Nee ik was niet zwaar als kind. Toen ik 19 was ben ik naar Zweden verhuisd om samen te gaan wonen. Ik woon toen 60/65 kilo denk ik. Uiteindelijk was ik helemaal niet gelukkig in Zweden, maar durfde dat niet toe te geven want ik had alles dat ik had opgegeven (onder andere mijn studie) toen ik daar naar toe verhuisde. Daarom deed ik alsof ik gelukkig was om niet op te hoeven geven. Mijn eenzaamheid en ongelukkige gevoel heb ik weggegeten. Ik ben twee jaar later compleet depressief en over de 100 kilo wegend terug gekomen. De periode in Zweden was ik als verdoofd, afgestompd qua gevoel en verstand. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik het zover heb laten komen. Ik ging gewoon maar door om niet toe te hoeven geven dat het allemaal mislukte. Toen ik smal was dacht ik ook 'hoe kan iemand het zover laten komen'. Toch gebeurde het... Ik vind het verder ontzettend triest dat er zoveel ongevoelige dingen geschreven worden. Hoe vaak denk je dat ik mezelf al voor mijn kop heb geslagen? Denk je dat ik echt niet weet dat ik het zelf heb gedaan? Was het maar zo simpel als sommige mensen het laten klinken. Gewoon even volhouden en de juiste keuzes maken. Sorry hoor... als het zo simpel was had ik niet 13 jaar van mijn leven hoeven te verspillen aan ongelukkig zijn met mezelf. Had ik dat toch eerder geweten...
Ik snap dat er omstandigheden kunnen zijn waarin dingen gebeuren die je onder normale omstandigheden niet zouden gebeuren. Dat is ook hartstikke naar. Maar het blijft dan uiteindelijk toch een kwestie van zelf keuzes maken en volhouden? Als je doet alsof het anders is, plaats je jezelf toch in een enorme slachtofferpositie? Ik ben zelf als kind gepest en ik had, zoals veel slachtoffers van pesten, in een hoekje kunnen gaan zitten zielig zijn, maar ik heb ervoor gekozen om te vechten tot ik mijn verleden ontgroeid was. Wat me overkomen is, daar had ik geen keuze in. Wat ik ermee deed: daarin had ik wel een keuze. Dus ik praat niet gemakkelijk als ik zaken uitspreek. Ik ben hulpverlener en ik ben daar goed in, juist omdat ik nooit meega in slachtofferrollen. Meeleven en begrip tonen: ja, absoluut. Troosten en een schouder bieden om uit te huilen: ja, absoluut. Maar meegaan in de gedachte dat iets zo zwaar is dat je het niet kunt veranderen: nee.
Maar even heel simpel: jij bent toch wel een uitzondering tussen allerlei andere mensen met overgewicht. Ik ken vanuit mijn opleiding iemand die na stoppen met topsport, (zonder afbouwen ook nog eens, vanwege allerlei gedoe was ze het zo zat dat ze er in 1 keer het bijltje bij neer heeft gegooid), ontzettend aankwam. Ook omdat dat bewegen zomaar ineens wegviel. Maar de meeste mensen die overgewicht hebben, zitten toch echt in een ander schuitje...
iedereen gaat anders om met zulke dingen. de een kan er beter mee omgaan dan de ander en dat betekend niet dat de een beter is dan de ander. ik heb altijd al overgewicht gehad van baby af aan. de vet cellen zijn er bij dus altijd al geweest. ik zie deze zelfde strijdt bij mijn broertje van 6 die ook van baby af aan overgewicht heeft. hij was met 1 jaar al 20 kilo. doet me zo ontzettend pijn om hem nu al te zien strijden. een kind hoort kind te zijn maar is toch zielig als hij een ijsje krijgt aangeboden en dan zegt : nee dat mag ik niet want dan krijg ik een dikke buik. het zo ontzettend moeilijk om met zulke dingen om te gaan. ik ben dus altijd al dik geweest en toen ik 17 was en zwanger raakte, raakte ik in een flinke depressie waar ik in een zeer korte tijd veel ben aangekomen. ja dat is mijn eigen schuld maar het is toch niet zo erg dat ik NU voor mijn eigen geluk kies en deze strijdt eindelijk een keer wil stoppen. ik verstop me nu in huis omdat ik me schaam voor mijzelf, ik wil gewoon niet langer zo leven. dan maar de "gemakkelijke weg".
