Hai, Ik voel mij sinds vijf weken regelmatig een dag- of dagdeel erg depri. Heb dan nergens zin in en denk alleen maar slecht, negatief. Hopende dat het snel avond is, zodat ik snel mag slapen. Weet gewoon niet meer wat ik er mee aan moet, want het heeft niet echt een oorzaak. Ja, ik zit sinds zeven maanden thuis. Maar ik heb een dagplanning en genoeg te doen (huis decoreren, brood bakken, koken, zooi op marktplaats zetten, soms op visite of naar de verloskundige). Ik ben dit gevoel gewoon helemaal zat, heb geen zin in de baby en voel me vlak. Heb dit niet elke dag hoor, maar laatste weken toch wel meerdere maken per week. Zomaar. En omdat het zomaar komt lijkt niks te helpen. Ik eet trouwens gezond, neem vitamines, probeer zeker wel vier keer per week buiten te komen en zorg goed voor mezelf. Heb wel een vriendin in vertrouwen genomen hierover, maar heb ook geen zin ome elke keer haar ook te gaan bellen. Ze heeft ook d'r eigen leven. En wil niet overkomen als een zielig persoon.
Het zal ook zeker wel met je hormonen te maken hebben want merk zelf ook dat ik sinds de 20ste zwangerschapsweek een ommezwaai heb gemaakt, ik ben ook een stuk depressiever ondanks dat mijn dagen goed gevuld zijn. Nu ben ik bekend met depressiviteit en heb er jaren medicatie voor gebruikt (nu al circa 2 jaar niet meer) en heb veel gesprekken met mijn psychiater gehad jaren geleden en weet waar mijn gevoelens vandaan komen normaliter. Elke herfst krijg ik weer even een dip als de bladeren van de bomen vallen en de dagen korter zijn maar nu is het een stuk erger sinds ik zwanger ben dus het is ook voor een groot deel hormonaal. Ik kan het enigszins relativeren maar ik denk dat als jij je zo blijft voelen je misschien eens kan praten met iemand of misschien helpt goed praten met je partner wel? Mijn man kent me heel erg goed, weet precies hoe ik normaal ben en hoe ik ben als ik depressief ben en kan me goed weer met beide benen op de grond zetten gelukkig.
Ik vind dit een beetje als een prenatale depressie klinken. Ik heb het zelf gelukkig nooit gehad, maar je voldoet wel aan alle criteria, geloof ik. Ik zou er wel professionele hulp voor gaan zoeken, als ik jou was.
Oei, klink ik echt zo depressief? Drieka ik heb ook wel het een en ander meegemaakt, moeder is jarenlang depressief geweest en mijn broertje en zus door heel die situatie ook wel een beetje. Nu zijn de problemen verholpen en sinds een klein jaar gaat alles weer goed met ze. Goh, zou het dan ergens vandaan komen, deze gevoelens? Voel me nu trouwens weer een stuk beter. Heb een lekkere kop koffie gemaakt, snik even mijn laatste tranen weg en ga dan even op de bank wat lezen. Echt gek om dan nu terug te lezen van mezelf : "ik heb helemaal geen zin in de baby".
Maar is het verschil tussen een depressie en wat ik heb niet dat een depressie bijna elke dag is? Ik heb dit zon drie keer per week. En dacht eigenlijk dat t normaal is.....
Nu is het nog drie keer per week. Misschien als je er niks aan doet word het meer. Ik zou dit zeker even neerleggen bij je verloskundige/gyneacoloog.
Nou ik mag toch hopen dat zij dit serieus neemt. Als je er nu niks mee doet, heb je straks na de bevalling misschien wel een postnatale depressie. En dat moet je echt niet willen. Ik zou in elk geval wel heel eerlijk zijn erover naar de vk toe en het zeker niet minder erg laten klinken als dat het is.
Hier ben ik het wel mee eens. Ik herken de neerslachtigheid in de herfst/winter wel een beetje, maar ik schrik van de zin ", heb geen zin in de baby en voel me vlak". Dat gaat toch wat verder dan even een dipje omdat het buiten koud en donker is. Goed dat je het met je vk gaat bespreken. Maar als zij hier niets mee gaat doen (wat mij niet waarschijnlijk lijkt) zou ik bij de huisarts aan de bel trekken, want dit lijkt mij niet goed! Sterkte en goed dat je hulp zoekt!
