Hallo allemaal, Even van me af typen. Ben al 3 jaar lang depressief, met goede en slechte momenten. Al die tijd slik ik a.d. en krijg is therapie. Nu is er de afgelopen maanden heel veel gebeurd. Mijn vader is ziek (zit weer aan de chemo), mijn broer is verongelukt, en ben bezig met emdr voor trauma's in het verleden. Nu zit ik er zo doorheen. Lig het liefst heel de dag in bed, mijn huishouden doe ik al weken niet meer, en ben de laatste 2 wkn ook erg down. Kan het tegenover anderen altijd goed verbloemen, maar dat lukt zelfs haast niet meer. Mijn werkt blijft maar aan me trekken, en ook als moeder kan je niet zeggen: ik kan niet meer. Heeft iemand ooit meer in dit soort situatie gezeten, maak me zorgen.
Zorg dat je het nummer van je hulpverlener altijd onder handbereik houdt! Gewoon bellen hoor.. je hoeft het niet alleen te doen! Veel sterkte!
ooo wauw heftig meid, ik heb er geen ervaring mee maar wil heel erg veel sterkte towensen. dikke knuffel
Ik heb het ook wel, maar niet zo erg als jij.. Als ik lees wat je de laatste tijd hebt meegemaakt is dat ook niet gek dat je je zo voelt. Ik kan alleen maar zeggen je gezin gaat voor, dus als je je werk niet meer aan kan zou dat het eerste zijn wat je links moet laten liggen, dat houdt dus in dat je je ziek zou moeten melden. Maar misschien kan je dan wel thuis opladen en heb je in ieder geval 1 zorg minder, zodat je even alleen aan je gezin hoeft te denken. Medicijnen en therapie heb je al, dus op dat gebied kan je ook niet meer doen.. Ik wens je heel veel sterkte! p.s. zoals je aan mijn aantal berichten kunt zien reageer ik niet vaak op dingen, maar met jou heb ik echt wel te doen..
Hoi, ben het met dreamer eens, je moet nu ff proberen prioriteiten te stellen. Misschien inderdaad even ziek melden op je werk. Je hebt aardig wat achter de kiezen, niet gek dat je er helemaal doorheen zit!! Tijd om pas op de plaats te maken. Dus proberen te schiften en je richten op jou. Moeilijk, maar nodig! Heel veel sterkte!!
Nu is het genoeg, denk ik als ik je bericht lees. Vind jij zelf dat je medicijnen en therapie genoeg helpen momenteel? Misschien heb je (tijdelijk) een wat hogere dosis nodig. Ik ben zelf veel depressief geweest, in zwaardere tijden nam ik zelf ook een hogere dosis omdat ik anders ook alleen in bed bleef liggen en niks meer wilde. Ik denk dat het belangrijk is dat je wat gas terugneemt op je werk. Kan je met een arbo arts praten over de situatie? Misschien nog wel belangrijk dat je blijft werken, maar wat minder en met minder stress/verantwoordelijkheden. Maar dat kan ik niet oordelen uiteraard, dat voel je zelf het best aan. Voor mij was het echter belangrijk dat ik wel een daginvulling hield. Weet je psych/therapeut er van dat je momenteel zo diep in de put zit? Zo nee, meld het dan gelijk, zodat jullie het erover kunnen hebben. Knuffel, en denk om jezelf he! Het is genoeg op het moment dat je dit zelf denkt.. er moet echt wat gebeuren.
Waar je nu de laatste tijd doorheen gaat, is technisch gezien natuurlijk geen depressie, maar 'gewoon' rouwverwerking. Bovenop een depressie is dat natuurlijk nog wel een heel stuk zwaarder dan als je verder gezond in je vel zit, dus ik zou vooral met je behandelaar even overleggen wat nu verstandig is qua werk enzo. Misschien goed om tijdelijk even je deels ziek te melden, zodat werk wel nog blijft voor een stuk afleiding, maar je tegelijk ook niet de volledige inspanning hoeft te leveren van je volle contracturen... Ik ken het gevoel trouwens, dat van wanneer-is-het-nu-eens-genoeg en daarmee door blijven lopen terwijl je alle ballen in de lucht probeert te houden, is geen handige. Serieus nemen dus: het is allemaal nogal wat, waar je doorheen gaat! Sterkte!
