Goedemorgen, Ik heb er even over na moeten denken om het te schrijven, gezien je toch bang bent voor negatieve reactie's, en dat natuurlijk wel het laatste is wat je wil in dit geval.. Allereerst belangrijk voorop te stellen dat we, ondanks het gedrag even veel van de kinderen houden, en juist daarom dit topic, om ervaringen te delen en eventueel nog tips te krijgen waar we (desnoods in overleg) misschien wat mee kunnen om de situatie te verbeteren. We hebben 2 jongens, de oudste is 7,5 jaar en de jongste bijna 3, en we zijn ruim 26 weken in verwachting van ons 3e zoontje. We hebben zelf de stap ondernomen om via Jonx hulp te zoeken, praten veel met school en de BSO over het gedrag, en communiceren onderling ook veel over hoe we dingen anders kunnen doen. Nu het verhaal, hopelijk zo kort mogelijk maar toch duidelijk omschreven. In 2009 ben ik bevallen van onze oudste zoon, hij was als baby al iets anders dan andere baby's, maar dat viel ons toen eigenlijk nog niet echt op, gezien het je eerste kindje is en alles normaal lijkt. Het was niks extreems, maar hij huilde niet "normaal" zoals andere baby's, maar het was meer krijsen met gebalde vuistjes, net of er een soort "woede" was (alleen even om de manier te omschrijven). Toen hij ouder werd waren er kleine dingetjes wat in onze ogen normaal was, zoals slecht contact maken met andere kindjes/mensen, koppig, alles wat hij in handjes kreeg (dat is nog steeds het geval) moest kapot, altijd dingen naar het negatieve draaien, overal tegenin gaan, en eigenlijk als we ergens kwamen zo lastig en dingen kapot maken dat mensen aangaven hem liever niet over de vloer te hebben.. Bij oma en opa (mijn ouders) was hij altijd welkom, maar bij de andere opa en stiefoma werd hij genegeerd, opa zijn stiefkleinzoon had altijd voorrang, en zijn andere oma (moeder partner) laat alleen iets horen op zijn verjaardag en wil hem door het gedrag ook niet thuis hebben, Hij is er een keer geweest, om te logeren, maar 's ochtends half 8 telefoon of we hem weer op wouden halen. Het lijkt zo allemaal misschien nog vrij "normaal" met andere kindertjes, want ze hebben allemaal wel eens een fase natuurlijk, en het zijn kinderen, maar toch was het bij hem vele malen erger dan bij andere kindertjes. In groep 2 hebben we toen de stap gezet om hulp in te schakelen van Jonx, dit omdat er op school ook veel dingen naar voren kwamen in het gedrag. Ook begon hij van gebeurtenissen zijn eigen verhaal te maken, zoals toen hij met papa aan het stoeien was, knalde hij zelf door het wegspringen met zijn voet tegen de rand van de tafel, maar tegen anderen vertelde hij dat papa hem expres hard op tafel gegooid had. Op school had hij ook dat soort dingen, als hij gewoon eens viel tijdens het rennen, vertelde hij aan de juf (die had de situatie gezien) en aan ons dat een ander kindje hem hard op de grond gegooid had. En zo zijn er veel meer dingen, maar ik kan moeilijk alle situaties gaan typen. Helaas zat er bij Jonx weinig snelheid is, maar is door hun ADHD vastgesteld, en heeft hij een ADOS onderzoek gehad. Hierin zijn veel punten naar voren gekomen wat bij kinderen met autisme aanwezig is, maar onvoldoende voor een kindje met autisme. Aan de ene kant heel blij, maar aan de andere kant, waar komt het vandaan? Je gaat je afvragen wat hebben wij fout gedaan of wat doen wij fout? Naar mate hij ouder werd, werd het gedrag eigenlijk steeds erger. Nu kreeg ik deze week telefoon van zijn meester, dat er zsm een gesprek moet plaatsvinden want dat het gedrag op school niet meer te "handelen" is. Zo heeft de meester hem van de week op moeten tillen, en buiten het lokaal moeten zetten omdat hij zo woest was, en er geen houden meer aan was. Ook kan de meester lastig nog lessen geven, omdat hij vrijwel permanent de lessen verstoord met zijn gedrag. Dit omdat als een ander kindje hem 1 tel al aankijkt (omdat ze hun hoofd van links naar rechts draaien bijvoorbeeld) compleet "flipt". In allerlei situaties, van buitenspelen, tot aankijken, een les die hij niet