Hoiiii Ik heb het gevoel dat het ziekenhuis niet naar mij luistert, mij niet serieus neemt en zichzelf eigenlijk een beetje teveel en daardoor de zwangerschap overschaduwt. Nu praat ik heel veel en heb ik het vermoeden dat mijn omgeving ook maar met een half oor luistert; dus wil ik het even hier kwijt aan de hand van een aantal voorvallen. Deze situaties hieronder zijn de afgelopen tien weken voorgevallen en maakt dat ik weinig vertrouwen in de dokters heb. (Vooraf: ik ben DRIE keer getest op zwangerschapsdiabetes, ik heb de juiste hoeveelheid antistoffen voor diverse ziekten (rubella enzo), ik heb GEEN bloedarmoede (daar ben ik nu ook al 2x op getest), ik heb 1x een blaasontsteking gehad, mijn bloeddruk is goed, de baby groeit echt perfect langs de middenlijn - geen enkel probleem en de hartslag van de baby wordt TWEE keer per week gecheckt. Waarvan 1x door het ziekenhuis en 1x door mijzelf. Verder is er een 'te korte' baarmoedermond geconstateerd in week 20 en zou het mogelijk kunnen zijn dat ik voor de 28 weken zou bevallen - nu ben in inmiddels 39+4 weken zwanger, dus I THINK NOT) Dokter 1 (GYNAECOLOOG) zegt week 1: omdat je wat dikker bent, is het lastig om de baby te voelen. Voel je de baby zelf wel heel goed? Waarbij ik zeg: ja hartstikke goed, ik voel mij net een springkussen Dokter 1: ah wat fijn, mooi zo, ik ga nu je buik onderzoeken! Nou eh, prima. Zo gezegd zo gedaan, ze onderzoekt mijn buik, voelt de baarmoeder en zegt: de baby is half ingedaald Gaat helemaal super dus, ga zo door! Bottomline: tot volgende week!!! Omdat ik in het verleden vaker problemen heb gehad in ziekenhuizen, vraag ik altijd een kopie van het gesprek met de arts op - de chart, zeg maar. Waarop de vorderingen staan en ik zie staan: milde medische indicatie, alles gaat prima, bewegingen baby: matig. Matig? Die baby springt soms voor mijn gevoel uit mijn navel! Hij beweegt flink hard. Wat een suf mens. Mja, laat maar, ik ben dik, dus het zal wel daaraan liggen dat zij hem matig voelt. Al vind ik het wel stom. ---- De week daarop kom ik bij dokter 2 (KLINISCH VERLOSKUNDIGE): omdat je wat dikker bent, is het lastig om de baby te voelen, maar ik ben spiritueel en invoelend, dus we gaan kijken hoe ver we komen! Voel je de baby goed? Ik: Ja, hartstikke goed, ik voel mij net een springkussen Dokter 2: ah goed zo! Waar denk je dat de voetjes ongeveer liggen? *wijst aan waar de voetjes liggen* Ik bedoel, het kindje beweegt flink, dus ik voel heus wel wanneer/waar ik een schop krijg - ik weet dat ze daar liggen. Ze voelt links, ze voelt rechts en ze zegt: ik heb het gevoel dat HIER (de plek die ik kort daarvoor aanwees) de voetjes liggen Dus ik lag echt van: zoohoo, jij hebt hier zeker voor gestudeerd? *krabt zichzelf op haar hoofd*. "De baby is helemaal ingedaald " Echt? Wat fijn! Kunt u hem voelen dan? "Ja, ik voel zijn hoofdje echt heel duidelijk onderin uw bekken liggen, geen twijfel mogelijk, ik heb iets harder moeten duwen dan gebruikelijk in verband met uw forsheid, maar ik voel hem duidelijk vast liggen in het bekken, kan geen kant meer op, tot volgende week!". *vraagt chart op* Baby is ingedaald, drukke baby, flink bewegen, milde medische indicatie, alles gaat prima. ---- Week 3, dokter 3 (DOKTER IN OPLEIDING!): Buikonderzoek. Hij gaat met de doppler RECHTS op mijn buik voelen, terwijl ik thuis zelf een doppler heb om naar de hartslag te luisteren en weet dat het links veel duidelijker te horen is, dus ik geef aan: aan de linkerkant is het veel duidelijker te horen. Vervolgens doet hij er verder niks mee, behalve een scheef gezicht trekken alsof mijn baby geen hartslag heeft, die doppler dwars door mijn buik heen proberen te drukken met grof geweld en zeggen: nou, u bent wel héél fors, maar