Wat een ongelofelijke rot situatie zeg, ik kan me heel goed voorstellen dat als zelfs de huisarts niet zo veel wilt doen je je al helemaal alleen voelt in zo'n situatie! Ik ken iemand, waarbij dat ook zo was. Iedereen modderde maar een beetje aan en er gebeurde helemaal niks. Die persoon heeft uiteindelijk zelf (!) de crisisdienst gebeld en opeens was het allemaal wel serieus en werd die gene geholpen. De crisisdienst klinkt heel groot, dat is het ook, maar ik lees in jou verhaal dat je eigenlijk wanhopig bent. Je weet het gewoon op dit moment niet meer en er is niemand - de huisarts- die jou serieus neemt. Ik zou je dus aanraden om hun te bellen, ze komen dan gelijk bij je thuis - als je 's avonds belt- en nemen de tijd, luisteren en geven tips. Bij de gene die ik ken is er zelfs een behandelplan gemaakt. Het was dus niet zo dat die gene mee werd genomen omdat ze dachten dat het wel eens fout kon gaan, nee ze waren er echt voor de des betreffende persoon! Ik heb nog nooit zo'n opluchting in iemands ogen gezien. Er werd eindelijk geluisterd. Ik wil je heel veel sterkte en kracht wensen. Het is ongelofelijk zwaar als jij je zo voelt en neem dat serieus. Soms is het nodig om hulp te zoeken, dat betekent juist dat je heel sterk bent!
Ik denk dat je depressie inderdaad te maken heeft met dat onverwerkte pestverleden. Wellicht dat EMDR-therapie je kan helpen om dat te verwerken. Je gaat dan terug naar dat pestverleden en leert het een plekje te geven. Vraag dus een doorverwijzing aan voor een psycholoog met ervaring in EMDR-therapie.
Nee hoor zo werkt dat helemaal niet.... ze pakken heus jr kinderen niet af omdat je tegen jezelf praat... En ja, helaas ook hier ervaring. Kom op, geef jezelf een schop onder je kont en ga uitzoeken hoe of wat... Ik heb nl nog nooit €100 per gesprek moeten betalen en heb al heel wat psychologen en psychiaters gezien.
Helaas zijn je klachten heel herkenbaar. Ik heb al jaren een dystyme stoornis, een soort chronische depressie. Op het moment is het redelijk stabiel met medicatie en regelmatig afspraken met mijn psychiater en spv-er. Maar de somberheid blijft altijd aanwezig en regelmatig heb ik echt depressieve periodes. Je huisarts mag volgens mij niet weigeren als je echt om een doorverwijzing vraagt. Ik ben al jaren bij de ggz onder behandeling en het kost me alleen mn eigen risico, omdat het in de basis verzekering valt. Ik vind het heel slecht dat je huisarts wel medicatie voorschrijft, maar je niet wil doorverwijzen naar een psychiater of psycholoog. Zeker omdat je klachten zo lang aanhouden. Heel veel sterkte.
Weet je, ik vind het heel erg voor je en ik wilde dat ik wat voor je kon doen. Maar tegelijk word ik heel boos van al je smoesjes en excuses. Je hebt verdomme een gezin, kinderen die hun moeder nodig hebben! Doet de huisarts niks, zoek een ander. Is de psycholoog niks, zoek een ander! Ben je je eigen risico kwijt na gesprekken met het ggz: dat lijkt me de prijs wel waard, dat je weer geluk kunt zien in je kinderen en je leven.
Dat laatste is natuurlijk heel makkelijk.... tuurlijk wil je je kinderen en jezelf gelukkig zien. Maar als je geen rooie rotcent heb heb je t gewoon niet. Al moet ts het nog steeds goed uitzoeken want ik heb nog nooit van €100 per sessie gehoord nl
Ja tuurlijk, maar eigen risico kun je ook in termijnen afbetalen. Ik zou echt op zoek gaan naar een andere huisarts.
