Ik denk zelf dat ik een depressie heb. Ik heb bij de pop poli gelopen in het ziekenhuis maar deze heeft de behandeling beeindigd omdat het goed gaat tussen ons kindje en mij. Ik vind dit heel slecht dat ze de behandeling heeft beeindigd. ik heb altijd al een laag zelfbeeld gehad. Ik voel mij altijd de mindere tov anderen. Ik ben verlegen en niet assertief. Maar ben ook heel gevoelig. Mensen zehgen vaak van alles tegen mij. Ik ben niet in staat voor mezelf op te komen en kan maanden ergens mee blijven zitten. Ik heb heel erg het gevoel niet gehoord en gezien te wordem door mensrn. Ik doe er niet toe. in gezelschap klap ik meestal dicht. Ben meestal niet mezelf wat heel vermoeiend is. ik zit al een tijdje in de ww. Eerlijk gezegd ben ik niet toe aan werken. Het werk op zich gaat wel. Maar weer op kantoor werken in een team, weer niet erbij horen, weer mensendie me afkatten of over me heen walsen. Ik trek dat niet meer. ik heb ook een heel slecht geheugen. Ik vermoed dat dat door een depressie komt. ik heb al deze punten verteld maar toch is de behandeling gestopt bij de pop poli. Ik heb nu geen vertrouwen meer om weer hulp te gaan zoeken. Ik zie de toekomst niet zo goed in omdat ik niet weet hoe ik me weer fijn kanvoelen en hoe ik weer normaal kan functioneren. Vooral wbt werken weet ik niet wat te doen.
Wat sgforce zegt, naar de huisarts gaan. Soms is de weg naar de juiste hulp erg lang. Maar het begint vaak wel bij de huisarts. Vervolgens waarschijnlijk een paar gesprekjes met de POH-GGZ van je huisartskantoor en wellicht wordt je daarna doorverwezen naar een geschikte hulpverlener. Maar het begint dus bij de huisarts. Schrijf van tevoren goed op welke klachten en vragen je hebt. Dan vergeet je niks tijdens je gesprek. Succes en veel sterkte xx
He meid, je voelt maar ellendig zo te lezen. Jammer dat je geen vertrouwen hebt in de zorgverlening door je ervaringen Ik denk ook dat de huisarts de goede stap is. Ook zeggen dat je een rotgevoel hebt door de poppoli en dat je er twijfelachtig instaat. Wellicht kan hij of zij je daar ook bij helpen of dat je ook contact houd met de huisarts, voor als het toch niet naar wens verloopt. Ik hoop dat je de hulp krijgt die je nodig hebt en straks anders naar jezelf kan kijken! Knuffel
Ik denk niet dat iemand hier kan zeggen of jij wel of geen depressie heb. Ik zou inderdaad ook naar de huisarts gaan en je laten doorsturen naar een psycholoog. Sterkte! Verder wil ik nog even zeggen dat iedereen er toe doet. Mensen die meer aanwezig zijn hun uitstraling, woorden of gedrag doen er niet meer toe dan jij! .. Ik hoop dat je je eigenwaarde zult vinden en kan genieten van wie jij bent als uniek persoon! *digi-knuf*
Wat een mooie woorden! En zo waar! Iedereen doet er toe, ieder mens is uniek. Wij lezen jouw verhaal ts, en proberen met je mee te denken, omdat je er toe doet. Knuf ts
Ik denk dat het bij jou dieper zit, dan alleen 'een depressie'. Ik heb zo eens naar je topics gekeken en je bent héél onzeker (zei je zelf ook al ) en komt ook steeds weer terug op het feit, dat je geen familie hebt, die kan steunen. Ik denk dat het een goed idee is om via de huisarts een verwijzing te krijgen naar een psycholoog. Niet omdat je 'gek' bent maar omdat wel wat hulp kunt gebruiken om uit deze negatieve gedachtengang te komen. Heel veel succes in elk geval!
Bedankt voor de reacties. ik mis ook directe familie om me heen wat ik heel moeilijk vind. Ik had een hele lieve ouder die er onvoorwaardelijk voor me was wat ik ook deed (goed of fout). Daar hoorde ik echt bij. Nu heb ik dat niet meer. Ik hoor niet meer onvolwaardelijk bij iemand. Ik mis ook een thuis waar ik altijd welkom bent, waar je herinneringen kunt ophalen over vroeger. Dat is er niet meer. Met vriend bv kan ik niet over vroeger praten. Nu weer met de feestdagen geen gezin/plek meer waar wij onvoorwaardelijk bij horen en welkom zijn. Ik voel me zo eenzaam elke keer, alsof ik er niet toe doe. Maar veel mensen begrijpen mij niet op 1 of andere manier. Daarbij nog de andere dingen waar ik tegenaan loop wbt sociale contacten, zelfbeeld. Dat maakt het ontzettend moeilijk. ik durf eigenlijk niet meer naar de huisarts te gaan omdat ik dit al zo vaak heb aangegeven. Schaam me omdat niks lijkt te werken. Pop poli aanvraag was ik al bijna niet voor gegaan naarde huisarts. Toch gedaan. En nu dus weer afgeserveerd voor mijn gevoel.