Ik zie mezelf helemaal niet als slachtoffer hoor. Ik weet heel goed dat ik toen andere keuzes had moeten maken. Het verleden kan ik echter niet veranderen. Dat is juist een van de moeilijke dingen, het weten dat je het zelf schuld bent. Maar ik heb er NU voor gekozen om mezelf een verandering van jarenlange gewoontes af te dwingen omdat ik van de afgelopen 13 jaar heb geleerd dat ik het niet alleen kan en daar doe ik NU alles aan. Wat jij vind van de methode waarvoor ik gekozen heb kan mij geen bal schelen, want het gaat hier om mij en het doel dat ik wil bereiken. Dat jij denkt dat het alleen willen en doorzetten is geeft mij alleen maar aan dat je niet weet waar je het over hebt. Iedereen is anders en er zullen vast mensen zijn die het wel op die manier kunnen, maar ik hoor daar niet bij. Daar kun jij niet over oordelen want je kent mij niet. Het is aan mij om de manier te kiezen die voor mij werkt. Of dat de gastric bypass voor mij werkt zal de toekomst uitwijzen. Ik zal er in ieder geval alles aan doen om het niet nog eens zo ver te laten komen. Hoe ik dat doe? Door me aan de regels te houden die het ziekenhuis me opgelegd heeft.. Door deze keer mijn gewicht in de gaten te houden en te grijpen wanneer nodig... Ik ben nu een punt gepasseerd waar ik weer opga in de menigte in plaats van op te vallen door mijn gewicht. Waarom ik het nu vol kan houden? Simpelweg omdat ik geen honger heb de hele tijd en omdat ik voor het eerst in 13 jaar mijn omhulsel van me af heb weten te schudden en die wil ik noooooooooit meer terug.
en sommigen hebben nét even dat duwtje nodig om ze op weg te helpen. Hetzij gastric bypass zhetzij therapie of iets anders. Is geen slachtofferrol. Is toegeven hulp te kunnen gebruiken en dát is ook een keuze
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik geen mensen veroordeel die een gbp hebben in de zin van makkelijke of moeilijke weg. Ik wil wel vertellen over MIJN weg en hoe ik deze beleef. Vanaf mijn 16e werd ik steeds zwaarder en in die tijd voelde het alsof ik van lucht al aankwam, met name op mijn heupen en benen. In mijn gezicht en mijn bovenlichaam bleef ik slank. Ik at ook niet overmatig en ook niet extreem ongezond en mede daardoor heb ik er de eerste 3 jaar geen probleem van gemaakt dat ik aan kwam. Totdat ik maat 48 kreeg van onderkleding en van boven nog steeds in maatje 38 paste en toen bleek ik lymfoedeem in mijn benen te hebben. Ik was totaal uit proporties en ben toen begonnen met afvallen met behulp van shakes, tabletten, injecties etc. Steeds viel ik makkelijk 10 kilo af maar kwam daarna net zo makkelijk weer 20 kilo aan. Op mijn 22e werd mijn schildklier onderzocht en die bleek veel te traag te werken. Medicatie kon ik niet verdragen dus daar was mijn excuus voor mijn gewicht. Helemaal verkeerd natuurlijk want ik liet het afvallen los en koos ervoor om niet meer met lijnen bezig te gaan zolang mijn cholesterol, bloeddruk en suiker goed waren. Dom dom dom want zo kwam ik ongemerkt uit op kledingmaat 54 (!!!!) van onder en kledingmaat 46(!!!) van boven en toen was het voor mijn gevoel helemaal onmogelijk om ooit nog af te vallen ( en hop daar ging weer een ongezonde snack omdat ik zo vreselijk zielig was en dik werd van die rot schildklier en lymfoedeem in mijn benen waar ik zelf natuurlijk totaal niets aan kon doen. En toen kwam de dag dat ik me besefte dat ik halverwege de 27 jaar was en mijn stofwisseling vanaf mijn 30e waarschijnlijk nog veel trager zou worden, daarmee kwam ook het besef dat ik nog 3 jaar had om er heeeeel hard aan te werken om van mijn overgewicht af te komen en niet nog veel dikker te worden. Het besef dat ik nu nog helemaal gezond was (bloeddruk netjes, suiker netjes, cholesterol netjes en ondanks al het extra gewicht geen pijnlijke gewrichten) maar dat dit natuurlijk niet blijvend was en ik ook zomaar op mijn 32e een hersenbloeding kon krijgen en het opgroeien van mijn dochter de rest van haar leven kon bekijken vanuit een rolstoel op mijn kamer in het verpleeghuis waar ik zou worden opgenomen met een halfzijdige verlamming, slikstoornissen en een spraakstoornis. Heeel