Ik kreeg eerst een verdovingsprikje voordat de daarwerkelijke ruggenprik werd gezet. Ik heb hier niets van gevoeld. Ik had het veelste druk met het opvangen van de weeën.
Ik ben een van de weinigen die de ruggenprik absoluut geen fijne ervaring vond geloof ik. Omdat ik vaak heb gehoord en gelezen dat de ruggenprik erg meevalt, was ik er niet zenuwachtig of angstig voor. Maar jeetje, wat viel het me tegen! De anesthesist moest drie keer prikken voor het raak was en ik vond de druk in mijn rug (als het slangetje wordt ingebracht) echt een vreselijk gevoel. Ik werd er helemaal naar van en heb de arm van de co-arts die me er doorheen praatte helemaal fijngeknepen. Het enige voordeel was dat het al met al niet zo lang duurde. Een belangrijk verschil met de ervaring van andere dames hier is, denk ik, dat ik met een geplande keizersnede ben bevallen. Zodoende ging ik volledig 'bij' naar de OK; ik had er niet al uren weeen opzitten waarbij vergeleken de ruggenprik een eitje was en maakte het dus heel bewust mee. Misschien ben ik ook gewoon een watje hoor, haha. Al met al vond ik het geen prettige ervaring. Mocht ik het ooit weer krijgen, dan zal ik er erg tegenop zien.
Ik was allang blij dat ik hem kreeg. Heb er zo'n 4 uur op moeten wachten en de weeen vonden dat geen reden om eventjes te stoppen. Vond het wel moeilijk om de weeen op te vangen en netjes te blijven zitten.
Ik heb helemaal niets gevoeld. Ze hadden me alleen te strak ingetaped (ze plakken dat slangetje op je rug) dus ik kon bijna niet meer bewegen haha. Dat moest even opnieuw, maar ik vond het echt peanuts.