Ik heb er mee te maken gehad ook. Ook medicatie en gesprekken met psych. Ik had het lang weggedrukt, maar je kan er niet voor blijven weglopen. Mijn kinderen zijn echter alleen maar vooruit gegaan, thank god. Ik ben een meester in vermomming en kon het echt aan de kant schuiven in hun bijzijn... Maar als ze sliepen of weekend naar hun vader waren dan was ik een wrak.... Praten.. praat met mensen, want isolement maakt het absoluut niet beter. Begrip zal je goed doen en een luisterend oor. Hou je goed... en probeer energie uit je kids te halen... sterkte meid
Ja en het is meteen een heel moeilijke en lijkt niet haalbaar als je heel diep zit, maaarrrr: sta op tijd op, douche en verzorg jezelf (ik hou van luxe producten zoals lekker ruikend schuim en scrubben) echt even aandacht aan hoe je eruit ziet besteden. Dan je mooiste kleren uit je kast pakken en jezelf opmaken, je haar doen etc. En dan naar buiten! Ga wandelen, spreek af met een vriendin, ga winkelen, koop een mooie bos bloemen voor jezelf. het is heel moeilijk en ik wilde echt niet, maar doe iets. Al is het maar een half uur. Als je dan de behoefte hebt om daarna met je kop onder de dekens te liggen, doe dat dan ook. Maar spreek af dat je dit max een uur mag doen (zet je kindje even voor de tv zonder schuldgevoel) en ga dan met je kindje naar de speeltuin. Blijf in beweging, zorg voor jezelf, zoek je geluk in kleine dingen. Ik worstel sinds mijn 13e met depressies en heb veel medicatie en psychologen geprobeerd, maar het was allemaal 3x niks. Tot ik bij psyq terecht kwam en later bij ggz waar ik heb geleerd om mijn gevoelens niet weg te drukken, maar ernaar te kijken zonder oordeel en ze te accepteren. Ik slik nu sinds oktober escitalopram (lage dosis van 10 mg) en wow! Ik zing weer, heb zin om dingen met mijn kinderen te ondernemen, hou het huishouden weer bij. Enige minpunt is dat mijn libido lager is geworden en ik iets ben aangekomen, maar dat is er nu weer af. Sterkte! Het is heel zwaar, mag je kunt er echt weer uitkomen.
Het is soms zo ontzettend moeilijk. Ook met die tips. Soms kan ik het wel, lekker douchen en me mooi aankleden, tijd en aandacht besteden aan mijn make up. Maar soms kan ik niks. Ik weet dat ik dan in beweging moet komen, ik weet dat ik klusjes te doen heb, dat ik moet gaan wandelen om aan lichaamsbeweging te komen, dat ik de baby uit de box moet halen en haar aandacht moet geven. Alleen dat laatste kan ik me dan toe zetten.
Hoi er is een besloten club angst depressie waar aardig actief mee wordt gepraat Mitsy 1983 is de beheerder hiervan. Ik heb zelf steeds terugkerende depressies waardoor ik icm met neurlogische en gewrichtsklachten 100% ben afgekeurd. Heb een aantal opnames achter de rug en al verschillende soorten medicatie gehad. Heb nu al langere tijd psychotherapie bij iemand waarmee het goed klikt en met heel veel geduld naar me geluisterd heeft en aan wie ik stapje voor stapje mijn diepste gedachten heeft laten vertellen. Het is nog steeds pittig maar ik snap steeds beter hoe het werkt in mijn hoofd. Mijn eerste depressie was in mijn studie verpleegkunde. Mijn docenten hadden beter in de gaten dat het niet goed ging dan ikzelf. Maakten zich zorgen en de pastor van school heeft een jaar nodig gehad om me in te laten zien dat het zo niet verder kon. (liep nb stage in de psychiatrie met succes, een suicide op de een na laatste stagedag werd me wel teveel) Hij heeft mijn huisarts gebeld en zo heb ik hulp gekregen als je pb-en laat maar weten.
Hier al jaaaaaren last van (lang verhaal). Dokter schreef medicatie voor, maar heb het toch niet genomen. Na mn bevalling had er weer erg last van en daarom ook gestopt met bv, maar ook toen medicatie geweigerd! Ik probeer dmv een gezonde leefstijl (sporten & gezond eten) het te handhaven en moet zeggen dat het me ook goed gelukt is Ben er erg gevoelig voor (heb deels genetisch aanleg voor), maar ben me er ook gelukkig bewust van wil gewoon niet afhankelijk zijn van medicijnen...