ik zit hier een beetje te lezen.. en moet meteen aan mijn 2 katjes denken...jip en jop ik heb ze een tijdje geleden weg moeten doen vanwege de allergie van mijn vriend.. ik heb er zo'n spijt van... ik weet dat ze het goed hebben bij de mensen waar ze nu zijn..maar toch. mis ze zo erg....
pfff verschrikkelijk ...Om dit soort dingen kan ik dus ook echt janken...! Helemaal mee eens! Nou weet ik dat mijn hond goed met kinderen over weg kan... Maar, ik moet er niet aan denken dat ons kindje straks een ernstige allergie zou hebben...
Zo heeft mijn moeder er een hondje bijgekregen als pup van 3-4 maanden. Die was gekocht met 6 weken omdat het zoooo leuk was, ook voor het kindje van die mensen en blablabla. Maar ja, een pup wordt niet vanzelf zindelijk, weet niet uit zichzelf wat wel en niet mag, en moet (hoe verrassend) opgevoed worden. Dus na 3-4 maanden moest ze de deur uit. Uiteraard met veel tranen en gedoe, maar ik kan daar geen medelijden mee hebben... DENK DAN VAN TEVOREN NA! Nou ja, 't is een heel leuk hondje, en uiteraard was ze in no-time zindelijk etc.
Het gaat niet echt om vertrouwen,ze waren heel druk en daarom vertrouwde ik ze niet..dus ik ben wel eerlijk geweest,eerlijker als jullie,want tegen mij word gezegd dat een zus een ongeluk heeft gehad..dus jullie wilden ze bij voorbaat al niet,en dat is helemaal lullig als iemand al vervoer heeft geregeld enz..Want jullie hebben al hartstikke veel dieren,en mijn hondjes konden er ineens niet meer bij..Dus wie is hier nou niet eerlijk geweest?!?!?! En nog iets, je kan wel zeggen dat dieren bij jou niet weggaan en een zooi cursussen zou geven,waarom heb je dan eerst 4 honden en dan weer 3?
Dames mag dat achter de schermen. Denk niet dat iemand anders dit aan gaat. Enne het verhaal is wel heel erg zielig. Zie meteen de beestenboel van mijn ouders voor me.
Misschien slim er een PB'tje tegenaan te doen meiden? Geloof niet dat wij er heel veel mee te maken hebben... PB ze! Groeten, Josien
ik ga mijn hond even flink knuffelen, doe ik ook te weinig sinds onze kleine meid er is. dus mijn pc gaat uit, morgen weer een dag fijne avond allemaal
ik lees hem maar niet meer.Kende hem al,en krijg altijd een brok in me keel en tranen in mijn ogen van dit..
poeh ik zit hier echt van met tranen in mijn ogen. als ik er ergens niet tegen kan is het dat iemand aan mijn dieren komt of dat ik ze zou wegdoen echt niet!
Zit hier met een brok in mijn keel te lezen. Heb zelf 2 poesen en 1 hond. Heb moeite met de verhaal omdat wij met heel veel pijn in ons hart hebben moet besluiten om van onze poes youri afstand te doen. Mijn verhaal over onze youri. 10 jaar geleden kwam youri bij ons wonen. Een lieve maar ook zeer ondeugende poes. In het begin heeft ze veel kapot gemaakt maar met veel geduld en opvoeding was dat na het 1e jaar gelukkig over. Toen youri 6 was kwam onze zoon. Vanaf het 1e moment vond ze het niet leuk. In het begin was er niks aan de hand tot onze zoon ging kruipen. Toen begon het. youri ging hem aanvallen. Omdat wij niet met 1 gat te vangen zijn hebben wij gelijk stappen ondernomen om hier iets aan te doen. Na verschillende adviesen opgevolgt te hebben kwam er helaas geen verandering. Zelf hebben we via de dieren arts een katten psigoloog(sorry weet niet hoe je dat schrijft) thuis gehad. En heeft helaas ook niet geholpen. Ze zei ook youri is een poes voor op een boerderij of een huis zonder kleine kinderen. Nou daar zijn we dan klaar mee. We hebben het afgelopen jaar nog een kans gegeven maar van het weekend was het weer raak youri hing met haar nagels bij onze zoon vast in zijn nek. Sorry maar het kan niet meer. Daarom hebben we met veel verdriet moeten besluiten om youri een ander huis te geven. Overal hangen advertentie's en ze staat (met tegenzin) op marktplaats. Vande week contact met het asiel gehad en die hebben de 1e 3 maanden geen plek.Omdat zoonlief bang is voor youri en ze een binnen poes is en niet altijd boven kan leven kunnen we dus ook geen 3 maanden meer wachten. Dit heeft niet te maken met ons 2e kindje. Met de tip van het asiel ook contact met de dierenbescherming gehad. Hun willen zelf voor ons kijken of ze haar een huisje kunnen bieden. Wie kan youri en ons helpen? Een verdrietig baasje. maatje
Wij hebben 3 honden en die gaan echt niet weg.... Wat ik vreselijk vind is dat mensen vaak de hond de schuld geven van een bijtincident. Maar waar ze niet bij stil staan is dat een hond niet zomaar bijt, er gaat iets aan vooraf. En kinderen kunnen soms ( niet altijd expres) erg lelijk doen tegen een hond. Leer je kind dat het de hond met rust laat. Maar ik lees dit ook met tranen in m'n ogen, echt vreselijk. Ik pas me aan aan m'n honden. Dan maar geen carriere!
