Hallo, Hopelijk kan ik hier even mijn verhaal kwijt. Op 9 juni 2016 ben ik bevallen van een prachtige dochter, ze is ondertussen dus bijna 9 maanden.Ons leven is sinds haar komst zo druk en hectisch geworden dat ik gekozen heb te veranderen van job, op slechts 2 km van onze deur. Nog 2 weken en ik verlaat mijn huidige werkgever. Tussen alle drukte op het werk, drukte met onze dochter en de verbouwingen thuis dacht ik vorige week " Hmm? ben ik deze maand al ongesteld geweest? " aangezien we niet direct plannen aan het maken waren voor een 2de kind hield ik men cyclus ook niet meer bij zoals ik vroeger deed. Ik gebruik al jaren de Nuvaring en ben daar ook zeer tevreden van. Blijkbaar moet er tussen de wissel van 2 ringen toch iets misgelopen zijn. Gisteren testte ik namelijk positief op mijn zwangerschapstest. 3-4 weken stond erop. Ik heb me nog nooit zo Dom gevoeld. In alle staten belde ik men moeder op aangezien men man nog aan het werk was en ik wou hem dit liever persoonlijk vertellen. Mijn moeder schrok uiteraard ook, maar moest beetje lachen. " wel meid, je bent net zoals je moeder " Mijn broer en ik verschillen namelijk ook maar 1,5 jaar . Ik was vooral zo bang voor mijn man zijn reactie. Ik weet dat hij eigenlijk geen tweede kind meer wil, ik wel maar enkel nu nog niet, misschien binnen 2 à 3 jaar. Ik denk dat dit de langste namiddag ooit geweest is, mijn hart ging zo tekeer toen hij binnenkwam. Ik durfde hem niet aankijken want ik zou zo beginnen huilen. Toen hij vroeg hoe men dag was, kon ik het niet meer verbergen. Ik begon te huilen en kreeg het niet over mijn lippen. " We hebben een probleem " zei ik. " Ben je zwanger?" vroeg hij? Ik had de week ervoor al gezegd dat ik over tijd was maar hij had er toen niet echt op gereageerd. Gelukkig nam hij me vast en probeerde me te troosten. " Alles komt goed " zei hij. Nu ligt de keuze bij mij, wat doen we met de zwangerschap? Hij zou het liever laten weghalen maar als ik kies voor het te houden zal hij er zijn best voor doen net als voor onze dochter. Ik ben tegen abortus maar de timing komt zo slecht uit! Ik ben nog volop bezig om mijn oude figuur terug te krijgen, ik zit in een carrière verandering en ons dochtertje is nog maar 9 maanden oud. Zij verdient nog alle aandacht van ons en ik wil haar niks tekort doen. Maar natuurlijk, heeft dit kind dan het recht niet om te leven? Ik heb nog nooit in zo een tweestrijd geleefd. Hopelijk kan ik bij jullie beetje raad/hulp vinden Grtjs
Hier het zelfde, tussen de oudste en de jongste zit 7,5 jaar. Waarvan 2,5/3jaar in de medische molen. Toen m'n jongste 10 maanden was kwam ik er achter weer zwanger te zijn. Dacht dat ik serieus buikgriep of iets had wat al weken aan hield. M'n partner het in shock verteld en we wisten niet goed wat we er mee aan moesten. Heeft heel wat tranen en tijd gekost maar we zien het nu als een mini wonder! Want ook wij gebruikte voorbehoedsmiddelen etc. Inmiddels ben ik 35 weken zwanger en zal er tussen de nu jongste en de baby straks 1,5 jaar (18 maanden) zitten. Mn eerste reactie was ook weghalen, volledig in shock. Paniek en tranen.. maar toen ik het hartje zag kloppen was ik om en hebben we besloten de natuur z'n gang te laten gaan. Nu alles hier op een rijtje is leven we ook toe naar het moment dat ons kleine ventje geboren word. Laat de schock even bezinken en denk er rustig over na maak in je paniek geen overhaaste beslissingen. Dikke knuffel ik weet hoe het voelt!
Hier zit er zometeen ook 1,5 jaar leeftijdsverschil tussen, tuurlijk is het heftig en zwaar, maar daar leer je ook wel weer mee omgaan!