leuk vind of te lang duurt, of andere dingen slaan de stoppen door en is er werkelijk niets meer met hem te beginnen, dit merken wij thuis ook heel erg, een ook bij de BSO en bij oma is dit al veel voorgekomen. Ook zijn broertje krijgt geregeld een duw of klap omdat zijn broertje bijvoorbeeld net de auto pakt die hij ook wil, of hem mee trekt aan zijn hand om iets te bekijken, waarop wij op een rustige manier met hem in gesprek willen om aan te geven dat als hij iets niet leuk vind het beter doormiddel van praten kan aangeven dan kan gaan slaan, want zijn kleine broertje begint hem nu ook te slaan als hij heel boos gedrag vertoont, en dat kan gewoon niet.. Vanuit Jonx krijgen wij binnenkort een medicatieconsult, en de medicatie zou moeten helpen dat hij sowieso meer rust in zijn hoofd krijgt. Tevens hebben we een thuiscursus gekregen die we kunnen doen via de laptop voor ouders met kinderen met ADHD. Daarnaast krijgen wij thuisbegeleiding (in eerste instantie dmv wekelijkste gesprekken om situaties te bekijken, en mogelijkheden voor verandering te bespreken). Maar toch wil ik graag ook in contact komen met moeders die ook "met hun handen" in het haar zitten, en gewoon weer naar een fijne situatie voor kind en gezin toe willen. Want zelfs uitjes zoals ballorig, dierentuin of een speeltuin loopt altijd uit in "drama". Omdat hij alles voor zichtzelf wil en dan woest wordt op andere kindertjes. Nu zegt ook mijn gevoel dat hij totaal niet blij is met de komst van zijn broertje, ons 3e kindje. Nu was het nog niet helemaal gepland (als de oudste 3 was wouden we beginnen met de eerste ronde, maar bleek ik in december al 14 weken zwanger), maar wel hadden we het er thuis al vaak over gehad, omdat we wel graag nog een 3e kindje wouden. Toen leek hij er ook echt achter te staan, dan konden ze straks met hun 3en spelen en was het nog gezelliger zei hij altijd. Maar nu heeft hij 0 interesse, echo;s wil hij niet zien, en als we het over de baby hebben probeert hij er met een eigen verhaal tussendoor te komen om ons te onderbreken.. Ook had ik op zijn school expres niet verteld omdat hij het zelf wou doen, zei hij. Tot ik de meester had gesproken die van niets af wist.. We proberen er met hem over te praten, maar dan zegt hij "jahoor ik vind het wel leuk", maar je kan horen dat hij het niet "meent".. Er zijn vast nog punten die ik vergeten ben, maar die kunnen altijd verder in het topic nog aangegeven worden.. Ik hoop dat er mensen zijn met tips en ervaringen. Alvast bedankt. Liefs
Hier wel ervaring met met de handen in het haar zitten, maar onze zoon heeft een zwaardere beperking, dus hier geen regulier onderwijs. Een aantal vragen De thuisbegeleiding, is dat IPG? Want gezien de problematiek lijkt me dat wel geindiceerd. Dat zou je evt kunnen navragen bij Jonx, ik heb geen ervaring met hun, maar het is volgens mij vergelijkbaar met Karakter, waar onze zoon onder behandeling is. Verder moet er duidelijk hulp komen op school, want als je zoon al flipt van een blik, dan is er overduidelijk sprake van overvraging/overprikkeling en dat moet eerst verbeterd worden, voordat je kunt verwachten dat er iets in het gedrag van je zoon verandert. Voor thuis, zijn jullie bezig met picto's e.d. met hulp van de thuisbegeleiding? Want ik begrijp wel dat jullie een medicatiegesprek gaan krijgen, maar voor mij is medicatie iets waar je aan begint als het voorliggende (behandeling, meer structuur, hulp op school en thuis) niet voldoende werkt. Onze zoon gebruikt overigens wel ook medicatie, dus ik ben daar niet tegen hoor. Bij onze zoon was echter al van alles geprobeerd en hij stond zo goed als volledig stil in zijn ontwikkeling, dus dan is de stap logisch. En misschien bij jullie ook, maar ik lees eigenlijk niet terug dat jullie al veel hulp hebben gehad? Onze zoon heeft overigens een zeer zware vorm van autisme, met mogelijk een lvb (het autisme is zo belemmerend dat dat niet te bepalen is). Ik heb niet op alles gereageerd nog, maar hier ook ervaring met zwangerschap e.d.
