Hoi Meiden, Alweer een topic van mij. Volgens mij kan ik een slecht boek schrijven. Ohhh Wat was ik blij deze afgelopen week. Zoals sommige van jullie misschien gelezen hebben was ons huis en tevens de tuin een rampzalige rotzooi. Bovendien was er ook het 1 en ander op te merken aan mijn vriend. Dat werd een topic met aardig wat pagina's maar uiteindelijk was alles dan toch opgeruimd vorige week zaterdag. Nog 3 weken te gaan en uitgerekend op 24 september. Wat heb ik de afgelopen maanden een stress gehad en af en toe dacht ik zelfs depri te worden. Waarom helpt mijn vent niet mee? Waar is zijn belangstelling in ons en wilt hij wel? Komt alles op tijd af etc etc. Maar sinds vorige week zaterdag leek zelfs hij positief veranderd. Begon uit zichzelf schoon te maken , hield alles bij en kookte zelfs voor me. Na deze stressvolle tijd had ik gehoopt om eindelijk de laatste 4 weken te kunnen rusten en genieten. Wat "kracht" te sparen voor de bevalling. Helaaaas moest dit gisteren totaal in duigen vallen. Had ik nou maar niets gevraagd want het ging zo verdomd goed Na schoon gemaakt te hebben in huis vroeg ik aan vriendlief of hij voor mij mijn kussen en een deken wou pakken boven. Wilde lekker een avondje op de bank gaan liggen. Tuurlijk wilde hij dit voor mij doen maar toen hij de trap op liep hoorde ik hem struikelen. De verdere avond had hij last van zijn schouder maar was het redelijk te doen. Nu zijn sommige mannen iets kleinzeriger dan ons vrouwen dus we maakte er zelfs grapjes over. Maar naar mate de avond verstreek en we op bed lagen begon hij meer te klagen over pijn. Licht uit en toen ik bijna in slaap viel rond 00.15 hoorde ik hem snikken. Licht weer aan en ik zag aan hem dat hij toch wel pijn had dus ja dan maar naar de eerste hulp in het ziekenhuis. Dat werd een onderzoekje waarna ze het nodig vonden om foto's te maken. En toen werd de nachtmerrie werkelijkheid met nog 3 weken te gaan in het vooruitzicht. De banden in zijn schouders zijn finaal afgescheurd. Wat dus betekend dat hij totaal niets meer kan doen met zijn rechterarm. Hij zit in een mitella en dit kan wel eens weken tot maanden gaan duren. Ziektewet en omdat hij zo weinig kan doe ik alles voor hem. Daar gaat mijn rust tot aan de bevalling , al doe ik het natuurlijk graag voor hem maar had het liever anders gezien. Dit is ook weer zo vermoeiend en wat moet ik straks na de bevalling. Waarschijnlijk heeft hij dan ook krachtverlies dus met de kleine bezig zijn is dan ook aan de linke kant. Het lijkt me op de 1 of andere manier wel niet gegund allemaal Zelfmedelijden heb ik niet maar had graag nog even uitgerust voor het zover was. Zijn er trouwens mensen die ook iets met afgescheurde banden ervaren hebben? Dit was WEER een klaagtopicje van mij , sorry. Groetjes Jacq
Sorry hoor maar zijn schouderbanden zijn gescheurd....en het jou allemaal niet gegund? Klinkt een beetje egoïstisch, hij doet het toch niet expres of zo? Ja sorry dat ik zo reageer maar misschien moet je even met je beide benen op de grond gezet worden....
Mowtom daar gaat het toch helemaal niet om! Ik snap heel goed hoe ts zich voelt! .. Ik heb geen tips wil je alleen veel sterkte wensen ...
ach meid wat sneu. Komt vast weer helemaal goed! Ging het eindelijk zo lekker. Maarja hier kan hij ook niks aan doen natuurlijk
Wil niet hard of gemeen over komen, en ik weet niet hoe jouw gezondheid verder is, dus wil niet direct een oordeel geven, maar er zijn duizenden vrouwen die het alleen moeten doen, die geen partner hebben en die 7 dagen na de bevalling weer van alles kunnen en soms ook moeten. Je hebt de eerste dagen kraamhulp, daarna moet je het op eigen kracht weer kunnen, en ja, dat kan vermoeiend zijn, maar er zijn zat vrouwen die dat doen, als jouw gezondheid te wensen laat, kijk dan of er iemand in je omgeving je kunt helpen (een moeder, zus of vriendin) En hoezo je rust voor je bevalling? Dit is je eerste kindje, maar wat als je er al 1 of meerdere had lopen? Dan kom je ook niet echt aan je rust toe hoor. Ik begrijp dat het vervelend is voor jou, maar je vriend vraagt hier ook niet om, hij doet dit niet expres. Zelf je schouders er onder zetten (voor zover mogelijk) en er het beste van maken meid, het is niet anders. edit: ik zie dat je al kinderen hebt, maar dan kun je toch ook niet rusten?
