Ik ben 7 weken geleden bevallen, de eerste 2 weken ging alles goed en leefde ik op een roze wolk. Nu ben ik gebroken, ik herken mezelf niet meer. Ik heb angsten, bang om naar buiten te gaan met de kleine als hij huilt, bang als mijn partner naar zijn werk gaat en ik alleen achter blijf, onzeker of ik het wel goed doe, totaal geen zelfvertrouwen meer, een slechte moeder voelen, de hele dag huilen en huilen. Ik ben van een vrolijk mens naar een somber iemand gegaan, geen idee hoe het komt. Wie herkent dit in zichzelf? Ik houd ongelofelijk veel van ons babytje en wil hem alles geven, maar ik voel me een wrak nu.
haj haj ik zou je aanraden om even naar andere topic te kijken prosnitale depresie daar zijn allemaal meiden die allemaal bijna het zelfde hebben of hadden, post je verhaal daar opnieuw en deel het met ons. groetjes jaimy
Neem ook contact op met je huisarts. Hij/zij kan je dan doorverwijzen, zodat je de hulp krijgt om hier goed bovenop te komen. Sterkte hiermee.
Hoi Ranja, Heel herkenbaar. Zoals Jaimy al reageerde, er is een uitgebreid topic over postnatale depressie. Daar kan je zo bij aansluiten. Maar ik kan je wel aanraden om naar je huisarts te gaan en het te bespreken. Het komt veel voor wat jij voelt, maar niet iedereen durft er over te praten en dat is ook vreselijk moeilijk, maar op dit moment is dat wel het beste advies dat ik je kan geven. Praat erover, om te beginnen met je huisarts. Blijf hier niet alleen mee rondlopen, dat is echt niet nodig, er is veel hulp. Heel veel sterkte. Ivka
Ik denk niet dat het een postnatale depressie is want daarbij haat je je eigen kind, en dat heb ik dus helemaal niet ik houd heel veel van hem en verzorg hem met liefde. Bovendien is het bij mij niet de hele dag, gisteren ging bijvoorbeeld heel goed, enkel de ochtend.
Ik denk niet dat je bij een postnatale depressie altijd je kind haat hoor. Ik denk dat jij nog heel veel last hebt van de ontzwangering. Ik heb daar zelf ook vrij lang last van gehad, dat ik me niet mezelf voelde en idd onzeker bang om het niet goed te doen. Het is allemaal ook zo nieuw en je hormonen zorgen ook gewoon dat je je anders voelt. Het kan wel helpen om eens met de ha of een psycholoog te gaan praten. Vooral een psycholoog kan je helpen weer vertrouwen in jezelf te krijgen. Wat verder ook kan helpen is om echt even iets voor jezelf te doen. En er veel over praten, ook met je partner. heel veel sterkte!
Hoi Ranja, Bij een postnatale depressie is het niet altijd zo dat je je kind haat (bij mij in ieder geval niet). Ik had moeite om voor haar te zorgen en voelde me niet haar moeder. Haatgevoelens heb ik gelukkig nooit gehad. Het is ook helemaal niet aan mij, of iemand anders op dit forum, om te roepen dat jij ook een postnatale depressie hebt. Daarvoor heb je je huisarts, die heeft erovoor geleerd. Maar de gevoelens die jij beschrijft, zijn voor mij heel herkenbaar. Ik had ook angstgevoelens, durfde het huis niet uit, wilde niet dat mijn vriend ging werken, moest heel veel huilen en daarbij dus ook nog eens dat ik mijn dochter niet kon accepteren, wat jij dus niet hebt. Het is denk ik niet het belangrijkste om er een stempel op te drukken wat het is, maar misschien heb je er wel wat aan om ervaringen van anderen te lezen die ook zulke gevoelens hebben gehad en wat zij eraan gedaan hebben. Zodra je het gevoel krijgt dat de negatieve gevoelens overheersen, is het raadzaam om toch eens met je huisarts of iemand anders die je vertrouwt, erover te gaan praten. Misschien lucht dat voor jou al voldoende op, misschien heb je meer hulp nodig. Dat weet je niet vantevoren. Groetjes, Ivka