Oh meid, wat ontzettend heftig! Adhd komt in zoveel verschillende gradaties, evenals autisme. En jullie zoon lijkt er heel veel last van te hebben. Ik vind het heel erg dat het altijd zo lang moet duren voor er echt hulp op gang komt. Hier ook dergelijke problemen, maar dan niet met geweld of uitwendig flippen maar wel veel verdriet om het niet kunnen meekomen op school en prikkels niet goed kunnen verwerken. Even wat praktische zaken: hoe staan jullie tegenover sbo? Kleinere klassen, meer docenten en dus begeleiding en meer rust en regelmaat. Dit is zo vermoeiend voor jullie allemaal, hierin moet zsm iets gebeuren. Is een dagopvang voor nu een optie? In het kader van veiligheid en sociale vaardigheden aanleren? Medicatie zou ik idd starten, hoe moeilijk dat ook is. Maar dit is zo heftig dat ik de voordelen vind opwegen tegen de nadelen. En het ligt niet aan jullie! Je komt over als een liefdevolle en intelligente vrouw. Het is ontzettend moeilijk wanneer je kind anders is. Ik heb ook met mijn handen in het gaar gezeten. Maar dat heb ik redelijk los kunnen laten. Heel veel sterkte!
Thuisbegeleiding inderdaad IPG, het is "aangevraagd", en we krijgen het, maar eerst (uiteraard) weer een wachtlijst.. Hopelijk kan het zsm van start.. Wat zijn jou ervaringen hierin en wat houd het precies in? Google staat wel wat, maar echt ervaringen geeft je vaak meer informatie.. Op school gaan we ook kijken inderdaad naar de juiste manier, we hebben nog een gesprek met sowieso zijn meester, en daarna kortsluiten ook met Jonx wat de beste opties zijn. Medicatie was ook niet onze eerste keuze, gezien je het misschien verminderd, maar het "probleem" daarmee niet oplost.. Dus even kijken wat de plannen zijn bij het medicatieconsult. Want in mijn ogen is er nog onvoldoende aan verdere onderzoeken gedaan, en vind ik dat medicatie verdere dingen kan belemmeren. Want inderdaad van veel hulp is geen sprake, en daarbij moeten we zelf constant doordrammen, anders ben je zo weer enkele maanden verder.. Mocht dit verder niet opschieten hebben we nog een andere, soort gelijke instantie, en willen we daar nogmaals gaan kijken of er meer mogelijk is qua hulp Bedankt voor je geduld van het lezen van het verhaal en je reactie!