Een getrainde hond mag NOOIT of te nimmer happen of bijten, zelfs al zou er bvb aan zijn staart getrokken worden. Ik heb verschillende dierenartsen en een gedragsdeskundige gebeld en zij zeiden allemaal dat er niet echt iets aan te doen viel. Mijn schoonmoeder heeft ook een cursus gedaan bij Martin Gaus en de eerste les kregen ze alleen foto's te zien van hondenbeten, hij zegt ook, hoe graag je je beestje ook ziet, bijten mag niet, bijten = weg. En ik ga het nu nog maar een keer zeggen he, ons meisje had NIKS gedaan aan onze hond, ze zat er gewoon naast en mijn man stond er bij en toen mijn man zei tegen de hond dat ze niet mocht bijten naar het kindje en zijn vinger uitstak, hapte ze ook naar die vinger, wat ze ook nog nooit eerder had gedaan. Grrrrr... ik zou bijna gaan hopen dat jullie ooit in deze situatie terechtkomen zodat jullie ogen eens opengaan. (zal maar nog eens verduidelijken voor de mensen die het niet begrijpen: ik hoop het niet, want het is echt verschrikkelijk, maar jullie mogen wel wat meer begrip opbrengen voor mensen die wel in die situatie gezeten hebben). Ben trouwens benieuwd of jullie ook nog zo zouden nadenken als jullie kindje effectief gebeten zou zijn, zie het al voor me: "Oh het was Sam zijn schuld, hij heeft het zelf gezocht, hij heeft in de ogen gekeken van de hond, hij moet nu maar leren leven met zijn verminkt gezichtje."
Ff een vraagje: Waar vind ik een goede gedragstherapeut voor een hond? We wonen in de buurt van Maastricht.
Moest even een traantje wegpinken... Heb mijn cavia ook weg moeten doen na de geboorte van mijn dochter. Ze bleek allergisch te zijn. Dan kun je helaas niet anders. Maar ze heeft een heeeel goed huisje gevonden. Daar heb ik wel voor gezorgd!
Pfff... tranen rollen over mijn wangen. Ben een echte dieren gek. De kat van mijn moeder (de broer van een poes van mij) moest maandag ingeslapen worden, hij had allemaal gezwellen in zijn lichaam en kort geleden is er ook al een oog verwijderd. het mocht jammer genoeg allemaal niet meer baten. Rust zacht lieve Tom.
Claudia, als je goed had opgelet had je geweten dat zijn zus inderdaad een ongeluk heeft gehad (en inmiddels is overleden) en dat zij de verzorging deed van het hondje van haar oma. Deze hebben wij dus in huis genomen. En hoe het komt dat we er eentje minder hebben? 17 jaar en ze was op, ze is hier vredig ingeslapen in haar eigen mandje.
Ik ben een "working girl". Mijn baan (en die van mijn collega's) is er een van 24 uur per dag , 365 dagen per week en jaar in jaar uit. Van cao, sociale voorzieningen, medische ondersteuning en loon compensatie hebben we hier nooit gehoord..en de arbeidsomstandigheden zijn ronduit slecht te noemen. Als we geluk hebben krijgen we soms vers water en een beetje eten. Maar ik hoor dat we wel heel nuttig werk doen, want we produceren iets wat iedereen wil hebben...nl goedkope pupjes! Juist omdat we dit zo goed doen, kunnen mensen steeds opnieuw weer zo'n pupje kopen en als deze niet meer bevalt, doen ze die weer weg en kopen een nieuwe pup! Ik begrijp dat deze zelfs op afbetaling gekocht kunnen worden, al voor een paar euro per maand wordt zo'n pupje aan je deur afgeleverd en met een beetje geluk blijft zo'n diertje dan leven tot je het afbetaald hebt. Mijn naam is teef 61: tenminste...als ze 61 zeggen hebben ze het over mij, dus dat zal mijn naam wel zijn. Vaag kan ik me herinneren dat ik een andere naam had...toen was ik bij iemand thuis en had een lekkere mand om in te liggen, een eigen etensbak waar steeds weer iets lekkers ingedaan werd en een lief mensen-meisje die heerlijk tegen me aan kwam knuffelen. Ineens was dat over..ik hoorde iets van allergie...geen tijd meer...andere baan etc. en toen kwam iemand die op "marktplaats" mijn foto had gezien om me op te halen. Het meisje had wel hele rare natte ogen toen ik weg ging, maar de mama zei toen: ze gaat het heel goed krijgen en wij nemen wel weer een ander hondje ....ooit! Ik werd ergens in een schuur gezet bij een hele boel andere honden, die me vertelden dat zij ook "working girls" waren...wat het betekende wist ik toen