Hoi Ranja, misschien wil je het niet horen maar het klinkt echt als een PD... misschien wel een lichte vorm. Ik heb nml hetzelfde. Ik haat Jill absoluut niet maar zit zelf totaal niet lekker in mijn vel, trek ook alle zorg naar me toe van Jill. Ga in ieder geval naar de huisarts. Ik ben toen 2 keer totaal ingestort en uiteindelijk door mijn vriend naar de huisarts toe gesleept. ik ga daar nu nog steeds om de 4 weken naar toe en verder ga ik binnenkort naar een psycholoog. Ik heb ook niet een echte PD maar wel een soort depressie. Ik weet nu ook waar het vandaan is gekomen, een te grote verandering waar ik totaal van slag van raak. dit heb ik met alles eigenlijk wel en daarvoor wil ik dus naar de psycholoog om te leren hoe ik hiermee om kan gaan de volgende keer. Het geeft niet om je ervoor te schamen want ik hoor nu pas hoeveel meiden het allemaal nogal tegen valt. Het is ook niet niets zo'n klein mensje ineens in je leven waar je voor moet zorgen. Neem ook echt tijd voor jezelf elke week, je kleintje heeft daar VEEL meer aan dan wanneer je constant samen met je kleintje ben. Dat helpt bij mij ook erg goed.. ik ging op een gegeven moment niet meer uit of wat voor mezelf doen en doe dat nu vaker. Heb ik echt nodig anders ben ik geen leuke mama! Kortom, zoek hulp voordat je te ver weg zakt zeg maar, en neem eens lekker tijd voor jezelf!
Ik heb voor volgende week een gesprek bij de ha. Hoe hebben jullie het gedaan met werken, want ik merk dat ik daar dus absoluut niet aan toe ben. De angst dat mijn partner de deur uit gaat is veeeel minder geworden gelukkig. Ik heb de volgende symptomen maar niet iedere dag: - vergeetachtigheid - lichte vorm van angst als ik hem hoor wakker worden - onzekerheid of ik het wel goed doe - paniek - niet naar buiten durven met hem alleen, bang dat hij gaat huilen - soms wou ik dat hij al wat groter- ouder was - niet weten of ik wel een geschikte moeder ben - ben een enorme perfectionist, wil dus alles goed hebben en de dag inplannen zoals ik wil, en als het niet lukt dan raak ik in paniek. Gelukkig is mijn zoontje een lief kindje, eet en slaapt goed. Dus daar ligt het niet aan. Ik denk zelf aan een depressie, maar niet aan PD.
Hoi Ranja, Toen ik zover was als jij was ik ook helemaal niet aan werken toe. Ik heb ongeveer een maand voordat ik weer moest beginnen mijn leidinggevende gebeld en verteld wat er aan de hand was. Ik ben toen ziekgemeld bij het UWV, meteen na mijn zwangerschapsverlof. Ik heb het geluk dat ik een hele begripvolle baas en collega's heb. Als ik jou was zou ik alvast contact opnemen met je baas, zodat hij/ zij weet wat er aan de hand is en dat je eventueel niet op de afgesproken dag weer kan beginnen of voor minder uren. Ik zou niet wachten tot het laatste moment om het door te geven, in de hoop dat het misschien over is tegen die tijd. Is voor je werkgever niet prettig, maar voor jou ook niet, omdat je dan erg onder druk komt te staan en dat is niet bevorderlijk voor je welzijn. Ik heb vervolgens wekelijks gesprekken gehad met mijn leidinggevende en na verloop van tijd ben ik met een paar uurtjes per dag weer begonnen, dit ook in overleg met de arbodienst, daar wordt je ook opgeroepen. Succes ermee! Ivka
die symptonen herken ik ook allemaal. veel daarvan heb ik nu nog, maar gelukkig al in mindere mate... ikzelf had juist wel veel zin om weer te gaan werken, of ik daar nou aan toe was of niet.. maar ik was daar echt aan toe. Ik heb toen aangegeven bij mijn leidinggevende om het een week uit te proberen hoe het gaat en dan afspraken te maken. Maar gelukkig ging het erg goed en vind het nu lekker om even wat anders te doen. ik zou het dus ook alvast aangeven en afspraken hierover gaan maken. En misschien valt het je erg mee. Hoelang heb je nog verlof? en hoeveel ga je weer werken? ik werk nu 3 dagen en dat is echt genoeg voor mij