gelukkig horen we de hartslag. Vervolgens voelt hij in mijn bekken en zegt hij: ah, de baby is bezig met indalen! Dus ik schiet in de lach, herhaal de woorden van dokter 2 dat de baby al reeds ingedaald was en vast in het bekken ligt. En hij zegt doodserieus en zwaar beledigd: dat is hetzelfde :x Waarbij ik denk: tjonge, nou niet in mijn beleving. OF de baby is aan het indalen, óf hij is ingedaald of NIET. Het kan niet alle drie tegelijkertijd! Dat slaat helemaal nergens op. Ik heb er niet voor gestudeerd ofzo, maar ik ben zeker niet achterlijk!!! Chart: te hoge bloeddruk, hypertensietest aangevraagd, zware medische indicatie, mogelijk zwangerschapsvergiftiging --- Vervolgens nemen ze al sinds week 25 elke WEEK bij controle mijn bloeddruk op. Mijn bloeddruk is altijd keurig netjes - net als bij de gemiddelde zwangere vrouw, en gewoon keurig op de middenlijn. Niks mis mee. Elke keer controleren ze mijn bloeddruk aan de linkerarm. Vervolgens stond de laatste keer dokter 3. erop dat hij perse mijn rechterarm zou meten - ondanks mijn protest - omdat de bloeddruk rechts altijd hoger is en kwam na het doen van een meting uit op een te hoge bovendruk. Hij roept 'zwangerschapsvergiftiging', bij een bloeddruk van 140/70 ? Terwijl het bij zw.vergiftiging toch duidelijk om een te hoge onderdruk gaat vanaf 90. Vervolgens mat hij nog een keer mijn bloeddruk omdat hij het getal kwijt was - maar deze meting duurde hooguit 5 seconden, dus ik heb zoiets van: eh nee, 5 seconden is geen goede meting, foute arm etc. Ik confronteer hem hiermee, maar hij wuift het weg, zegt dat hij het toch zeker wel beter weet, meer onderzoek wilt doen en besteld weer een hypertensietest en een urine-eiwittentest. Vervolgens wilde hij mij vrijdag in het ziekenhuis terug zien om nogmaals mijn bloeddruk op te laten meten. Mijn vriend zou dan ofwel vrij moeten vragen (zijn baas gaat hier sowieso niet mee akkoord 1x per week een uurtje vind zijn baas prima, maar je moet het niet overdrijven) of ik zou anderhalf uur met het OV naar het ziekenhuis moeten en anderhalf uur terug - enkel om mijn bloeddruk op te laten meten. Hierop word ik kwaad en ben ik uitgevallen tegen de dokter, dat ik dit niet van plan was, wel naar de huisarts/verloskundige zal gaan voor de bloeddrukmeting - waardoor er zo dadelijk (na telefonisch overleg met boze dokter nummer 3 omdat ik uit mijn plaat ging eergisteren) een verloskundige van de verloskundigenpraktijk aan mijn huis komt, om mijn bloeddruk op te meten - die ongetwijfeld goed zal zijn, want daar ben ik van overtuigd. Dokter 3 begon zo te praten: u mag blij zijn dat ik u niet laat opnemen met zo'n hoge bloeddruk. Nu ben ik daar al niet zo van gediend, maar zijn ze wel een beetje aan het prutsen daar in het ziekenhuis, of niet? Je loopt mij vanaf week 20 al gek te maken met de te korte baarmoedermond, zwangerschapsdiabetes, bloeddruk, bloedarmoede, urinetesten, bloedgroeptesten, hypertensietesten en nóg moet ik mijzelf telkens keer op keer blijven bewijzen dat er niks aan de hand is - maar zitten ze mij bewust onzeker te maken met 'je bent dik, dus er móet wel iets aan de hand zijn'. Het lijkt wel alsof ze het gewoon fijn vinden om iedere lichaamsopening aan te raken, mij binnenstebuiten te keren, te beledigen omdat ik dik ben, en maar te blijven onderzoeken net zolang totdat ze iets vinden????? Ik ben nog nooit zo vaak onderzocht onder het mum van: alles voor de gezondheid van de baby! Ik bedoel; hoeveel zekerheid wil je eigenlijk hebben? Ik heb echt het idee dat ze het doen om later te declareren van de verzekering of om mij te pesten... Ik heb verder de ideale zwangerschap; weinig klachten, geen misselijkheid, eigenlijk alles om op een perfecte roze wolk te kunnen zitten - maar het