Hoi Allemaal, Ik weet dat dit bericht voor sommige heel naar over kan komen, maar dat is niet mijn bedoeling. Laat ik bij het begin beginnen. In 2013 ben ik na een zwangerschap volgens een boekje bevallen van onze dochter. De bevalling was werkelijk een hel. Ik heb er 23 uur over gedaan en heb uiteindelijk een ruggenprik met weeenopwekkers gekregen. Dit wilde er niet voor zorgen dat alles vlot zou gaan. om 1600 had ik 6/7 cm ontsluiting en pas om 20.00/20.30 had ik volledige ontsluiting. Om 21.51 is mijn dochter dmv enorm duwen op mijn buik en een knip geboren. Tijdens het persen heb ik het in mijn bekken kapot voelen gaan. Ik kom niet meer staan(tenen niet eens bewegen) en in het ziekenhuis werd dit afgedaan als pech. Er s de volgende dag wel een foto gemaakt, maar hier was niets op te zien. Ik ben op eigen initiatief naar een bekkenfysio gegaan en zij zei dat erop de foto teveel ruimte tussen mijn bekken zat. Ook bij haar stagneerde hde behandeling en ben ik op har advies naar een chiropractor gegaan. Ook zij kon niet meer helpen en de fysio adviseerde een nieuwe foto in een ander ziekenhuis te laten maken. Daar kwam uit dat het wel degelijk mis was. Ik heb nog een scan gehad en mijn schaambot was in de ergste gradatie ontstoken. Ik ben door hun uiteindelijk doorgestuurd naar het rijndam(revalidatiecentrum). Hier ben ik terecht gekomen bij een hele fijne fysio welke met triggerpoints werkte en dit heeft geholpen. Het bleef een zwakke plek maar ik kon alles weer. Ik heb altijd een tweede kinderwens gehad. Ik heb hiervoor verschillende specialisten bezocht en niemand zei dat ik het niet moest doen. Wel dat de klachten terug konden komen in de zwangerschap. Ik ben gestopt met de pil en als snel had ik last van mijn rug en liezen. Ik heb het met mijn man erover gehad en besloten na menstruatie toch weer aan de pil te beginnen en het zo te laten. Wat bleek ik was meteen zwanger geraakt(nu 6wkn). Ik ben nog geen moment blij geweest. Ik ben heel de dag bang. Bang dat ik nooit meer zal herstellen en bang dat ik mijn allerliefste dochter niet kan verzorgen. Ik kan heel de dag wel huilen. Ik ben al bij de huisarts geweest, bij een psycholoog, spoedafspraak bij de vk en heb contact met mijn bekkenfysio. Door deze enorme angsten ben ik bang dat een tweede zwangerschap het niet waard is en twijfel ik om het weg te laten halen. Niet als afkeer tegen het kind, maar tegen alle angsten en de bekkenpijn. Mijn man en moeder zeggen dat dit niet de oplossing is en ik hier voor altijd last van zal hebben. Zelf zie ik dat nu niet zo, maar ik herken mijzelf nu niet meer. Voor nu voelt het als opluchting. Ik kan zelfs niet meer bedenken waarom ik het ooi zo graag wilde. De mensen om mij heen zijn wel enorm lief voor me en ook zeker mijn man. Wat een geweldige man is het, ook nu ik zo ben. Hebben jullie hier ervaring mee?
Jeetje meis wat een verhaal. Ik heb er geen ervaring mee. Maar de specialisten waar je inmiddels al geweest bent (verloskundige, huisarts, psych, en bekkenfysio), wat zeggen die er dan van? Het lijkt mij toch dat als je zulke grote angsten hebt dat er serieus wordt nagedacht over bijvoorbeeld een keizersnede. Die kan die ellende van de bevalling voor zijn misschien. En misschien zijn er nog meer mogelijkheden voor je. Ik zou je alleen willen adviseren je goed voor te laten lichten.... En heel veel sterkte natuurlijk.
Misschien kan je de fysio van Rijndam benaderen om je te begeleiding in deze maanden. Deze man/vrouw heeft je vertrouwen en kent je situatie heel goed. Persoonlijk denk ik dat je later spijt gaat krijgen als je nu een overhaaste beslissing neemt. Je dochter was dit traject toch ook waard? Dan denk ik dat je hier over een jaar ook zo over denkt bij een tweede kind.