We hebben er wel eens over gedacht, maar wat mijn idee er bij is (misschien zit ik er compleet naast hoor!) dat de leerstof ook anders is dan bij regulier onderwijs, en ondanks alle problemen heeft hij geweldige resultaten op school. Ja het is ontzettend moeilijk, soms voel ik me ook schuldig tegenover hem omdat je hem toch meer en anders moet behandelen dan de jongste, niet op een negatieve manier, maar zodra hij begint te schreeuwen, gieren, slaan, stampen etc en echt woedeuitbarstingen krijgt moeten we natuurlijk wel duidelijk zijn en grenzen stellen.. Hij denkt altijd (school, thuis, bso) dat hij de schuld krijgt, en dat hij niets mag, niets krijgt etc., terwijl we vaak gewoon willen uitleggen hoe een situatie tot stand komt, hij ook moet delen met bijv zo'n speelmat voor auto's, etc. Laatst had ik flink wat kleding ingekocht bij Primark voor de kinderen, wou hij buitenspelen, maar in zijn nieuwe broek. Terwijl we voor buitenspelen wat oudere kleding hebben. Dus gevraagd of hij zich wou omkleden omdat anders straks zijn nieuwe kleren stuk konden gaan en dat komt er ook een uitbarsting dat hij geen kleren heeft, dus niks anders kan aantrekken, nooit nieuwe kleding krijgt etc. En dan zitten je buren buiten die er direct conclusies uittrekken, en dan woon je ook nog in een dorp waar de "langwonenden" nog sneller verhalen verkeerd doorkletsen dan de privé of story. Heb jij trouwens wat meer informatie over SBO? Dan kunnen we ons eens gaan verdiepen en overleggen of het een optie zou zijn.
Herkenbare angst betreffende het sbo! Onze zoon kwam als zwak begaafd uit de iq test. We snapten er niks van. Op het sbo ging het de eerste maanden ontzettend goed, daarna had hij er geen zin meer in. Wat blijkt? Hij werd ingeschat als laag praktijkonderwijs student maar uit de cito toets kwam havo/vwo advies! Dus nu zijn de processen in gang gezet om hem juist meer lesstof te geven ipv minder. Het fijne aan sbo is dat elk kind op zijn eigen niveau les krijgt. Er zitten kinderen met een iq van 70 tot 130. Nu zegt dat iq dus weinig in ons geval, de test is gedaan bij een kind dat het echt stomme vragen vond en dus een stom antwoord gaf bv 'wat is dit?' antwoord was duim. Zoon keek haar aan en besloot dat dit het moment was om over de grond te gaan rollen. Want ja duhh zo'n vraag geef ik geen antwoord op! Als we na de basisschool geen geschikte vervolgopleiding vinden, gaan we hem thuis onderwijzen. Dan kunnen we er meer uithalen. Hij wil graag, net als papa, programmeur worden.
Gezien zijn prestaties en gedrag zou een cluster 4 school eerder passen dan een sbo denk ik. Maar ik zou eerst proberen om zijn huidige school passend te krijgen aangezien hij dus nog wel meekomt op cognitief niveau. Mijn ervaringen met IPG, eigenlijk heb ik er te korte ervaring mee om er veel van te kunnen zeggen. We zijn gestart, maar omdat ik toen hoogzwanger was en later net bevallen, hadden wij onderschat wat dat van ons als ouders zou vragen. Maar goed, onze situatie is anders, de problematiek van mijn zoon is al zeer ernstig sinds zijn geboorte en daar kwam dus een erg moeilijke zwangerschap bovenop. Aanpassingen thuis en investeren zat niet in de mogelijkheden. In jullie situatie, denk ik dat IPG heel veel gaat brengen, experts die mee kijken en jullie gaan helpen het gedrag van je zoon te begrijpen en jullie de handvaten gaan geven het voor hem beter te maken. Want je hebt al wel door dat hij veel duidelijkheid en structuur nodig heeft, maar nog niet dat nog snel even omkleden voor het buitenspelen veel te veel flexibiliteit van hem vraagt. Dat kun je ook nog niet zo snel allemaal paraat hebben, aangezien jullie nog zo aan het begin van het traject staan. Wat betreft de medicatie, zou ik wel open het advies-gesprek ingaan, want ik blijf van mening dat het voorliggende het meest belangrijk is, maar aangezien dat ook allemaal ingezet gaat worden, kan medicatie wel juist weer ondersteunen, sommige kinderen staan meer open voor behandeling als er meer rust is.
