depressie en geen uitzicht

Wat een vervelende situatie. Het is heel duidelijk dat je een depressie hebt en misschien ook ptss. Dat zijn indicaties voor tweedelijns zorg en die wordt vergoed hoor! Nogmaals naar je huisarts en een verwijzing vragen voor een psychiater of riagg. Misschien je man meenemen? Ik zou de huisarts anders dit bericht laten lezen. Ik gun je echt de juiste hulp... en echt... die is er! Sterkte!

 

Ik zie nu dat ik het wel heel stellig heb neergezet... her is natuurlijk niet aan.mij om je een diagnose te geven en.misschien is het niet zo, maar ik vind dat een huisarts hier echt niet omheen kan en je echt de juiste hulp moet bieden in de vorm van een verwijzing naar specialistische ggz.

 

De regels voor vergoeding van psychologische zorg zijn de afgelopen jaren een paar keer veranderd. Dit zijn de meest recente regels: https://www.zorgwijzer.nl/vergoeding/psychologie Zoals meerderen hier aangeven wordt de psychologische zorg nu voor een jaar vergoed, mits DSM-diagnose.

Is het een idee om je posts van hier te kopiëren en te printen en die aan je huisarts te geven? Dan hoef je zelf niets te vertellen, maar is wel direct duidelijk dat er iets gedaan moet worden.

Heel erg veel sterkte.

 

Ik zou toch echt weer naar de huisarts gaan en een doorverwijzing vragen.
Zoals de meesten hier ook al aangaven word het meestal gewoon vergoed. Bel je verzekering hier anders over. Is dit niet het geval, laat je dan alsnog doorverwijzen. Een mama die goed in haar vel zit is namelijk zoveel belangrijker dan de kosten die therapie met zich mee brengen.

Denk aan jezelf en wat goed is voor jezelf. En probeer zo snel mogelijk, het liefst vandaag actie te ondernemen.
Voor nu lijkt er geen eind aan te komen, maar met de juiste hulp kan jij zeker de moeder worden voor je kinderen zoals jij wil.

Ik had zelf een jaar geleden een postnatale depressie icm een angststoornis, een paar maanden terug had ik het gevoel dat ik er nooit van af zou komen. De therapie duurde een eeuwigheid en heb veel emdr sessies gehad. Het was erg zwaar, maar nu een jaar later voel ik mij als herboren. Nog sterker en gelukkiger dan voor ik de postnatale depressie al was!
Ik wens jou dit herstel ook toe! En dat ben je ook meer dan waard.

 

Ik weet niet of je zelf kunt besluiten tot opname. Opname is best een zware ingreep dus dat wordt niet zomaar gedaan, volgens mij vooral als er een crisissituatie is. Ik weet natuurlijk niet of dat wel of niet geindiceerd is bij jou, maar volgens mij moet je vooral goed aangeven wat je klachten zijn, hoe wanhopig je je kan voelen en waar je behoefte aan hebt en dan gaat de hulpverlener als het goed is, wel samen met jou, beslissen wat aan de orde is en wat mogelijk is. Er zijn misschien ook nog tussenoplossingen zoals dagelijks dagbehandeling ed.

Ik zou dus niet wachten tot je zelf er uit bent wat je wil of kan of een oplossing hebt bedacht, of of je moeder wel of niet kan oppassen, het is namelijk absoluut niet gek als je niet weet wat je moet. Je weet alleen dat het niet goed gaat. De hulpverlener (huisarts, psycholoog, crisisdienst) is er dan om in te schatten en te overleggen met jou wat jou gaat helpen.
Neemt niet weg dat ik me wel kan voorstellen dat je behoefte hebt aan een rustige plek om even helemaal bij te komen, bij te slapen en even alleen aan jezelf te denken.

