Ik denk er ook vaak aan terug, terwijl ik dat na de bevalling van de oudste helemaal niet had. Enerzijds heb ik heimwee. Ik heb een hele prettige thuisbevalling gehad, met hele lieve verloskundigen. Ik was zo blij dat het uit zichzelf begon en dat ik het thuis heb kunnen afmaken. Anderzijds denk ik vaak terug aan het moment waarop het hoofdje van mijn zoontje stond. Toen bleek namelijk dat de navelstreng vlak daarvoor was gescheurd (dus hij kreeg geen zuurstof meer) en hebben ze hem er snel uit getrokken. Hij was helemaal slap en grauw toen hij op mijn buik werd gelegd, maar gelukkig trok hij vrij snel bij. Het is allemaal goed gekomen, maar ik vind het nog steeds eng... Wat nou als die navelstreng eerder was gescheurd? Wat nou als hij langer zonder zuurstof had gezeten en het niet goed was gegaan? Pff vreselijk. Ik moet er ook niet te veel aan denken, want ik maak het alleen maar erger, terwijl het allemaal goed is gekomen.
Het eerste jaar dacht ik er zeker meerdere keren per dag aan, vooral wanneer ik in bed lag te malen. Ik heb ook een heftige bevalling (3 uur weeenstorm, extreem bloedverlies en een slechte start van zoon) gehad. Na een jaar werd het minder. Nu ik weer zwanger ben, denk ik er weer meer aan, omdat ik het overnieuw moet doen. Ik denk dat het vrij normaal is, om er nog zoveel aan te denken, het is immers niet iets wat je elke dag doet! Ik vond het een heftige ervaring.
Ik vond mijn bevalling ook best zwaar, hoewel ik misschien niet mag klagen. Ik heb er 11u over gedaan, ben thuis bevallen. Maar het frustrerende gevoel van de laatste 5 uur, het denken niet meer aan te kunnen, het 1,5u persen zonder persweeen, de knip en een hoop geduw en geweld om haar eruit te drukken. Hechten vond ik een ramp en erg pijnlijk, kon niet plassen en moest gecatheteriseerd worden. Knip tot 2x toe onstoken en eindelijk na 10 weken dicht... Ik kijk er niet traumatisch op terug, maar ik hoef voorlopig nog even niet weer. Nu heb ik ook geen directe kinderwens, tenminste niet op dit moment. Ik denk dat het zo'n maand of 5 duurde toen ik bedacht dat ik het wel weer zou doen. Overigens denk ik er ook nog vaak aan terug, maar eigenlijk ook wel met positieve gevoelens.
Ik denk er ook nog iedere dag wel aan. En hoe anders de ks van Louise is geweest. Dat ik het zo bijzonder vind dat ik Tygo wel zelf op de wereld heb gezet en hoe anders het is gelopen dan ik had gedacht. Het was een hele korte maar hele heftige bevalling met een klein scheurtje dus ik mag helemaal niet klagen maar blijf me erover verbazen dat iets dat zo normaal is en zo vaak per dag voorkomt op de wereld, dat het zo onwijs bijzonder is als het je zelf overkomt!
Ik denk er nog iedere dag aan, heb maar 3 uur weeen gehad, mn water brak, en 8 min later was mn meid er.. Het is een super bevalling geweest, super vlug en zonder complicaties. De meeste zouden er een moord voor doen, maar ik vond het te vlug gaan.. Had er meer van verwacht.. Zo iets moois en bijzonders en dan duurde het zo kort.. Of zouden dit nog mijn hormonen zijn? Hihi ik kwam in het ziekenhuis met 4 cm.om 8 uur. Dat is paar uur gebleven.. Tot Kwart over 10, toen was het 10Cm.. En 4 over half 11 was mn meid er.. Dus écht super vlug! maar ik zou het zo over doen hoor! Voor zoiets moois! liefs Xxx