Sorry hoor, maar zo bedoeld ze het toch niet?! Als er elke keer iets tegenzit is dat toch rot.. Helemaal vlak voor de bevalling. Ts, misschien kun je er over een jaar wel om lachen Beterschap voor je man!
Nou lekker bot zeg Als je al haar eerdere topics hebt gelezen kun je haar beter begrijpen en daarbij zegt ze toch dat ze even haar 'ei' kwijt moet maar dat ze haar man graag verzorgd! @Ts: Komt goed. Neem de rust wanneer je het nemen kan zo voor de bevalling
Oké heel bot misschien, maar je maakt er wel een beetje een drama verhaal van.. Ik begrijp heel goed dat het enorm vervelend is en natuurlijk mag je heel erg balen maar " een nachtmerrie die werkelijkheid wordt" en " het lijkt me allemaal niet gegund" vind ik wel een beetje dramatisch overkomen.. Ik vind het vooral rot voor je vriend! Hij kan nu minder, hij heeft pijn en hij kan straks misschien wat moeilijker met jullie kindje knuffelen.. Probeer het eens een beetje positief te zien, hij is, ongewild dat wel, een tijdje thuis, geniet daar van. Geniet nog even van het samenzijn, de rust en jullie opgeruimde huisje! Kop op meid, het komt echt wel goed!
Ik heb haar eerdere topics gelezen maar dan nog vind ik het vrij egoïstisch maar goed dat is mijn mening. Ik hoop dat ze verder een hele rustige zwangerschap heeft en dat alles vanaf nu dan goed mag gaan. Ik zeg al niet vervelend bedoeld hoe ik reageer maar ik vind het vrij bot overkomen. Ik zou het heel erg vinden voor mijn vriend als m zoiets zou overkomen.
Vervelend. Snap je wel. Aan de andere kant hij is voorlopig thuis en kan hij je wel helpen met een baby tje. Weet niet of je zelf gaat voeden of de fles gaat geven maar ga je de fles geven kan hij dat best doen met een hand. Op pakken is misschien wat lastig maar niet onoverkomelijk z.n kleintje kan je best wel goed houden met een hand en ondersteunen met de zieken arm over twee drie weken zal het al iets minder zijn. Probeer er samen wat van te maken. Tijd komt raad.
Ik snap het heel goed TS! Na het hele drama over de woonkamer en de tuin wat al voor stress zorgde, drama met ex, dan nog het hele verhaal rondom zijn andere kinderen en de schulden enzo waar je plots achter kwam, dacht je nu vorige week zaterdag toen alles opgeruimd was door je vriend dat je EINDELIJK rust had en dan gebeurd dit Ik snap dus heel goed dat het een grote teleurstelling is omdat je na bijna 9 maanden zwanger te zijn CONTINU GEZORGD hebt voor ANDEREN en nu ZÉLF VERzorgt wil worden! Tuurlijk vind TS het erg voor haar vriend, maar het is ook heel logisch dat ze zich nu rot voelt omdat ze haar hele zwangerschap al zorgt voor anderen en lekker wou genieten van haar laatste weekjes zwangerschap zonder zorgen nu alles aan kant is en vriend eindelijk begrip toont.
Natuurlijk dat snap ik....Dat is ook heel vervelend! Maar het is niet zijn grote teen die hij gestoten heeft...hij is waarschijnlijk maanden uit de running zoals ik lees....niet zomaar iets simpels.
