Hallo iedereen! Ik zit ergens mee sinds ik zwanger ben en wil het graag met jullie delen, eens kijken of het herkenbaar is. Ik heb hele lieve schoonouders, te lief eigenlijk. Waar het eigenlijk op neer komt is dat voor schoonouders alleen maar de kinderen en kleinkinderen bestaan, verder hebben ze vrij weinig waar ze zich mee bezig houden. Schoonmoeder wil altijd maar zorgen en begon wekelijks, voor haar liever vaker, ons huis schoon te maken. Ook als ik zelf thuis ben. Ze zegt dan dat ze zo graag van waarde wil zijn. Dat is de reden dat ik het zo lang heb laten gebeuren. Iedere week moesten we ook nog bij hen eten en vaak stond ze ook nog eens met bloemen en plantjes voor de deur. Nou ben ik dit van mijn eigen familie absoluut niet gewend. Een paar maanden geleden merkte ik dat ik over mijn grenzen heen ben gegaan door steeds maar ja te knikken. Mijn schoonmoeder is zo vreselijk kwetsbaar en is erg onzeker. Ze voelt zich heel erg snel afgewezen en gaat dan juist heel erg claimen. Ze is zeg maar erg dwingend door haar kwetsbaarheid. Volgens schoonvader ziet ze mij ook als haar verloren dochter en hij vindt dat ik vooral niet tegen haar moet zeggen dat ze mijn schoonmoeder is ipv mijn moeder. Mijn vriend vindt dit ook niet fijn, maar gaat verder niet tegen haar in. Hij wil zijn moeder ook niet van streek maken, want als er iets gezegd wordt, dan wordt het alleen maar erger. Ik heb een tijdje geleden aangegeven dat ik ruimte nodig heb. Dat ik me benauwd voel door haar ( ik maak zelf schoon en koop zelf mijn plantjes en bloemetjes). Nou, drama! Huilen huilen en nog eens huilen. Ze wist wel dat ze te ver was gegaan zei ze maar ze wil zo graag lief gevonden worden. Ik dacht, nou ja dan moet ze maar even wennen. Blijkt dat ze me daarna nog meer ging benauwen door steeds maar bevestiging te vragen, omdat ze zo vreselijk onzeker is. Ze heeft zich een paar keer huilend in mijn armen gestort. Ze kan niet in mijn bijzijn normaal doen, alleen maar heel zenuwachtig en erg aanwezig ( normaal is ze heel rustig). Mijn natuurlijke reactie is dan dat ik ( doordat ik me er niet prettig bij voel) afstandelijk doe, want ze kraamt dan de vreemdste dingen uit om maar aardig gevonden te worden. Terwijl ik al heb aangegeven dat ze dat niet hoeft te doen want ik vind haar al aardig ( of vond). Ik ben weer met haar gaan praten en heb haar gevraagd weer haarzelf te zijn. Ik voel me ontzettend benauwd, heb haar niet meer gesproken sinds een week. Ik kan het niet loslaten, want als ik haar niet zie heb ik het gevoel dat ze wel met ons bezig is. Dat ze toch 'aanwezig' is zeg maar. Ik krijg het idee dat ik een hekel aan haar heb gekregen en dat is geen fijn gevoel. Ik ben haar dochter niet, zal het nooit worden maar dat ik die grenzen niet kan aangeven zonder dat ze helemaal wegkwijnt vind ik vreselijk ( ze maakt namelijk weleens jaloerse opmerkingen jegens mijn moeder). En dat ze bij ons in de straat wonen ( wij woonden hier eerst) geeft me het gevoel dat ik geen ruimte heb. Ik ga haar zo alleen maar ontwijken en voel me tegelijkertijd schuldig en een rotmeid. Maar hoe meer ik haar ontwijk hoe meer ze haar best gaat doen. Ik kan me er gewoon niet toe zetten om contact met haar op te nemen. Hoe zouden jullie hiermee omgaan? Ergens hoop ik dat het ook aan mijn hormonen ligt en dat ik er over een jaartje beter mee om kan gaan.
Lastig zeg. Ik denk dat je het beste idd gewoon je grenzen aan kan blijven geven. En dat hoeft helemaal niet op een kwade manier ofzo. Als je dat gewoon rustig kan zeggen, lijkt het mij dat er niets aan de hand is toch? Ze klinkt als een lieve vrouw, maar idd heel onzeker. Misschien moet je haar eens uitnodigen nu voor een kopje koffie om er samen even rustig over te praten. Je hebt haar nu tenslotte al een week niet gezien. Geef je grenzen aan en spreek af dat je het gerust zegt als je iets tegenstaat. Weet je allebei waar je aan toe bent toch?
