Vandaag echt een kl*tedag gehad, niet meer normaal... Ik stond vanmorgen al hartstikke moe op, omdat ik nauwelijks had geslapen door het hoesten Gelukkig werd Jasmijn er maar één keer heel eventjes wakker van... Toen ik de A2 opreed om naar Eindhoven te gaan, kwam ik midden een file terecht die écht geen meter vooruit ging. En toen ik na een half uur een paar meter naar voren kon, sloeg de motor af. En jullie raden het al... niet meer aan de praat te krijgen! Ik heb me door twee knullen naar de vluchtstrook laten duwen, waar ik Route Mobiel heb gebeld. Na een klein uurtje waren die er nog niet (die zaten misschien ook wel in de file...), maar bij de 124e startpiging sloeg de motor tot mijn grote verbazing aan. Route Mobiel snel afgebeld en alsnog naar Eindhoven gereden! Daar werkelijk zo ongeveer aan één stuk door zitten hoesten (daar voel je je ook erg ongemakkelijk onder), dus ik was erg blij dat ik naar huis kon. Ik ging wat eerder omdat mijn schhonouders - die op Jasmijn pastten - weg moesten, maar ik had alweer pech: Er was weer een ongeluk op de A2 gebeurd, met een file van 21 kilometer tot gevolg... Ik heb er ruim 2 uur over gedaan om bij mijn schoonouders te komen, die inmiddels op hete kolen zaten... Nu hoeft er dus even niet veel meer te gebeuren, of ik ga vreselijk huilen... Wie ook moest huilen, was mijn zus gisteren toen ze het gedichtje voor hun ongeboren kindje voorlas... Eventjes 'een paar' pagina's doorworstelen... @Eve: Jakkes! Fynn heeft het weer goed te pakken zeg! En: Ja, van diarree-luiers verschonen word je echt niet vrolijk (al bén jij natuurlijk altijd vrolijk ) Ik hoop dat je boeffie morgen weer een beetje normaal poept. Heb je Fynn trouwens al eens Roosvicee Stop gegeven? Dat adviseerde de huisarts me toen Jasmijn in september zo lang last van diarree had... @Otje: Heeft Koen nog gespuugd na je berichtje? Een dikke knuffel voor jullie knulletjes en ook voor alle andere beebs (en mama's) die niet in orde zijn... @Duckie: Leuk gedicht joh =D> ! @Duikster: Wat een grappige foto van Nick? Heb je hem daar in gezet of is hij er zelf ingekropen (ik verbaas me bij Nick uiteraard nergens over... )? Ja, met zulke pijn in je rug duurt het erg lang voordat een week om is . Ik hoop wel dat je bezoekje woensdag verlichting brengt. Gelukkig slaapt Nick lekker momenteel... Ik heb héle leuke foto's van héle vrolijke dreumesjes voorbij zien komen. Ik vind jullie kindjes allemaal zo groot worden! Dat wordt Jasmijn natuurlijk ook, maar omdat ik haar iedere dag zie valt dat minder op...
ik had ooit niet de leukste dag ever (al had ik niet zo'n pechdag als Lola). Thijs heeft maar twee keer drie kwartier geslapen en werd allebei de keren heel boos en ongezellig wakker. Echt krijsen en huilen, niks was er goed. Heel vermoeiend. Verder ben ik die regen steeds zooooo zat. Ben nu de afgelopen drie weken op mijn vrije dagen nauwelijks buiten geweest omdat het steeds regende. En ik vind het zo heerlijk om dan lekker te wandelen. Saar: wat wordt ze groot! Leuke foto's hoor! Noura: die Saf! Knap hoor! (en ook hij wordt erg groot!) Eve en Duckie: hoe gaat het met de zieken? Lies
Eve, als het aan Dimphy lag at ze de hele bak leeg hoor! Maar dat mag niet van mij, ze is al dik genoeg. Lola, wat een vreselijk irritant verhaal van al die file's... Heeft Jasmijn zich wel al die tijd kunnen vermaken? Dimphy gilt al na 20 minuten auto rijden Saar, wat heb je een prachtige taart laten maken voor Liene Debby, dat was lang geleden dat je er was, gelukkig voel je je nu weer iets beter. Noura, klinkt heftig dat staan van Saf! Maar wel heel stoer. Vindt het al pittig dat Dimphy nu ze aan het billenschuiven is overal aan kan komen. Dimphy vandaag voor haar doen echt heel veel geslapen. In de ochtend 3 kwartier, in de middag 2 uur , om 4 uur nog een uur! En ze ging gewoon om 18 uur weer naar bed. Ga nu gauw babyboom kijken. Tot de volgende keer!