Jeetje, lastig.. Heb er zelf geen ervaring mee. Maar heb me proberen er in te verplaatsen. in algemene zin ben ik niet tegen abortus in elk geval. Maar als jij eigenlijk toch een tweede kindje zou willen (al had je liever langer gewacht), zou ik nu geen abortus laten doen. Ook om de reden dat je nooit weet of die tweede wel zal lukken over een paar jaar. Mocht dat niet lukken,vergeef je jezelf denk ik nooit dat je deze hebt laten aborteren. Als de tweede geboren is, heb je nog een heel leven voor je om alles op de rit te krijgen (je figuur etc). Het zal even pittig worden, ook in je hoofd. Maar uiteindelijk zal het zijn weg vinden. Verder wil ik zeggen, praat met je man natuurlijk Heel veel succes ermee!
Hey dames, Bedankt voor jullie reacties. De vele verhalen hier hebben me deze week rechtgehouden maar dan ook al veel verdriet aangedaan. Na vele discussies deze week met mijn man hebben we besloten ons kleine wondertje te omarmen. Eindelijk kan ik de nachtmerrie voor een abortus uit men hoofd zetten, gelukkig zag mijn man in dat ik dat emotioneel nooit zou aankunnen, laat staan dat ik het ooit verwerkt zou krijgen. De schoonouders en mijn beste vriendin zijn reeds op de hoogte, waauw die reageerde een beetje geschokt maar zo positief. Alweer een geruststelling dat we er niet alleen voor staan. Het is nog even wennen " ik ben alweer zwanger " maar ik geloof erin dat we binnen een jaar erom zullen lachen ( hoop ik ) Mijn man heeft nog even tijd nodig om eraan te wennen maar dat is typisch mannelijk zeker Nogmaals bedankt! Tot snel
Wat fijn dat jullie er samen (!) uit zijn gekomen! En wat een mooi besluit. Ik weet zeker dat je man over een jaar niet meer zonder had gewild. En maak gebruik van je omgeving die je willen steunen. Dus bij deze: gefeliciteerd met je zwangerschap en geniet ervan!
Het is zeker schrikken als je ineens weer zwanger blijkt te zijn. Fijn dat je man je steunt en dat jullie samen tot de beslissing zijn gekomen om dit kindje te omarmen. Ik weet hoe je, je voelt. Ook hoe je man zich voelt. Bij ons was het omgedraaid mijn man wilde al heel graag een tweede kindje maar ik nog niet. Maar goed zelfs condooms kunnen soms verkeerd aflopen. (Kapot gaan). En nu ben ik heel blij met dit kindje. Heeft me wel even wat tijd gekost om eraan te wennen. Tot de termijn echo zelfs.
Hey meid, ik ben er ook net achter dat ik ongepland zwanger ben van 2e en mijn dochtertje scheelt maar 1 week met die van jou. Was ook wel even schrikken maar inmiddels zijn we er super blij mee. Alles wat jij zegt is hier ook door mijn gedachte gegaan hoor! De kilo's, aandacht tekort voor mijn meisje, drukte in huis. Laat het even bezinken en bekijk het van de positieve kant. Ik beschouw het als een zegen, geen stress over zwanger raken iedere maand en de kindjes zullen straks veel aan elkaar hebben door het kleine leeftijdsverschil. Je zit toch nog in de baby en luiertijd dus dat loopt nu lekker door naar de volgende succes met alles te laten bezinken!
Hoi hoi, onze situatie was iets anders want we zijn bewust weer zwanger geworden toen onze oudste 8/9md was. Hier dus 17md verschil tussen#1 en#2 en ja het is druk maar ze zijn zo leuk samen! Ze groeien echt samen op zitten na de eerste baby fase eigenlijk continu in de zelfde belevingswereld waardoor samen spelen en ruzie maken haha goed loopt. Wij zijn ondertussen bijna 3 jaar verder rust begint bij de oudste 2 wat meer terug te komen. Oudste op school, 2e wordt al een heel mannetje die mama goed probeert te helpen. En nu is er hier #3 gekomen. Fijn dat jullie er samen uit gekomen zijn. Mijn voorbeeld was vooral om te laten zien hoe leuk het ook kan zijn zo'n klein leeftijdsverschil. Succes en geniet van je zwangerschap
Jeetje wat schrikken dat je dan al weer zwanger blijkt te zijn! Fijn dat jullie samen tot dit besluit zijn gekomen en wil je dan ook feliciteren met je zwangerschap!