Ik kom niet zo vaak op deze site, omdat ik zo met mijn eigen verhaal bezig ben. Maar nu....nu moet ik gewoon weer schrijven. Ons verhaal is bizar. Degene die mijn verhalen een beetje hebben gevolgd weten dat wij in 2009 al een dochtertje hebben verloren bij 22 weken. Amber heet ze. In februari van dit jaar bleek ik weer zwanger, maar we waren tegelijkertijd bang en onzeker. Uit de 20 wekenecho bleek dat ons zoontje het syndroom van down had met de hartafwijking AVSD. We stonden voor een onmogelijke keuze, want wat moesten we nu doen? En hoe kunnen onze kindjes nu twee keer een chromosoomafwijking hebben? Dat zien de arten in het ziekenhuis ook niet vaak en ze hebben ook geen aanwijzingen hiervoor. Dus het is pech. Na een paar moeilijke weken besloten we om de zwangerschap voort te zetten, want dit kindje verdiende een kans. Spannend en onzeker was het, want ons zoontje zou met drie maanden al geopereerd moeten worden. En hoe loopt dat af. De zwangerschap was verre van een roze wolk, maar gelukkig voelde ik me lichamelijk goed. Zou nog het minste probleem zijn geweest. Bovendien probeerden we er toch nog zoveel mogelijk van te genieten. We werden in het ziekenhuis goed begeleid en we zouden nog een aantal echo's krijgen om de toestand van onze zoon in de gaten te houden. De conditie van onze zoon is tot de laatste echo goed geweest. Even tussendoor, op 1 september overlijdt mijn schoonmoeder. Het ene verwerken is nog niet klaar of het volgende dient zich al weer aan. Wanneer gaat de zon nou eens schijnen.... Op 7 oktober heb ik mijn laatste echo op het speciale hartspreekuur in het Radbout. Ik ben dan 35 weken zwanger. Ik voelde ons kindje al niet zo hevig meer bewegen, maar ik durfde daar niet aan over te geven. Het was vast onzekerheid, want dat gevoel had ik iedere keer als ik naar het ziekenhuis moest. Zijn hartje klopte gewoon en ik haalde opgelucht adem, maar......... Er bleek toch iets niet goed, want zat vocht bij de hersentjes en in de buikholte. Onze zoon was erstig ziek en het duidde op leukemie. Komt niet vaak voor dat baby'tjes al leukemie krijgen voor de geboorte. Er was sprake van een spoedkeizersnee om te redden wat er te redden valt. Maar terwijl ik aan de CTscan lig, verslechtert de toestand en komt het er op neer dat ons zoontje zeker gaat overlijden. WEL JA, NATUURLIJK...OVERKOMT ONS DAT!!!! We gaan naar huis en moeten wachten totdat hij overleden is en daarna zal ik worden ingeleid. Mijn vriend en ik denken dat hij die avond is overleden. We zouden dinsdag 12 oktober terug gaan naar het ziekenhuis, maar 's nachts zijn de weeen begonnen en is Lukas die dag spontaan, maar levenloos geboren. Ondanks alles is zo'n bevalling toch echt een geschenk en ik heb niet eens een levend kindje. Hoe zou ik me voelen als een levend kindje baar, dat is toch niet te bevatten zo veel geluk. Tja, wederom met lege handen, een leeg bedje, niet wiegen op de stoel, geen kwijl, geen natte zoentjes, geen wakkere nachten van gehuil van mijn baby, maar wakkere nachten van mijn eigen gehuil. Ik weet het even niet meer. Het feit dat alle onzekerheden nu wegvallen, maakt het ook verwarrend. En de kinderwens wordt alleen maar groter, zeker als in mijn omgeving alle kinderen maar gewoon zo geboren worden. Pffff...... X
jeetje zit hier gewoon met tranen in me ogen wat verschrikkelijk voor jullie. Ik heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt dus kan er verder niet veel over zeggen maar ik wil jou en je man heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd
jeetje wat heftig allemaal zeg!! Zit echt vol bewondering en aandacht te lezen. Heel veel sterkte aankomende tijd met het verwerken !!
Zucht... wat een in en intriest verhaal! Wat voor jullie werkelijkheid is! Ongelooflijk dat jullie dit twee keer moeten meemaken! Wat een ontzettend verdriet. Ik las hier op dit forum laatst een spreuk:Hopelijk is dit straks alleen nog maar een zwarte bladzijde uit een kleurrijk prentenboek. Er zijn geen woorden te vinden die je kunnen troosten! Heel veel sterkte voor de toekomst!
Jeetje zeg, wat verschrikkelijk om dit te lezen zeg.... Ik kan niet meer zeggen dan jullie veel sterkte wensen met dit verlies,jullie zijn nu papa en mama van een zoontje en een dochter,die boven als 2 sterretjes op jullie zullen passen,en op alles wat er bij jullie hoort,en hopelijk in de toekomst gaat horen... sterkte, liefs Petra
Meid meid wat een ellende allemaal. Hier zijn geen woorden voor. Heel veel sterkte met verwerken van nog een verlies. 2 kindjes verliezen is vreselijk!! Een hele dikke knuffel....
Wat een ellende en verdriet moet een mens soms meemaken. Zo oneerlijk. Veel sterkte met het verlies. Liefs Sanja
Jee, wat een verhaal zeg, heb er echt kippenvel van. Wat zullen jullie kapot zijn nu. Wel goed van je om je verhaal hier te doen, zal met het verwerken best wel iets helpen om er met vreemden over te 'praten'. Heel veel sterkte de komende tijd, ook voor je vriend!
Soms is het leven niet te begrijpen.... Heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop echt dat de zon weer snel voor jullie gaat schijnen. Dikke kus van Dolfijn
'neeee met vol ongeloof lees ik je verhaal.Wij hadden tegelijkertijd de 20 weken echo en dacht van de week nog hoe zal het nu met haar gaan..... en dan nu toch nog dit verlies. Heel veel sterkte met weer een verlies Knuffel en sterkte.
Voor sommige gebeurtenissen in je leven schieten woorden te kort. Ik heb wel eens gedacht bij mijn zwangerschap van Simon wat als het nou weer mis gaat dan houdt de wereld helemaal op voor mij. Ik heb je verhaal echt 2 keer gelezen om tot me door te laten dringen wat met jullie lieve 2 beebjes is gebeurd..... Ik wil je heeeel erg veel kracht, moed en liefde wensen om dag voor dag verder te leven.
Jee wat erg zeg.. Tis onbegrijpelijk hoeveel verdriet een mens kan krijgen en dat zelfs 2x. Woorden schieten te kort. Heel heel veel sterkte!
Oh wat erg....en wat vreselijk oneerlijk. Ik zit ook met tranen in m'n ogen. Ik hoop echt dat je de kracht kunt vinden om dit vreselijke verlies te dragen. Wat kun je hier verder nog op zeggen......heel veel sterkte.