LYNN, Gefeliciteerd met je eerste verjaardag!!! Je zult nu wel al in je bedje liggen, hopelijk hebben jullie een leuke dag gehad!
Hi ladies, ik had Nick niet in de droger gezet. Hij is wel een klein beetje geholpen door Frank, maar was zelf al een eind onderweg om naar binnen te kruipen. Lola: sterkte, hoop echt dat je mini je niet meer in de steek gaat laten, kan me voorstellen dat de tranen hoog zitten Hier zitten mijn tranen ook snel hoog. combinatie van pijn en onzekerheid denk ik. waarom ik ineens zo onzeker ben weet ik niet. zal wel een fase zijn. Gelukkig is er een druk weekje op komst, dus veel tijd om te piekeren heb ik niet, behalve als ik 's nachts wakker lig, wat regelmatig voorkomt. Wow Saar mooi buikje hoor! lieve foto's van Liene. Nu ben ik wel benieuwd wat er in dat pak zat! Noura welkom in de wereld van staande kindjes! hopelijk kan hij snel zelf ook weer omlaag! Ben net in een warm bad gaan liggen en dan zakt de pijn even weg, alleen duurt dat veel te kort....behhh
@Saar: ik begrijp dat er toch nog een heleboel kaartjes uit NL op de goede dag aankwamen? Leuk! Ik heb even opgezocht wat poepen in belgie betekent . Wat gebruiken jullie dan in plaats van het nederlandse poepen? Heb trouwens altijd gedacht dat er in belgie ook sinterklaas gevierd werd. Succes met de laatste 150 dagen! Bijna op de helft alweer! Jammer dat de verjaardag net iets te lang duurde, maar leuke foto's! @Otje: Hoe is het nu met koen? @Bianca: Wat jammer dat Lynn niet in feeststemming was. Wat leuk, die stoel met feestversiering, je brengt me op ideeen Het gedicht mag je gewoon gebruiken hoor @Lianne: Wat een lief pietje heb je . @Duikster: Sterkte met je rugpijn. Vervelend dat je zo onzeker bent. Hopelijk wordt dat volgende week na de echo wat minder. @NOura: Wat leuk dat Safouane zelf gaat staan, het lijkt ineens een hele knul zo! Nu is de rust inderdaad wel voorbij . Zelf ken ik het nog niet. Een bevalling van een half uur, da's echt snel @Eve: Gets, wat een ellende, al die diarreeluiers, daar word je echt wel heel moedeloos van . Heb je morgen weer vrij genomen? Ik heb dat mailtje van Rainbowbabies ook gehad. Maar nog geen mailtje over gratis bedrukken. Jij wel? @Lola: Er zijn van die dagen, dat je beter op bed had kunnen blijven liggen, en die was er voor jou 1 geloof ik . Daar word je niet vrolijk van. Ik heb ook wel eens met een kapotte auto langs de weg gestaan en dan voel je je knap vervelend. @Lies: ook al zo'n rotdag Met Demi gaat het weer beter . Gisteravond hebben we sinterklaas gevierd en ze vond het geweldig. Ze had helemaal rode blossen op haar wangen en wilde alle cadeautjes openscheuren. En het flestje voor het slapen gaan ging ook helemaal op. Vannacht heeft ze heel rustig geslapen, we hebben haar niet gehoord. En toen er vanochtend een hele papfles inging, vond ik dat ze wel weer naar het kinderdagverblijf toe kon. En dat is ook hartstikke goed gegaan. Ze eet en drinkt nog wel wat minder, maar dat komt nu wel weer. Sinterklaas was leuk. Ik heb de nieuwste uitbreiding van Kolonisten van catan gekregen en aangezien ik een echte spelletjesfreak ben was ik daar erg blij mee. vandaag op het werk werden we ook nog verrast met een gedicht en een pakket met allemaal verschillende bloembollen.
