Als mijn eicellen niet goed waren hadden we een donor gebruikt, ook bij onvruchtbaarheid van man hadden we een donor gebruikt. Maar dat was toen niet aan de orde. Maar na onze allerlaatste verzekerde poging zei de ferteliteitsverpleegkundige, als je echt nog doorwil dan moet je gebruik maken van een donor. Maar we hadden geen verzekerde poging meer en dat was voor ons ook de grens na 3 jaar behandelingen
Maar was een donor echt onmogelijk geweest? Dat hoeft toch niet perse geld te kosten of heel duur te zijn?
Wij zijn doorgegaan tot de laatste verzekerde poging. Dat was onze grens. We waren al gezegend met een kind. Als we zoon niet hadden gehad, dan waren we zeker doorgegaan, ongeacht de kosten. Ook zeer zeker met een donor als dat noodzakelijk was geweest.
Een donor kost ontzettend veel geld, vergis je niet. Onze eiceldonatiepoging heeft ons ruim € 15.000,- gekost. Spermadonatie is ook niet gratis. Alleenstaande vriendin van mij is middels spermadonatie zwanger geraakt en 1 rietje kost gewoon ruim € 1.000,-. Je hebt er ongeveer 3 nodig, dan je vervoer- en opslagkosten erbij. Alles bijelkaar ruim € 5.000,-. Dus het kost wel degelijk veel geld.
@Maayaa en @Kramertje ik schreef toen ook mee in het IVF-groepje. Uiteraard is mijn situatie compleet anders, maar ik kan me jullie gevoel wel indenken. Toen ik na mijn oudste niet meer spontaan zwanger kon worden en we in een ivf traject belandden vond ik het heel ingewikkeld als mensen zeiden: "maar je hebt gelukkig al een kind". Ik was het volledig met ze eens, maar dat deed niets af aan hoe diep een wens kan zijn voor nog een kind. En als ik me daar soms verdrietig over voelde, voelde ik me tegelijkertijd schuldig naar onze dochter die er al was. Want natuurlijk waren we ook heel gelukkig met haar en als het daarbij was gebleven waren we ook gelukkig geweest. Maar wat was het verlangen sterk naar nog een kindje. En wat ben ik dankbaar dat we er daarna maar liefst nog twee mochten krijgen. Nogmaals, voor jullie allebei natuurlijk heel andere omstandigheden. Maar ik kan me de wens zo goed voorstellen en ook de tegenstrijdige gevoelens die het kan geven. Ik gun jullie allebei van harte nog een spontaan wonder en sowieso alle geluk met jullie prachtige kinderen.
Het is geen boterham die je in de winkel koopt… een donor en bammer worden heeft ook gevolgen voor het kind. Fantastisch dat die optie er is, maar we moeten nou even niet gaan doen alsof dat maar de makkelijkste weg is.
Jouw grens is niet de norm voor "de" grens. Het verdriet van die vrouw dat ze ongewild kinderloos is is net zo echt als die van jullie. Er zijn altijd mensen die een stapje verder gaan. Hoe zou jij het vinden als mensen zeggen dat je ook had kunnen sparen voor nog een poging? Niet fair.
Maar stel een kind via een donor was gratis geweest en "makkelijk te realiseren" Had jij dat dan wel gewild? Stel je man met een eiceldonor en een draagmoeder een kind die dan door jou en je man opgevoed zou worden? Of jij met een zaaddonor een kind die eveneens door jou en je man opgevoed zou worden?
Niet alleen voor het kind, ook voor de moeder. Alleenstaand ouderschap is niet niets! Kijk bijvoorbeeld eens naar de docu ‘het zaad van karbaat’
Ik ben blij met deze reactie. Situatie waar wij nu inzitten. Vanwege lesbische relatie inmiddels al 9x IUI + 3xIVF met donorzaad, door de vergoedingen heen. Vraag is nu of we nog doorgaan met interrelationele eiceldonatie. Eicellen van mijn vrouw + donorzaad van cryos. Kosten: minimaal 5000 (3000-3500 eiceldonatie, 1000-1500 donorzaad, 1000 labfase en dan nog 770 per cryoTP). Geen garanties. Ieder mag voor zichzelf de grens bepalen en het verdriet hebben wat daarbij hoort. Wij zijn nu in de fase dat we bedenken of we de grens bereikt hebben of dat we die weer een stukje gaan verleggen. En een ieder die zegt: maar je hebt het geld toch dus je hebt er niet alles aan gedaan dus je verdriet mag er niet zijn mag wat mij betreft flink hard over een stoeptegel struikelen.