Klinkt als pré. Maar het is ook deels angst voor de verandering die je te wachten staat. Je leven gaat geen 180 graden draaien maar 260. Angst voor het onbekende. En veel druk mee gemaakt vlees ik. Praat idd met je verloskundigen. En je niet schamen. Ook ik heb wel eens in de zwangerschap gedacht wat moet ik nu met een baby. Geen hulp gezocht. Postnatale gehad etc..
Wat goed dat het aangeeft en dit topic opent. Dat is een eerste stap. Nu inderdaad professionele hulp gaan zoeken. 1 tip wil ik je nog meegeven. 4 x per week naar buiten is niet genoeg, zeker niet als je depri bent. Probeer ernaar te streven om iedere dag zeker een half uur naar buiten te gaan. Het klinkt stom en je hebt vast niet altijd puf om te gaan, maar het werkt echt.
komt zeker weten van je hormonen maar meld het ook even bij je vk ,, voornamelijk omdat ze dan letten op je na de bevalling of je die depressie ontwikkeld waar je zelf totaal niets aan kan doen en soms niet door hebt, even de naam ervan kwijt zoek zeker hulp nu al je vk kan je door verwijzen naar iemand die hier ervaingen mee heeft en schamen hoef je je niet dit komt vaker voor dan je denkt
Depressief zijn betekend niet altijd dat je elke dagen volledig in de put zit hoor, ik heb ook veel meegemaakt in mijn jeugd was er circa 7 jaar geleden uit is gekomen, ben jaren onder behandeling geweest van een psychiater en slikte 5 jaar antidepressiva, ben er nu circa 2 jaar vanaf en het ging prima. Helaas nu tijdens de zwangerschap komen toch die oude gevoelens ook weer de kop opsteken, je kunt er niks aan doen, heeft gewoon te maken met je hormonen. Ik heb ook dat ik een paar keren per week een paar uurtjes mega depressief ben en alles bij elkaar kan huilen maar op een gegeven moment trek ik me toch uit de put en dan gaat het weer eventjes Je moet wel proberen elke dag even buiten te komen, ik heb dan een mopshondje en wandel 2 keren per dag een half uurtje, maar je zal merken dat de frisse lucht je echt goed doet.
Ik herken het. Ik zit al bijna 3 weken thuis ivm harde buiken. Ik voel me eenzaam en begin soms te twijfelen aan de zwangerschap, terwijl hij zo zo gewenst is. Na 13 maanden eindelijk zwanger. En nu voel ik mezelf niet meer. Ik kan bijna niets fysieks of loop met pijn. Alles kost me moeite. Soms vraag ik me af waar die blauwe wolk is gebleven... En ik moet ook nog een hele tijd. Makkelijk vind ik deze zwangerschap niet. Ik vraag me zelfs af of ik dit nog wel een keer wil meemaken. Dit durf ik tegen niemand te zeggen...
Nu schrik ik ook een beetje van mijn eigen woorden en kan ik me er totaal niet meer in vinden. Het zijn echt even buien. Heb even mijn zus gebeld en alles eruit gehuild. Voel me weer goed nu en heb zij dat de baby komt. Had ook een afspraak in de middag en heb me warm aangekleed en heerlijk door het gure weer heem gefietst. Ga het wel bij vk aankaarten, niet eens perse voor nu, maar ook echt vooral voor na de bevalling. Alles wat er dan op je afkomt maakt het dan gemakkelijker om in een depressie te vallen. Heel vreemd wat die hormonen met je kunnen. Maar goed, ik moet dus maar iets verzinnen om ermee te kunnen leven.. Sterkte Josephine! Heb gelezen dat juist bij mensen bij wie het lang duurde om zwanger te worden, zulke gevoelens vaker voorkomen. (Niet dat dertien maanden zo lang is, maar je snapt wat ik bedoel).
Dank kkatinka! Gelukkig gaat het met jou weer beter . Hier is het ook met vlagen, maar loop de hele zwangerschap met zoveel klachten dat genieten me wel een beetje moeilijk wordt gemaakt . Ik kaart m'n gevoelens ook aan bij m'n verloskundige.