@Lianne: Jasmijn was toen gelukkig al bij opa en oma... @Duckie: Goed nieuws over Demi, gelukkig ! @Duikster: We staan nu op het punt om de MINI definitief weg te doen. Dat hadden sowieso gedaan als ik nog eens zwanger mocht worden, omdat hij met twee kindjes wel erg krap is. Maar om nu weer een andere MINI aan te schaffen, lijkt me niet verstandig... Is er niets aan pijnstillers wat de ergste pijn een beetje kan wegnemen? Dit is zo toch ook geen doen... En ja, als je niet kunt slapen ga je helaas piekeren... Nick heeft Jasmijn trouwens weer wat ingefluisterd, ze klimt nu rap de hele trap omhoog... Deze foto maakte ik vanmorgen snel met mijn gsm (terwijl ik met mijn andere arm klaar stond om haar eventueel op te vangen...):
Op Saar's verzoek! Het is een heel verhaal, jullie zijn niet verplicht het helemaal te lezen hoor . Het is naar demi toe geschreven, dus dat maakt het misschien een beetje lastig lezen. Maandag 18 en dinsdag 19 december Afgelopen zaterdag was ik uitgerekend, maar helaas, jij wilde nog niet komen. We grapten al dat het jouw verjaardag was en dat je wel op je verjaardag geboren moest worden, maar daar trok jij je niets van aan. Blijkbaar was je er nog niet klaar voor. Vandaag heb ik volgens mij de eerste weeen gekregen dus het is heel spannend of dit nu door gaat zetten. Vanochtend ben ik nog te voet naar de supermarkt geweest, maar toen had ik al regelmatig krampen en pijn in mijn buik. Vanmiddag op bed en in bad kwamen de krampen/weeen regelmatiger. En nu komen ze al om de 6 minuten ongeveer en ze worden steeds een beetje pijnlijker. We hebben net het ziekenhuis gebeld en omdat de weeen nog niet zo heel lang duren en nog redelijk te doen zijn, denken ze nog niet dat dit al de ontsluitingsweeen zijn. De vraag is dus of het doorzet, we zullen zien. Ik hoop het, we zijn zo benieuwd naar jou. Maar als je nog even lekker wilt blijven zitten, dan zullen we ons daar ook bij neer moeten leggen. Mama gaat nu even bij papa op de bank zitten en proberen een beetje te ontspannen. Want spannend is het allemaal wel! ..... In de avond worden de weeen steeds sterker. Rond half zeven bellen we het ziekenhuis of we langs mogen komen. In de tussentijd krijgen we nog telefoon van tante Wilma, maar we doen maar net of er nog niets aan de hand is. Eenmaal daar sluiten ze me aan op de CTG apparatuur, zodat jouw hartslag gemeten kan worden. Die is prima, je doet het nog steeds heel goed daar in mijn buik. Na een half uur wordt mijn ontsluiting gemeten, 1 cm, nog niet zoveel dus. We spreken met de verloskundige af dat we tegen 22.00 uur opnieuw gaan kijken hoe het met de ontsluiting staat. In tussentijd mag ik lekker even gaan douchen. Op dat moment zijn de weeen nog niet zo heftig. Het douchen is heerlijk. Om 22.00 uur zijn we terug in de verloskamer en bekijkt de verloskundige opnieuw de ontsluiting. Helaas is die op dat moment nog steeds 1 cm, dus nauwelijks vooruitgang. De weeen zijn ook nog heel goed op te vangen. De verloskundige stelt voor dat we naar huis gaan en terugkomen op het moment dat heftiger wordt. Dat doen we. Van de ene kant vind ik het prettig om nog even naar huis te gaan en van de andere kant zie ik best wel op tegen de autorit naar huis en vooral op de rit weer terug naar het ziekenhuis. Rond half elf zijn we thuis. Ik besluit in een warm bad te gaan liggen en dat is heerlijk. Ik lig een uurtje of twee in