 

Daar heb je gelijk in hoor en wat ik ook al eerder heb opgeschreven als ik het zo allemaal lees is er waarschijnlijk geen opname indicatie. Dus ts de eerste stap is hulp zoeken en dan zullen de professionals de beoordeling doen, je kan daar deels wensen in opgeven. Echter de gemiddelde wachttijden voor een vrijwillige opname zijn vaak maanden. Behalve als het zon crisis is dat je de keus krijgt of vrijwillig of we gaan een dwangtraject in en daar lijkt hier geen sprake van met de informatie die ts tot nu toe heeft gedeeld.
Succes de komende tijd en heel veel sterkte gewenst!

 

Dat sterk overkomen en dingen zeggen waardoor mensen niet te dichtbij komen is denk ik heel begrijpelijk ook gezien je (pest)verleden. Toen was dat iets wat jou waarschijnlijk hielp om je staande te houden. Maar nu kan dat er ook voor zorgen dat je niet genoeg of niet de juiste hulp krijgt. Die mensen (hulpverleners) zijn er om jou te helpen, en het is lastig inschatten wat je nodig hebt als je het niet zegt of dingen gaat relativeren. Al zouden ze daar met dejuiste vragen ook wel doorheen moeten kunnen prikken. Als je denkt dat dit weer gaat gebeuren, kan er dan iemand met je meegaan die je vertrouwt en die uitlegt dat het echt niet goed gaat? Zoals je vriend of moeder? Of inderdaad je eerste post uitprinten en meenemen?

 

Meid, je hoeft zelf niet uit te zoeken welke hulpvorm het beste bij je past! Breek daar je hoofd niet over maar zoek hulp en ga samen met deze hulp kijken wat je nodig hebt en het beste bij je past. En misschien is het nog een idee op (kort) op papier te zetten hoe je je voelt en waar je tegenaan loopt? Als je dan in gesprek zit en je zet je 'sterke ik' weer op, kun je ze de brief geven zodat ze toch meer helder krijgen hoe het echt met je gaat.

Veel sterkte, het is zwaar..

 

Je moet voor jezelf niet uit gaan zoeken welke hulpvorm bij jou past.
En dat je heel sterk overkomt, een psycholoog kan daar echt doorheen prikken.
Dat heb ik namelijk bij mijn man gezien.
Vraag om een verwijzing en zoek een goede psycholoog in de buurt.
Als je die stap neemt heb je al een mooi begin

 

Ik denk je echt moet gaan zeggen wat jee het voelt en denkt.

En misschien ook medicatie een echte kans geven in combinatie met therapie.

Een opname biedt misschien rust maar voor alleen rust wordt je echt niet meer opgenomen .
Steeds meer open afdelingen worden gesloten.

En behalve wat rust veranderd er niets aan jou zelf .

Ik ben helaas een paar keer opgenomen. Vooral om te voorkomen dat de suïcidale gedachten de overhand kregen.
.
Maar echt veranderen dat kun jr alleen maar met therapie
Medicijnen kunnen er voor zorgen dat je ook voldoende open staat voor therapie.

Zolang jij nog van alles achter houdt kom je niet verder.

 

Beautyful boys.


Er zijn verschillende groepen Ad.
De groep waarin de medicatie zit die jij geslikt hebt heeft bij niet geholpen.
De ssri's .

De TCA groep bestaat al langer en twee soorten werken bij mij wel.
Slik nu een tca in combinatie met lithium.
( Ik ben niet bi-polair, het helpt bij alleen maar een hardnekkige depressie ook)

Juist omdat twee middelen niet werkten bij jou lijkt mij het wijs dat een psychiater wat voorschrijven binnen de richtlijnen van het landelijk depressie protocol.

En toch een goede therapeut vinden.
Van alleen een opname leer je niks.
Of het moet een psychotherapeutische setting zijn maar daar kom je niet veel aan rust toe.

Ik ben niet zo lang geleden in Zeist geweest . Twee weken therapie in een groep om wat meer grip op je valkuilen te krijgen en een crisisplan voor thuis te maken.
Heeft mij erg goed gedaan
Dit was na een week opname op een gesloten afdeling om op een veilige plek even geen verantwoordelijkheid te hebben en m'n plannen even in de vriezer te kunnen zetten.