vriend weet het niet meer

jeetje meid! wil je heel veel sterkte wensen, en hoop dat jullie er toch nog samen uit komen..dikke virtuele knuff

 

Bah wat een nare situatie. Ik hoop ook dat jullie er toch uitkomen en wil je ook veel sterkte wensen!

Wat me net wel te binnen schiet... is dat je op een gegeven moment misschien wel een besluit moet nemen over wat jij wilt in de toekomst. Wat ik bedoel te zeggen is dat je niet op bv je 40e spijt hebt dat je nooit een bewuste keuze hebt gemaakt omdat je vriend er achteraf nooit klaar voor was. Dit lijkt nu makkelijk gezegd en zo bedoel ik het niet want dat is het helemaal niet, maar misschien kun je er eens over denken.

 

Hè balen meid, uhm... eerste vraag die in me opkomt nav zijn opmerking datje nog jong bent... hoe oud zijn jullie? Niet dat dat iets uitmaakt voor de diepte van je wens hoor, maar wanneer je bijv 23 bent, dan zou je in principe je wens nog even kunnen uitstellen.... maar stel je bent al 38... dan wordt het toch wat anders natuurlijk.

Over het algemeen is het koudwatervrees, maar omdat hij ook aan de AD zit, kan het zijn dat zijn vrees wordt versterkt.

Geef m even de tijd en ga dan gewoon nog eens het gesprek met hem aan. Desnoods schrijf je een brief waarin je aangeeft wat dit met je doet en vraag hem om aan te geven wat zijn bezwaren zijn. Ik denk dat dit wel een gespreksopening geeft.

 

Jeetje meid, kan me voorstellen dat je je flink klote voelt...
Net wat je zegt je was zo dichtbij maar uiteindelijk ben je dus verder weg dan ooit..
Ik zie in mijn vriend ook dat hij het ook allemaal een beetje eng vind, wij zijn ook nog niet bezig maar ik ben wel al gestopt met de pil omdat ik er niet goed tegen kan, mijn vriend zegt ook heel stug voorlopig nog niet en ik wil eerst dit/dat/zus en zo..
Ik denk dat je vriend een koudwatervrees hebt omdat hij niet weet wat hem allemaal te wachten staat, wij hebben het gevoel van moeder willen worden en willen zorgen maar mannen hebben dat minder..
Je kunt hem nergens toe dwingen maar hij kan jou ook nergens toe dwingen. Het beste is er toch om er rustig over te praten en elkaar te vertellen wat elkaar nou precies dwars zit/ waar je bang voor bent op dat gebied. Misschien kunnen jullie elkaar dan beter begrijpen...

Ik wens je heel veel sterkte meid.

 

Hoi,

Ik herken wel iets in je verhaal.
Ruim een jaar geleden heb ik het gesprek gestart met mijn man, dat ik wel toe was aan kinderen, en hoe hij hierover dacht.
Het enige wat hij zei was: Daar wil ik niet over praten.

Daar was ik natuurlijk helemaal niet blij mee, en vond het belachelijk dat hij er niet eens over wilde praten.. Na een paar dagen doordrammen (van mijn zijde) kwam dan toch het hoge woord eruit: Ik wil nog zoveel met mijn leven en dat kan niet met een kind.
Maar als ik dan vroeg wat hij allemaal wilde met zijn leven.. wist hij dat niet zo goed.. maar in ieder geval geen kinderen.. misschien wel nooit zei hij toen.

Ik heb toen met hem afgesproken dat hij van mij een jaar bedenktijd zou krijgen.. Dat was op 30 juni 2011. Ik heb toen ook aangegeven eind van dat jaar te stoppen met de pil. Niet omdat ik persee zwanger wilde worden.. maar meer omdat ik die rotzooi ook eens uit mijn lijf wilde hebben en tja (ik dacht je weet maar nooit!!).

Ik heb het er vervolgens een half jaar niet meer over gehad, tot de eerste keer dat we sex hadden nadat ik gestopt was met de pil. We hadden inmiddels een maxi verpakking condooms gekocht (lees 72 stuks).. Maar deze liggen tot op heden nog allemaal ongebruikt in de kast.. Beter gezegd.. toen ik eenmaal met de pil gestopt ben.. dacht hij.. ach laten we het maar eens proberen. Hij heeft inzicht gekregen dat hij eigenlijk niet weet wat hij verder persee met zijn leven wil, en dat het misschien juist wel mooi is om dan juist aan kinderen te beginnen omdat die ook betekenis aan het leven geven..

Helaas tot op de dag van vandaag (ronde 8) nog steeds niet zwanger.. sterker nog.. manlief vind het nu ook allemaal maar lang duren hahahaha!!