bad en laat het warme water over mijn buik stromen. De ontspanning zorgt er wel voor dat de weeen steeds sterker worden. Rond twee uur worden de weeen steeds heftiger en papa en ik besluiten het ziekenhuis te bellen dat we er weer aankomen. Bij het dichtmaken van de achterdeur realiseer ik me dat ik moeder zal zijn als we weer terug komen en dat is een heel erg vreemd onwerkelijk gevoel. De autorit terug is inderdaad vreselijk. Ik kan me geen houding aannemen en ben blij als we in het ziekenhuis zijn. Daar zijn we rond half drie. Ik word weer aan de CTG gelegd, je doet het nog steeds hartstikke goed! Inmiddels heb ik 5 cm ontsluiting, dus ik ben lekker opgeschoten. De verloskundige stelt voor dat ik ga douchen. Dat zorgt voor ontspanning en doet vaak wornderen. Samen met papa zoeken we de doucheruimte op. De weeen worden nu heftiger en ik merk dat ik meer in mezelf keer. Papa probeert er voor me te zijn en helpt me waar nodig, maar ik merk dat ik met mijn aandacht volledig in mijn lichaam zit en eigenlijk alles om me heen vergeet. Zelfs het besef van tijd ben ik kwijt, ik leef alleen in het moment zelf. De weeen kan ik heel goed op vangen met de technieken die ik op zwangerschapsyoga geleerd heb. Af en toe worden de weeen nu wel heel heftig en ik krijg soms wel wat moeite met het vinden van een fijne houding om de weeen op te vangen. Papa wacht ondertussen geduldig. Dat moet geen pretje zijn, want ik sta onder een gloeiendhete douche en het moet zo langzamerhand flink benauwd zijn in de badkamer, maar ik vind het heerlijk om de warmte op mijn lijf te voelen. Na twee uur roept een verloskundige dat we terugmoeten omdat ze me willen aansluiten op de CTG, ik heb totaal niet het idee gehad dat ik twee uur heb gedouched. Ik droog me af en kleed me aan en we gaan terug naar de verloskamer. Ik vind het vreselijk dat ik weer aan de CTG moet omdat ik dan moet liggen op bed en ik dus niet in de door mij gewenste houding de weeen op kan vangen. Maar natuurlijk is het belangrijk dat we weten hoe het met je gaat en je doet het nog steeds prima. Al die tijd ben ik nog steeds in mezelf gekeerd. Ik heb niets en niemand nodig. Ik vind het fijn dat papa in de buurt is, maar meer verwacht ik ook niet van hem. Rond zes uur wordt mijn ontsluiting opnieuw gemeten, 8 cm. Gelijktijdig merk ik ook dat ik persdrang begin te krijgen. Rond half zeven besluit ik dan ook om de weeen niet meer op te vangen met de buikademhaling, maar om ze weg te puffen. Op dat moment kom ik wat meer in de realiteit en vind ik het fijn dat papa er is om me te steunen. Hij brengt me af en toe een slokje water en houd urenlang mijn hand vast. Dat alleen is voor mij voldoende. Het wordt nu zwaarder en ik voel me best wel in de steek gelaten door het verplegend personeel en de verloskundigen. De diensten worden nu al voor de derde keer gewisseld en ik blijf andere gezichten zien. Het schijnt erg druk te zijn met bevallingen. Ik heb de pech dat die bevallingen wat sneller vlotten en daar lijk ik wat de dupe van te worden. Ik moet erg lang wachten voor mijn ontsluiting weer gemeten wordt . De tijd duurt voort en helaas kom ik niet verder dan 8 cm ontsluiting. Omdat ik als sinds zes uur op bed lig ben ik niet meer van het bed geweest om te plassen. Ik heb er ook niet aangedacht om dat te doen en ze hebben me er ook niet meer aan herinnerd. Om 11 uur vraagt de leerling verloskundige