heel even heeft het idee van een gbp door mijn hoofd gespookt maar dat werd snel verdrongen door MIJN gevoel van ' nee dit moet ik zelf doen, alleen dan kan ik trots zijn op mezelf' . Die dag was 24 november 2012. Ik ben die dag direct begonnen met bewust worden van eten, wat eet ik/waarom eet ik/ hoeveel eet ik? Ik bleek toch wel meer te eten dan ik dacht, vooral ongemerkt ging er toch aardig wat in hoor. Een likje ijs van m'n dochter, een koekje dat nog op tafel lag, etc. En eigenlijk pakte ik ook verdomd weinig de fiets of de trap. Ik ben dus begonnen met simpelweg minder eten, meer bewegen en vooral geen shakes, pillen en andere zooi. Maar het allerbelangrijkste was dat ik ben gestopt met mezelf als een slachtoffer te zien en gestopt met het goedpraten van mijn overgewicht en inzag dat overgewicht in ieder geval voor mij een keuze was. Het meer bewegen was in het begin vooral een grotere ronde lopen met de honden, op de fiets naar mijn werk, de trap ipv de lift etc. De afgelopen 4 maanden ben ik daarbij 3 x in de week gaan hardlopen en 2x in de week gaan boksen. Ik ben de dagen in de week als gelijke dagen gaan zien, geen verschil meer in weekend of door de week dus ook in het weekend wordt er gewoon normaal gegeten en niet iets extra's ' omdat het weekend is. ' En ook sporten gaat gewoon door in het weekend. De eerste maanden waren hele zware maanden, maar nu durf ik te zeggen dat het me makkelijk af gaat. Ik heb geleerd dat ik degene ben die bepaald wat ik eet, dus ook als iemand speciaal iets voor mij gekocht heeft eet ik het niet. Ik durf ook te zeggen dat ik echt mijn voedingspatroon en bewegingpatroon heb gemaakt tot a way of life. Ik koop soms extra chocola en leg het op tafel in het zicht, puur om mijn beheersing en wilskracht te testen en ja ik blijf er (makkelijk) af. Ik ben in 10 maanden van maat 54 onderkleding naar maat 44 onderkleding gegaan en van maat 48 bovenkleding naar maat 40 bovenkleding. Mijn BMI is van 42.0 naar 28. 7 gegaan, in totaal is er in 10 maanden tijd bijna 40 kilo minder ' Tesske ' ondanks een schildklier die met recht een klier is en lymfoedeem in mijn benen. Ik ben er nog niet en wil nog zeker 10 of wel 15 kilo kwijt maar na 10 pittige maanden kan ik wel zeggen dat ik apetrots ben op mezelf! ( en dat ik voor mezelf heel blij ben dat ik niet heb gekozen voor een gbp)
Je mag zeker trots zijn op wat je hebt bereikt en ik ben oprecht blij dat je geen gbp nodig hebt gehad. Ik hoop dat je je doel haalt. Gelukkig hebben ook veel mensen niet zo'n ingrijpende hulpmiddel nodig. Maar voor de mensen die het wel nodig hebben ben ik ook heel blij dat het bestaat.
Maar wanneer weet je zeker dat je het nodig hebt vraag ik me dan wel af. Ik had nooit gedacht dat ik dit resultaat zou behalen en vroeger was ik gewoon een 'loser ' zonder doorzettingsvermogen. Ik heb serieus gedacht dat ik alleen nog zou kunnen afvallen met een gbp maar de pitbull in me zei me vast te bijten en niet meer los te laten (zoals ik altijd doe als ik een doel stel en wil behalen) En ik denk dat ik absoluut wel door de screening was gekomen als ik me wel had aangemeld voor een gbp.
ik zit al mijn hele leven in de knoop met mij zelf en sinds 4 jaar is het heel extreem. ik voel me gevangen in mijn lichaam. ik heb nu de keuze om nog jaren zo door te gaan in de hoop dat het een keer lukt of nu deze hulpmiddel aangrijpen. ik ben het zat om zo te zijn en het belemmerd mij echt heel erg. nogmaals ik heb echt respect voor mensen die het lukken op eigen houtje maar niet iedereen kan het en dat betekend niet dat wij geen respect verdienen. mijn moeder is nu 42 en ik zie haar ook al mijn hele leven worstelen. ik wil dit niet nog 20/ 30 jaar of weet ik wel niet hoe lang in de hoop dat het een keer lukt.
Je hebt een doel en dat wil je bereiken of je dat nou doet via de makkelijke weg, de moeilijke weg, de omweg of de kronkelweg... Als je je doel maar haalt.
Daar ben ik het absoluut mee eens. Maar met de keerzijde dat een ingrijpende operatie met mogelijke ernstige complicaties wellicht in veel situaties een onnodige hobbel op die weg is.
