December 2007 mama's

Morgen allemaal,

Jay gata zo naar KDV en ik naar mn werk!

Eigenlijk gee zin maar jah!

@Miep
Dat hebbn wij vorige week gehad met Jayda! Ik sliep gewoon door en ben er ook niet heen geweest!

 

Nog 5 nachtjes...

 

Zaterdag 25-8-2007 (25 weken en 5 dagen)

In de ochtend rond 5.00 uur werd ik wakker met erge pijn in mijn rug en had zo’n drang om te plassen. Ik ging naar de wc en half slaperig zat ik te luisteren naar mijn geplas wat wel lang duurde. Opeens was ik klaar wakker en keek in de wc-pot. Het was geen urine maar bloed. Ik had sowieso tijdens mijn zwangerschap last van grote bloedingen maar dit was extreem.
Ik trok aan een touw/bel om een verpleegkundige te roepen en ik maakte me schoon en ging weer mijn bed in. De verpleegkundige kwam binnen en ik vertelde haar van het bloedverlies en de rugklachten. Ze inspecteerde de wc-pot en idd ik had veel bloed verloren en ze wilde nog even aan mijn buik voelen. En ja hoor de harde buiken waren begonnen dus ze legde mij aan de CTG en ze ging de gynaecoloog inschakelen.
De gynaecoloog kwam hollen en ging mij toucheren. De baarmoedermond was verstreken en ik had 2 cm ontsluiting.
Ik werd gelijk weggereden naar de verloskamers en daar aangekomen kreeg ik van de gynaecoloog een zetpil (vorm van weeenremmers, maar of het wat doet is maar de vraag) en meer kon ze niet meer voor mij doen. De laatste gift weeenremmers zou ik pas in de avond krijgen rond 21.00 uur.
Op dat moment was ik zooooooooooo bang want ik was pas 25 weken en 5 dagen. Ik keek moedeloos naar de verpleegkundige en het enige wat in mijn hoofd dreunde was “Ik zal mijn kind verliezen”. Ze kwam naar mij toe en vertelde mij dat ze mijn man al heeft ingelicht en dat ie al onderweg was. Jah door de schrik was ik hem helemaal vergeten!
De gynaecoloog en de verpleegkundige gingen weg en ik bleef achter en staarde naar het scherm van de computer. Ik vond de bergjes niet meer zo indrukwekkend. Ik bleef er naar staren en stilletjes zat ik ze te commanderen. “Verdwijn AUB, kl*te ding verdwijn! Laat de weeën aub stoppen!” Bij elke berg voelde ik de wee en de hartslag van mijn kleine galmde door de kamer. Ze deed het zo goed en het klonk als een galopperende paard.
In de tussentijd was mijn man gearriveerd en ik wilde hem de kamer niet in hebben. Hij bleef maar op de gang zitten en ondertussen heeft hij mijn tante en nicht ingelicht. De rest was allemaal op vakantie!
Rond 11 uur riep ik mijn man en vertelde hem dat de pijn erger is geworden. Ik had rugweeen en die waren niet stil te krijgen. Mijn man lichtte de verpleegkundige in en de gynaecoloog kwam mij toucheren. Ik had ondertussen al 4 cm ontsluiting! Toen ik had hoorde werd ik wanhopig en zei; “Stop het dan plzzzzz!” De gynaecoloog keek mij meelevend aan en zei; “Sorry meid, we hebben echt alles gedaan, meer kunnen we niet doen! Probeer je te ontspannen.” De gynaecoloog ging weg en de verpleegkundige kwam binnen en vroeg of ik wat wilde eten of drinken aangezien ik nog niet ontbeten heb en het nu lunchtijd is. Ik wilde een glas appelsap en een warme kruik voor mijn rug en die is ze voor mij gaan halen!
Mijn man kwam toen mijn kamer binnen met mijn tante en nicht. Ze bleven bij mij in de kamer en ik begon met ze te kletsen over allerlei vakantiebestemmingen en waar ik allemaal wel niet heen wilde. Mijn tante zei op een gegeven moment. “Meid, heb jij echt weeën of niet. Want jij geeft geen kick” Voor ik de gelegenheid had om een antwoord te geven voelde ik iets uit mijn vagina glijden. Ik drukte op de bel en de verpleegkundige kwam binnen. Ik zei heel kalm; “Mijn dochter is geboren en ik heb dr niet horen huilen”. Ze deed het lakentje weg en keek op het matje dat onder mijn kont lag. Alles zat onder het bloed en het bleef vloeien alsof ik aan het plassen was. Ze stuurde mijn tante en nicht weg en mn man mocht wel erbij blijven. Ze opende de deur en riep de gynaecoloog en die kwam kijken. Nadat de gynaecoloog tussen mijn benen keek en iets oppakte en het snel naar een tafeltje bracht in de hoek van de kamer, zei ze tegen mij. “Nee meid dit is wat anders en niet je kind”. Ondanks de pijnlijke rugweeen ging ik een beetje overeind zitten en keek tussen mijn benen. Ik had zoveel bloed verloren en was wel verbaasd dat ik nog niet in shock raakte. De gynaecoloog had inmiddels dat ‘ding’ ingepakt en kwam naar mij toe. Ze zei dat ik idd veel bloed aan het verliezen was dus ze moest mij in de gaten houden. Verder had ik een hele grote bloedprop verloren maar of het echt een bloedprop is dat betwijfelt ze dus het moet naar het laboratorium. Het was even groot als een placenta.
