Zo herkenbaar meid, ook die dwanggedachtes. En voel je er niet schuldig over, er zijn meer vrouwen die het hebben gehad, dan jij denkt. Je moet juist wel iemand in vertrouwen nemen, dat lucht soms zo erg op. Je gaat nu des te meer aan jezelf twijfelen. Ga naar de huisarts, en doe wat.. met hulp ben je er sneller vanaf, dan dat je zo doormoddert. En je niet schamen. Echt niet doen.
Is zo moeilijk om over te praten, ik heb het gevoel dat ik faal als moeder... Maar misschien dat het tijd word dat ik met de dokter ga praten, is voor Jessey het beste maar ook voor mij... Ik hou zoveel van mijn kleine smurfje, ik wil hem nooit kwijt. Jessey is mijn leven.... Bedankt voor de reacties, ik vind het wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben...
Natuurlijk wil je hem nooit kwijt! Ik denk regelmatig serieus dat mijn man en dochter beter af zijn zonder mij, dat is echt niet gezond, dus daar moet wat aan gebeuren, voor haar en voor mij. Voel me verdrietig en verschrikkelijk schuldig, over vanalles, dat vreet! Maar echt, schaam je niet en ga naar je huisarts! Je verdient beter! En je kleintje wordt toch ook gelukkig van een blije mama!?!
Heftig ook jouw verhaal te lezen Gingertjuh!! Maar het is wel echt fijn om hier te lezen dat je niet de enige bent! Ik vind sommige gedachten van mezelf ook vreselijk en schaam me er ook verschrikkelijk voor. Ben wel blij dat ik de stap heb gezet naar de ha. Het geeft ook aan naar de mensen in mn omgeving (die er vanaf weten) dat t pittig is en daardoor heb je een aantal extra luisterende oren, ook fijn! En ik vertel ze echt niet alles, maar dat is ook logisch denk ik. Hier helaas een lange wachtlijst voor de psych.. echt balen!! Mn ha had ook contact opgeomen met het cb en gister is de vp die ons kent langs geweest. Ze heeft me wat praktische tips gegeven en gaat ook rond vragen wat er nog meer voor mogelijkheden zijn qua hulp voor mij.. ben benieuwd. Was in ieder geval een fijn gesprek!
Hier inmiddels bij HA en bij de psycholoog van de HA praktijk geweest, pnd is een feit. Maandag weer afspraak om het behandelplan te bespreken, voel me verschrikkelijk en zou wel extra hulp kunnen gebruiken. Moeten volgende week do weer naar het CB, denk dat ik het daar ook maar even moet aangeven, al weet ik niet wat ze voor me zouden kunne betekenen.
Hier gaat het wel ok. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Wel of niet naar een psycholoog. Dat komt doordat mn stemming behoorlijk wisselt. Die week dat ik naar de huisarts ging, voelde ik me echt heel erg slecht. Nu voel ik me eigenlijk wel prima. Daar wordt ik dan juist zo gek van he?! Maar goed, ik vraag me dus af of het dan niet dipjes zijn waar ik in terecht kom als ik me zo slecht voel. Al weet ik dat ik op dat moment (toen ik dit topic ook opende) echt niet goed in mn vel zat. Afgelopen weekend ben ik er voor het eerst uit geweest. Ik was mee als begeleider van een tienerkamp. De nachten sliep ik wel thuis. Ik ben lichamelijk echt kapot, heel erg moe! Maar geestelijk heeft het me echt goed gedaan! Eindelijk ff wat anders als met flessen, fruit/groentehapjes, ritmes en verzorgen bezig zijn. Vrijdag was ik er wel enorm gestresst van. Maar eenmaal op het kamp kon ik thuis heel goed loslaten, was ik zo verbaasd over! Maar goed, al met al ben ik er voor mezelf even niet uit wat ik nou wil. En als ik er voor kies om wel naar een psycholoog te gaan moet ik wel echt een hulpvraag hebben. Het kost namelijk behoorlijk wat, en heb mn verzekering net dit jaar naar beneden gedaan. Daarbij komt ook dat ik nog maar een maandje WW heb en we daarna op 1 salaris moeten leven. Dat gaat ons denk ik niet lukken dus een psycholoog kan ik dan al helemaal niet betalen... Mimime hoe is het met jou? Hoe was het bij het CB?
