Moet het nu echt van mij afschrijven want ik kook van woede en voel onrust en alles tegelijk. Sorry als dit een te lang stukje word maar ik hoop dat iemand dit gedrag herkent, of weet hoe ik hier mee om kan gaan want ik ben radeloos. Vanmorgen mijn moeder gebeld (die ziek thuis is nadat ze een paar dagen in het ziekenhuis heeft gelegen) dat het mij leuk leek om vandaag met haar en mijn broertje (die overigens 29 is) bij haar te lunchen. Helaas zijn mijn moeder en ik niet mobiel. Hij zou mij dus met de auto moeten halen en weer naar huis brengen (dorp is 15 minuten hier vandaan). Ik vroeg hem of hem dat leuk leek... Aan de telefoon kon hij het gesprek al niet normaal voltooien, ja uhm, jaaaaa pfff doe ik wel. Ik ben eigelijk bezig met mijn studie. Prima dan niet even goede vrienden lijkt mij. Maar mijn mama leek het ook leuk voordat de baby er is en zo kwam hij mij toch halen. In de auto escaleerde het compleet, hij was boos en chagrijnig. Het koste hem heel veel tijd en hij was bezig met zijn studie. Ik gaf aan dat hij dit niet alleen voor mij moest doen maar het zelf ook leuk moest vinden (lijkt mij dat hij toch moet eten vandaag en wat is drie uurtjes op 10 jaar?!) hij begon helemaal te flippen en te schreeuwen. Ik ben uitgestapt en naar huis gelopen met mijn pijnlijke buik en bekken. Vervolgens is hij achter mij aan gaan rijden en heeft hij allemaal dreigingen geuit. Dat hij voor mij hier was, ik moest instappen etc (en dan laat ik de scheldwoorden weg). Vervolgens is hij achter mij aangelopen en heeft hij een behoorlijk agressieve toon tegen mij aangeslagen. Ik gaf aan dat ik niet met hem mee ging dat mijn kindje nu alles kan horen en voelen en ik nu niet met 37 weken gediend ben van stress of van de toon die hij aanslaat. Ik heb hem heel rustig geprobeerd uit te leggen dat hij 29 is en zelf beslissingen kan nemen en het iets niet moet doen omdat ik of mama iets vinden. Het laatste wat hij zei voordat hij met 80KM p/u weg reed uit onze woonwijk was dat als hij zichzelf tegen een betonnen muur zou aanrijden het mijn schuld is. Nu zijn situatie schets: Volgt nu al 10 jaar een studie, is al bijna een jaar bezig met afstuderen met zijn scriptie alleen schiet dat niet op. Hij heeft ook slaande ruzie gehad met zijn professor omwille van de communicatie. Hij reageert tegen iedereen agressief als hij op zijn gedrag wordt aangesproken. Als wij aangeven praat met een psycholoog of een arts dan word hij nog bozer. Zelf neemt hij 0,0 initiatief, woont hij nog thuis (niet dat dat erg is maar de manier waarop, hij manipuleert mijn ouders), stinkt, ziet er onverzorgd uit (baard, gaat niet naar de kapper, koopt geen nieuwe kleding als dat niet tegen hem gezegd wordt) zijn kamer is een grote bende en heeft een sociaal leven van een goudvis. Ook heeft hij nog nooit een langdurige vaste relatie gehad of überhaupt een vriendin (ja op het vwo). Als het niet zo ernstig was zou ik er bijna om lachen omdat wij hem soms vergelijken met Sheldon van de BigBang theorie alleen is die nog socialer dan hij is. Het enige wat hij heeft is zijn online game overigens (hij praat met mensen in een digitale wereld waar ze oorlogje spelen). Ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan. Ik heb mijn mama gebeld en gesproken en uitgelegd dat ik niet kom lunchen. Ze had de tafel al gedekt en de kaarsjes aangestoken. Ik heb uitgelegd dat iemand die zo agressief is in zijn communiceren ik niet om mij heen wil hebben. Ik hoef hem voorlopig ook niet te zien ook niet als het kindje eventueel morgen geboren wordt omdat ik vind dat hij eerst volwassen moet worden en zijn leven op de rit moet krijgen. Mijn moeder vind of wil het liefst dat hij Peetoom zou moeten worden, ik heb hier echter mijn vraagtekens bij. Zolang hij nog niet voor zich zelf kan zorgen hoe zal hij dan ooit van een ander kunnen houden of zorgen??? Ik zit nu thuis met een onrustige baby maar dat komt natuurlijk omdat ik zelf rot geschrokken ben. Wat moet ik hier nu mee wat kunnen wij nog doen?!