Hoi! Bedankt voor je reactie! Je hebt gelijk, het is een lieve vrouw maar emotioneel erg aanhankelijk. Zo erg dat het benauwt. Ik heb het er al een aantal keren met r over gehad ( altijd op een lieve manier) en dan zegt ze dat ze het helemaal begrijpt en dat ze het goed vindt dat het gebeurd is. Probleem is alleen dat het omgekeerde waar blijkt te zijn en ze alleen nog maar meer aardig gevonden wil worden. Voor mij zou het het beste zijn als ik een half jaar even niks meer met ze te maken heb. Haha, maar ja dat is niet reeel en niet eerlijk tegenover mijn vriend en kind. Ook niet tegenover hen natuurlijk . Ach alles komt meestal wel weer op zijn pootjes terecht, ik hoop alleen dat ik niet ECHT een grote hekel aan haar krijg en een keer uitbarst.
Veel hiervan komt me bekend voor, al zou ik niet zeggen dat mijn schoonmoeder te LIEF is. Ze is vooral iemand die enorm snel in een slachtofferrol zit (en vreselijk claimt, theater maakt, etc). Maar dat heeft net zo goed met de kwetsbaarheid/onzekerheid te maken die jij beschrijft. Ze maakt niet schoon om 'van betekenis voor JOU' te zijn, maar om ZELF het gevoel te hebben dat ze een goede schoonmoeder of wat ook is. Jij geeft duidelijk aan dat je je benauwd voelt, als ze zelf sterker in haar schoenen had gestaan, had ze dat prima geaccepteerd denk ik. Ik vind dat je het goed hebt aangepakt, maar begrijp dat het enorm rot voelt. Misschien kan je dat ook naar haar toe duiden, dat je je er naar over voelt, maar ook dat je niet anders kan dan je grens hier aangeven en dat het niet betekent dat je haar niet waardeert/respecteert.
Wat lastig dat je met zo'n gevoel zit, maar wel heel knap dat je het al wel hebt aangekaard. Lijkt me uberhaupt al moeilijk bij zo'n kwetsbare vrouw. Waarschijnlijk handelt ze echt alleen maar met goede bedoelingen. Dat is ook het moeilijke. Maar ze moet wel respecteren dat jij hier geen behoefte aan hebt. Hier is het eigenlijk net andersom. Ik zit al maanden thuis met vreselijke bekkeninstabiliteit. Mijn moeder loopt haar benen onder haar lijf vandaan voor mij, (waar ik overigens heel erg dankbaar voor ben, want zonder haar zou ik het echt niet redden), maar mijn schoonmoeder doet geen donder. Ze is nog niet een keer komen helpen en zit gewoon lekker op de camping te zonnen. Daar kan ik me dan weer kwaad om maken. Maar goed, misschien moet jij eens naar haar toe gaan in plaats van zij naar jullie. Dan voelt ze ook niet als indringer in jouw ruimte en kun je proberen haar duidelijk te maken dat je haar hulp heel erg lief vind, maar dat het niet nodig is. En dat je het vraagt als het wel nodig is. Of je spreekt echt heel duidelijk met haar af wanneer ze wel mag komen, maar dan loop je misschien het risico dat het weer van kwaad tot erger wordt. Maar wees toch ook maar een beetje blij met haar. Je weet in elk geval dat er altijd iemand voor jullie klaar zal staan en dat is echt een fijn gevoel. Ook al denk je daar nu misschien even anders over....
Wat een lastige situatie. Je schoonmoeder weet zich nu waarschijnlijk geen houding te geven en gaat een beetje overcompenseren (denk ik). Ik denk niet dat ze daar echt iets aan kan doen, want waarschijnlijk doet ze het niet helemaal bewust. Kan me ook goed voorstellen dat jij je daaraan stoort hoor. probeer toch nog eens met haar te praten en misschien wat duidelijke afspraken te maken. Laat haar weten dat je haar waardeert, maar dat het je soms wat teveel wordt. Ik moet er trouwens niet aan denken bij mijn (schoon)ouders in dezelfde straat te wonen. Kan me voorstellen dat dat nog benauwder maakt.