Sterkte meid en hoop voor je op een goede afloop, soms heeft het wat tijd nodig!!

Groetjes,
Veetje

 

hee.
ik herken het..
ben 2 maanden van de pil af.. en nu heeft hij toch eerlijk verteld dat hij voorlopig niet wilt. bang voor het onbekende..
erge teleur stelling maar ik weet dat hij het uiteindelijk wilt.
ik ga gesprekken aan zo dat het onbekende wat uitgelegd word en duidelijk gekeken naar hoe het zou kunnen veranderen.
Dus hoop dat daarna hij bij draait.
misschien ook een idee voor jou?
Heel veel succes en als je wilt praten er over kan je me altijd berichten!

 

Goh, en ik maar denken dat ik de enige was, met al die verhalen op deze website over hoe de mannen toch ook zo graag een kindje willen.

Ik heb voor mezelf op gegeven moment bepaald in welke mate ik het wilde. Of liever gezegd: het werd voor me bepaald, doordat het verlangen naar een kindje zo enorm werd, dat het onhandelbaar werd. Toen heb ik aangegeven dat ik ofwel met hem kinderen zou krijgen, ofwel terug zou verhuizen naar Nederland in mijn eentje, een spermadonor zoeken en op die manier een kindje zou krijgen. Ik had gewoon weg geen andere optie, dat is het enige dat ik zeker weten wilde met mijn leven: moeder worden.

Ook heb ik hem een 'deal' aangeboden waarin ik aangaf alles op me te nemen, alle nachten eruit, alle flesjes, alle luiers etc. en dat als hij behoefte zou hebben aan rust aan zijn hoofd, ik er dan op uit zou gaan. En dat we zo voor alle 'problemen' die we onderweg tegen zouden komen, samen op zoek zouden gaan naar een oplossing om het voor ons allebei zo plezierig mogelijk te houden.

Toen is ie omgegaan. Uiteindelijk tijdens de geboorte is ie meteen verliefd geworden op onze tweeling en een prima vader nu. Ik doe wel alles alleen qua praktische zaken, zoals beloofd. Dat is zwaar, maar het is het me meer dan waard. En nu hoop ik binnenkort zwanger te worden van nog een kindje.

Succes met je keuzes. Ieder zal er zo zijn eigen weg in moeten vinden. Ik denk dat ik je alleen maar kan aanraden dat je vooral heel goed bij jezelf moet nagaan wat jij wilt en hoe graag je dat wilt. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.

 

He meid,
Wat vervelend zeg!
Maar ik denk eerlijk gezegd dat iemand die aan de anti depressiva zit, teveel in de knoop zit met zichzelf, om ook nog de zorg van een babytje op zich te nemen...
Je zult wel niet blij zijn om dit te horen maar ik vind dat eerlijk gezegd ook geen goede basis om aan kinderen te beginnen. Nu weet ik natuurlijk niet heel veel van antidepressiva maar hij zal het denk ik niet voor niks hebben toch?
En het laatste wat je kan gebruiken is dat hij nu instemt voor een kindje, en zich dan bedenkt als je al zwanger bent..want dan is het te laat.
Misschien draait hij nog bij..geef hem wat tijd om te denken, wacht tot het wat beter met hem gaat..
Ik ben inderdaad wel benieuwd naar jullie leeftijden ja, omdat hij zegt dat je nog jong bent.
Natuurlijk moet je ook aan jezelf denken..als die wens bij jou sterk is moet je je afvragen of dat er met hem wel van gaat komen...als hij zegt misschien wel nooit??
Als hij nou zou zeggen: Ik wil ze niet nu, maar wel zeker ooit, dan vind ik het een heel ander verhaal.. Nu zit je gewoon in de onzekerheid.
Ik heb ook een tijd moeten wachten tot mn vriend er klaar voor was..dat was best moeilijk maar ik had wel de houvast dat ie me had verteld dat hij er binnen een jaar of 2 wel aan zou willen beginnen (dat is nu 1 jaar geleden), een half jaar later wilde hij ook.
Toen durfde ik het de eerste tijd niet meer ter sprake te brengen omdat ik bang was dat ie zou zeggen dat hij zich bedacht had..
Maar meneer is nu nog meer ermee bezig dan ik lijkt het wel! Dus kop op..misschien komt het allemaal goed..maar maak in ieder geval een keuze voor jezelf.. hoe lang wil je hem de tijd geven?
Sterkte!