goh lastig... Hij heeft misschien een negatief beeld over zichzelf? Of zijn studie lukt niet en hij strest daarover? Als hij verder niemand heeft zijn er maar enkele personen waar hij zich kan op afreageren.. en jammer genoeg zijn jullie dit.
Om met je laatste vraag te beginnen; voor hem kun je in ieder geval niks. Het is duidelijk dat hij hulp nodig heeft en dat zal moeten beginnen met een goede diagnose. Maar hij is meerderjarig en dus zal hij dit zelf in gang moeten zetten. Zoals je het hier beschrijft, schat ik niet dat hij dit gaat doen. Wat je dus alleen kunt doen is voor jezelf kiezen. Contact met hem alleen als het gaat en als het niet gaat meteen afkappen.
Ik vind het vervelend voor je dat dit gebeurd is. Maar ik heb ook medelijden met je broer. Waarschijnlijk loopt zijn leven net ff wat anders en is hij zelf ook niet helemaal gelukkig met de situatie... De enige tegen wie hij zijn frustratie kan uiten, zijn jullie blijkbaar. Ik zou als ik jou was, je echt niet gaan keren tegen hem. Wat heb je daar nu aan? Hij is idd 29 jaar en moet eventuele hulp zelf willen, maar laat het nu voor wat het is... Wees wijs, je broer kan echt niet gelukkig zijn zo..
Was hij als kind ook liever alleen thuis, geen sociale contacten, liever gamen, ook die woedeaanvallen etc..?
Ik denk ook dat hij erg gefrustreerd is en mogelijk in combinatie met een persoonlijkheidsstoornis. Mijn broertje kan ook heel onvoorspelbaar zijn als hij gefrustreerd is. Vooral dat achterna rijden en lopen is herkenbaar voor mij. De situatie loopt dan onverwacht uit de hand of anders dan hij verwacht en dat maakt hem machteloos omdat je niet meer instapt.
Over zijn frustratie: misschien baalde hij er ontzettend van dat hij maar hup hup in de auto moest springen om jou te halen... Dat iedereen altijd maar denkt: ach, *naam broer* heeft toch tijd zat en niks te doen, dus hij zal wel tijd hebben. Misschien was alles wel helemaal anders verlopen, als je hem dat wat eerder had gevraagd. Nu kreeg jij de emmer frustratie over je heen, en jij stapte uit. Daar schrok hij van, en is je achterna gereden. Zoals ik het lees, is je broer er erger aan toe dan je denkt. Natuurlijk is hij verantwoordelijk voor zijn eigen leven, maar als je bijv veel tegenslagen krijgt en het allemaal maar niet wil lukken, dan zie je dat zo niet meer. Ik denk ook dat je moeder wilt dat hij peetoom wordt, omdat hij dan misschien een nieuwe uitdaging in zijn leven krijgt.