dan ook wanneer ik voor het laatst naar het toilet ben geweest. Ze schrikt als ze hoort dat ik zeg dat dat om 6 uur was. Ze brengt direct een blaaskatheter in. Mijn blaas zit overvol. Waarschijnlijk heeft dat het vorderen van de ontstuiting tegen gehouden, dus ze geven me goede hoop dat het nu sneller zal vlotten. Inmiddels heb ik het gevoel dat ik het echt niet meer lang uithoudt, maar ik blijf sterk en houd moed. Ik probeer te denken aan het moment dat ik jou in mijn armen heb. Omdat ook na het legen van de blaas de ontsluiting toch niet echt verder vordert wordt er ook een infuus aangebracht. Dit is even lastig, maar uiteindelijk lukt het gelukkig toch. Het infuus wordt snel opgevoerd en staat uiteindelijk op de hoogste stand. De weeen worden ontzettend hefig, maar er blijft een randje staan zoals ze dat noemen ,wat wil zeggen dat ik dus maar niet tot de benodigde 10 cm kom. Het gaat zo goed en ik ben megatrots op mezelf dat ik het al zolang volhoudt en de technieken van yoga nog steeds zo goed toe kan passen ondanks dat ik al uren persdrang heb. Dat dit in je nadeel kan werken merk ik dan ook direct. De dienstdoende verpleegkundige zegt me namelijk dat ik helemaal geen persweeen heb, want ik zie er nog veels te goed uit en kan de weeen nog veel te goed opvangen! Terwijl ik zeker weet dat ik persweeen heb. Die persdrang is niet te ontkennen, ik weet zeker dat ik het goed voel. Rond twaalf uur beloven ze me dat de gynaecoloog komt kijken en ik begrijp al een beetje dat ze niet zo veel vertrouwen meer hebben in het vervolg. Ikzelf ben er op dat moment nog heilig van overtuigd dat ik op de natuurlijke weg kan bevallen. Na half een komt de gynaecoloog en het besluit wordt snel genomen. Het wordt een keizersnede, jij kunt niet door het geboortekanaal en ik kan nog uren zo doorgaan, maar het zal blijven stagneren en ik zal niet verder komen. Op dat moment moet ik uiteraard even slikken en heb ik het moeilijk. Ik had jou zo graag op de natuurlijke weg gebaard, maar dat zit er niet in. Dat is even omschakelen. Op dat moment denk ik terug aan de woorden van Marijke, mijn yogalerares. Ze zei in de les eens: Mocht het een keizersnede worden, probeer er dan toch van te genieten dat jij op die manier je kind zult krijgen. En ik probeer het op die manier te benaderen en dat lukt. Ik houd mezelf voor dat ik jou in ieder geval binnen een uur in mijn armen zal houden. Heb ik tot op dat moment nog het idee dat ze me steeds maar een beetje aan laten modderen (jij doet het namelijk nog steeds prima), na het besluit dat het een keizersnede wordt, lijkt er ineens mega veel haast te zijn. Er wordt naar mijn infuus gekeken, ik moet een operatiehemd aan, mijn lenzen moeten uit, mijn bloeddruk wordt gemeten, en ik puf ondertussen persweeen weg. Ze zijn met vijven met me bezig en op dat moment wordt het me teveel. Dat roep ik ook. Het doet me pijn dat ze niet luisteren naar dat signaal, ik heb tenslotte nog niet 1x geroepen dat het me teveel wordt of dat ik het niet meer volhoudt, dus dit signaal zouden ze op zijn minst serieus kunnen nemen. Ze hadden voor mijn gevoel best even kunnen wachten tot de wee even weg was en iets meer rust in acht kunnen nemen. Ik begrijp later van papa dat hij dit ook heel moeilijk vindt en twijfelt of hij niet in moet grijpen, maar alles lijkt in sneltreinvaart te gaan. Ik word op een bed naar de OK gereden. Papa