Herkenbaar. Heb zelf een soortgelijke bevalling gehad: 35 uur, weeenopwekkers, lang persen, een verloskundige die hysterisch werd en mij vertelde dat de baby veel te groot was voor mij en het nooit zou passen en uiteindelijk ook met kracht eruit gehaald wat ik ook echt bij mijn bekken heb gevoeld. Ik ben geheel uitgescheurd, maar heb daar niets van gevoeld door de pijn in mijn bekken op dat moment, alsof ze werden gebroken. Uiteraard heb ik daarna last van mijn bekken gehouden, waardoor ik nog steeds dagelijks pijn heb en een grote angst voor een tweede zwangerschap. Afgelopen januari zijn wij aan een tweede begonnen, maar werd er ook ontzettend angstig van. Uiteindelijk heb ik een pauze ingelast ivm een voet operatie en ben mij nu aan het verdiepen in therapieen voor een tweede bevalling/zwangerschap. Ik ben meer aan het lezen over bevallingen en probeer mezelf er aan over te geven en de angst weg te nemen door er anders naar te kijken. Ik probeer ook niet te veel aan mijn bevalling te (over) denken en richt mij meer op een baby. Het is echt heel vervelend voor je om deze gevoelens te hebben tijdens je zwangerschap. Misschien ben je er toch te vroeg aan begonnen of misschien had je deze angst over vijf jaar nog zo gevoeld.. Je bent nu zwanger, je wilde het op een moment wel, dus zou ik er in jouw situatie alles aan doen om er nog een leuke tijd van te maken en zou het zeker niet weg laten halen, al begrijp ik dat gevoel volkomen! (En hoef je je er niet voor te schamen) Denk dat je vertrouwen moet krijgen in je lichaam en misschien toch overleggen om een keizersnede te laten doen. Wie weet brengt dat rust. En heel jammer dat die deskundige waar je bent geweest, je niet gerust hebben weten te stellen..
Bedankt voor jullie berichten. Ik dacht zelf dat ik er alles aan gedaan had om met een zeker gevoel voor een tweede te gaan(vooraf naar gyn, fysio en psycholoog). Helaas ben ik nu 180 graden anders en ken ik mezelf niet meer. Een keizersnede is niet de oplossing zeggen ze. Helemaal niet met bekkenklachten(zegt gyn, fysio en vk). ik ben bang voor pijn tijdens de zwangerschap en vooral blijvende invaliditeit erna. Dit komt overigens zeer zelden voor, maar in mijn gedachte ben ik die zeer zelden.
God jeetje meis, wat is dit naar dat je je zo voelt. Ik kan je geen tips geven maar hoop wel dat je er uit komt met je gevoel. Liefs xxx
Hormonen en angst zijn een zeer slechte combinatie. Probeer iemand te vinden die je vertrouwt en die echt alle stappen met je gaat bespreken. En durf je ook over te geven aan wat je gegeven is. Als je lijf dit niet aan had gekund had het je dit ook niet gegeven.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je ervanaf wilt zijn, zodat je ook van je angsten en pijn af bent. Maar vergis je ook niet in je hormonen, die laten alles nog vele malen erger lijken. Laat je goed adviseren, en maak inderdaad vast afspraken over een keizersnede als dat rust geeft.
Wat zit jij in een rot-situatie zeg. Ik kan me voorstellen dat ondanks je wens, je nu ook met een heel naar gevoel zit. Een collega van mij heeft iets soortgelijks gehad. Zij was met de 2e zwangerschap ook vanaf 6 weken thuis in de ziektewet en heeft zich daar verschrikkelijk over gevoeld. Ze heeft bij de 2e wel een natuurlijke bevalling gedaan, maar met een veel betere begeleiding door gynaecoloog. Vooraf angst-gesprekken gehad. Daarnaast na de bevalling bijna een jaar revalidatie, maar ze is er weer! Echt waar, natuurlijk blijft haar bekken een zwakke plek, zeker bij het werk wat wij doen (in de zorg), maar ze werkt weer volledig. Wat ik hiermee wil zeggen: Laat je niet leiden door angst en hormonen, maar probeer mensen om je heen te verzamelen die jouw steunen. Zowel nu als tijdens de bevalling. Gynaecoloog, verpleegkundige, fysiotherapie Heel veel sterkte deze zwangerschap!!
Ik heb na de zwangerschap van mijn eerste een jaar last gehad van mijn bekken. Ik kon heel weinig en het had invloed op alles. Net toen ik ervan af was, raakte ik weer (wel heel gewenst hoor en de bedoeling) zwanger. Ik heb nu ook weer last van mijn bekken. Maar het is (nog) niet zo erg als waar ik bang voor was. Het beïnvloedt nu deels mijn leven en er zijn momenten dat ik me afvraag waarom ik zo nodig een tweede wil, maar ik weet zeker dat ik straks heel gelukkig ben als mijn tweede kindje geboren is. Ik ben net als jij veel tijd kwijt geweest met het vinden van de juiste behandelaar. Die heb ik ook gevonden en die kon mij goed helpen. Zo te lezen heb jij jouw behandelaar ook gevonden. Ik vertrouw erop dat hij mij straks (en nu ook al) weer kan helpen om van mijn klachten af te komen. Ik hoop dat jij dit vertrouwen ook kunt hebben in jouw fysio. Zwangerschap, bevalling en de periode erna worden heftig, maar het is je 1 keer gelukt om van je klachten af te komen, dat lukt vast een tweede keer. Angst is sowieso een slechte raadgever, dus ik hoop dat je jouw angst niet mee laat bepalen bij zo'n grote beslissing als het weg laten halen van je kindje. Zo te horen heb je ook een goed netwerk dat er is om je te ondersteunen bij de tijd die gaat komen. En bij mij valt het nu (18 weken zwanger) echt nog mee. Ik kan nog voor me kindje zorgen in ieder geval.