Dank jullie voor de feedback dames. Misschien weet ik ook wel waar het vandaan komt het is alleen zo moeilijk omdat hij geen hulp van ons aanneemt, zich zelf op en buitensluit en zich juist tegen ons keert. Ik vind het erg moeilijk ook omdat hij niet alleen tegen mij maar tegen iedereen zo uitvalt. De professor van zijn studie en laatst een fietser die voor zijn auto langs ging, hij deed zijn raam naar beneden en heeft de fietser 10 minuten lang verrot gescholden. Het gaat mij inderdaad om de hulp of de manier van omgang maar alle hulp die wij afgelopen jaren hebben aangeboden heeft hij afgewezen. Natuurlijk nu is er de leeftijd hij moet het zelf gaan doen maar ik vraag mij soms af of hij klaar is voor dit leven of dat hij het wel aan kan. Ik maak mij daar soms wel zorgen over. Overigens gebeurd dit ook als ik een week van te voren bel of twee en dan zegt hij bel morgen maar. Of bel over een uurtje maar. Hij kan niks op langer termijn afspreken want dan komt hij het of niet na of hij vergeet het. Zo nodigen wij ons zelf jaar in jaar uit voor zijn verjaardag omdat hij het zelf niet zal aangeven of zal vieren. Al is hij maar wat blij als we langskomen. Ook heeft hij geen mobiele telefoon anno 2014 is dat wel handig zeker als je gaat beginnen met solliciteren. Het lijkt wel alsof hij in een bubbel leeft. Hij heeft wel een sociaal leven gehad, hij heeft gesport (voetballen, honkbal in een team), zijn studievrienden van de uni maar ook die zijn inmiddels verder gegaan met hun leven (hebben al dan niet online een meisje ontmoet) en hij blijft hangen, onderneemt niks behalve zijn pc met zijn 'wereld wijde game vrienden'. En het klinkt hard maar ik wil hem niet iets toewijzen of toezeggen als ik geen vertrouwen in hem heb om maar te hopen dat hij dan het licht ziet. Dit vind ik niet eerlijk tegen over de kleine omdat ik graag een Peetoom of tante wil zoals wij die gehad hebben. Die tijd voor ons hadden, liefde, aandacht en geduld en dat zijn termen die hij allemaal nog moet leren of waarvan ik het vertrouwen in moet hebben dat hij die rol kan waarmaken. Heel soms ben ik namelijk wel eens bang dat hij zomaar besluit uit het leven te stappen... En dat is het meest verschrikkelijke om te moeten denken over je eigen broer. Met mijn moeder kan ik het er heel goed over hebben maar ook zij maakt zich zorgen over deze zaken al heeft ze nog haar oogkleppen op omdat hij bij hun woont. Toen mijn moeder bijna twee maanden in het ziekenhuis lag heb ik daar gekookt, de was gedaan en het huishouden... Achteraf ben ik ingestort en heb ik gepraat met een maatschappelijk werker... Die gaf aan waarom ik niet mijn eigen leven ging leiden immers heb ik een eigen man en huishouden en moet hij leren dat ik niet de rol van mijn moeder ga overnemen alleen de vraag is of hij dit dus ooit zal leren....
Als ik hem dat letterlijk vraag; Ligt het aan mij, of aan mijn moeder, aan de professor, of aan het kabinet. Het ligt aan iedereen behalve aan zich zelf. Hij kijkt nooit kritisch naar zichzelf wat hij hierin kan veranderen. Vandaag gaf hij mijn moeder en mij de schuld omdat wij vonden dat het zo gezellig was. Wij kunnen nog zo iets leuk vinden hij is 29 jaar en heeft toch echt zelf de eindbeslissing hierin dat zei ik ook tegen hem maar in plaats daarvan flipte hij helemaal.
Hier ben ik het wel mee eens. Wel met als aanvulling op jou laatste stukje, als jullie altijd zijn hand vast blijven houden dan leert hij het dus nooit en is het zelfs wel heel erg makkelijk. Toen je moeder in het ziekenhuis lag, en jij alles voor hem deed en vervolgens instort, is naar mijn idee niet normaal. Hij steekt geen poot uit en jij gaat er lichamelijk aan onderdoor omdat je 2 huishoudens runt, wat deed hij de hele dag, een beetje gamen?
Gamen, zijn studie... Hij weet ook niet hoe om te gaan met verdriet of teleurstelling. Overigens heb ik dit op aanraden van de mw'er ook meteen losgelaten hoor. Het is alleen zo pijnlijk om te zien dat hij het niet alsnog uit zichzelf oppakt...