@Tesske: Enorm knap zeg! Ik ben ook (bijna) 27 en erg bewust van die 30 die in zicht komt en dat het dan waarschijnlijker moeilijker gaat. Ik heb dan geen lymfoedeem (schrijf ik dat goed?) maar ben wel hypermobiel dus als ik te gek doe met sporten bijv. heb ik snel klachten. Ik wil me daar niet achter verschuilen, maar toch durf ik soms niet all the way te gaan omdat ik angst heb iets te beschadigen (banden zitten te los om de spieren waardoor gewrichten en wervels sneller zeer doen of niet goed zitten) Dat hardlopen, wanneer begon jij ermee? (met welk gewicht?) Ik zou dat nl. heel graag willen maar ben bang dat ik met 120 kg. mee beschadig. Het lijkt me nl. best lekker. (ik ben wel 1,86 dus is misschien nog weer anders dan als ik een klein propje zou zijn?) Ik heb in ieder geval enorm veel respect voor je verhaal en zou graag je voorbeeld willen volgen....
Ik ben begonnen met hardlopen toen ik de eerste 20 kilo kwijt was en ik met gewoon wandelen merkte dat ik geen vervelend 'strak' gevoel meer had in mijn onderbenen. Ik heb wel meteen voor de eerste training al flink geïnvesteerd in goede hardloopschoenen met de juiste vering voor mijn voeten om zo min mogelijk belasting op mijn gewrichten te krijgen, onthoud dat (spier)pijn er bij hoort maar dat wel maar 1 hooguit 2 dagen mag duren.
Spierpijn vind ik niet erg maar heb ervaring dat mijn knieën de rest van de week zo zeer doen dat ik dan ook belemmerd word in het huishouden Iemand anders zei me dat je door die pijn heen moest maar vind een week lang pijn houden van 1x hardlopen niet normaal denk ik
Een week lang pijn houden van het hardlopen lijkt me niet de bedoeling. Dan zou ik eerst nog flink afvallen en kijken of dat scheelt.
Mijn beste vriendin heeft een maagverkleining ondergaan en ik ben heel blij voor haar. Het is inmiddels 10 maanden geleden en ze is nu 50 kilo afgevallen. In haar geval komen er naar verwachting nog zo'n 20 kilo bij. Dan weegt ze ongeveer 75 kilo. Daarnaast zit ze een psychologisch traject wat 3 jaar duurt. 1 jaar voor de operatie en 2 jaar na de operatie. Je valt af maar er moet natuurlijk ook gewerkt worden aan je relatie met voedsel (zij was een hele erge emotie eter) en hoe je die kunt veranderen. Zij kan best wel redelijk veel eten en geniet nu echt van het eten. Ze kan niet alles meer eten maar dat vind ze niet erg, dat wist ze van te voren). Daarvoor had ze nooit het gevoel dat ze vol zat en nu wel. Ik heb haar ook meegemaakt tijdens de lijn pogingen. Zo heeft ze eens 1,5 jaar gelijnd en dus echt anders gegeten dan de rest van haar gezin. Dat is haast niet vol te houden. Ze is toen 50 kilo afgevallen en op moment dat je dan weer op een normaal eetpatroon zit vliegen de kilo's er weer aan. Ik vond dat altijd heel erg voor haar terwijl ik juist alles kan eten zonder aan te komen (ben 1,65m en weeg 55 kilo). Ze geeft zelf ook wel toe dat ze zelf schuld heeft aan haar overgewicht maar daar wordt door een psycholoog heel goed aan gewerkt. Ze heeft drie kinderen en is elke keer ruim 30 kilo aangekomen. Deels doordat ze aanleg maar ook omdat haar alles dan veel te lekker smaakt. Ik ben heel trots op haar dat ze deze keuze heeft gemaakt en heb juist veel bewondering hiervoor want ook dit is niet makkelijk. Hieraan gaan jaren van ongelukkig zijn aan vooraf voordat je deze keuze maakt. Ik als beste vriendin heb dit dus van dichtbij meegemaakt. Ze is nu aan het sparen voor een buikwand correctie en ook voor de billen, benen en de armen.
@mamazeyad ik zit al mijn hele leven in de knoop met mij zelf en sinds 4 jaar is het heel extreem. ik voel me gevangen in mijn lichaam. ik heb nu de keuze om nog jaren zo door te gaan in de hoop dat het een keer lukt of nu deze hulpmiddel aangrijpen. ik ben het zat om zo te zijn en het belemmerd mij echt heel erg. nogmaals ik heb echt respect voor mensen die het lukken op eigen houtje maar niet iedereen kan het en dat betekend niet dat wij geen respect verdienen. mijn moeder is nu 42 en ik zie haar ook al mijn hele leven worstelen. ik wil dit niet nog 20/ 30 jaar of weet ik wel niet hoe lang in de hoop dat het een keer lukt. Wat jij hierboven schrijft is precies hoe mijn vriendin zich ook voelde en daarom heeft zij de keuze van de maagverkleining wel genomen.