wordt mij niet gegund door alle onderzoeken waarbij telkens toch de suggestie gewekt wordt dat er 'heel wat aan de hand is', terwijl er niks uit komt. Uit de laatste onderzoeken (urine en bloedonderzoek) kwam er weer uit dat er niks aan de hand is, mijn urine prima is en mijn bloedwaarden allemaal normaal zijn. Ze verzieken bewust mijn zwangerschap :x! Als het aan dokter 3 had gelegen had ik al reeds opgenomen geweest. Waarom? Ja, eh, omdat 1 bloeddrukmeting dubieus was en ik dik ben Serieus, ik ben toch niet gek aan het worden ofzo? Dit klopt toch gewoon niet? De baby en ik zijn perfect gezond, waarom doet men dit? Waar is men mee bezig? Ik ben gewoon een gezonde vrouw (met helaas overgewicht ja - ik heb inderdaad ook een weegschaal - men hoeft mij er niet wekelijks aan te blijven herinneren over iets wat ik 100x per dag in de spiegel zie) met een gezonde goed-groeiende baby. Nu komt dus zo die verloskundige hier, en die gaat meten. Wanneer mijn bloeddruk boven de 140/90 is (wat ongetwijfeld niet zo zal zijn) moet ik verplicht worden opgenomen, volgens dokter in opleiding nummer 3. Ik vind dat het ziekenhuis echt niet goed bij hun hoofd is en vind het rete-slecht. En ondertussen wil ik dit dus vertellen aan mensen en hoor ik alleen maar geb*tch van: doe niet zo moeilijk en werk gewoon mee, ze zullen het wel niet zonder reden doen! :x Ik voel mij echt tegen de muur gezet en ben bang dat ik straks alle medische hulp ga weigeren omdat ik denk dat ze het expres doen om mij te treiteren/geld aan mij te verdienen en dat het allang niks meer met mijn gezondheid te maken heeft. Ik geloof allang niet meer dat het hier gaat om de gezondheid van moeder & kind. p.s. ik ga al nooit alleen omdat ik dat niet prettig vind - ofwel mijn partner of een vriendin is mee en kunnen bovenstaande vreemde gebeurtenissen bevestigen!
Echt ellendig joh Ik heb een tante met flink overgewicht en ik weet van haar dat zij ook heel vaak tegen dit soort dingen aanloopt. Echt gewoon enorm vervelend en bloedje-irritant dat het dan alleen maar daarover kan gaan en dat je niet als 'gewoon' persoon wordt behandeld, maar als 'persoon met overgewicht'. En dat alles ook verklaart word vanuit dat overgewicht, ipv dat er ook word gekeken naar mogelijke andere redenen voor een hoge bloeddruk
Meid, relax... Je geeft zelf al aan dat ervaringen uit het verleden ervoor zorgen dat je altijd de gespreksverslagen opvraagt en ik denk dat die ervaringen nu ook jouw houding / objectiviteit kleuren. Als ik het zo lees, dan vind ik het allemaal nog wel meevallen. Er zitten voornamelijk wat kleine interpretatieverschillen bij. Wat overigens niet wegneemt dat ik het erg vervelend voor je vind dat je je nu zo vervelend hieronder voelt. Ik kan me voorstellen dat het erg raar is dat je dingen "aangepraat" worden (waardoor je je zorgen gaat maken), terwijl je je eigenlijk prima en kiplekker voelt. Moet ik trouwens zeggen dat ik een klinisch verpleegkundige die over "spiritueel meevoelend" begint op voorhand al niet meer serieus kan nemen, maar dat is persoonlijk
Hey meid wat vervelend telkens dat gefriemel! nou moet ik zeggen dat mijn bloeddruk altijd rechts word gemeten en nee... Is jiet te hoog hoor dus weet niet waar dat vandaan komt? Buiten dat vind ik het zelf ook grof dat ze het telkens over je overgewicht moeten hebben, neem aan dat je (wat jezeld ookal zegt) dit zelf ook weet maar toch extra onzekerder word geschopt door deze uitspraken! Bah! Verder over de onderzoeken kun je zelf niet veel over op in gaan want ze zullen miss wel, miss niet verdenkkingen hebben maar blijft vervelend dat snap ik zeker! Ik zou iig een hoofdgyn of hoofdvk erop aanspreken met hoe onzeker ze je maken terwijl er dus elke keer weer niks is! Succes!