Ik kan mijn schoonmoeder ook niet zo goed uitstaan op het moment En echt pas sinds ik zwanger ben Ze maakt niet schoon ofzo bij mij Bij mijn vorige zwangerschap hellemaal geen last van gehad mijn dochtertje is nu 19 maanden en als we op visite gaan word ik al sago Ze doet erg overdreven en als mijn dochter kip of poes of iets zegt doet ze net alsof mijn schoonmoeder haar dat et geleerd heeft pfff ze kan dat al 2 maanden denk ik dan maar zeg er maar niks van. Ook als we daar zijn en er komt meer visite beantwoord ze vragen die aan mij worden gesteld. Kan er Zo niet mee omgaan en kookdan van binnen het liefst ga ik hellemaal niet meer. Maar ze is verder een hele lieve vrouw en me dochter is gek op haar dus doe ik dat ook niet. Het is ook erg vervelend als ik haar bijvoorbeeld vertel dat de kleine in mijn buik maar 2 bloedvaten in de navelstreng heeft ipv 3 Dan begint ze gelijk dat zij hoofdpijn heeft buikpijn heeft last van dr pols Sorry hoor dames maar moest even klagen moeste er echt even uit
Pfff vervelend zeg. Vooral als alle zwangerschapshormonen er nog bij komen. Ze klinkt inderdaad als een onzeker type, die alles te graag goed wilt doen. Aan de ene kant erg lief dat ze jullie zo helpt, maar kan me heel goed voorstellen dat het ontzettend benauwend is voor je. Misschien idd een goed idee om een keer 1 op 1 een gesprek met haar aan te gaan. Ik heb helaas precies het tegenovergestelde qua schoonmoeder. Interesseert zich absoluut niet voor ons of ons kind. Alles is teveel gevraagd, en ik kan nog zoveel updates, nieuwtjes of foto's sturen, het interesseert haar gewoon niet. Is natuurlijk ook weer het uiterste, maar merk ook dat ik een hekel aan haar begin te krijgen hierdoor.
Nog bedankt voor al jullie reacties! Voor degenen met een schoonmoeder die helemaal niet geinteresseerd is, lijkt het me ook heel vervelend. Is dit wel besproken met die schoonmoeders? Waarom zou je dan updates van je zwangerschap naar ze sturen? Laat ze maar voelen, toch? Nou, mijn schoonouders komen vanavond op de koffie ( ze hebben zichzelf uitgenodigd bij mijn vriend, hij zegt dan ' ja tuurlijk'). Voor hen is het afgedaan maar voor mij nog ( lang) niet merk ik. Ik zie er zelfs als een blok tegenop, kan haar voor mijn gevoel niet eens meer aankijken. Er is voor mij gewoon al teveel gebeurd en ik baal dat ik het niet los kan laten. Volgens mij is dit niet goed voor mij en de baby. Vriend weet ook niet wat hij ermee aan moet, maar stiekem vind ik dat hij voor mij ( vooral de baby) moet opkomen. Dat hij tegen hen zegt dat ik ruimte nodig heb. Maar ja, als ik erover begin raakt hij in de stress. Hij heeft nog nooit in zijn leven iets tegen zijn ouders gezegd in die zin. Hebben jullie een advies? Misschien kan ik het mede door mijn hormonen niet loslaten ofzo. Of weten jullie een manier, pfff die overgevoeligheid van mij ook altijd...
Het beste is om het toch nog een keer bespreekbaar te maken, denk ik. Je moet nu eenmaal je gevoel kwijt en het zou natuurlijk het mooiste zijn als je vriend je daarin steunt en misschien een eerste aanzetje kan geven. Maar mijn man durft bijvoorbeeld echt niks tegen zijn moeder te zeggen, omdat hij bang is haar te kwetsen. Misschien dat jouw vriend ook wel zo in elkaar zit en dan kun je het toch het beste zelf aankaarten, anders blijf je er maar mee zitten. Succes!
He, wat een nare situatie! Ik herken er heel veel in van mijn eigen schoonmoeder. Ook zo overdreven zorgzaam, altijd cadeautjes, duizend keer dingen aanbieden (zoals schoonmaken) terwijl wij al even vaak hebben gezegd dat dat niet hoeft/we dat niet willen etc. Ik heb haar ook al eens letterlijk gezegd dat het niet nodig is om steeds met dingen aan te komen zetten omdat ze mij niet hoeft te bewijzen dat ze een goede (schoon)moeder is. Daar moest ze toen van huilen, dus ik wist dat ik het bij het rechte eind had. Ik word er ook heel benauwd van en ga afstand nemen, waardoor zij weer meer naar ons toe wil. Heel lastig. Nu kan ik dit wel heel goed met mijn man bespreken. Hij is in de afgelopen jaren en zeker de laatste maanden nu we ons eerste kindje verwachten veel gaan nadenken over zijn ouders en kan nu meer van een afstandje naar hen kijken. Ik denk dat dat ook heel erg nodig is voor jouw man. Ik heb gemerkt dat nu we meer samen dezelfde boodschap hebben tegenover zijn ouders dat het echt beter gaat. Ik heb zijn steun heel hard nodig en kan dan zelf ook weer beter mijn grenzen aangeven en heb meer geduld met mijn schoonmoeder. Gewoon omdat ik weet dat hij achter me staat. Ik moet wel zeggen dat dit voor mijn man niet gemakkelijk gekomen is, dat inzicht. We hebben daar veel gesprekken over gevoerd, ook wel met vrienden die in een vergelijkbaar schuitje zitten. Vooral heel dicht bij hem blijven en proberen om naast elkaar te blijven staan en elkaar te steunen! Respectvol blijven spreken over elkaars ouders en je blijven verplaatsen in zijn situatie. Anders kan het tussen jullie in gaan staan.