De gyn toucheerde mij en ik had ondertussen al 6 cm ontsluiting. Ik raakte alweer in shock en kon geen woord meer uitbrengen. Ik zat constant aan het moment te denken dat ons dochter geboren wordt en hoe ze het zal maken. Zal ze een goede of slechte start hebben?
De gynaecoloog ging weg en mijn man liep haar achterna. Achteraf hoorde ik dat mijn man haar vroeg om mij te helpen en niet het kind. Als mijn gezondheid op het spel staat dan moesten ze mij helpen en niet onze dochter. Arme man hij was zo bang! De gynaecoloog stelde hem gerust en vertelde hem dat ik niks mankeerde en dat ze het bloedverlies in de gaten zullen houden.
De verpleegkundige verschoonde het bed en maakte het een en ander schoon en mijn tante en nicht mochten weer binnen komen. Mijn man bleef op de gang in een hoek bellen en koffie zuipen. Hij was zo radeloos en wist absoluut niet wat ie moest doen.
Ondertussen waren de rugweeën pijnlijker geworden en ik gaf geen kick. Ik bleef staren naar het beeldscherm en elke keer als ik een berg zie opkomen doe ik mijn ogen dicht en ging mij op de pijn concentreren. Elke keer kreeg ik van de verpleegkundige te horen. Probeer te puffen meid en dan deed ze het voor. Dat vond ik zoooooooo irritant. Ik deed haar een keer na en ik dacht dat ik ff geen adem binnen kreeg. Ik wilde het op mijn manier doen. Elke keer als ik een wee had deed ik mijn ogen stijf dicht en concentreerde ik op de pijn en hield mijn adem ook in. Ik ademde pas uit als de wee weer aan het wegzakken was.
Opeens kwam een neonatoloog binnen en die stelde zich voor. Hij zou mijn kind opvangen op de reanimatiekamer samen met 2 andere kinderartsen. Ik keek hem aan en zei heel rustig (en op een strenge toon volgens mijn tante); “Meneer, mijn kindje zal dit wel redden want ze heeft het altijd goed gedaan. Geef haar een kans! Ieder wezen heeft recht op een kans.”
Hij keek me aan en zei dat alles goed zou komen en ging weg.
Mijn tante en nicht en mijn man bleven maar roepen dat ik me bezig moest houden met de weeën en niet met heb moment na de bevalling. Ze vonden het zo raar dat ik heel stilletjes was en geen kick gaf. Mijn man bood nog aan om mijn rug te masseren en ik nam zijn aanbod aan. Hij begon mijn rug te masseren tijdens een wee en dat was nog pijnlijker. Ik weigerde toen zn massage en ging me weer concentreren op de weeën. Na een tijdje voelde ik weer iets vloeien tussen mijn benen en dat was niet te stoppen. De verpleegkundige lichtte de gyn en die kwam kijken. Ik had alweer veel bloedverlies en ze vond dat het nu wel te veel werd. Ze wilde het een half uur ff aankijken en als ik nog steeds vloeide dan zou ze ingrijpen (Tot de dag van vandaag weet ik niet wat ze dan anders had gedaan). Ze toucheerde mij en ik had al 8 cm ontsluiting. Mijn hart stond ff stil voor een fractie van een seconde en ik voelde mij heel licht in mijn hoofd. Ik voelde paniek opkomen en deed mijn ogen dicht. Opeens zei ik tegen mezelf; “Het geeft niet als ze het niet redt, mijn man en ik gaan gelijk klussen voor een 2e. Na de bevalling ga ik gelijk op vakantie naar een ver land en ik kom heus wel over het verdriet heen”. Mijn tante keek me aan en het leek erop alsof ze wist wat er in mijn hoofd afspeelde en zei; “Nee meid niet doen, niet de hoop opgeven zo ken ik je niet! Bid en Hij zal je gebeden verhoren.” Ik riep mijn man en vroeg hem of ie naar beneden naar de stilteruimte kan gaan en even kon gaan bidden. Hij deed dat met alle plezier en mijn tante zou hem gaan bellen als er wat veranderde. Terwijl ik me aan het concentreren was op de weeën had ik alsnog tijd om te bidden. Ik bleef maar uit het diepste van mij hart God smeken om mijn dochter bij te staan. Ik bleef maar herhalen; “O Heer, U bent zo machtig. U geeft en U neemt. Verbaas ons AUB weer met Uw uitzonderlijke macht!”
En zo bleef het ongeveer tot 19uur. De weeën waren nu pijnlijk en mijn rug was echt gebroken. Ik begon wanhopig te worden. Ik wilde niet bevallen vanwege mijn dochter en aan de andere kant wilde ik ook wel dat de pijn eens ophield.