jeetje wat een artsen zeg ik had dus echt wel gevraagd om een andere arts of was naar een ander zh gegaan wat een asociale mensen jou een beetje uit zitten maken voor dikke en je gek maken dat er van alles aan de hand kan zijn ik zou toch wel als je straks eenmaal je kleintje hebt een flinke klacht in dienen bij het zh over hoe ze jou behandeld hebben hoop dat je een fijne bevalling hebt en niet van die klojo's met hun rare opmerking anders trap je de eerste beste gyn tegen zijn kop als die je onderzoekt en weer een opmerking maakt ...ja sorry is een reflex beweging zeg je dan ..vind het wel sneu dat je nu minder kan genieten van je zwangerschap nog even volhouden en dan ben je er vanaf en hebben jullie een prachtig wondertje
Als er nou iets was óm te verklaren, zou ik allang blij zijn Dit is zoeken naar iets wat er niet is Als er ook maar iets uit 1 test was gekomen, 1 klein afwijkend puntje of iets dat niet klopte - dan zou ik absoluut zonder twijfel voor de volle 300% meewerken. Maar dat is er niet. En ondertussen blijven ze wel doorzoeken om zogenaamd zaken uit te sluiten - maar ik kan ondertussen al niet eens meer een kriebel in mijn teen hebben, zonder dat ik denk: MOET IK HET ZIEKENHUIS AL BELLEN?! Als er nou maar 1 ding was, zou ik mij vrijwillig op laten nemen, maar ik ben gezonder dat de gemiddelde 'dunne' zwangere vrouw Jij vind bovenstaand dus normaal? De baby die in mijn buik loopt te springen als een malle beweegt ineens matig, de hartslag die ineens aan de andere kant verkeerd gemeten wordt en daarbij zijn 'gevoel bij dikke mensen' triggert en er onnodig maatregelen getroffen worden enkel op basis van ongefundamenteerd gevoel? En elke week voor ieder wissewasje bloed/urine af moeten staan en 15x in 39 weken zwangerschap binnenstebuiten worden gekeerd vanwege iets wat er niet is? Heb jij aandelen ofzo? Of heb je ook een hekel aan dikke mensen? Dokter 4 klinkt als een teletubbie Die heb ik sowieso niet benoemd in mijn verhaal - maar dát is de ergste. Dat vraag ik mij dus ook af - maar een antwoord kon hij zelf ook niet geven aan de telefoon. En daarom komt dus zo dadelijk de derde onafhankelijke partij mijn bloeddruk opnieuw meten. Daarbij zal ongetwijfeld blijken dat hij 'normaal' is. De verdenkingen zijn nergens op gebaseerd??? Wanneer hebben ze dan genoeg onderzoeken gedaan? Wanneer de ziektekosten in Nederland écht de pan uit rijzen? Ik voel mij gewoon een proefkonijn, mijn lichamelijke/psychische integriteit wordt voor mijn gevoel door het ziekenhuis aangetast. Niemand kan ook maar iets bewijzen. Ik ben zelf wetenschappelijk ingesteld (en onderlegd) en weet wanneer er bewijs is, en wanneer iets een theorie is. In de theorie hebben dikkere vrouwen inderdaad een verhoogd risico op een te kleine baby (dat is niet aan de orde volgens alle groei-echo's), een verhoogd risico op een te hoge bloeddruk (dat is niet aan de orde, want dit wordt elke week gecheckt en zit altijd laag/goed), verhoogde kans op zwangerschapsdiabetes (dit is niet aan de orde want het is gecheckt), kans op een te late start van zwangerschap (ik ben pas 39,4, mogen we dat eerst even afwachten?) en een verhoogde kans op problemen tijdens de uitdrijving -> en daar gaan ze NU al van uit en bereiden mij nu zogenaamd al voor op verder medisch ingrijpen. Het lijkt wel alsof niemand vertrouwen heeft in mijn bevalling, behalve ik? Dat is toch op zijn minst vreemd te noemen?