 

Dit lijkt mijn verhaal wel van jaren geleden

Mijn man was ook depressief en ging aan de AD i.c.m. therapie.
Hij heeft toen gewoon een tijdje nodig gehad om beter te worden, want een depressie is niet zomaar over en vraagt heel veel van iemand (en van de partner!).

Als jullie idd nog jong zijn (in de 20) dan is het echt heel goed om te wachten. Je vriend heeft echt de tijd nodig om zich weer goed in zijn eigen vel te voelen en om zijn visie op de toekomst duidelijk te krijgen. Dit is voor mensen met een depressie heel moeilijk.
Hij is blijkbaar nog niet uit zijn depressie, want dat is nu eenmaal niet direct opgelost als iemand een pilletje krijgt Hij heeft nu nog veel angsten, maar met de juiste hulp, de juiste AD en vooral tijd zal dit steeds minder worden.

Mijn man heeft ongeveer een jaar nodig gehad om ook de leuke en positieve dingen van het leven met een kind in te zien (en toen duurde het helaas nog 4 jaar voor ik zwanger was ).

Heel veel succes en sterkte en zorg ook goed voor jezelf. Het is voor jou ook niet gemakkelijk om samen te leven met iemand met een depressie. Ik weet er alles van

 

Hee meis ,

Allereerst een knuffel voor jou , ik weet wel hoe rot het is.
Ongeveer 1,5 jaar geleden wilden mijn schatje voor een kind gaan , ik was er toen echt nog niet klaar voor. Na een paar maanden wilden ik het toch proberen en wat denk je : Man lief wilden het niet hij wist het niet meer blablabla. En dat terwijl die echt maanden aan me kop heeft zitten zeuren.
Ik was erg verdrietig want ik had me hele gek gemaakt ik wilden zo graag een kindje.
Na een paar fikse ruzies had ik zoiets dit schiet niet op heb heel duidelijk gezegd dat ik het K*T vond en niet eerlijk eerst mijn hoofd op hol maken en dan afhaken. Maar ik zal er niet meer over zeuren ik zal het wel horen. Nou na 2 weken kwam meneer dat hij het eigenlijk toch gewoon eng vond , ook financiel gezien en dat terweil wij gewoon samen allebei geld verdienen. Maar hij wilden er toch voor gaan. Toen werd na 2 maanden al bekend dat ik de MMM in ging als het nog 2 maanden zo doorging. We hebben samen zoiets gehad van daar wachten we wel even mee , maar uiteindelijk wilden ik toch weer die stap nemen en me vent was weer een beetje aan tegenstribbelen maar gaf me uiteindelijk na zijn idiote reactie een heel lief smsje en zo zitten wij dus vanaf gister in de MMM.
En hij is er minder vaak mee bezig als ik maar als ik ongesteld wordt is die echt 2 dagen chaggie en begint al steeds meer over namen etc. Het kan dus echt omslaan.

Geef hem wat tijd , het zou heus wel goed komen !!

Knuff

 

Het verhaal van Veetje83 klinkt voor mij zo bekend n de oren (dus indirect die van jou ook), alleen bij mijn man zat er wel wat achter.

Mijn man en ik hadden daar ook een meningsverschil over. Hij heeft vanaf dag 1 geroepen ik wil geen kinderen. Uiteindelijk kwam ik er achter dat hij bang was het zelfde te worden als zijn vader (deze heeft hem 21 jaar lang verwaarloost, nu mijn schoonzus alle banden heeft gebroken betaald hij alles voor zijn zoon en oudste dochter , om af te kopen dat hij hen achter heeft gesteld)...
Ik heb hem toen gezegd dat hij niet het zelfde word als zijn vader en wel omdat we er samen in gaan en niet hij alleen... Heb hem toen beloofd er niks meer over te zeggen. Uiteindelijk heb ik in 2010 een zwangerschap gekregen die uitmonden in een miskraam met 14weken, hier was hij zo kapot van dat hij weer niet verder wilde met kinderen, want hij had nog zoveel dromen. Hij wist mij alleen niet te vertellen wat precies... Ook ik heb gezegd dat ik zou stoppen met de pil, omdat ik merkte dat mijn lichaam tegen ging werken.
Ook wij hadden de condooms nog in de la liggen (mijn jongere zusje heeft ze ingepikt ) en zijn er toen dus gewoon voor gegaan... Nu zit ik in de MMM en vind hij het heel erg dat het nog altijd niet gelukt is...

Dus wie weet draait hij bij. Hij zit waarschijnlijk niet voor niks aan de AD en misschien heeft hij langer nodig om zijn gevoel te verwerken. Je bent nog maar 25 dus op zich heb je ook nog wel even tijd, ook al snap ik dat het voor jou anders voelt
Hoop dat je snel duidelijkheid krijgt meid, sterkte er mee.