Ik ben ook zwanger van de tweede en heb ook in mijn eerste zwangerschap bekkeninstabiliteit gehad, niet door de bevalling en niet zo erg als jij, maar de klachten zijn nooit weg geweest... Het lijkt erop dat je nu een beetje een prenatale depressie in schiet vanwege de angst. De reactie op angst is vaak vermijden en in jouw geval dus de zwangerschap vermijden en een abortus. Het is echter nooit handig om angst te laten regeren. Als ik jou was zou ik dus twee sporen volgen. Naar een psycholoog om met je angsten te dealen. Dat ben je gewoon waard om je minder naar te voelen! En een goede bekkentherapeut om je fysiek te helpen. Cecile Rost heeften goed boek. Ik ben ook bij haar geweest. Zij gaf aan dat bekkeninstabiliteit vrijwel nooit een reden is om niet voor een tweede te gaan. Het kan soms zelfs juist je bekken verbeteren omdat het weer losser wordt en het daarna met direct de juiste hulp goed kan genezen... Misschien kun je het ook zo proberen te bekijken. Cecile Rost zit in Leiden, misschien een optie voor je om heen te gaan? Zij werkt ook met dry needling, wat ook trigger point behandeld. Heel veel succes en sterkte en het is ook niet niks. De angst herken ik in het klein en dat vind ik al vervelend!
Wat vreselijk dat je je zo voelt. Er zijn al veel suggesties gedaan. Ik hoop voor je dat je snel goede hulp vindt en je angsten wat kan loslaten. De bevalling is nog ver weg, maar misschien is het een idee om je opties alvast te bespreken met verloskundige/gynaecoloog? Zodat je weet wat je opties zijn voor de bevalling (wel of geen keizersnee, pijnstilling, een bevalplan maken,etc.). Ik kan me voorstellen dat de angst voor mogelijk nog zo'n traumatische bevalling deze zwangerschap er niet makkelijker op maakt. Niet dat een keizersnee nu een 'makkie' is, maar toch. Wellicht dat dit ook wat meer rust geeft en minder angst.
hallo, ook hier erge angst voor de bevalling. en ook het eind van de zwangerschap. Ik ga nu naar een homeopaat en die geeft druppels dat ik ontspannen blijft. tot nu toe voel ik me heel goed.
Bedankt voor al jullie reacties! Op dit moment kan ik nog niet nadenken over de bevalling. Wel zeggen alle specialisten dat een keizersnede niet goed is bij bekkenproblemen. Ik ben vooral bang voor wat nu komen gaat. Ik heb last van een zeursderig gevoel on se botten van mij billen en onderrug. Dit voel ik als ik zit en op mijn rug lig. Gisteren zei ik ook tegen mijn man, dat ik serieus niet weet of ik deze pijnen sttaks weer aan kan en wil. Ik denk nog steeds erover om het weg te laten halen. Blijven zoals we nu zijn. Ook weet ik dat er dan nooit meer een tweede komt. Ik kan me helemaal niet meer bedenken qaarom ik jet graag wilde. Vanavond komt de bekkenfysio en ik zal dit ook met haar bespreken. Een keuze maken is zo lastig en eigenljk onmogelijk. Ik weet niet welke keuze het beste zal zijn.
Ik heb geen ervaring met jouw situatie maar wil je ten eerste heel veel sterkte wensen. Het klinkt heel heftig wat je hebt meegemaakt. Daarnaast wil ik wel zeggen dat ik ook bekend ben met angsten ed tijdens de zwangerschap. Vooral bij mijn 2e heb ik ook abortus overwogen, hetzij om andere redenen maar gewoon dat gevoel dat het niet kon, te veel zorgen..... En nu bij de derde heeft dat gevoel ook al eens de kop opgestoken. Oftewel, wat ik heb gemerkt is dat ik tijdens zwanger zijn ook wel last kan hebben van sombere gevoelend en negatieve gedachtes, ik denk ook onder invloed van de hormonen. En ik heb ook de ervaring dat het weer over gaat. Ik wil je niet in de hoek duwen van dat je dit kindje MOET houden maar je bent er aan begonnen omdat je wel die wens had, ook al kun je je dat nu niet meer voorstellen. Je hebt alleen totaal geen vertrouwen meer in je lichaam. Maar datzelfde lichaam is mooi wel in 1 ronde zwanger geraakt! Ga nog eens goed praten met de specialisten die je inmiddels al kent en laat je goed voorlichten over wat er met je lijf zal gebeuren. Maar probeer ook positieve gedachtes bewust op te roepen. Wij zijn geneigd wanneer er een gedachten stroom opkomt hier gelijk in mee te gaan en alles te geloven wat we denken. En het is moeilijk maar je kan dit leren doorbreken en expres positieve gedachtes ervoor in de plaats te gaan brengen. Het grootste deel van je gevoel word bepaald door wat je DENKT niet door het ook echt IS Verder vooral echt heel veel sterkte met je keuzes.
Ik adviseer hypnotherapie. Op die manier kun je los van je fysieke klachten weer bij jezelf komen en gaan voelen waarom dit kindje zo waardevol is. Het is niet voor niets gekomen!