Is hij niet game verslaafd? verder zou ik je proberen zoveel mogelijk buiten te houden, je hebt wel andere dingen aan je hoofd nu.
Goh geen idee of hij game verslaafd is. Hij kan op zich wel zonder. Denk eerder dat hij games speelt omdat hij niks of niemand anders heeft of althans hij heeft het niet in zich om sociale contacten te onderleggen en te onderhouden. Zo pushed mijn moeder altijd dat wij hem mee op sleeptouw nemen, naar koninginnedag, carnaval etc. Hij heeft het dan elke keer naar zijn zin maar gaat daarna weer in zijn hol zitten. En om eerlijk te zijn ik heb nooit zo een zin om hem mee te nemen aangezien ik zelf wil feesten met mijn vrienden en niet hem wil vermaken.... Maar ben dankbaar voor bovenstaande feedback. Ik kies nu even voor mijzelf hij moet zijn eigen leven op de rails krijgen. Ik ga geen moeite of energie meer in hem steken. Ik zal hem niet laten vallen en voor hem klaar staan als hij erom vraagt maar vanuit mijn kant kies ik nu voor mijzelf.
Het klinkt hard, maar ik ben het hier wel mee eens. Je bent nog maximaal vijf weken zwanger nu. Probeer je rust te pakken en nog te genieten van de laatste weken met je kindje in je buik. Sterkte.
Wow herkenbaar, het gedrag van je broertje. Mijn tweelingbroer heeft precies hetzelfde. Reageert op alles en iedereen agressief en boos. Alles overkomt hem, niks is zijn eigen schuld. Ondertussen is hij bijna 26 en heeft geen werk, geen afgeronde studie, slechts een paar vrienden, geen contact met mijn vader en zus, veel ruzie met mn broer en moeder. Z'n vriendin krijgt vaak echt gesnauw over haar heen, terwijl zij hem onderhoudt en wel hard werkt om de rekeningen te betalen. Schulden die hij heeft komen niet door hem zelf, boetes die hij krijgt zijn onterecht, dat hij geen werk heeft komt door het verleden. Soms loopt het uit de hand, hij heeft vastgezeten voor vechten met een agent in burger, slaat regelmatig een ruit, deur of spiegel kapot, met de nodige bijbehorende verwondingen aan zichzelf. Tegen mij is hij nooit agressief maar hij klaagt wel/is altijd boos als ik hem zie dus echt oprecht gezellig is het niet. Daarbij zegt hij ook vaak afspraken af omdat hij buikpijn heeft of niet met het ov wil komen enz. Ik laat het vaak maar gaan. Vind ik het niet gezellig, ga ik zonder de reden te noemen naar huis. Wanneer ik zeg zoek hulp, leer je agressie op een andere manier uiten zegt hij: ja dat moet ik echt gaan doen. Maar vervolgens doet hij het niet. Ik herken wel veel van zijn gedrag en gevoelens, ook ik kan niet tegen onrecht en tegen het schijnheilige gedag van mijn ouders bijv. maa ik ga er anders mee om. Daarom laat ik hem ook niet vallen. Ook ik kies voor mezelf en nu al helemaal (27 weken zwanger) maar als hij iets kwijt wil luister ik altijd naar hem.
Wat ik lees: -moeite met het plannen, -moeite met structuur aanbrengen, -weinig flexibel, niet tegen kunnen wanneer dingen veranderen -het ligt altijd aan de ander -boos/agressief reageren -op een gegeven moment vast lopen in je leven terwijl leeftijdsgenoten verder gaan - moeite met communicatie Het lijkt mijn broertje wel, die heeft Asperger. Die is na het VWO ook vastgelopen, studie lukte niet (toen moest hij toch echt zelf dingen gaan plannen, op het VWO toch minder planning nodig). Hij kan ook erg boos reageren, voelt zich aangevallen als je hem eigenlijk gewoon uit interesse wat wilt vragen. Je bent zwanger en bijna uitgerekend, concentreer je daarop. Dat is nu belangrijker. Je hebt je eigen leven. Dat is moeilijk, maar anders ga je er zelf aan onderdoor.