Hoi meiden. Fijn dat er wat reakties zijn. Het is idd ontzettend heftig. Ondertussen zijn we weer een aantal dagen verder. Heb ik bij mijn emdr therapeut uitgesproken hoe slecht het gaat, en dat alleen al was erg heftig. Wanneer je het benoemd voelt het zo "echt", anders dan dat het alleen in je hoofd zit. Heb van hem wat tips, en idd moet aan de bel trekken als ik het niet meer onder controle heb. Maar daar ben ik dan ook zo bang voor, of me dat op dat moment gaat lukken. Vandaag een redelijk goed gesprek gehad op mijn werk, nadat het gisteren heel stroef ging. Gelukkig toch duidelijk kunnen maken hoe het nu gaat. Blijf wel wat werken, maar alleen als 2e van dienst, en dus zonder al te veel verantwoordelijkheden. Iemand schreef over de rouwverwerking. Helaas was ik al depressief, voordat mijn broer verongelukte. Het voelt ook alsof ik bij zijn dood nog niet eens stil kan staan, omdat ik me dan helemaal niet meer staande hou. Het is overleven nu. Dank je voor jullie lieve reakties. gr. sandra
Hoi Sandra, Ik heb moeten leren omgaan met mijn depressie.. Waarschijnlijk krijg ik niet genoeg van een bepaald stofje in mijn hersenen en schiet ik dus in uit in uit mijn depressies. De laatste zware heb ik gehad na de geboorte van Eef.. Het probleem is dat ik ook een persoonlijke afhankelijks stoornis had/ heb en dus gezellig met mijn psych meelulde.. Ik ben het gaan accepteren, er tegen vechten kost me te veel energie en schiet er niets mee op. Ik merk het zelf als ik weer slechter begin te slapen, dan moet ik gaan opletten. AD heb ik een half jaar gehad, maar het afgevlakte maakte me zo onrustig dat ik er mee gestopt ben. Probeer te accepteren wat je wel lukt en laat los wat niet gaat, ik weet dat het moeilijk is, maar het heeft er bij mij voor gezorgt dat ik nu meer pieken dan dalen heb en de dalen zijn ook minder diep.. Moet wel bekennen dat ik vanaf mijn 18e al last heb van depressies en het nu de laatste drie jaar eindelijk wat beter gaat.. Ruim tien jaar later dus.. Praat met je partner erover, mijn vriend ziet vaak eerder dat het mis gaat dan mij en wijst me er dan op.. Misschien is het tijd voor een andere therapeut als je vastzit.. Dikke knuf!
Ik heb zelf een aantal ernstige depressies gehad en herken je gevoel van "wanneer is het genoeg?". Houdt het dan nooit op? Heb ik mezelf vaak afgevraagd. Het hield gelukkig op, maar het kost gewoon veel tijd en energie om uit een depressie te geraken. Als je dan ook nog je broer verliest en je vader erg ziek is, is het dubbel zo zwaar. Dat je het uitgesproken hebt bij de therapeut en het hebt aangegeven op je werk is echt goed! Wat mij hielp en nog wel helpt is hardop zeggen wat je wel gelukt is op een dag ipv wat niet gelukt is. Zoals ik ben opgestaan vandaag, het avondeten koken is me gelukt, ik vond het gezellig tijdens het middageten met Indy. Het zijn simpele kleine dagelijkse dingen en al voelt het als onbenullig, het kan je helpen je wat minder down te voelen die dag.