werken. En nu 2 jaar geleden ging het echt mis. Hij werd ontslagen omdat hij eerlijk was over zijn ziekte en werd ook gezegd dat ze alleen wat aan "gezonde mensen hadden en dat hij niet betrouwbaar was omdat hij niet eerlijk was geweest bij zijn sollicitatie". Het ging erom of hij wilde overwerken en/of eerder starten. Eerder werken door zijn ritme en slapeloosheid kon hij niet en legde het uit maar langer blijven 1 a 2 uur geen probleem. En ja hoor weer ontslag. Hierdoor langdurig in de ziektewet en eindelijk erkenning door de gevolgen van zijn ziekten. Vanaf 8 jaar is hij al chronisch vermoeid. Voel me vaak bezwaard om te zeggen dat ik moe ben. Wetende dat hij net 3 of 4 nachten nauwelijks heeft geslapen. Terwijl hij het niet erg vind en dit gewend is. Wat een taboo heerst er ook op als je gewoon niet kunt/wilt werken door dat je gewoon echt niet gelukkig word of bent door je gebreken. Ik ben 100% voor dat er mensen met meerdere handicaps toch willen werken. Maar ook voor mensen met gedragsproblematiek voor wie het gewoon een opgave is en beter functioneren in eigen omgeving. Maar die groep word niet erkend. Presteren in het leven is waar het om gaat. En heb daar zo een hekel aan. Als ze de druk zouden opvoeren en 0.0 zouden doen voor mijn vriend dan kon ik hem naar de psychiatriche inrichting brengen. Nou never nooit niet. Ik strijd heel hard voor zijn geluk en gezondheid en daarmee ook de onze. Als hij liever in eigen omgeving is en gelukkig dan bij een baas en diep ongelukkig dan weet je wel waar ik voor kies. Ik vind het vreselijk te lezen dat je over de dood na denkt benoemen. 10 weken wachten is echt te lang. Hoop dat je het nog trekt tot die tijd en anders, zet hier je gedachten neer. Tal van meiden die je steunen denk ik ♥
Dit dus. Ik ben de ADHD niet, ik heb het alleen is mijn benadering. De reden dat ik hier niet alles kan lezen is puur de confrontatie met wat ik allemaal NIET kan maar wil me focussen op wat ik WEL kan. Wat voor mij met de sombere gedachten al scheelde was het opgeven van nieuws en documentaires waar je negatief door beinvloed werd. Ik lees gerust wel wat en krijg alles wel meer maar het meeste blok ik anders ben ik de hele dag alleen maar verdrietig. Ik kan heel slecht tegen hoe het de wereld vergaat op het moment. Ik ben denk ik ook niet voor deze tijd geboren ♥
Snap je helemaal. Het eerste jaar of zo na mijn diagnose was ik heel nieuwsgierig, feest van herkenning. Maar toen kwam het stukje accepteren en dat kon ik niet. Ik wou het fixen. Ik zag mijzelf als een kapot persoon, kapotte hersenen, het werkt niet zoals het zou moeten. “Adhd is geen excuus” zei iedereen ook tenslotte. En zegt iedereen nog trouwens. “Ik snap dat je adhd hebt, maar…” Ik zag het ook zo en kon dus niets met mijn diagnose. Gevolg was dat ik heel boos op mezelf ben geweest. Ik haatte de add want het verpeste mijn leven. Ik gleed redelijk snel weer terug in ‘ik ben gewoon lui’ ‘ik ben gewoon dom’ ‘ik heb geen discipline’ ‘ik heb geen doorzettingsvermogen’. En dat eigenlijk tot iets meer dan een jaar geleden. Toen ik tegen een burn out zat. Toen ben ik veel gaan lezen, veel kennis opgedaan over ADHD en is het stukje acceptatie gaan groeien. Nog vecht ik wel eens tegen mezelf ‘adhd is geen excuus’. Maar vertel mijzelf (en anderen) dat is het wel. Ik kan 3 kleine kinderen en alles wat daarbij komt kijken niet overzien. Waarom niet? Ik heb adhd. Geef ik daarom op? Nee, dat is wat anders. Ik blijf zoeken naar wat mij helpt om het wel te kunnen doen. Maar bel ik niet terug, zijn mijn posts soms ellenlang, deel ik veel te veel persoonlijke dingen of ben ik juist super afstandelijk? Heb ik moeite met flexibiliteit, kan ik soms opeens ontploffen? Ja, sorry, ik heb adhd