Ik kan begrijpen dat je die opmerkingen over het fors zijn vervelend vindt. Ik vind dat zelf soms ook vervelend. Één keer is nog te doen, maar elke keer is gewoon vervelend. Meestal zeg ik daar dan vriendelijk wat van (heb zelf ook flink overgewicht). Maar goed, dat van je bloeddruk. Ik weet dat bij de bovendruk in het ziekenhuis waar ik loop 140 ook als max. wordt gezien waarbij ze dan vaak extra onderzoeken willen uitvoeren. Ik heb in mijn vorige zwangerschap wel een hoge bloeddruk gehad en uiteindelijk zwangerschapsvergiftiging en toen was het zowel mijn onderdruk als bovendruk die te hoog was, maar mijn onderdruk het meest. Bij de laatste controle bij de vk (in mijn huidige zwangerschap) was mijn bovendruk 140 en daardoor moest ik extra terug komen voor een meting. Was die weer te hoog dan zou ik extra onderzoeken krijgen, dat is gewoon de procedure het is voor jouw veiligheid en die van de baby. Ik begrijp jouw gevoel wel, maar dit is nu eenmaal wel zo veilig. De rest van de zaken kan ik niet over oordelen, ik denk dat jij het wat gevoeliger oppakt gezien de slechte ervaringen in het verleden en de artsen zijn misschien niet zo tactisch. Dat samen zorgt denk ik voor deze situatie. Oh en ik had de vorige zwangerschap wel zwangerschapsdiabetes en tot nu toe nog niet, maar volgende week word ik er voor de 2e keer op getest en de kans is groot dat ik het dan wel heb (statistisch gezien). Het komt nu eenmaal ook wat vaker voor bij iemand met overgewicht. Ik vat dat niet persoonlijk op dat ze mij erop testen, mijn overgewicht geeft gewoon wat meer kans op dat soort zaken. Ik zou dat verder niet zo persoonlijk opvatten, ze doen wat het beste is voor jou en je kindje. Maar ik ben het met je eens dat ze echt niet elke keer over je overgewicht en postuur hoeven te beginnen, maar misschien moet je dat in je dossier laten zetten. Ik heb de vorige zwangerschap op een gegeven moment wel gezegd dat ik zelf ook weet dat ik te zwaar ben en dat het risico's met zich mee brengt. Het elke keer weer horen is overbodig. In ieder geval succes met de laatste loodjes en ik hoop dat je bloeddruk in orde is!
Bedankt, maar ik denk juist dat dat het probleem is bij het ziekenhuis. Je krijgt elke keer een ander iemand, kan met niemand een band opbouwen, want het hele team bestaat uit zo'n 24 verschillende mensen ofzo. Er is eigenlijk niemand die naast die vijf minuten controle verder iets doet, en dat vind ik erg storend. Ik ga elke week 5 minuten naar een 'random-vreemde' die mij (ver)beoordeelt, en na die 5 minuten ga ik weer naar huis. En dan onder het mum van: milde medische indicatie. Mijn inziens was ik beter thuis geweest bij een verloskundigenpraktijk met ongeveer 3-4 personen en had ik een half uur tot een uur onderzoek gehad elke keer. Dit is gewoon apart en bij een volgende zwangerschap met een mogelijke medische indicatie ga ik hier tegen in beroep, want ik doe het niet meer. Dit ziekenhuis is het dichtst in de buurt (anderhalf uur OV heen/terug) en de verloskundigenpraktijk zit hier samen met mijn huisarts op 5 minuten afstand en is veel praktischer/kundiger voor mijn gevoel.
