Ahhhhh dus hier moet ik zijn voor hulp!! Vandaar dat het nooit wat geholpen heeft ik heb gewoon verkeerde hulp gehad!
Dat je dingen los laat wil niet zeggen dat je je pester dan ook maar gelijk je leven moet binnen laten omdat het een nieuwe vlam is van je zus. Hoeveel mensen hebben wel niet geen contact meer met hun ouders/schoon ouders, broer, zus etc etc. Daar zeg je toch ook niet tegen dat je je er maar overheen moet zetten en contact moet houden? Dan is dat nog familie ook. Maar bij een pester moet je maar alles vergeten en bij elkaar aan tafel gezellig gaan zitten doen? Als ze nou een jaar bij elkaar waren en je had elkaar al een paar keer weer ontmoet, dan kom je er lastig onderuit, want ik zou wel accepteren dat de zus nu eenmaal met de pester verkering heeft. Mocht het verhaal anders zijn geweest, iemand waar je geen negatieve ervaring mee hebt dan zou ik het heel anders vinden en een kleinigheidje als cadeau kopen zodat hij zich ook welkom zou voelen.
Ik vind dat jij er niks over te zeggen heb. Zal helemaal mooi worden als mijn schoonzus bepaalt wie ik meeneem naar mijn ouders! Mijn broertje neemt ook zijn nieuwe vriendin mee naar mijn ouders met kerst. Vorig jaar vierde we kerst bij schoonvader met heel de schoonfamilie namen neefjes hun nieuwe vriendin mee, nichtje haar vriend die niemand nog gezien had. Ze gaan nou eenmaal nu met elkaar dus ik vind t niet raar dat ze dan met kerst bij elkaar willen zijn. Als t in jou huis zou zijn had je nee kunnen zeggen, dat kan nu niet vind ik!
Ook dat inderdaad... zo had ik het nog geeneens bekeken... hun huis, hun regels en nodigen uit wie HUN willen.
Eigenlijk wel eens met Sammy.. Waarom zouden ze in hemelsnaam aan jullie moeten vragen of jullie dat wel ok vinden?
Ik zou er niets over zeggen, een kleinigheidje voor die knul kopen en er een gezellige avond van proberen te maken, maar stiekem wel hetzelfde denken als jij hoor: niet zo leuk om iemand tijdens kerst te introduceren, wat mij betreft kan dat beter apart, zeker als de relatie nog zo pril is.
Ik zou voor iedereen cadeautjes kopen, maar echt maar een klein prul voor die nieuwe vriend. Je kent die jongen amper en veel meer dan dat hij schildert en je dus een nieuwe schildersborstel kan kopen weet je niet over zijn interesses. Heeft hij pech gehad, maar als hij volgend jaar er nog bij is, krijgt hij wel een groter cadeau. Hier in de familie is overigens wel de ongeschreven regel dat vriendjes pas meekomen als het echt serieus is en al een paar maanden aan. Als ik dus morgen breek met mijn partner (niet van zin hoor!) en ik heb volgende week iemand nieuw, dan kom ik maar alleen naar Kerst bij mijn ouders en alleen naar 't Nieuwjaarsfeest (groot familiefeest). Als 't volgend jaar nog aan is met die nieuwe kerel, mag hij meekomen. The same met verjaardagen overigens. Ik heb zelf bij mijn huidige partner - waar ik intussen 8 jaar mee samen ben - 1 jaar gewacht tot ik hem voorstelde aan mijn ouders (mijn zus heeft hem wel ontmoet na 8 maanden). En bij zijn ouders hebben we 14 maanden gewacht voor hij mij meenam. Zijn moeder nodigde mij toen overigens ineens uit voor Kerst . En op 't kerstfeest zelf werden we gelijk geïnviteerd voor oudjaar bij zijn zus. En grote familiefeesten, daar hebben we 2.5 jaar mee gewacht en toen woonden we al samen. Ook omdat we beiden niet echt houden van zo'n grote feesten en hij dus van mij niet persé mee moest.
Die is hard hoor get over it! Weet je uberhaupt wel wat pesten met iemand kan doen? Het kan je tekenen voor het leven. Get over it is echt niet zo makkelijk gezegd als gedaan. Ik ben er ook redelijk goed overheen gekomen, maar bepaalde eigenschappen als onzekerheid, perfectionisme en altijd denken wat een ander wel niet van mij denkt, zijn hierdoor echt gevormd.
DAT vind ik persoonlijk ook raar, lijkt net of je geen band hebt met je familie dan ofzo, die spreek je toch wekelijks neem ik aan, ik zou dat heel raar vinden als iemand zo lang wacht met iemand meenemen, net of je wat moet verbergen of je je schaamt ofzo ergens voor... nee niet echt gezellig qua familiegevoel. Bij ons was altijd iedereen welkom of ik nu een vriendin wilde meenemen of een nieuw vriendje werd altijd met open armen ontvangen, heel erg gastvrije familie wat dat betreft.