gaat zich omkleden, zodat hij bij de operatie mag zijn. Ik zelf kom in een ruimte te liggen met een hele hoop anderen die zich voorbereiden op een operatie. De anesthesist komt en de ruggeprik wordt gezet. Dat leek me eng, maar het stelt uiteindelijk niets voor. Het doet niet eens pijn. De verdoving is een heerlijk gevoel. Alle gevoel trekt weg uit mijn lichaan en de pijn en de weeen verdwijnen. Eindelijk even echt rust. Ik besef me dat ik jou over een half uur echt in mijn handen heb. Ondertussen ben ik toch wel wat angstig voor de operatie, maar ik ben veel sterker dan ik dacht ooit te kunnen zijn. En nog steeds heb ik een gevoel van trots. Ik doe dit toch allemaal maar mooi eventjes, terwijl ik 7 maanden geleden nog bibberend bloed ging prikken. Wat heb ik al een hoop grenzen verlegd! Uiteindelijk word ik naar de OK zelf gereden. Mijn eigen gynaecoloog zal de operatie verrichten en dat vind ik een erg prettig gevoel. Als ze me ziet maakt ze nog even een grapje dat we dit niet hadden afgesproken en legt uit dat jij er over 10 minutern zal zijn, maar dat het hechten wat langer de tijd nodig heeft. Ondertussen is ook papa er en ik vind het zo ontzettend fijn dat hij bij me mag zijn en dat we dit moment samen mogen beleven. Gelukkig lig ik achter een groot schot en zie ik niet wat er gebeurt. Na een minuut of tien horen we dat het bijna zo ver is. En dan het verlossende woord: HET IS EEN MEISJE! Je huilt direct en op dat moment ben ik ZO gelukkig en vergeet ik alles wat er de afgelopen 24 uur is gebeurd. Het is waar: Dit is het allermooiste wat je mee kunt maken in je leven. We vertellen dat je Demi heet en je wordt direct op de foto gezet. Het is dinsdag 19 december, 13.32 uur, een tijdstip dat me altijd bij zal blijven. Je haalt twee tienen voor de agpar test en omdat jouw temperatuur nog wat laag is, word je eerst in een omslagdoek gewikkeld. Papa mag wel nog eerst de navelstreng nogmaals doorknippen. En daarna kom je bij me. Wat een ontroerend moment. Wat ben ik blij. Overweldigend zijn de emoties op dat moment. Wat een mooi meisje ben je en wat onwerkelijk dat je uit mijn lichaam bent gekomen. Het hechten duurt inderdaad best lang, maar ik laat het over me heen komen en geniet van jou. Wel voel ik op een gegeven moment wat paniek op komen omdat ik boven in mijn buik pijn voel. Ik vraag me af of dat normaal is , maar dat schijnt wel zo te zijn. Er wordt verder flink kracht gezet op mijn buik. Zonder dat het pijn doet is dit wel een vreemd gevoel. Als alles achter de rug is vertelt de gynaecoloog me dat de operatie goed is gegaan, maar dat ik alleen wat royaal bloed verloren ben. Jij gaat in de couveuse samen met papa naar de afdeling en ik moet nog even naar de uitrustkamer. Daar krijg ik de nodige pijnstilling en worden de noodzakelijke controles uitgevoerd, zoals de bloeddrukcontrole. Mijn gevoel in mijn lichaam komt al snel weer terug en de pijn komt opzetten. Ze vragen me of ik extra pijnstilling wil en ik antwoord gelijk dat ik dat wel wil. Ik heb al zoveel pijn gehad de afgelopen uren.....ik ben blij met wat verlichting. De gynaecoloog komt nog even langs en zorgt er voor dat ik wat sneller naar de afdeling mag als gebruikelijk zodat ik bij je kan zijn. Wat heerlijk. Papa en jij wachten al op me en ik hoor dat je 3574 gram weegt en 52 cm lang bent. Een volmaakt, gezond meisje, wat geweldig. Wat zijn we trots allebei.