 

Even een hele warme knuffel voor jou!!! Ik kan uit je verhaal opmaken dat jullie wel gek zijn op mekaar! Houdt dat vast, dan komen jullie hier uit!

 

dikke knuffel!!

Wij hebben een zoon en ik wilde graag een 2de.
manlief vond 1tje wel genoeg.
hebben bij mijn schoonouders gewoont en als ik ern iet was zorgde mijn schoonmoeder voor de kleine....dus klagen daarover kon hij niet...heeft amper een luier verschoont!!

Maar wil alleen even zeggen dat je niet al moet beginnen met "ik doe dit wel alleen, en jij hoeft niet op te staan enz enz"
vind dit een slecht begin voor het beginnen aan een kind, ookal is de wens zo groot.
heel veel succes en hopenlijk draait hij snel bij!

 

Hallo Allemaal,

Ook ik heb een kinderwens en mijn partner nog niet. Vroeger riep ik al dat ik mijn eerste kind graag voor mijn 30ste zou krijgen, als moeder natuur mee zou werken. Volgend jaar worden wij allebei 30 en ik mijn kinderwens wordt alleen maar sterker. Maar mijn partner wil eerst reizen, een huis kopen en pas over een jaartje of 2 een keer beginnen om te proberen kinderen te krijgen. Voor mijn gevoel duurt dat veel te lang :x. Ondanks dat we nu in een huurhuis wonen, kunnen we hier prima wonen met een kindje.

Om mij heen wordt de een na de ander zwanger. Vriendinnen zijn ook allemaal bezig of al zwanger. Ondanks dat ik het ze allemaal gun, ben ik toch wel jaloers. Nu voel ik me ook nog eens een hele slechte vriendin.

Ik heb al geprobeerd om mijn partner ervan te overtuigen dat hoe ouder ik word hoe meer risico's er zijn, maar dit mag niet baten. Pushen wil ik ook niet, denk niet dat het helpt.
Nu heb ik al mijn hoop gevestigd op zijn vriendengroep en hoop dat daar snel iemand aankondigt vader te worden. Misschien dat het hem dan over de streep helpt.

Toch is het heel fijn om te weten dat er meerdere vrouwen in zo'n gelijke situatie zitten.

 

Beetje kort door de bocht om te zeggen dat het een slecht begin is om te zeggen dat je de praktische kanten voornamelijk op je zult nemen. Het hangt er vanaf wat je situatie is.

In mijn geval (ik was al 33) was het de keuze of alleen met een spermadonor, of met mijn man van vele jaren en dan maar zien hoe het zou lopen. In het slechtste geval zou ik er uiteindelijk toch nog alleen voor komen te staan, maar dat had ik er voor over (anders had er immers nog een andere keus geweest: geen kinderen, maar dat was voor mij geen optie).

Ik ben voor de laatste optie gegaan omdat ik dan in ieder geval wist wie de vader was, en ik ook wist dat de kinderen een kans zouden hebben een relatie met hun vader op te bouwen.

Voor ons bleek het een prima middenweg te zijn. Uiteindelijk is het gelukkig nog beter uitgepakt dan ik van te voren had gedacht. Hij knuffelt ze, leest voor, stoeit met ze en brengt ze elke avond naar bed. Okee, hij verschoont geen luiers en hij gaat er 's nachts niet uit, ik kan daar prima mee leven. Als ik voor de spermadonor was gegaan, had ik al dat andere positieve niet gehad, en ook nog eens niemand die luiers verschoont en er s'nachts uitgaat.

Het is maar net hoe je het bekijkt. Nee het is niet zoals ik vroeger altijd had gedacht/gedroomd, en geen ideale situatie. Maar soms moet je roeien met de riemen die je hebt...

Ieder moet zijn eigen keuzes maken. Anderen kunnen adviseren op basis van hun eigen ervaringen, maar een beetje oppassen met veroordelen is wel op zijn plaats...

 

Ik denk dat hij eerst alles goed moet krijgen in zijn hoofd... Als hij al aan de anti-depressiva zit (waarvan een hele bekende bijwerking is dat je libido 0 kan zijn..) dan zal hij alles nu niet zo zonnig zien en alleen de nadelen van alles kunnen benoemen. Ook dat is een verschijnsel van een depressie. Maar wordt er wel iets gedaan aan zijn geestelijke toestand verder? Gaat hij naar een psycholoog? Want je kan wel pillen slikken maar als je er verder niks aan doet dan kan je die blijven slikken tot je een ons weegt en het probleem lost niet op... Sterkte ermee want het lijkt me niet makkelijk.