Eerlijk, ik vind dat we elkaars gevoel en mening moeten respecteren. Wat voor de 1 een grens is, is het voor een ander niet. Een discussie opstarten of sparren zoals ze het tegewoordig noemen met kritische noot is altijd prima. Maar in het midden van dat staan verschillende partijen met ieder hun eigen keuze en laten we die in iedergeval respecteren. Wat betreft het gemis en niet vervullen van 1ste of 2de en/of meer. Het zal altijd een gemis zijn ook zoals eerder beschreven. Of het door keus of dwang is omdat je niet verder komt/ uitbehandeld bent. Je zult dat altijd bij je dragen. En dat is en blijft erg verdrietig. Daarnaast baal ik nog steeds van/over het taboo wat rust op fertilliteit, kinderloosheid of secundaire kinderloosheid secundaire kinderloosheid - Praktijk de Diamant.
Dit is absoluut niet wat ik bedoelde. Ik bedoelde het zo, de vrouw maakt de keus om niet met een donor te gaan werken. Dat betekent in haar geval dat ze dan de keus maakt om dan kinderloos verder te gaan. Wij hebben die keus niet gehad, bij ons werd gezegd" jullie moeten niet verder gaan, je hebt het goed gedaan om gelijk na je zoon al weer zo snel te beginnen, dat maakt dat jullie alle kansen die jullie hadden goed hebben benut. Maar voor nu is het klaar" Het neemt niet weg dat ik echt verder had gewild en zelf had willen betalen dan had ik dat gedaan. Maar voor ons was het "goed" zo. Maar dat neemt niet weg dat we er geen verdriet van hebben. Maar ik dacht dat dit draadje ging om secundaire infertiliteit? En nu gaat het om eerste kindjeswensen en moet ik mezelf verdedigen om hoe ik iets ervaar
Als wij kinderloos waren geweest waren we doorgegaan ook als de verzekerde pogingen op waren. Maar dat was voor ons niet aan de orde. Wij zijn al ouders en knijpen in onze handen omdat we dit Mochten meemaken. Wij zijn wat dit betreft ook steeds verder gegaan. Ik had zo'n angst voor naalden en spuiten. Ik ging mijn eigen grens over door mezelf te injecteren . Zo gingen we steeds verder dan we zelf vooraf gedacht hadden. Dus ik ken het
Ik begrijp dat het zo kan overkomen, het was niet specifiek naar jou bedoelt. Ik wilde inhaken op het stuk waar de grens ligt en dat het verdriet er altijd mag zijn, en wat aangeven over de kosten van een donatie (en daarom ook even de situatie beschrijven) omdat ik dat hier ook voorbij zag komen en die ook gelden voor een tweede kind in een traject.
De kosten zijn ook absurd. Dat maakt het voor sommigen ook onhaalbaar om hun wens uit te laten komen. Ik gun het iedereen om het te mee te maken om mama te mogen worden. Ik duim voor jullie allemaal
Jullie hebben dat ook niet gedaan toch? En als een ander zegt je moet stoppen dan kan je toch ook zeggen dat bepaal ik zelf?
Jij probeert reacties uit te lokken om iets waar het niet om gaat. Dit draadje gaat om secundaire infertiliteit. Daar draait het nu niet om. Zou je alsjeblieft weer willen reageren waar het om gaat.
T was een reactie op iets over mijn vriendin. Dat er beweerd wetd dat ze er niet volledig voor gegaan is terwijl persoon in kwestie zelf ook niet met n donor in zee is gegaan en op meningen van anderen af is gegaan. Daar reageerde ik op. Prima verder