En dan dacht ik dat mijn verloskundigen bij de eerste erg waren (plus huisartsassistente en zh) Gewoon op je strepen blijven staan meid! Als er niks uit die onderzoeken komt, keihard onder hun neus duwen. Dat heb ik ook gedaan toen ze bij mij in april al wisten dat mijn suikerwaarde 7.8 was en dat er in augustus pas eens naar gekeken werd. En zeiden ze me pas dat ik een dagcurve moest laten doen ( even 4 maanden later :x) Toen ik dat besefte ben ik even geploft bij de vk. Ik moest maar naar het zh van hun omdat die waarde toen zo hoog was.......in het zh zeiden ze:"Hoeft niet, alles is in orde met je beeb" Wel extra liggingsecho's en groeiecho's gehad. Ondertussen bleef vk aandringen op die curve, en moest ik vanaf week 36 maar even naar de diëtiste om te kijken of ik een diëet moest volgen of moest gaan spuiten Euh.......het waren nog maar 4 weken.... Aan de hand van dit gebeuren dus naar de gynaecoloog, die alles uitgelegd en ben op mijn strepen blijven staan. Ik wou geen onderzoeken meer, leid me dan maar in als jullie een risico zien. Zo gezegd zo gedaan, met week 38 werd er aan de inleiding begonnen. Als hun het zo'n probleem vinden moeten ze maar aan de inleiding beginnen ( je bent immers al ver genoeg), jij af van hun gezeik en een kindje in je armen Dat ge-etter doen ze niet om jou te pesten hoor, dat doen ze om de potjes te spekken, en dat mag je ze zeggen ook!
De meting is 'verkeerd' gedaan en wordt dus zo dadelijk opnieuw gedaan; zou je er nog steeds net zo over denken wanneer je al 100x onderzocht bent op hetzelfde? Nou eh, gevoeliger? Mijn vader is dood door een ziekenhuisfout, mijn zus praktisch en gaat over anderhalve week de volgende chemo in vanwege een auto-immuunziekte waarbij het ziekenhuis jarenlang de verkeerde diagnose heeft gesteld wegens een erfelijke afwijking. Ik heb dezelfde erfelijke afwijking, maar mij willen ze in verband met 'te dure onderzoeken en negatieve bloedresultaten' niet testen, maar ik heb wel alle randverschijnselen van deze afwijking. Waaronder er 1 arts KEIHARD beweert heeft dat ik onvruchtbaar ben... Neem mij mijn sceptische blik vooral niet kwalijk Ik geloof dat ik dit genoeg met resultaat kan ondersteunen! Ik ben er nu al 3x op getest... Is het al een keer duidelijk dat ik dat niet heb of wat willen ze nou nog? Ik heb het gevoel alsof ik maar in een glazen kistje moet gaan zitten niks doen en mij hele dagen laten prikken/porren voor hun gemoedsrust en ik word er erg kribbig van.
Ik heb een 7 weken echo, een 9 weken echo, 12 weken echo, 20 weken echo, 22 weken echo, 28 weken echo, 31,5 weken echo én een 32 weken echo gehad... GUYS, come on
ik wou dat ik zoveel echo's kreeg! Da's dan nog het enige voordeel eraan, lijkt me maar ik snap het wel, hoor... Is gewoon echt rete-irritant om elke keer weer aangesproken te worden op je gewicht en dat ze gewoon niet kunnen accepteren dat het allemaal goed gaat...