Ik kan veel voorbeelden opnoemen. we hadden iemand gevraagd om 1 dag p week op te passen op ons kindje. Dat wilde ze niet want wilde niet gebonden zijn. Begrjjp ik best. later dat jaar heeft haar dochter een kind gekregen en nu gaat ze daar wel 1 ker p week oppassen. Allemaal te begrijpen. Maar dit is wat ik bedoel met onvoorwaardelijk. Dat heb ik dus niet. we hebben meerdere mensen gevraagd als voogd voor ons kindje mocht er ooit iets gebeuren. Geen van allen wilden dat. Ook te begrijpen maar het doet mij pijn. Ik hoor niet onvoorwaardelijk bij iemand. Ik ken iemand die liever niet alleen was toen man van huis was een paar dagen. Haar vader wilde danwel bij haar blijven diedagen. Ik heb dat niet. Dat doet mij verdriet. Telkens weer het gevoel nergens echt bij te horen. Altijd maar horen je moet er zelf iets van maken. Andere mensen krijgen toch ook hulp, daar word wel naar om gekeken. Zo voel ik dat dan. Ik zou graag willen dat ik wel gezien en gehoord werd door mensen en dat ik ook ergens deel van uitmaak. op sterfdag ouder niemand die langs komt oid. Normaal deel je dit soort dingen dan met je familie maar ik heb dat niet. Ik voel me heel eenzaam, alsof ik er niet toe doe.
Niemand hoort onvoorwaardelijk bij iemand anders. Alleen kinderen tot een bepaalde leeftijd hebben dat voorrecht soms. En dus ook niet in alle gevallen. Ieder mens, wij allemaal zijn opzoek naar liefde, erkenning, herkenning en respect. Dat is een zoektocht met vallen en opstaan. Er zijn veel mensen zonder (grote) familie of met ouders die al zijn overleden. Dat is het leven. Je waarde hangt niet af van familie, een partner, het hebben van kinderen of veel vrienden. Waarde valt namelijk niet te verdienen, je waarde hangt niet af van bepaalde criteria. Jij bent jij en dus ben je waardevol! Er zijn mooie dingen gebeurd dankzij jou; de geboorte van jullie dochter straks. Dat had niet kunnen gebeuren als jij er niet was! Zij had niet kunnen bestaan als jij niet van je partner gehouden had. Je partner had zijn dochter nooit kunnen hebben als hij jouw liefde niet had. Een mooi iets om misschien bij stil te staan
Ik ben het eens met ShampooL. En een depressie is iets anders dan je eenzaam voelen. Je moet een aantal symptomen hebben en als je die niet tegelijk hebt is er geen sprake van een depressie. Dat wil niet zeggen dat je je niet rot voelt . Een aantal gesprekken met een coach oid om een plan voor het komende jaar te maken en het te richten op wat er wel is, is misschien een goed idee. Nu hang je jouw geluk op aan hoe een ander zich naar jou gedraagt.
Dat niets lijkt te werken is natuurlijk niet jouw schuld! Blijkbaar heb je nog niet de juiste hulpverlener gevonden waarbij je je genoeg durft te uiten en die je echt kan helpen. Naar mijn mening mag de huisarts daar best beter zijn best voor doen. Als je met een lichamelijke klacht gaat en dat wordt niet opgelost dan ga je ook terug naar de huisarts en als de huisarts het niet kan oplossen dan wordt je doorverwezen (en als dat niet het geval is, wissel je vaak van huisarts). Ook met deze klacht heb je recht op adequate hulp!
Ten eerste moet er heel wat meer gebeuren voordat een huisarts ergens iets van denkt. Dus die knop moet je gewoon omzetten en jezelf ertoe zetten weer een afspraak te maken. Hij/zij zal echt gaan kijken wat er nog meer op het gebied van hulp te krijgen is. Daarnaast hoop ik dat je ook eens kan kijken naar jezelf en kan zien wat je allemaal wel hebt! Ik zie dat je een dochter hebt, die verdient ook onvoorwaardelijke liefde! En jij bent de perfecte vrouw om dat te geven. En ja, misschien is het waar dat je nergens hulp krijgt! Maar vraag jezelf ook eens af aan wie jij hulp geeft. Hulp is ook een kwestie van geven en nemen soms. Ik snap dat het allemaal makkelijk praten is vanaf de zijlijn maar ik denk dat ieder mens prachtig is op zijn/haar eigen manier dus ook jij! Je hebt dadelijk 2 grote ogen die je adoreren en alleen daarom moet je al zelf inzien dat je alles waard bent.
Bel anders even met je zorgverzekeraar. Soms heb je helemaal geen verwijzing nodig om terecht te kunnen bij en psycholoog of therapeut.
Eigenwaarde ed ontbreekt er omdat ik vroeger erg gekleineerd ben. Oa door 1 ouder die bv zei dat de hond belangrijker was dan mij. En veel meer van dat soort dingen. Ik denk dat ik daarom veel afhang van waarde van andere mensen.
Dit raakt me echt enorm...kan me echt voorstellen dat dit heel pijn doet en je je eenzaam voelt. Maar je doet er echt wel toe...ook al zijn je ouders er niet meer...je blijft er altijd toe doen voor iemand. Ook voor je kindje...ieder mens doet er toe... Hele dikke knuffel voor jou... met wat hulp kom je er echt wel.....het leven wordt echt wel weer mooi...maar daarvoor moet je wel iets doen... de eerste stap is hulp zoeken Ik moet altijd denken aan dit stukje van Robert miles ( one and one) : The sky isn't always blue The sun doesn't always shine It's alright to fall apart sometimes,