Mijn partner is mijn eerste relatie. Bovendien scheel ik 13.5 jaar met hem. En was ik toen net 21. Ik wist dat mijn ouders het niet gingen vertrouwen "zo iemand oud" voor hun dochter. En ik wou eerst zelf zeker in mijn schoenen staan voor ik die stormen thuis moest doorstaan. Na een week of 6 heb ik dus wel verteld dat er iemand was. Mijn zus had het namelijk al uitgebracht, want één van haar vrienden had ons samen gezien en was gaan klikken. Gaandeweg heb ik hen ook voorbereid op dat hij wat ouder was en al een eigen appartement had, vlakbij waar ik studeerde. Wat "wat ouder" was heb ik lang in 't midden gelaten. Bovendien zat ik op kamers, woonde hij daar dus vlakbij en zag ik hem tijdens de week. In 't weekend en de vakanties ging ik naar mijn ouders. Na 8 maand was het toevallig uit tussen mijn zus en haar partner en was zij eenzaam. En tegelijk ook nieuwsgierig naar wie nu eigenlijk de vriend van haar zus was. Dus heb ik haar uitgenodigd. Mijn moeder was ook geïnteresseerd, maar ik wou het echt wel stap voor stap aanpakken. Toen ik 22 werd, was mijn moeder het beu en heeft ze hem uitgenodigd voor een diner op restaurant voor mijn verjaardag. Maar intussen had ze zich dus wel verzoend met 't feit dat ie 35 was en dat haar dochter een stabiele relatie had. Al maar goed overigens dat ik hem toen meegenomen heb. Want 1.5 maand later was ik zwaar ziek (hersentrombose) en belandde in de kliniek. Die weken hebben ze hem pas echt leren kennen. Mijn vriend heeft quasi nooit vriendinnen voorgesteld bij zijn ouders. Ik was nog maar de tweede. Hij wist nooit welk het goede moment was. Zijn ouders wisten wel vrij snel dat er "een vriendin" was, maar hebben nooit expliciet gevraagd om mij mee te nemen. Toen ik na 3 weken uit 't ziekenhuis kwam na mijn trombose en hij mij meenam naar zijn thuis, is hij onderweg ineens gestopt bij zijn ouders. Hij vond dit eindelijk de ideale moment. 3 weken voor Kerst bovendien, dus zijn moeder stond erop dat ik er met Kerst bij was. Maar sowieso, voor alle grotere familiefeesten bij ons geldt de ongeschreven regel dat je minimum een aantal maanden samen moet zijn en dat het serieus is. Wij waren van eind september samen. Met Kerst bij mijn ouders had misschien nog net gekund, maar bij de rest van de familie echt nog niet. Die hebben namelijk geen zin in elke keer aan iemand nieuw voorgesteld worden. Vroeger waren ze daar overigens nog strenger in en kwam je pas mee als je samenwoonde of op trouwen stond. Ik heb immers een boel conservatieve tantes. Ik heb zelfs een tante die haar jongste dochter verstoten heeft omdat ze ongetrouwd samenwoonde met een man die 25 jaar ouder was. En een tante die haar dochter niet meer wil zien of horen omdat ze ongetrouwd samenwoont met een man die al kinderen had uit een vorige relatie. Ik wist dus een beetje wat ik kon verwachten, al is mijn moeder gelukkig dus ietsje minder fel en iets meer 21ste eeuws.
haha gezellige familie, gelukkig is je moeder dan niet zo erg.. Ja het is ook maar net wat je gewend bent, wij zijn zo makkelijk erin.. ik hoop dat ik zo later ook ben bij onze kids dat ze gewoon mee durven nemen wie ze willen, lekker boeien als er weer een nieuwe vlam over een maand is dan, als ze maar gelukkig zijn voor DAT moment....
Ik kende m'n man 4 weken en ik mocht bij mijn nog onbekende schoonouders kerst vieren en blijven slapen!! Wij hadden elkaar via internet leren kennen en ik woonde 2,5 uur verderop. De familie had op stel en sprong ook nog voor mij cadeautjes gekocht : mooi beeldje, douche verwen pakket, mooie kaars in n standaard en nog wat dingen waar dan de naam van mijn man en mij op stond. Heb me echt heel welkom gevoeld, warme douche!! Ik zou zeker n kleinigheidje meenemen, laten zien dat hij welkom is, niet alleen voor hem maar ook vooral voor je (schoon??)zus!! Vergeet het verleden en geef m n kans!!
