depressie?

tkonzijntje, ik herken je gevoel wel, ik heb 30 maart een miskraam gehad. Ik heb vanaf dag 1 een masker opgezet, maar nu kom ik mezelf tegen
Ik snap dat het tijdens een stage niet makkelijk is om je ziek te melden, maar denk aan jezelf en probeer de tijd te nemen om je verdriet een plekje te kunnen geven...dikke knuf!

 

Misschien een goed idee om met je stagebegeleider te bespreken hoe je je voelt en samen naar een oplossing te zoeken? Er is vast meer mogelijk dan je denkt!

 

Doe je niet gewoon te veel? Ook zonder een miskraam zou het al heel wat zijn: Werk, een studie, een gezin met twee jonge kinderen en het huishouden. Als ik dit zo lees dan heb je simpelweg geen tijd om verdrietig te zijn. Geen tijd om een paar dagen onder de dekens te blijven liggen en te rouwen om de zwangerschap en de dromen die je verloren hebt. Geen tijd om ziek te zijn, om verdriet te hebben, om naar jezelf te luisteren en te kijken wat jij nu nodig hebt. Geen tijd voor dingen die anders lopen dan je hoopt. Ik vind het niet gek dat je zoveel druk voelt. Je staat nogal onder druk, lieverd.

Er zijn dingen die je niet kunt schrappen. De zorg voor je kindertjes kun je niet verwaarlozen, al kun je natuurlijk je man, je familie en je vrienden vragen om te helpen. Misschien kunnen de kleintjes eens een weekend bij familie of vrienden logeren, zodat je eens een weekend niet voor de kinderen op hoeft te staan.

En praat met de mensen op je werk en op je opleiding. Laat weten dat je tijd nodig hebt, meld je ziek desnoods, leg je neer bij een half jaar of een jaar studievertraging als het niet anders kan. Want jij hebt er niets aan als je jezelf nu kapot loopt omdat je geen tijd voor je verdriet kunt maken. En je gezin ook niet.

Ik kan niet beoordelen of je nu al een depressie hebt, maar naar mijn bescheiden inschatting heb je het sowieso te druk om te helen nu. Maak tijd voor jezelf, alsjeblieft. Je hebt het nodig.

 

Kun je misschien eens met je huisarts gaan praten? Misschien heeft die ideeën voor je waar je iets mee kunt.
Verder ben ik het eens met de dames hiervoor: rouw kost tijd. Het is goed om iets om handen te hebben, maar er helemaal niet bij stil staan is meestal geen goed idee.
Ik heb nooit een miskraam gehad of een kindje verloren, maar ben wel depressief geweest. Het kost tijd om daar doorheen te ploeteren. En voor mij was het echt noodzakelijk om het verdriet dat er zat, in alle hevigheid toe te laten. Pas daarna kon ik het een plek gaan geven. Ik wens je heel veel steun en liefde toe.

 

Kijk eens goed naar wat je geschreven hebt. Je weet heel goed wat je nu nodig hebt. Je schrijft dat je het al veel te lang veel te druk hebt en dat je nu, na je miskraam, begint te voelen dat je teveel van jezelf vergt. Je zult toch ergens wat tijd voor jezelf vandaan moeten halen, lieverd. En niemand van ons kan je vertellen wat je op moet geven om aan je eigen dingen toe te komen. Maar ik kan je uit ervaring het volgende vertellen: Als jij de keuze niet maakt, dan wordt de keuze voor je gemaakt. Als jij niet zegt: "Ik ga nu minder werken, ik zet mijn opleiding tijdelijk stop, ik neem een poets in dienst voor een gedeelte van het huishouden," of wat dan ook, dan zal je lichaam of je geest straks zeggen: "Bekijk het maar! Ik kan niet meer. Ik stop ermee, en wel nu!" En dan donder je keihard in die depressie, en dan kun je helemaal niets meer. Of je wordt ziek. Of je breekt iets. Je lichaam heeft allerlei noodremmen voor als jij jezelf voorbij rent.

Ik heb zelf twee depressieve episodes van ongeveer een jaar elk meegemaakt. Achteraf was dat ook omdat ik meer deed dan ik aan kon. En toen ik te snel wilde reïntegreren (want ik was al te lang ziek vond ik zelf) toen brak ik een rib en moest ik noodgedwongen nog twee maanden langer rust nemen. Ik ben ervan overtuigd dat mijn lichaam me toen heel duidelijk heeft verteld dat ik mijn gevoel serieus moest nemen. En doordat ik die les heb geleerd, ben ik ook vrij redelijk door de moeilijke periode na mijn miskraam heen gekomen.

Nogmaals, ik kan je niet vertellen wat je moet doen. Maar je voelt zelf goed aan dat je al twee jaar lang teveel van jezelf vraagt. Waarom maak je niet een lijstje van alles wat je nu doet en geef je al je activiteiten een cijfer? Het hoogste cijfer gaat naar de activiteit waar je het meest gelukkig van wordt en het laagste naar datgene wat je ongelukkig maakt. En dan laat je datgene waar je ongelukkig van wordt gewoon vallen. Je voelt je al rot genoeg door het verlies van je zwangerschap, en je schiet er niets mee op om het jezelf dagelijks extra moeilijk te maken, toch?

Belle, wenst je alle goeds toe.