Lola, leuk truitje van Jasmijn, (Dimphy heeft hem ook ha ha) Duikster, die tranen zijn ook een deel je hormonen hoor, sterkte voor jou, zal echt niet meevallen, pijn, hormonen en een klein dreumesje.... Geef maar lekker toe aan de tranen, kan soms even opluchten.
pfff, ik moet nog gaan werken en wens nu al om in bed te kunnen kruipen maar ja... Ik had vanmorgen ook nog mijn fuctioneringsgesprek dus was pas na 9.30 uur thuis. morgen ga ik met kailynn naar de huisarts want het hoesten wordt niet minder maar meer en ze wordt er steeds zelf wakker van (en arno ook). Debbie bedankt alsnog voor het verjaardagskaartje voor Kailynn
Ja, er stond nog iets in wat ik liever even weg wilde halen en toen ging het mis. Jij hebt de "niet gecensureerde versie" gelezen @Slingding: Werkze. @Lola: Wow, jasmijn al traplopen
later bleek dus dat Demi een sterrekijkertje was, waardoor ze er niet uit kon. Dat is me tijdens de bevalling niet vertelt. Sterker nog, de gynaecoloog die aan mijn bed kwam kijken was zo'n botte eikel, dat hij niet eens zelf tegen me kon vertellen dat het een keizersnede werd.
Lola: inderdaad hebben Nick en Jasmijn telepathie! Voor mij is het wel erg fijn dat Nick nu zelf de trap opklimt...
Ik wil jullie trouwens mijn 'H&M soap' niet onthouden... Het begon allemaal met een mailtje waarin stond dat wanneer ik nú iets bestelde, ik 25% korting op het duurste artikel zou krijgen. Ik bestelde vervolgens een jas, die normaal gesproken 49,95 kostte en nu dus nog maar 37,46. Dat was een prima jas, helemaal zoals ik 'm me had voorgesteld. Maar een week of twee later kreeg ik een brief waarin stond dat bij controle was gebleken dat de jassen van een bepaalde productiedatum géén capuchon hadden (die had ik niet eens gemist...), ik mocht de jas houden of terugsturen. Maar wat ik ook deed, ik kreeg een waardebon van 10,00. Vervolgens bestelde ik een tuniek in twee maten. Toen de bestelling kwam bleek de grootste tuniek geen tuniek te zijn, maar een broek... Dit gaf niet, want de kleinste maat pastte prima. De broek stuurde ik uteraard terug en gisteren lag er wéér een brief van H&M in de bus: Omdat zij een fout hadden gemaakt bij de levering kreeg ik als pleister op de wonde een bon van 5,00! Leuke winkel... H&M !
klinkt lekker die h&m, de zaken gaan er vast goed en vervelend zeg dat gedoe met je auto. word je daar nu niet onzeker van? onze auto heeft de richtingaanwijzer kapot. je kan amper dat ding aanraken, en dan gaat die dus met groot licht knipperen. verschrikkelijk, en iedereen maar terug flitsen. maar nu moet dat dus besteld worden en dat duurt even. ik hoop niet te lang. duckie wat een verhaal zeg en fijn dat het met demi wat beter gaat cynthia ik hoop dat de dokter haar van dr hoest af kan helpen. oh en jasmijn wat kan jij knap trappen klimmen!