Ik vroeg mijn tante computerscherm uit te doen want ik hoefde niet te zien wanneer een wee er aankwam. Ik merk het wel vanzelf. CTG begon mij te irriteren en ik kon geen houding meer vinden. Ik mocht niet al te veel bewegen want anders raken ze de hartslag van de baby kwijt. Dit leek meer op “Je mag wel huilen maar zonder tranen”.
De verpleegkundige zat in de tussentijd doeken op te warmen en de reaminatiekamer in orde te maken. Ik hoorde elke keer gepiep van de tafel waar Jayda komt te liggen. Die werd ook opgewarmd (Nu ik dit tik, wil ik wel die kamer eens een keer bekijken) Ze vertelde mij ook dat er een hele ploeg klaar staat te wachten om de baby op te vangen.
Opeens kwam de gyn binnen en vroeg of ik nog meer bloedverlies had. Ik knikte van nee want ik voelde een wee aankomen. Ze ging mij toucheren terwijl ik een wee had en heb dr vriendelijk gevraagd om even te wachten. Dat deed ze ook alleen duurde de wee wat langer en zij moest toen zo gebukt met dr vinger in mij blijven. Nadat de wee weggeëbd was toucheerde ze me en ik had al 9 cm. Ik werd toen zenuwachtig en vroeg dr wanneer de vliezen zouden breken. Ze antwoordde dat ze de vliezen pas zou breken als ik 10 cm ontsluiting heb en het zou niet meer zo lang duren. Alleen het randje moest nog ‘weg’. Ze zei ook dat ze het hoofdje al voelde en die was al ingedaald.
Zo bleef ik een uur lang pijn lijden. Mijn tante, man en nicht bleven bij mij en het was akelig stil in de kamer. Rond 20 uur kwam de gyn weer langs en ze toucheerde mij weer. Ik had nog altijd 9 cm. Ze zag aan mij dat ik doodmoe was, zowel geestelijk als lichamelijk, want ik begon emotioneel te worden. Ze ging weg en kwam met een echo apparaat. Ze vertelde mij dat het hoofdje ingedaald was alleen voelde ze dit keer ook een handje. Ze wilde ff controleren hoe de baby eigenlijk precies lag. We zagen dat het hoofdje van Jayda echt in mijn bekken zaten en de voetjes omhoog. Verder deed ze het nog steeds heel goed en dat was goed te horen aan haar hartslag. Ze vertelde mij ook dat ze over een half uur terug kwam en als het niet opschoot zou ik iets krijgen om de weeën op te wekken. Hier schrok ik ervan en vroeg of dat dan pijnlijker zou zijn. Want wat ik nu doorsta is wel pijnlijk maar wel te doen.
Ze vertelde mij dat het niet pijnlijker zou zijn maar de weeën zouden dan wat krachtiger zijn en die zouden snel achter elkaar komen (Goh, wat is hier niet zo pijnlijk aan?).
Nou tussen 20u en 21u heb ik geen enkel gyn gezien en daar was ik blij mee, want ik hoefde dan nog niet ‘ingeleid’ te worden. Rond 21u kwam de verpleegkundige binnen en mijn hart ging te keer als een gek. Ze vroeg mij of ik lange pauzes had want de gyn zag dat de weeën opeens onregelmatig werden. Ik keek dr aan en zei; “Ik zal heel eerlijk zijn, ik heb lange pauzes en dit vind ik heeeeeeeeeeerlijk maar zeg het AUB niet tegen de gyn.” Ze lachte naar me en gaf mij een knipoog en ging weg.
Mijn man had opeens de slappe lach en zei: “Die blik ken ik, hoe wil je dr op dit moment omkopen?” Hij vond dat ik als een klein kind keek die een lolly op at en die betrapt werd maar zijn moeder mocht het niet weten!
Na een half uur kwam de gyn binnen en ik nam al zo’n verdedigende houding aan. Z vertelde mij dat ze me niet meer ging toucheren en ze zag dat mijn weeën afnamen vandaar de onregelmatigheid en de lange pauzes. Het was toen al 21.30uur dus het was nog mogelijk om mijn 3e en laatste gift Adalat (weeenremmers) te geven.
Ik kreeg ook paracetamol voor de koppijn want mijn hoofd leek uit elkaar te barsten en een slaappil en de voor de tigste keer een neiuwe zak antibiotica aan mijn infuus.
De verpleegkundige vroeg nog of ikw at wilde eten of drinken en ik weigerde. Wie had nou na zo’n zware en lange dag nog trek om wat naar binnen te werken….
Mijn tante en nicht moesten naar huis en mijn man mocht overnachten in mijn 1 persoonskamer op de afdeling. Ik bleef overnachten op de verloskamers want ik had wel 9 cm ontsluiting. Tegen 23uur waren de weeën verdwenen en ik zette letterlijk mijn verstand op NUL en ging slapen. Ik was zooooooooooooo moe zowel geestelijk als lichamelijk. Zo’n zware dag heb ik nog nooit in mijn leven gehad. Voornamelijk het geestelijk lijden!