Je krijgt zo toch thuis nog een meting? Als de meting verkeerd was zal hij zo weer goed zijn. Dat de arts over opname begon vind ik ook overdreven, maar dat ze extra willen onderzoeken zie ik niet als een probleem. Oh en ik ben heel vaak onderzocht mijn vorige zwangerschap. Zat gemiddeld 4-5 keer per week in het ziekenhuis naast de standaard controle. En vaak was mijn urine en bloed goed, behalve op het eind toen waren de waarden afwijkend. En ik ben ook tijdens mijn verlof opgenomen ivm bloeddruk en nog 's nachts gecontroleerd, etc. Nee fijn is anders en het was vooral vermoeiend. Ik kan jouw ervaringen en verleden met ziekenhuizen niet weten als je niets zegt. Dus ja op basis van wat je zei vond ik datje gevoeliger reageerde dan een ander zou doen. Drie keer is veel. Meestal houden ze het bij twee keer. Het ontstaat vaak richtingen de 26-28 weken dacht ik dus vandaar dat ik nu wel weer moet voor de zekerheid (vorige test met 18 weken was de uitslag goed).
Ja de echo's waren dan ook wel boeiend en leuk om te zien - maar t/m de 21-weken waren het ook inwendige echo's. Dus tja, kleed u maar even uit Ze geloven gewoon niet dat ik een gezond lichaam heb en WELLICHT wel in staat ben om op een natuurlijke wijze een kindje op de wereld te zetten. Ik word daar echt intens verdrietig van. Gemenerds!
Ik met 5 weken, 7 weken, 8 weken, 10 weken, 20 weken, 23 weken en met 28 weken en rond 30 en 32 weken krijg ik ook nog een echo. Nu moet ik zeggen dat die met 5 weken nog was doordat ik bij de gyneacoloog liep ivm endometriose en PCOS. Ze hadden al aangegeven dat ik extra echo's zou krijgen ivm mijn overgewicht.
Ja ik had de negende echo gemist omdat ik in de veronderstelling was onvruchtbaar te zijn - de artsen trouwens ook... Ik kwam er pas bij 7 weken achter, anders had ik 5 weken ook vast gehad En daarvoor heb ik idd ook de PCOS-echo's gehad en mezelf al 100x laten doorlichten in verband met de familiegeschiedenis.
He meid. Het lijkt veel op mijn zwangerschap toen. Ik ben via ivf zwanger geraakt en bij het eerste weegmoment bij de vk woog ik 142 kilo. Telkens kreeg ik te horen dat ik te dik was, de vk viel nog wel mee. De 20 weken echo had ik zo'n vrouwtje die tegen mij zei dat ze het niet goed genoeg kon zien allemaal. Ik mocht niet even lopen of springen zodat meisje goed ging liggen want dat had door mijn "laag" toch geen zin. Dus 2 weken later naar het diagnostisch centrum gegaan. Nou dat beeld daar was zoveel slechter en die man kon alles super goed zien. De 20 weken echo was op de foto's hier zo helder je kon alles gewoon super goed zien. Dus gewoon gevalletje geen zin in die dikke dame te controleren. Bij de 28 weken echo kreeg ik te horen dat ons meisje te klein was voor dat termijn. Dus omdat ik overgewicht had groeide ze niet goed. Placenta zou zijn werk niet goed doen, Suiker testen. Zwangerschapvergiftiging getest. Niks aan de hand Door gestuurd naar de gyn tot week 34 kreeg ik elke week te horen. Ja mevrouw mama is te dik en baby is te klein, ik denk dat het beter is om haar in week 32 te gaan halen als ze niet door groeit. Ik voelde haar super goed, en ik voelde haar ook echt groeien dus waarom zeiden ze dat telkens. Toen kreeg ik een andere gyn. Die vroeg mij na het kijken in dossier waarom ik daar was. Wij uitgelegd dat schijnbaar is ze te klein doordat ik te dik ben. En willen haar gaan halen bij 32 weken. Die man maakt een echo en zegt wat nou te klein? Gewoon een mooi gemiddeld baby-tje Dus weer terug naar de vk. En hoewel ze dachten dat ik de 40 weken niet ging halen, ben ik met 42 weken weer terug naar de gyn gestuurd voor inleiding. Op de dag van inleiding nog echo gehad. Wederom een klein kindje krap 2000 gram zeiden ze. De couveuze stond al klaar tot ze werd geboren. 3605gram 1.5kilo zaten ze er naast. Placenta hardstikke schoon alles perfect. En idd heb ik wel kunnen genieten hoor. Maar ze verpesten heel je roze wolk.
