Dit is inderdaad wat ik probeerde te zeggen, alleen verwoord jij het veel beter dan ik zou kunnen. @Paardenbloem nogmaals sterkte, of je de hond nu houdt of wegdoet. Elke van die opties is in mijn ogen meer dan logisch.
Je kan natuurlijk altijd vrijblijvend contact opnemen met de fokker. Vertel je verhaal en dat je eigenlijk niet zo goed weet wat te doen maar dat je sowieso het beste voor het hondje wil. Ik denk ik deze dat je jezelf in ieder geval voorop moet stellen. Het hondje krijgt echt nog wel een fijn huisje in het geval dat dit niet bij jullie is. Maar jij moet overeind blijven, of dat nu met of zonder hondje is. Het is in deze ook lastiger omdat de hond voor je man niet had gehoeven. Anders had hij juist nu even de zorgen over kunnen nemen en had jij wat meer wentijd gehad, echter is dat dan ook zoals t is. Je gevoelens zijn echter niet zomaar over, dat zal echt wel tijd nodig hebben en heb je die voor jezelf? Of wil je dat niet? Alleen jij kan dit beslissen. Is er vorig jaar ook niet een forumlid geweest die ook zo in de knoop zat met zichzelf nadat er een puppy in huis had? Die heeft ook met de fokker overlegd en kwam daardoor tot de conclusie het hondje te laten herplaatsen. Weet iemand dat nog? Misschien dat diegene eens kan sparren met je?
Wat trouwens ook kan schelen, is je hondje een dag in de week naar de hondencrèche brengen. Gewoon zodat jij even een dag voor jezelf hebt, net wat je zegt, gewoon even opladen. Vaak moeten ze dan wel bepaalde intentingen hebben gehad. Onze hond ging daar naartoe als ik werkte, als pup zorgden ze voor wat extra rust daar, verder kunnen ze lekker met andere honden spelen, gezellig voor je hondje en even een dagje meer rust voor jou.
Dat snap ik, maar omdat er vorige week helemaal niks aan de hand was/leek, vermoed ik wel dat een groot deel van de klachten weg zullen zijn of verminderen als de ‘druk’ weg is van het alert zijn, de verantwoordelijkheid, de afhankelijkheid van de puppy etc. Overigens heb ik sowieso al over een paar weken weer een afspraak staan bij de psycholoog waar ik eerder wel eens geweest ben.
Pas was er ook een soortgelijk topic maar weet niet meer van welk lid dit was. Wel heel vervelend maar ik weet uit ervaring dat een pup ook gewoonweg heel intensief is. Ik vond de eerste weken ook weinig aan. Als je nu echt het idee heb dat het niks wordt dan zou ik de pup terug naar de fokker brengen want een hond is wel iets waar je altijd rekening mee moet blijven houden. Vakanties, visite, dagjes uit etc en je moet je wel echt goed voelen om dit te willen en te kunnen. Sterkte met alles
Puppy voelt jouw verdriet ook aan, mist zelf zijn nest allicht nog. Samen een beetje elkaar er doorheen slepen? Team "voel me incompleet, zullen we samenwerken?" Ik was ook nog een tijd een wrak na ons zoontje. Hoefde ook geen babyhuil te horen, dat was net een dolk in je hart. Katten waren helemaal losgeslagen, normaliter volgen ze je alleen richting de keuken, nou zelfs als ik naar de wc ging probeerden die twee mee te komen. Vertikten t ook om naar buiten te gaan. Waar ik was, waren zij. Hulphond verderop kwam ook naar me toe, legde zn kop onder mn hand en kwam naast me zitten. Kennelijk getrained ervoor, zn baas vulde al t plaatje in alleen de reden waarom was hem dan onbekend. Normaliter wijkt die niet van zn baas zn zijde (is een hond die vooral op emotioneel vlak stabilisatie moet brengen, geen blindegeleide hond bijv), maar kennelijk vond hij dit nodig ofzo. Het is loodzwaar een puppy opvoeden, maar allicht snapt die kleine smurf al meer dan je zou verwachten en hebben jullie elkaar een beetje nodig. Als hij veel piept oid, draag oordopjes met een muziekje er in. Allicht dempt dat je stressreactie wat. Dat was t enige wat me met onze dochter er doorheen wist te slepen zonder volledige zenuwinzinking toen ze de eerste weken dag en nacht de boel bij elkaar gilde.
En even iets heel erg stoms: helpt het ook als jij op sommige vaste momenten iets meer tijd voor jezelf inplant? Zonder man, zonder huisdieren, zonder kindjes en zonder prikkels? En dat je die tijd dan ook gebruikt om zelf op te laden? Whatever is necessary? Zo kun je een beetje werken aan zowel ontspanning als dingen op papier zetten voor jezelf. De opvoeding van de pup ligt bij het hele gezin, niet hoofdzakelijk bij jou. Jij en je man hebben samen hiervoor gekozen. En dan nog, als jij je niet lekker voelt, dan moet je man bij springen (en andersom).
Je hebt een heleboel meegemaakt zo te lezen waar je nog volledig mee bezig bent, zowel lichamelijk maar vooral geestelijk. Ik lees een heleboel lieve en goede tips maar mijn mening komt voort uit 17 jaar ervaring met fokken (toevallig ook van Shih tzu) en ik ga je eerlijk zeggen dat ik denk dat je beter het hondje een andere baas kan geven. Ik heb in 17 jaar tijd een heleboel gezien, gehoord en meegemaakt en na aanleiding van deze ervaring zou ik zeggen denk echt aan jezelf en daarmee ook aan de pup door deze weg te doen. Het klinkt heel hard maar ik bedoel dit niet verkeerd. Jij hebt een heleboel te verwerken en met jezelf te doen en ook al gaat dat inderdaad niet in 1x over wanneer je pup weg is zal het wel zijn effecten hebben op de hond in hoe je nu met hem omgaat. Juist die eerste weken zijn enorm intensief, vraagt zo'n pup enorm veel aandacht en ben je daar zo veel mee bezig. Dat je hem (of haar) traint en opvoed is goed en leuk maar er komt meer bij kijken. Die hond kun jij niet uitleggen over een X aantal maanden dat je je nu "opeens" wel goed voelt voor een kroel en knuffelsessie, die weet niet beter of jij bent altijd afstandelijk geweest. Nu zal je hond niet ineens lelijk gaan doen maar hoe jij omgaat met je pup bepaalt wel een groot deel hoe ze later zullen zijn. Daarbij hoe langer je wacht, hoe moeilijker het gaat worden.
Na veel twijfelen en overleggen met de fokker, hebben we besloten dat het zo niet ging. En gelukkig een heel lief, stabiel gezin met 2 oudere kinderen gevonden die haar een hele goede plaats kunnen bieden. En ons nog af en toe een foto sturen hoe het gaat. Maar pff, wat heb ik het er nog moeilijk mee.. Ik had vooral opluchting verwacht, maar het is gewoon een gigantische domper. Het komt ook gewoon hard aan dat dit het 2e is wat ‘mis gaat’ in korte tijd. En daarnaast de twijfels of we het toch niet langer hadden moeten proberen etc. Maar ergens is het ook wel goed dat ik er nu achter kom dat ik in het geheel wat minder stabiel en hersteld ben na de late miskraam dan ik dacht. Dus ik wil daar ook echt zsm mee aan de slag bij de psycholoog. Zeker met het oog op een evt. volgende zwangerschap.
Klinkt als de goede keuze voor jullie gezin. Moedig van je en logisch dat het moeilijk is. Sterkte met de weg naar herstel!