Vind het bijzonder hoe goed jij jezelf kunt uiten. Ik probeer dat ook altijd. Wat ik vooral heb gekregen ik enorm veel zelfkennis. Alleen mijn moeder zei het pas geleden dat ADHD geen excuus was om boos te worden op het feit dat ze 2 uur eerder dan uitgenodigd voor de deur stonden en gewoon schijt aan mij hadden. En dan de hele tijd.. jeetje je loopt wel als een kip zonder kop rond. Ze appte om 10 uur dat ze al onderweg waren. Heb eerst een uurtje gehuild en in paniek geweest. En toen liep alles in soep. En waren we nog niet klaar. Maar nee ADHD was geen excuus! Ik kan dus ook geen vriendschappen onderhouden. Omwille van het soms niet attent genoeg te kunnen zijn. Ik heb al moeite om voor mezelf te kiezen en te zeggen vandaag genoeg prikkels. Even alles uit. Hetgeen waar ik wel een hekel aan heb is mezelf dom vinden. Ik doe heel vaak dingen onder mijn niveau daardoor. Omdat ik te perfectionistisch ben. Dan maar minder en goed dan minder goed en falen. Daardoor ook faalangst. Ben een paar jaar geleden aan een thuisopleing doktersassistente begonnen bijvoorbeeld. Afgerond met een 8.7 en dan heb ik niet eens echt mijn best gedaan. Moet alleen 2 examens en kan me er niet toe aanzetten en heb enorme faalangst. Nu dus al 2 jaar laten versloffen, deadline is volgend jaar en ik durf gewoon echt niet.. wat als ik een 6 haal.. dat vind ik biet goed genoeg voor mezelf.. Daarom ook 2x boekhouden gedaan, 1x detective (jup dat is een heuse opleiding geweest) nooit afgemaakt. Wel afgerond. SPW nooit afgemaakt. Enz. En nu beschik ik over veel kennis en geen diploma's...
Dit alles is zó herkenbaar, het is bijna eng! Van het compleet overwhelmed raken van een berichtje dat iemand eerder komt dan afgesproken tot vriendschappen onderhouden en het onderpresteren (jezelf dom vinden) Ik heb ook geen diploma’s. Het lukt me niet. Ik durf het ook niet meer (faalangst hier ook) Over perfectionisme las ik laatst dit: Ik vind het ook killing. Perfectionisme is ook mijn coping mechanisme. Ik heb het nodig om overzicht te houden, controle te houden, maar tegelijkertijd herinnert het mij constant aan mijn gevoel van falen want het gaat natuurlijk onmogelijk hoe ik het wil. En dat reken ik mijzelf dan heel hard aan. De opmerking van je moeder trouwens knuffel meis. Het is wèl een excuus en ik vind het respectloos dat ze over je grenzen is gegaan. Het is super verklaarbaar. Zowel neurologisch als psychisch. Wat denkt ze dat adhd inhoudt? Niet stil kunnen zitten? Het is zoveel meer dan dat, en vele adhd’ers (waaronder ik) hebben niet eens last van ‘niet stil kunnen zitten’. en nog eentje die je misschien wel zal herkennen:
Ik sla mezelf steeds om de oren als maar een klein foutje maak. Kan mezelf 1000x verontschuldigen, helemaal als het "dom" foutje is wat voorkomen had kunnen worden. Mijn ouders, lang verhaal. Mijn vriend is op zijn 24ste gediagnosticeerd. Ik op mijn 31ste. Het was onzin, je was gewoon een (heel) "druk" kind. Niks mis mee. Pas later en nu gaat het steeds beter met begrip. Maar dat ik 10 jaar geleden verhuisd ben. Dus ronde de diagnose, helpt niet mee. Zij hebben de behandelingen niet bewust mee gemaakt e.d. en daardoor word het als "het zal wel meevallen" afgedaan. Mijn neefje is autistisch en hoog begaafd. Daar gaan ze redelijk mee om. Zelf denk ik dat ik het anders zou aanpakken. Maar ik ben geen ouder dus is makkelijk zeggen vinden ze. Maar ik heb wel ADHD maar dat is dan niet te vergelijken. Anyway. ADHD vind ik zelf heel fijn om te hebben. De manier waarop mijn radar aan staat en hoe gedetailleerd ik ben en patronen op pik vind ik echt mooie eigenschappen. Lekker boeiend dat ik afgeleid kan zijn of soms half luister en mijn space nodig heb. Als dat + wat andere dingen het ergste is.