Jeetje ja dat lijkt wel heel erg op mijn situatie!! Wat fijn dat je er nu rust in hebt gevonden doordat je man dat inzicht heeft gekregen. Hoe vaak zie je je schoonmoeder nu nog? En kun je goed je grenzen aangeven zonder dat ze overstuur raakt? Zo ja, hoe doe je dat . Mijn vriend heeft dat inzicht ook wel, gelukkig. Hij durft alleen niks te zeggen tegen zijn ouders omdat hij bang is ze te kwetsen. Ze zijn immers altijd gewend geweest om zo met elkaar om te gaan, ik denk dat mijn vriend zich schuldig voelt als hij er iets van zou zeggen ( ' ze hebben altijd zoveel voor hem gedaan'). Ik vind het wel lastig dat mijn vriend steeds erg geirriteerd raakt als ik er ( weer) over begin. Niet boos ofzo, maar meer uit onmacht. En dan denk ik, hij heeft het al zo druk dus dan voel ik me weer schuldig naar hem toe haha. Ik wil inderdaad absoluut niet dat het tussen ons in komt te staan, maar aan de andere kant wil ik me niet steeds een zeikerd voelen. Misschien moet ik ook maar eens echt op mijn strepen gaan staan en voor mezelf en baby opkomen. Eerlijk gezegd hoef ik ze de rest van mijn zwangerschap niet meer te zien ( ongeveer nog 3,5 maand) maar ja dat is weer niet realistisch. Ik wil ze gewoon niet elke week, 2 weken op de stoep hebben. Ik zie mijn eigen ouders ( waar ik een goede band mee heb) ook 1 keer in de maand of 2 maanden.
hahahhaa ik moet er echt om lachen wat toevallig ze lijkt mijn schoonmoeder wel met dit gedrag! een concurrerende vrouw die soms rotopmerkingen maakt, nepgedrag toont en niets waardeert wat ik doe, erger nog ze doet alsof ik het niet heb gedaan?! als ik iets over mezelf vertel (positiefs ofzo) grijpt ze gelijk in laat ze me niet uitpraten of geeft ze een beledigende antwoord. Blij dat me man zelf toegeeft dat haar gedrag verkeerd is en zegt dat hij haar genoeg kent. Dus daarom probeer ik het te negeren ipv hetzelfde terug te doen.
Ha Siemie, ja echt opvallend hoe jouw schoonmoeder op de mijne lijkt! Grenzen aangeven gaat echt met vallen en opstaan bij mij hoor. Zoals is het net opschreef leek het misschien alsof het helemaal goed gaat nu, maar dat is helaas niet zo. Wat erg helpt is om mezelf even tijd te geven voordat ik inga op een voorstel van mijn schoonmoeder. Bijvoorbeeld als ze zegt dat ze dit of dat voor ons wil doen. Dan zeg ik dat dat lief aangeboden is, maar dat ik/wij er even overna moeten denken. Dan gaat ze vaak wel door, vrij dwingend ook, maar ik herhaal rustig wat ik al zei en ga soms gewoon ook op iets anders over of loop dan even weg. Dan overleggen man en ik het even en bedenken wie de gaat overbrengen. Meestal is dat mijn man, maar ook nadat hij dat al heeft gedaan komt ze er vaak nog bij mij op terug en dan zeg ik hetzelfde als hij al gedaan heeft. Dus we moeten zorgen dat we echt precies op 1 lijn zitten (als ik t zo opschrijf lijkt t wel op het opvoeden van een klein kind! Goede oefening voor straks, haha!). Ik zat te denken dat het misschien een idee is om het samen ook eens over de omgang met jouw ouders te hebben, het dus wat breder te bespreken hoe jullie samen met (schoon)ouders en hun bemoeienissen met jullie gezinnetje willen omgaan. Aan jouw ouders mankeert waarschijnlijk ook genoeg, maar ik denk dat jij dat weer minder ziet. Bij mij is dat in ieder geval zeker zo.
Jemig het lijkt mijn schoonmoeder wel... En al helemaal niet open staan voor kritiek of zelfs maar een suggestie. Nee, meteen weer in de verdediging en "het is toch allemaal goed bedoeld". Jaja...