Ik zit momenteel niet meer met mijn handen in het haar, maar 1,5 jaar geleden absoluut wel. Wanneer is de diagnose gesteld? En sta je daar ook achter/zie je dat ook? Ik heb onlangs een artikel gelezen dat voorheen er geen combinatie ass/adhd werd gesteld als diagnose, maar alleen adhd of ass. Sinds kort is het dus ook mogelijk om beide diagnose te krijgen, naast elkaar. Jonx is dat onderdeel van lentis/atn? Heel veel kinderen, zeker die met anders dan gemiddeld gedrag, krijgen heel vaak te horen wat ze allemaal NIET mogen doen. Wat ze allemaal NIET goed doen. Terwijl ze ook gewoon kind zijn. Als je, onbewust, vaak te horen krijgt wat je fout doet en wat je niet goed doet ga je automatisch denken dat je veel fout doet. Zeker als je kind ook nog eens alles wat hij in zijn handen krijgt sloopt. (Wij hebben er ook zo een thuis, alles lijkt kapot te gaan/moeten). Wij hebben veel dingen om moeten gooien om de rust in huis te krijgen. Het kost mij veel extra werk en tijd, maar we krijgen er rust voor terug. Ohja, wij hebben de diagnose ass
Wat een nare situatie dit! En wat naar ook voor je zoontje. Ik herken helaas wel veel van de dingen van je zoon van mijn broer vroeger. Helaas had mijn broer borderline. Was heel negatief, verdraaide alles en maakte veel stuk. Leuke dingen werden door hem 'verpest' doordat hij iets uithaalde. Ik snap dat ik je hiermee niet blij maak, maar wellicht eens deze kant opkijken? Mijn zoon begint nu ook steeds typischer gedrag te vertonen,met hem gaan we nu ook een traject in. Al denk ikbij hem weer eerderrichting add.
Ik heb niet zoveel tijd maar wil wel even aangeven dat onze ADHD er zodra hij medicatie had , veel minder negatief en boos was. Hij was zo overspannen en overprikkeld dat hij door de medicijnen weer hanteerbaar werd.
Ja zo zal hij ook reageren, echt zo van " eh ik ben geen 2 meer hoor? waarom moet ik daar nog antwoord op geven?" en zal vervolgens iets zeggen/doen wat hem wel interesseert. Ik hoop heel erg dat we er met de huidige school uitkomen, het zijn normaal geen grote groepen, maar het nadeel is momenteel de combinatieklas. Een deel van zijn groep zit in de 3/4 combinatie, hij zit in de 4/5 combinatie. Daardoor moet de aandacht meer verdeeld worden en dat vind hij soms heel lastig. Als er niet direct antwoord komt roept hij je constant door tot hij reactie krijgt, en dat is voor hem lastig.
Ik ga eens kijken wat cluster 4 inhoud. Ik hoop dat we met de huidige school gewoon verder kunnen natuurlijk, maar ik moet, hoe dan ook opties openhouden en mij erin verdiepen, voor het geval dat het wel nodig is. Ja dat leek mij ook het voordeel van IPG, dan kunnen wij ook dingen misschien anders doen waardoor de situatie hopelijk verbeterd. Zodra het echt van start is gegaan laat ik het weten!
De diagnose ADHD is een jaar geleden gesteld, daarna heeft hij het ADOS onderzoek nog gehad. Of ik er volledig achter sta, ik weet het eigenlijk niet, ADHD opzich wel, maar na mijn idee moet er nog meer zijn, nog niet een zo zeer autisme, ADD of iets dergelijks, maar er moet iets bij hem spelen lijkt mij wat het veroorzaakt, en ik vind persoonlijk dat ze het te makkelijk naar alleen de ADHD schuiven. Maar ook heb ik verder geen eerdere ervaring met ADHD, dus weet ik ook niet of dit "normale" dingen zijn die onder ADHD vallen. Klopt, bij hem moet je het op die manier zeker niet brengen, altijd zoveel als mogelijk een positieve draai eraan geven. Gister ook nog even met hem gepraat, omdat hij denkt dat hij altijd de schuld krijgt. Dus proberen uit te leggen als iemand ergens wat van zegt tegen hem, het niet is omdat hij de schuld heeft, maar om te zorgen dat hij bijvoorbeeld geen ruzie krijgt met bijvoorbeeld andere kinderen en hem zo juist willen helpen. Toen zei hij ook dat wist ik niet. Ook zei hij zelf dat hij sorry wou zeggen tegen de meester, en ging proberen minder boos te worden. Dat vond ik wel heel erg lief!