Iemand plaatste een reactie dat ze mij wilde helpen een lijstje te maken wat ik allemaal nog moet regelen en doen voordat ons meisje komt maar ik weet niet meer wie maar zou hier graag nog gebruik van willen maken als je daar nog steeds zo in staat om mij te helpen. Ik hoor het graag van je. Het mag eventueel ook via een prive berichtje. Liefs Yara
Op dit moment denk ik gelukkig helemaal niet na over de dood. Mijn leven is zoveel beter geworden toen ik mijn man leerde kennen. Hoe cliché De depressies en de geen uitweg meer zien was echt in de tijd dat ik "moest". Ik moest naar school, want toekomst! En dat mislukte altijd. Ik was elke maand een week ziek van de spanning en stress.. gewoon echt ziek, koorts, kotsen, enzovoort. Ik ben nu gelukkig en heb een fijn leven met 2 prachtkinderen. Alleen ik loop nu dus gigantisch vast in het huishouden. Waar ik eerder dus vast liep in studies/werken is het nu mijn huis alles voelt alsof ik een berg moet beklimmen Dan neem ik me voor dat ik vandaag echt ga: vul maar in. Maar ik ben bezig met de kinderen en mijn dieren en dan "vergeet" ik het of het lukt me echt niet om het te gaan doen Ik maak soms het grapje dat ik blij ben dat mijn kinderen het overleefd hebben en dat bedoel ik niet echt natuurlijk maar soms ben ik helemaal kapot door alleen maar voor de kinderen te zorgen
Haha, ik zeg wel eens hetzelfde als mijn vriend vraagt hoe mijn dag was: ‘ik heb de kinderen in leven kunnen houden, meer dan dat is me niet gelukt’. Ik liep ook vast, 3 kinderen waarvan 1 autist. Daarom dat ik nu weer aan de medicatie zit. Dat helpt zóveel! Ik kan eindelijk wat doen, eindelijk kunnen kiezen ipv voor mij gevoel altijd gehaast achter de feiten aan te rennen. Een gedachte die ik altijd had was : als ik nou gewoon discipline had, niet zo lui zou zijn dan had ik nu geen ontplofte keuken. Ik weet namelijk prima hoe het moet, ik kan schemaatjes maken, ik zie wat er moet gebeuren, ik wéét dat het belangrijk is, ik weet dat het me helpt psychisch, ik weet wat de gevolgen zijn als ik het niet doe. Des te frustrerender dat het me weer niet lukt. Weer gefaald, zoals alles altijd. Van een studie tot een simpelweg de keuken netjes houden. Kan ik dan echt niets?! Heb ik verwend? Dom? Lui? Want als er iemand over de vloer komt dan is mijn huis wel opeens super opgeruimd en schoon! (daar is een verklaarbare reden voor trouwens : stress. Stress zorgt voor adrenaline en dat brengt je in beweging. Dopamine zou het ook moeten doen (is ook veel beter voor je gemoedstoestand) mja.. dat is nou net 1 van de problemen van adhd’ers natuurlijk.) (beetje onsamenhangend langdradig verhaal misschien, sorry )