Ik heb (bijna) alle reacties gelezen, maar weet niet goed wat ik er van moet denken.. Niet rot bedoeld, maar je begint met het feit dat jullie vinden dat de nieuwe vriend van sz niet met jullie kerst mag komen vieren. Alleen afgaande op je OP zou ik zeggen: Ik vind niet dat je SZ hiervoor toestemming hoeft te vragen aan jullie, of dat jullie iemand kunnen weigeren in het huis van je SO. Ik zou zelf er een gezellige dag van maken met iedereen erbij, misschien ook wel omdat ik weet hoe vreselijk het is als je je niet welkom voelt bij de familie van je vriend(in) en hoe lastig het is ook dat later weer "recht te zetten" Maar goed, je hebt daarna nog meer gepost, en daarover vraag ik me eerlijk gezegd af: Zijn al die dingen echt zo gebeurd precies zoals jij het verteld.? Dan zou ik het contact met SO / SZ op een heel laag pitje zetten, en niet eens behoefte hebben om kerst met hun te vieren.. Maar kan het misschien zijn dat je posts een beetje eenzijdig belicht zijn, omdat je SZ negatief wil neerzetten omdat je hier in het begin door veel mensen niet "in het gelijk werd gesteld".? Ik vind het zo opvallend dat er steeds meer negatieve verhalen over haar bij komen.. Als jullie echt zo slecht door één deur kunnen en je SO haar echt altijd voortrekken moeten jij een je man misschien als gezinnetje voor jezelf gaan kiezen..?
Alleen gelezen tot pagina 4, hier is iedereen welkom vooral als het de vriend van mijn schoonzusje is ook al is het nog zo pril de eerste kerst heb ik de mooiste herinneringen aan. En wat je man erover denkt heel vervelend natuurlijk maar hij moet het toch loslaten, als het echt serieus word zullen ze nog vaker aan tafel zitten. Ikzelf zou het niet kunnen waarderen als mijn vriend ergens niet welkom was ( ook al was het nog pril ) met hem moet ik een leven opbouwen en niet met mijn familie of schoonfamilie.
Ik heb alleen de openingspost gelezen.... Kerst is toch een moment van bezinning, een nieuw begin, samen zijn en vrede op aarde....
Even los van alle problemen die ts met de familie heeft, ben ik nou de enige die denkt: laat schoonzusje lekker zelf een cadeau kopen?
Heb alle reacties weer gelezen! Ja... met schoonzusje is er een hoop gebeurd! Geen van die dingen heb ik haar vergeven, maar ik doe normaal, ze is er nu eenmaal altijd bij en ik vind niet dat ik voor mijn man een keuze mag maken over het contacr met zijn familie, al denk ik er natuurlijk wel het mijne van. Ik heb hem dit gisteren ook gezegd met daarbij de woorden, eens is het genoeg voor mij, dan hebben ze mijn man genoeg gekwetst en ongelukkig gemaakt en dan kan ik mijn mond niet meer houden en zullen zij jou ws voor een keuze zetten. Man is tot nu toe vastberaden niet te gaan, en mijn vriendin en ik hebben hem gisteren proberen uit te leggen dat het misschien ook wel eens verstandig is niet toe te geven, aangezien hij dit soort dingen vaker roept en zich dan laat overhalen, de geloofwaardigheid is een beetje weg zeg maar. Het draait bij hem allang niet meer op de man in kwestie volgens mij, maar meer om het feit dat zijn gevoel niet onderkend wordt en er heel makkelijk gezegd wordt dat hij niet hoeft te komen. Maar ja, dat is dus ook weer gevolg van die ongeloofwaardigheid denk ik. Kijk, ik vroeg advies of het raar was dat wij het vreemd vonden dat zo een man ineens werd uitgenodigd een week voor kerst, zonder te overleggen of de rest van de familie het ook leuk vind en terwijl zij wisten dat mijn man hem niet echt een warm hart toedraagt. Dit dus allemaal voor ik wist van het pesten en met mijn mans insteek om alleen de cadeaus dan niet te doen. Gisteren is dus in de loop het pestverleden duidelijk geworden, mij is duidelijk gewrden dat dit soort acties in elke familie anders worden opevat maar mijn man is zelf al actie gaan ondernemen. Begrijp me niet verkeerd, ik zit daar elke kerst een toneelstukje te spelen en iedereen staat strak van de spanning, elke maand is er wel weer drama in de familie waardoor ik er al een hele tijd klaar mee ben, ik tolereer ze en doe normaal, daar houdt het ook bij op ennik krijg vaak het gevoel dat het andersom net zo is. Mocht mijn man dus nu bij zijn besluit blijven ben ik daar echt niet rouwig om. In mijn aard zit het om hem te gaan beschermen en zijn familienproberen duidelijk te maken wat nu het probleem is, maar ik ben klaar met uitleggen en bemiddelen, er is teveel gebeurd en het is in mijn ogen genoeg nu. Als je zoon zich zo rot voelt zeg je niet dat hij dan maar lekker niet komt met kerst, je kunt uiteraard bij je standpunt blijven dat die andere man ook komt, maar je kunt proberen naar een oplossing te zoeken om het ook voor je eigen zoon iets minder vervelend te maken. Maar goed, nogmaals, dit gaat als zo sinds zijn zusje geboren werd en ik hoop met heel mijn hart dat mijn man nu eindelijk op het pumt is gekomen dat hij inziet altijd op de tweede plaats te zullen komen en dat ze nooit zullen zien hoe hij zich daadwerkelijk voelt. Ik zal hem echt niet verbieden zijn ouders te zien, maar ik zal hem komende dagen stiekem wel proberen te sturen in zijn vastberadenheid.