Gaat er opzich niet om waar ik blij van wordt natuurlijk haha, ik ben juist heel blij met tips die ik krijg die mensen vanuit ervaringen hebben opgedaan, dus ook met deze tip! Daarmee laat ik liever extra onderzoeken doen, en dat we weten of het uitgesloten kan worden, of niet. Het is tenslotte ook voor zijn toekomst en dat hij fijn naar school kan en met kinderen kan spelen!
Dat is wel positief! Ja zo lijkt onze zoon soms ook, alsof hij echt overspannen is en ipv een kort lontje helemaal geen lontje heeft.
Pfff dat klinkt wel pittig! Hier ook een kind met adhd en dan in combi met hechtinsproblematiek. Is soms heel pittig. Ze heeft echt alle kenmerken van adhd en kan soms letterlijk door het huis stuiteren, ongelooflijk snel afgeleid door echt de meest absurde dingen en zeer impulsief. Het grootste probleem bij mijn dochter is eigenlijk het impulsieve. Doordat ze vaak eerst reageert, voordat ze nadenkt, kan ze ontploffen om de meest idiote dingen. En dat in combi met hechtingsproblemen maakt dat ze een licht ontvlambaar kan zijn. En als ze uit haar stekker gaat, heeft ze veel tijd nodig om weer te bedaren. Hier krijgt ze methylfenidaat voor de adhd en dat maakt een wereld van verschil. Behalve dat het rust in haar lijf en hoofd geeft, kan ze nu ook beter nadenken voordat ze reageert. Dat voorkomt veel van die explosieve situaties. Het gaat stukken beter met medicatie, ook op school. Overigens gedraagt mij dochter zich op school prima. Zij herkennen dat explosieve gedrag helemaal niet (gelukkig!). Maar dat goede gedrag op school kost zeer veel energie en komt er dan thuis vaak uit. Ze kan zich beter concentreren, heeft meer controle over haar lichaam en denkt meer na voordat ze handelt. En soms zitten we even in een dip, meestal rond periodes die spannend zijn of wanneer er minder structuur in de dag zit, zoals rond sinterklaas, verjaardag, vakanties e.d. Ik ben dan ook een voorstander van medicatie (iig ons geval), aangezien ik zie dat mijn dochter er baat bij heeft en zich veel beter voelt. Ik geef de medicatie dan ook thuis en niet alleen als ze naar school gaat, aangezien ze haar explosieve gedrag juist thuis uit.
Geen ervaring (gelukkig), maar wat klinkt dat zwaar. En wat goed dat je hulp accepteert. Ik wil je heel veel succes wensen en ik hoop dat je snel rust in het gezin weet te creeren, zowel voor hem als voor jullie.
Maar heb je dat geen uitleg gekregen wat bij hem onder de ADHD valt? Wij hebben dan wel een andere diagnose, maar hebben direct na de diagnose de keuze gekregen in thuisbegeleiding of dmv praten bij hen op kantoor. Ze adviseerden zelf thuisbegeleiding omdat zij dan direct kunnen aanwijzen "hij doet dit omdat..." en daarbij ook een video opname met achteraf uitleg wat we goed doen en wat beter kan. Wij zijn daar enorm bij geholpen en konden zo juist verder aan de slag. Natuurlijk kom ik dingen tegen waarvan ik denk "hoort dit er ook bij of niet?". Maar als ik zie waar we vorig jaar januari stonden en dit jaar januari, een jaar na de diagnose, zit daar echt wel een groot verschil in. En niet alleen omdat hij zich verder ontwikkeld, maar ook omdat wij ons hebben ontwikkelt in ons doen en laten. Heb je je zorgen/bedenkingen geuit? Want eerst de diagnose en dan ADOS, tja. Als er geen gelijktijdige diagnose gesteld mag worden klinkt dat voor mij als mosterd na de maaltijd.