Nu klink ik misschien een beetje vreemd voor sommige mensen maar dit is dus precies wat ik bedoel. Misschien had ik het beter zo neer kunnen zetten Ik vind het echt enorm sneu voor hem en bovendien is het zelfs een beetje mijn schuld. Ik vroeg immers of hij boven iets voor mij wilde pakken. Hij was zo lekker bezig de afgelopen week en hij zit er zichtbaar mee dat dat nu weer op een laag pitje word gezet. En helaas zie ik dit nu ook weer in duigen vallen. Komt misschien een beetje hopeloos over en ik weet dat er genoeg meiden/vrouwen zijn die het ook alleen moeten doen maar ik ben niet alleen en heb dit de laatste maanden wel zo ervaren. De stress in die afgelopen maanden , het niet bezig kunnen zijn met mijn zwangerschap heeft mij geestelijk opgevreten. De zorgen , het zorgen en bezig zijn met anderen. Nu had ik gehoopt dat er eindelijk een beetje voor mij gezorgd zou gaan worden [ klinkt misschien hypocriet ]. Nee het is nu momenteel ook gekkenhuis. Want ik vind het wel degelijk erg voor hem en probeer hem met alles te ontlasten. Ik doe weer het volledige huishouden , pak zijn eten en drinken en ook met aankleden help ik hem. Alles komt nu weer neer op mij , en ik neem hem dat niet kwalijk integendeel. De hond die mij alle kanten uit trekt "Who let the dogs out" laat ik nu ook uit , maar heb zelf moeite met lopen. Hij heeft dit liever niet maar ik laat hem niet met die hond over straat lopen want kan me voorstellen dat dat niet prettig loopt. Zoals Lioness zegt : Ben weer bezig met de zorg voor anderen. Had graag mijn rust even genomen omdat ik voel dit nodig te hebben. De stress en het zorgen en vele doen de afgelopen maanden begint me nu op te breken. Ik loop krom van de harde buiken. Even mijn ei kwijt , tuurlijk kan hij er niets aan doen!! Was zo blij de afgelopen week , echt balen...
Dat snap ik, en TS ook zo te lezen. Maar een 1e zwangerschap is ook niet zomaar iets simpels . Dat komt ook niet meer terug en kan je niet meer overdoen. Logisch dat TS baalt, ze heeft niet bepaald een rozengeur en maneschijn zwangerschap gehad, en wou juist die laatste weekjes nog kunnen genieten omdat dat (correct me if i'm wrong) al een groot deel is "afgepakt" door alle drama en problemen. TS en vriend konden elkaar net, hij zat nog in de scheiding, direct zwanger, bij hem ingetrokken, voor zijn 2 kinderen zorgen als ze bij hen waren en vriend niks met ze deed, problemen met ex vrouw waaronder haar lingerie in huis vinden, erachter komen dat vriend tienduizenden euro's schuld had, vervolgens een huis en tuin die ontplofte omdat vriend geen zin had, enz enz Ik snap heel goed dat je het dan een domper vind als je laatste 3 weken dan OOK nog in de soep vallen terwijl je nu het EIN-DE-LIJK goed ging ook wou genieten en dat iemand voor je zou zorgen ipv alleen maar te verzorgen.
Het is ook vervelend voor je, maar aan de andere kant denk ik ook: er zijn er zo veel die dat moeten, onthoudt dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Ik moet wat dat betreft ook altijd alles alleen doen, ook in de zwangerschappen. Mijn man is op huishoudelijk gebied ook weinig behulpzaam en de tuin moet hier al 5 jaar gedaan worden. Heel vervelend, maar ik maak me daar echt niet meer druk over. Bovendien is hij ook veel weg voor zijn werk. Ik snap ook best dat je meer steun zou willen, maar dat zit er bij sommige mannen niet in. Probeer er ondanks dat toch maar het beste van te maken, ik weet niet hoeveel kinderen je hebt en hoe oud, maar voorlopig is hij thuis neem ik aan, misschien is het een idee dat hij een uurtje op ze let (dat kan ook met een zere arm) en dat jij even een uurtje overdag kan slapen? Ik noem maar wat, en probeer gewoon te roeien met de riemen die je nu hebt, hoe vervelend ook.
Nouja,hij doet het toch niet expres?? En uitrusten,en dat verlang je allemaal voor hem? Zwanger zijn is geen ziekte,dus ook jij kunt je beentje bijdragen. Ook op een lager tempo. Hij kan met 1 hand misschien straks ook wel het een en ander doen.. Vind dat je behoorlijk zwelgt in zelfmedelijden en je hebt ff een schop onder je bibs nodig. Straks ben je mama en ben benieuwd hoe je het dan allemaal gaat vinden,want geloof me.. dit is helemaal niets vergeleken bij een pasgeboren baby,uitzwangeren,nachtvoedingen krampjes etc...
Ai, vervelend. T positieve is dan wel weer dat alles opgeruimd was. En dan nu gewoon samen lekker rustig aan doen. 'S ochtends je huishouden en daarna lekker op de bank. Vraag of iemand wat extra voor je wil koken oid. Het lijkt mij dat je je rust nog wel moet kunnen pakken. Of hebben jullie nog meer kindjes? Sorry, ken niet al je topics.