En nog even over je angst dat je kinderen niet bij je zouden mogen blijven omdat je psychische klachten hebt. Mijn (bijna ex) man heeft 2 jaar geleden een psychose gehad, waarbij hij een paar uur vermist is geweest met mijn zoontje. Politie erbij, uiteindelijk kwam hij gewoon aanlopen thuis. Crisis dienst erbij voor gedwongen opname. Maar omdat hij instemde met medicatie en therapie hoefde hij niet opgenomen te worden. Zowel de medicatie en de therapie waren van korte duur, want dat vond hij niet nodig. Inmiddels gaat het wel iets beter met hem, maar hij blijft buien houden waarbij hij verward is en er valt dan niet met hem te praten. Ook hoort en voelt hij dingen, waar hij dan op reageert. Meestal door schelden of hij slaat zichzelf. We gaan nu scheiden, omdat ik die buien niet meer trek. Maar al die tijd is het nooit ter sprake geweest dat de kinderen uit huis geplaatst zouden worden. Ze moeten straks ook gewoon bij hun vader op de afgesproken dagen. Dat is iets wat ik los moet laten. Hij is overigens nooit agressief naar mij of naar de kinderen geweest. Hij is enorm gek op ze en hij is meestal een leuke vader. Hij kan alleen niet inschatten op welk niveau hij met ze om moet gaan, waardoor er miscommunicatie ontstaat. Een lang verhaal, maar ik geloof nooit dat je bang hoeft te zijn dat ze je kinderen uit huis zouden plaatsen.
Als je echt depressieve klachten hebt, is het heel moeilijk om je tot dingen te zetten. Al is het maar iets simpels als een telefoontje plegen om wat uit te zoeken. Of je ziet geen andere oplossing. Ik hoop dat ts door dit topic de power krijgt om hier wel achteraan te gaan. Want het is wel erg belangrijk dat jij (en je gezin) hulp krijgen.
Ik heb het nog even nagekeken, maar je geeft dit aan: Als jij samen met je man therapie gehad hebt valt dit onder relatie-therapie en/of seksuologische therapie, en de vergoeding daarvoor is inderdaad anders en een stuk minder dan wanneer jij zelf naar een psycholoog zou gaan. Ik zie geen reden waarom je niet alles (uitgezonderd eigen risico) vergoed zou krijgen.
Hoi, Even korte reactie, ik denk ook dat je echt hulp moet zoeken. Werk zelf in de zorg/ggz, en het klopt dat bij lichte/milde depressieve klachten maar 5 sessies vergoed worden. Misschien werden jouw klachten destijds als mild gezien. Maar het klinkt voor mij nu niet als milde klachten, dus zou nu langer vergoed moeten worden. Ook mag er na afronding van de behandeling in hetzelfde jaar weer een nieuwe behandeling opgestart en vergoed worden. Of desnoods onder een andere diagnose. Ofwel in de basis ggz, en anders als de tijd daar op is en het gaat niet beter moet je doorverwezen worden naar de specialistische ggz. Dus ik denk echt dat je terug moet naar je huisarts en via hem/haar naar een psycholoog of psychiater. En niet je klachten bagatelliseren, of kleiner maken dan ze zijn, anders krijg je onvoldoende hulp en vergoed. Heel veel sterkte!
Welke medicatie heb je al geslikt , hoeveel en nog belangrijkerhoe. Ad werken helaas niet meteen en voor iedereen is de werkzame dosering weer anders. Als je na twee weken stopt omdat je bijwerkingen hebt maar nog geen positief resultaat dan ben je vaakte vroeg gestopt. Met alle medicatie die ik geslikt heb en nu slik duurt het echt een totdat je de juiste dosering te pakken hebt. En ondanks dat ik al diverse keren is de crisis dienst ben opgenomen iser nooit sprake geweest dat het voor mijn kinderen niet meer veilig zou zijn. Heel belangrijk is het om open te zijn. Je hebt duidelijk meer nodig dan de basis GGZ. Vertel je huisarts precies wat nog wel en wat niet lukt op een dag. Ik heb al jaren vrij intensieve hulp. Welke hulp krijg je nu voor de kinderen?