Waar ik mij bij dit verhaal het meest aan irriteer is het feit dat jij niet kan genieten van je zwangerschap en dat het ziekenhuis zo weinig vertrouwen in jou als moeder heeft. Misschien is het een idee je klachten op te schrijven en bij het zkh in te leveren, aangezien dokters vaak niet echt de tijd hebben/nemen om te luisteren. Als je zwanger bent, ben je niet ziek. Er groeit een kind in je, en als je gezond bent en leeft, kan iedere vrouw dat prima aan. Ik denk dat al die onderzoeken helemaal niet goed zijn, een vrouwenlijf en een baby'tje weten zelf heel goed hoe een zwangerschap verloopt. Natuurlijk moeten er dingen gecheckt worden, ik zeg niet dat elk onderzoek overbodig is. Het klinkt een beetje zweverig hoe ik het opschrijf, dus ik hoop dat je me begrijpt. Want ik ben best een nuchter type. Ik vind dit heel Amerikaans overkomen, al dat onderzoek. Erg jammer dat je niet gewoon bij een fijne vk kan lopen en pas naar het zkh indien er echt complicaties optreden. Ik ben nu zelf zwanger en moet met 36 wkn overgedragen worden aan het zkh vanwege een eerdere ks. Ik ga een geboorteplan schrijven waarin staat dat er zo min mogelijk aan mij gefrut moet worden, zeker tijdens de bevalling. Ik weet namelijk dat ik dat kan. Er zal deze keer echt wel gecheckt worden of mijn kind niet stiekem weer in stuit ligt. Ik vind het vooral erg spijtig dat ze je zelfvertrouwen zo de grond in boren, dat is nergens voor nodig. Als iedereen zegt dat er wat mis met je is, ga je er straks nog in geloven ook. Veel sterkte!
Wow! Wat een herkenbaar verhaal Wat fijn dat er iemand is die het echt lijkt te begrijpen en wat onwijs rot dat je dat zelf mee hebt moeten maken. Ik werd anderhalve week geleden ontzettend boos toen iemand vroeg waarom ik mij niet 'gewoon' zou laten inleiden - alsof het niets is, dat ze je kindje er zonder reden zomaar even uit halen. Ik ben er juist zo scherp op en vraag elke controle dus een gespreksverslag, foto's van groeikaarten en ga net zo lang stoeien met de materie totdat ik alles onder de knie heb en stel 100000den vragen - juist om het ziekenhuis de monopoly-positie over de gezondheid van mijn kind te ontnemen. Nu heeft er niemand iets gezegd over de groei van ons kind, gelukkig. Behalve dat zijn groeicurve exact in het gemiddelde ligt. Precies op de middenlijn. En dat is uiteraard ook allemaal prima te zien op de echo's. Ik word er ook gewoon boos van dat als de baby aan het trappelen is, dat je heel mijn buik heen en weer ziet bewegen en mijn vriend duidelijk de baby kan voelen en ermee speelt en we samen plezier hebben - terwijl het ziekenhuis doodleuk beweert: ja, de baby beweegt matig en we kunnen hem niet voelen. Ja jemig, alsof mijn kind nu al op gezette tijden zijn trappelkunsten moet tentoonstellen. Telkens maar moeten bewijzen..... It's killing me! En vooral nadat die arts had gezegd dattie mij ook op kon laten nemen met die 140/70 bloeddruk. Nou sorry hoor, maar dat accepteer ik gewoon niet. Ook tijdens het bevallen; ze hebben het nu al over een inwendige echo die nodig zal zijn (bewijs het maar? ik weiger hem pertinent zonder bewijs!!! Je doet het maar lekker uitwendig) en dat het wel eens mogelijk is dat ik een katheter krijg omdat ik na zulke inspanning ongetwijfeld niet op mijn benen zou kunnen staan en niemand mij naar de wc kan 'dragen' in verband met mijn overgewicht, en dat ik daardoor een paar dagen langer zou moeten blijven totdat zij mij wel weer daartoe in staat achten. Nou sorry hoor, maar ondertussen wordt mijn bevalling zo bepaalt door hen, dat ik een héle héle hoop ga weigeren en zelf wel bepaal wanneer ik het ziekenhuis verlaat.