nog niet...maar wel dat het erg hard werken moest zijn, want ze waren allemaal erg mager en verdrietig. De 1ste dagen gebeurde er niks...ik kreeg af en toe wat eten, maar nooit zoveel dat ik weer dat lekkere warme gevoel in mijn buik voelde. Toen werd ik zwanger, raar is dat...! Steeds meer kreeg ik het gevoel dat er iets bijzonders ging gebeuren en na weken was het zover...ik beviel van 9 gezonde baby's en ik was zo trots! Ze zagen er prachtig uit en ineens vond ik het niet meer erg om working girl te zijn in een donkere schuur. Ook de honger voelde ik niet meer zo erg. Mijn dagen waren vol liefde voor mijn kindertjes die goed groeiden en steeds meer gingen lopen en stoeien met mij en met elkaar. We waren een geweldige familie en zo had ik het wel jaren vol kunnen houden. Toen kwam de dag dat een meneer langs kwam en alle kindertjes wilde zien. Uiteraard liet ik dit toe, want als trotse moeder vond ik het geweldig dat ze zoveel bewondering kregen. Ik hoorde iets zeggen van : ze zijn toch haast 6 weken? Da's oud genoeg...en ineens was mijn nest leeg! Ik wachtte en wachtte...maar niemand kwam mijn kindjes weer terug brengen. Toen ik luidkeels lag te huilen over dit gemis, kwam er iemand met grote laarsen aan die me een flinke schop bezorgde. Door de pijn vergat ik heel even waar ik zo'n verdriet over had, maar mijn leven bleef erg leeg. Na iets meer dan een half jaar was ik weer zwanger, deze keer had ik 8 pupjes. Weer was ik gelukkig en nam me voor dat deze niet bewonderd mochten worden, want ik wist het resultaat al. Ik zou vechten voor mijn baby's. De andere meiden zeiden me dat dit geen goede beslissing was, want zij hadden al mee gemaakt wat daar het gevolg van was.... Mijn baby's groeiden iets minder goed dan de vorige keer...ik had te weinig voeding voor ze en soms kon ik niet slapen van het hongerige gepiep van hun. De dag dat die meneer met zijn laarzen langs kwam naderde en ik zette me schrap! Toen hij mijn hok in kwam begon ik te grommen en liet mijn tanden zien. Zo...dát zal hem wel leren dacht ik toen! Ik heb de stok niet echt zien aankomen...maar toen ik weer bijkwam, was het nest leeg..al mijn baby's waren weg! Inmiddels is dit al 6 x gebeurd.....ik huil niet meer als ik ze mis, ik laat de meneer komen en grom niet eens meer...de meiden/collega's vertellen me dat ik het goed doe, door me er maar bij neer te leggen en dat mijn baby's ergens opgroeien waar ze wel eten en drinken krijgen. Maar ineens gebeurde er weer iets wat me alle goede voornemens liet vergeten. Hok 59 en 60 waren al een tijdje geruimd...geen idee wat dat woord betekent, maar dan gaan die collega's ineens slapen en worden ze weg gedragen in een ton. Nu kwamen er 2 nieuwe collega's, dus ik keek even door de gaten wie het waren. Ineens drong het tot me door dat daar 2 dochters van me zaten. Ik herkende ze meteen en ook zij begonnen van pure opwinding te janken. Even later werden ze vreselijk geschopt en toen....kwam al mijn vechtlust weer boven. Ik wilde het beter voor mijn kinderen...en nu werden ze vreselijk pijn gedaan. Dagen heb ik geblaft dat ze hun vrij moesten laten...gegromd naar iedereen die in de buurt kwam van onze hokken. Mijn nagels zijn afgesleten van het springen tegen de wand op. .................................................... Ik ben zwak...niemand geeft me meer iets te eten, eigenlijk wil ik wel gaan slapen, maar wie komt er dan nog voor mijn dochters op? Als ik eerst maar eens wat te eten zou krijgen...dan werd ik weer wat sterker.... Net hoorde ik dat ik mijn nutteloos geworden was...teef 61 moet worden afgevoerd. Geen idee wat het betekent om nutteloos te zijn...maar ik hoorde wel dat ik eindelijk werd afge"voer"d en .....voer betekent eten. Gelukkig! Ik zal proberen om een beetje van dat "af voer" te bewaren voor mijn dochters...die hebben ook zo'n honger! Verhaal opgetekend namens vele "working girls" die zelf niet de mogelijkheid hadden, maar gelukkig nu niet meer hoeven te lijden en voor alle toekomstige working girls die wij met ons allen laten bestaan omdat we steeds opnieuw bij broodfokkers blijven kopen.