Heel eerlijk vind ik het niet zo raar dat je niet lekker in je vel zit als je er nu pas voor het eerst uit bent geweest, na 5 maanden. Je hebt denk ik echt wat meer ruimte en tijd voor jezelf nodig. Je kunt bijvoorbeeld 1x per maand of per 2 weken iemand vragen om een paar uurtjes op te passen en jij gaat dan doen wat je leuk vindt. Nee, niet stofzuigen en flesjes maken Maar echt iets voor jou alleen, bijvoorbeeld zwemmen, winkelen, slapen, noem maar op. Die tijd heb je toch nodig om de batterij weer op te laden. Een psycholoog kan helpen om zaken in een ander licht te zien, maar je zult zelf bepaalde veranderingen in je leven moeten doorvoeren om gelukkig te zijn. Wat jou gelukkig maakt, dat moet je doen. Natuurlijk moeten we ook dingen doen die we niet leuk vinden, zoals voor de 20.000e keer flesjes maken haha.. maar dat hoort er nou eenmaal bij. Soms moeten we onszelf even een schop onder de kont geven en soms onszelf even extra goed verzorgen en aandacht geven. Het draait volgens mij allemaal om een goede balans. Als ik naar mezelf kijk heb ik na mijn bevalling een moeilijke periode gehad, een trombosebeen en longembolie en een vader die op sterven ligt door kanker. En dan al die veranderingen die een kleine mee brengt, en hoe je relatie verandert. Wat mij helpt is praten, emoties uiten, en toch ook doen wat me gelukkig maakt. En soms dus die schop onder mijn kont geven en veel relativeren. Is het nou echt zo erg dat ik een longembolie heb gekregen, dus constant moet bloedprikken, 2 jaar een ugly steunkous moet dragen, mijn conditie nog belabberd is en vaak naar het ziekenhuis moet? Nee, want ik leef, heb een wolk van een dochter, de liefste man van de wereld en dankbaar dat mijn vader onze dochter nog heeft mogen leren kennen. Het glas is halfvol of halfleeg, jij bent degene die hem vult... Veel sterkte in ieder geval!
He meis, Niet alles gelezen, maar joh, ik heb geen tweeling en heb zelfs nu nog wel eens een huilbui. Na de bevalling van mijn eerste voelde ik mij hetzelfde als jij. In eerste instantie werd gedacht aan een depressie maar na bloedtesten bleek een slecht werkende schildklier. En die heeft veel invloed op je hormonen en dus je humeur. Heb je al bloed laten prikken? En los daarvan, het Is natuurlijk ook best pittig (helemaal met twee). Ik denk dat heel veel meiden zich regelmatig zo voelen. Jij doet er wat mee. Sterkte!
missmara ja het klopt dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb. Dat zegt de ha, dat zegt het cb, dat zegt mn familie enz. Maar ja vind s iemand die op twee mannetjes wil passen. Niemand die ik ken is het gewend om 2 flessen tegelijk te geven dus dan zit je al. Mn ouders hebben trouwens een tijdje terug een dagje samen opgepast hier. Maar dan zijn ze samen dus kunnen ze allebei een fles geven. Helaas zijn mijn ouders niet heel fit en kan ik hun dus niet regelmatig vragen om ff te komen oppassen. (mn moeder komt hier trouwens al 1 keer per week zodat ik boodschappen kan doen met de auto) En ja je hebt ook gelijk dat het voor een deel ook te maken heeft met die schop onder mn kont. Ik ben alleen altijd al meer geweest van het glas halfleeg ipv halfvol. Dus vind het heel moeilijk om mezelf een positieve schop te geven. Praat mezelf sneller de put in. SaschaH Ik heb geen bloed laten prikken. Ik had nog gevraagd toen ik bij de ha was of dit te maken kon hebben met een bepaald vitaminetekort oid. Maar zij dacht alleen in de psychische richting.
Wat een herkenbaar verhaal ik had het precies zo nu is de kleine hier 7 maanden en ben toch maar naar de ha gegaan en die gaven aan een postnatale depressie het is met de zogenaamde 6 maanden dip erger geworden huilen huilen en nog is huilen ik hoopte dat het vanzelf weer weg zou gaan want indd voel me ook waardeloos alsof niemand het begrijpt ( ondanks iedereen me helpt)
Wat vervelend voor jullie allemaal dames Hier ook last van alleen is mn zoontje al een stuk ouder @ ts ik zou zeker naar een psycholoog gaan, die stemmingswisselingen horen nl ook bij je klachten En verder wil ik jullie 1 tip geven... De mensen die je om Je heen heb zullen nooit precies begrijpen wat je meemaakt zolang ze het zelf niet hebben meegemaakt De innerlijke strijd moet je echt zelf doen, met hulp van een psycholoog oid De omgeving kan je wel steunen, maar echt begrijpen kunnen ze nooit En ja dat is heel vaak rot! Maar het is echt iets wat je na een tijdje zult moeten accepteren, scheelt een hoop frustratie en het belemmert je Succes allemaal!