depri en blij

Where to begin.. 12 jaar geleden werd ik zwanger mijn zoon is dus 11jaar. Tot mijn zoon 4jaar was ben ik met die man samen gebleven in totaal 9 jaar. We hielden heel veel van elkaar maar omdat hij een ander geloof had en veel problemen met zijn familie had omdat hij met mij samen was zijn we uiteindelijk uitelkaar gegaan. Enkele jaren hebben we geen contact gehad. Toen ik terug in zijn buurt ben gaan wonen heeft hij terug toenadering gezocht. Ik heb hem heel lang afgewimpeld want hij heeft me ook enorm gekwetst al die jaren geleden. Ik was wel heel blij voor mijn zoon dat hij terug contact had met zijn vader. Na lang aandringen ben ik terug een relatie met hem begonnen en na een tijdje heb ik mijn eisen gesteld en nu zeg ik eisen maar daar bedoel ik mee dat ik een deftige relatie wil zoals de meeste mensen onder ons kennen en dat is samen wonen, dat hij eerlijk is tegen zijn familie. Meer niet dat is alles wat ik wilde en dat is wat hij me beloofde wat zou komen. Hij wilde zo graag dat ik zwanger zou worden maar ik had hem verteld over mijn twijfels. Ik heb al die jaren mijn zoon alleen moeten opvoeden wat goed gelukt is maar we misten hem als een vader, en ik wilde niet nog eens hetzelfde meemaken. Wel wel het verleden lijkt in herhaling te vallen, want ik ben 11 weken zwanger en we zijn uiteen want hij is zijn belofte niet nagekomen. We waren net weer 1 jaar samen, en het samen wonen en vertellen tegen zijn ouders bleven uit. Ik heb hem gesmeekt om eindelijk aan ons leven te beginnen maar nu is het zelfs zover gekomen dat hij van nr is veranderd. Ik kan niet tot bij hem aan de deur komen aangezien hij van een ander origine is, en ik niet welkom ben. Nu ben ik heel blij dat ik zwanger ben van dezelfde vader maar hier zit ik weer alleen met mijn verdriet net als die jaren geleden. Ik had hem niet mogen geloven echt niet maar daar is het nu ook te laat voor. Wat er ook nog bijkomt is dat al ja AL mijn vriendinnen in een relatie zitten ( al dan niet gelukkig) maar deze ervaring heb ik nog nooit kunnen delen dus ja ik ben 3O alleenstaand zwanger en zonder ook maar 1 vriendin die niet in een relatie zit.Ben dus zo'n klein beetje depri en met alle respect voor mijn vriendinnen ik heb even geen zin meer om bij hen te zitten midden in een gezin. Jaren kom ik bij elk feestje alleen, iedereen vraagt me altijd hoe zit het nu met jou. En om eerlijk te zijn durf ik hen helemaal niet te vertellen dat ik het daar moeilijk mee heb. Ik heb wel enkele relatie gehad maar ik val op de verkeerde types. Er blijkt altijd wel iets te zijn aan die mannen.
Wat overkomt me nu meer en meer is dat ik bijna niet meer buiten kom want ik heb geen zin om naar een koppel te gaan. Al die emoties kan dat wel goed zijn voor een zwangerschap??

 

dank je voor de reacties er is idd niet veel aan te veranderen en ik probeer zoveel mogelijk optimistisch te blijven.. Ik heb vooral geleerd dat een ex een ex moet blijven want er veranderd niks! tja even dan.. Ondertussen bijna 3 maanden