Mag ik beginnen met je een dikke digi-knuffel te geven? Het is vreselijk moeilijk om je kind zo te zien en zoals je zegt 'met de handen in het haar' te zitten. Mijn eerste ingeving is dat je kind overspannen is. Het leven zoals het nu loopt, is overduidelijk te veel voor hem. De vraag is waar het aan ligt. Waarschijnlijk aan een combinatie van factoren, die bij elkaar opgeteld de druppel zijn. - krijgt hij teveel prikkels en te weinig ruimte/tijd om zich te weer te ontladen? - is er te weinig duidelijkheid en voorspelbaarheid? - sluit de leerstof wel bij hem aan? qua niveau en/of vorm? (te prikkelrijk, wellicht meer visuele ondersteuning nodig?) - worden er te hoge eisen aan hem gesteld tav sociaal-emotionele ontwikkeling, sociale interacties? (je kunt er vanuit gaan, en dat hoor ik ook wel terug in je verhaal, dat hij sociaal-emotioneel nog jong tot erg jong is voor zijn leeftijd, zelfs al is hij ruim 7 jaar) Veel kinderen met een ontwikkelingsstoornis lopen vast rond de 6-7 jaar/groep 3, juist omdat er dan een sprong in ontwikkeling gemaakt wordt door meeste kinderen, die zij dan niet kunnen bijbenen. Dit moet zowel thuis als op school kritisch bekeken worden. Je geeft aan IPG te gaan krijgen (drama he... wachtlijsten... terwijl je NU hulp nodig hebt!), dat lijkt mij idd een heel goede stap. Daarnaast is natuurlijk de vraag wat er op school voor plannen gemaakt worden? Wat is er al gedaan, wat denken zij dat nodig is? Is hij al eens geobserveerd in klas door een orthopedagoog? Kan deze school wel bieden wat hij nodig heeft? Welke alternatieven zouden er zijn binnen het samenwerkingsverband? Ik heb ervaring met cluster 4, het voordeel tov regulier is dat er kleinere klassen zijn, meer handen in de klas, meer gelijkgestemde kinderen, meer ervaring met omgaan met gedragsproblemen, meer mogelijkheden tot 'uitzonderingen' en veel meer concrete aandacht/oefening voor sociale vaardigheden en sociaal-emotionele ontwikkeling. Maar ook een eigen leerlijn, een slimme leerling kan gewoon op zijn niveau werken. Ik heb een neefje met ASS die op cluster 4 zit, die qua gedrag niet op regulier past, maar het daar goed doet en op koers zit om havo/vwo schooladvies te krijgen. Maar er zijn ook goede sbo scholen die ook prima onderwijs kunnen leveren aan kinderen die het niet redden in regulier. Hangt ook af wat welke mogelijkheden er binnen een samenwerkingsverband zijn. Verder is mijn ervaring dat medicatie ook een waardevol onderdeel van oplossing kan zijn (hier het verschil tussen handelbaar en onhandelbaar), zou ook zeker open dat gesprek in gaan. Maar het is zinloos zonder andere fronten ook aan te pakken. Het is geen wondermiddel. Je schrijft dat er een ADOS is gedaan en dat hij wel 'scoorde' maar niet genoeg om een autisme diagnose te krijgen. Dat kan, maar dat wil in mijn ogen dan niet zeggen dat je geen rekening hoeft te houden met de factoren waar hij wel op scoorde. Weet je welke overeenkomsten hij heeft met autisme, en welke niet? (als voorbeeld: mijn dochter liep in groep 3 ook helemaal vast, maar bewaarde haar ontploffingen tot thuis. Wij hebben haar laten onderzoeken en de conclusie was dat ze wel kenmerken van ASS heeft, maar te weinig om diagnose te kunnen stellen. Toch moeten wij echt rekening houden met de factoren waar ze op scoorde. En ook school, want anders komt de overprikkeling weer gewoon terug...) Heel veel sterkte. Ik heb veel gevechten moeten leveren om het thuis weer 'fijn' te krijgen, dat het goed gaat met al mijn kinderen...