Ook al wil de huisarts niet met de klachten die jij beschrijft vind ik een verwijzing naar de ggz op zijn plaats en zelfs evt medicatie. Wil hij of zij niet mee werken overweeg dan om over te stappen naar een andere huisarts. Als ik het ook zo lees heb je al veel zelf geprobeerd maar lijkt de emmer nu over te lopen, als je een verwijzing naar de ggz krijgt kost het alleen je eigenrisico. Bij een vrijgevestigde klopt het idd dat je zelf moet gaan betalen. Heel veel sterkte en echt ik hoop dat het lukt om de juiste hulp te vinden.
Bij PSYQ betaal je alleen je eigen risico. Als ik jou bericht lees weet ik zeker dat je voor hun behandeling in aanmerking zou moeten komen. En als het goed is kan je huisarts je rechtstreeks doorverwijzen. Als ze dat niet wil doen zou ik een andere huisarts zoeken. En inderdaad laat je vitamines checken (of je al had gereageerd daarop weet ik even niet) tekorten kunnen ook depressies veroorzaken of erger maken. En een goed opneembare magnesium kan ook helpen bij een depressie. Het is vaak geen oplossing maar kan het net wat draaglijker maken. En huisartsen hanteren veel te lage bloedwaarden van vitamines, dus als je bloed laat prikken vraag naar je waarden en zoek zelf op of ze goed zijn. Heel veel sterkte toegewenst!!
Het kan idd ook via de gemeente. Dan krijg je begeleiding vanuit de wmo en dat kost je ( afhankelijk van je inkomen) 17.50 of meer per maand. Ik denk dat het probleem bij jou dieper ligt, maar evt. met begeleiding kan je op zoek naar psychologische hulp die wel bij je past. Ik werk zelf als maatschappelijk werker en kom bij mensen thuis. Wellicht dat zoiets je al iets meer verlichting geeft. Iemand die je helpt in huis en voor je opkomt bij instanties (zoals bijvoorbeeld de huisarts) Sterkte met alles!!
Ik reageer vanavond even uitgebreid terug op iedereen. Iemand vroeg welke medicatie ik geslikt heb. Dat zal ik even na kijken. Ik heb er 2 gebruikt tot het max. Ik dacht 150. Wel langzaam opgehoogd steeds. Daarna kreeg ik een " zwaardere" en dat was beginnen met 10 maar werd ik heel naar van.
Ik heb de laatste 4 jaar nog geen nacht doorgeslapen. Tot een half jaar terug sliepen wij maar ongeveer 4 uurtjes. De jongste kwam zo'n 6 tot 14x per nacht vanaf 7 uur savonds. Hij is met 1 jaar 3 weken opgenomen geweest en hebben ze zijn hersenactiviteit doorgemeten. De oudste van 4 komt nog zon 4a 6x per nacht maar weet dit tegenwoordig zelf op te lossen. De jongste slaapt tussenin en komt nu ongeveer 3 tot 6x dus echt al veel beter. Ze kunnen beide nog niet zelfstandig inslapen en ook niet zonder melatonine helaas. Hoewel ik wel hele lage dosis geef. Ik vind het troep. En wil er eigenlijk van af. De jongste doet dus ook geen middagdutje op bed. Moet er echt mee gaan autorijden. Hij komt op bed niet in zijn slaap. Jeugdzorg is via juzt. We hebben fysio, psygoloog,pedagoog,mkd half jaartje gehad voor jongste. Thuisbegeleiding en nu systeemtherapie thuis. Maar het blijft moeilijk.Ik denk dat het met de tijd zal verbeteren . Ik zelf ben meer voor de gordontherapie . Het zachtere en meer luisteren naar de kids.
Alles onder 1 dak bij juzt. Maar ze kunnen vrijwel niets meer. Ze vinden dat we het goed doen zoals we het doen en geven ook aan niet meer te kunnen doen.