Hi forum lezers, Pfoe.. mijn eerste bericht ooit op een forum en meteen iets wat ik zelf gek vindt, maar waarvan ik hoop dat iemand het herkent.. 3 weken geleden ben ik bevallen van een zoon. De bevalling zelf duurde lang, was erg pijnlijk en meneer zat halverwege de bevalling vast, waardoor hij uiteindelijk met wat "geweld" is gekomen en een moeilijke start heeft gehad. Echter hij hersteld erg snel en ze verwachten ook geen blijvende schade! Ook ik ben inmiddels weer aardig te been. Maar nu.. toch niet die roze wolk waar ik op hoopte. Heb een hele fijne man, een gezonde baby en ik voel me toch ergens schuldig dat ik hierover "klaag". Ik huil momenteel een paar keer per dag en ben ergens bang dat dit tekenen zijn van een postnatale depressie. Ik heb een soort eenzaam / rouw gevoel.. een leeg gevoel waarbij de tranen mij overvallen en ik meer last heb van hormonen dan dat ik leuke momenten ervaar (of mij ergens op verheug in de komende weken / maanden). Slapeloze nachten en een baby'tje wat het liefst ook overdag op onze borst ligt waarbij ik bijna niet aan mijn eigen eten/drinken toekom, tellen ongetwijfeld ook niet mee. Maar goed, dit is nog niet waar ik het meeste mee zit (en ik ben van plan om dit aan de huisarts te melden deze week, al is het ter preventie). Waar ik namelijk benieuwd naar ben is of iemand het volgende herkent, namelijk het missen van het ziekenhuis en de kraamzorg. Voor mijn bevalling ben ik zolang ik leef (ben eind 20) angstig geweest voor het ziekenhuis. Heb geen trauma oid, maar ben altijd bang geweest om in het ziekenhuis te liggen, opgehaald te worden met een ambu of een operatie te krijgen. Wat het is? Geen idee.. heb het eens proberen te achterhalen en ik denk toch iets met een soort belangstelling / spotlight die ik het liefst vermijd. Ook ben ik best wel preuts en heb graag de controle. Echter wilde ik wel graag een verplaatste thuisbevalling in het ziekenhuis, puur om te voorkomen dat ik niet halverwege nog naar het ziekenhuis zou moeten of met een ambu vervoerd zou worden. Daarnaast zag ik ook tegen de kraamzorg op. Wat een gek idee dat een wildvreemde 8 dagen bij je thuiskomt en je controles doet.. en aan je spulletjes zit.. en dingen voor je doet die je eigenlijk gewoon zelf zou willen/kunnen doen. Echter.. sinds een uur nadat ik onze kraamzorg was vertrokken (een hele lieve fijne vrouw) mis ik al het personeel van het ziekenhuis en de kraamzorg zo ontzettend erg! We hebben in totaal 5 dagen in het ziekenhuis gelegen en zo'n 20 artsen gezien en iedereen was stuk voor stuk zo aardig. Dit gevoel van gemis kwam zo rouw op mijn dak vallen. Wie wilt er nou in het ziekenhuis liggen?? Wie wilt de kraamzorg voor altijd in huis in plaats van je huis weer lekker voor jezelf? Aaarghh.. ik voel me eenzaam en had het gevoel dat we met z'n alle van de kraamafdeling/kinderpoli en kraamzorg onze kleine vent gingen opvoeden! Ze waren al die tijd zo betrokken. Aan wie moet ik nu vertellen dat het aanhappen bij de borstvoeding s'nachts nu wel een keer heel goed verliep? Niemand.. want het boeit niemand iets (oke behalve mijn man en ikzelf ).. zij deden gewoon hun werk en wij waren klant. Best ironisch dat in het ziekenhuis liggen mijn grote angst was en ik erg opzag tegen de kraamhulp, maar dat ik beide zo mis dat ik mij er echt depri door voel. Ondanks dat ik veel misselijk ben geweest (en overgeven) tijdens zwangerschap en geen fijne bevalling heb gehad, mis ik deze periode wel opeens. Dit heb ik echt niet zien aankomen.. ik vind het nu al geen fijne gedachte dat ik dit bij een tweede kindje (als dit zou lukken) nog een keer mag doormaken, maar dat het dan de laatste keer is en het nog definitiever zal voelen dan nu. Herkent iemand dit? Of een verklaring hiervoor? Zou het de aandacht zijn van de betrokken personen die ik ben gaan missen? Dit is vrij lang verhaal geworden en ik ben echt dankbaar voor onze lieve zoon, maar ik heb dit toch even van mij af moeten schrijven. Dank voor het lezen!
Ik herken het, tenminste, het kraamzorg gedeelte. Ineens sta je er alleen voor, en hoewel het allemaal prima ging merkte ik dat ik vrees had voor de volgende fase. Oké, deze fase heb ik nu onder de knie.. maar wie gaat me vertellen wat ik de volgende fase moet doen?! En wat nou als er ineens wel problemen de kop op doen, vertrouw ik mezelf genoeg dat ik dat herken? En inderdaad, als mijn zorg en energie en tijd gaat in de baby zitten, maar wie zorgt er nu voor mij? Alles kan even heel erg op je af komen en teveel lijken. Het is ook niet niks zo'n kleintje. Maar je rolt er vanzelf in, het wordt makkelijker. Je leert je kindje kennen en zien wat hij nodig heeft. En je leert je ritme weer te vinden met een kleintje. Dit alles heeft wat tijd nodig, en mag je ook best even verdrietig om zijn.
Ik herken het deels. Mijn dochtertje is te vroeg geboren en ze heeft een tijdje op de Neo gelegen. Op dat moment wilde ik niets liever dan haar bij mij op de kamer of gezond thuis hebben. Maar toch denk ik soms nog met weemoed terug aan die periode en raak ik ook erg betrokken als er mensen zijn van wie hun kindje daar ligt. Ik mis soms de momenten naast haar bedje en het 's avonds over de gangen lopen in een doodstil ziekenhuis. De verpleegkundigen die er altijd waren om mijn verhalen aan te horen. Het patiënt zijn. Ik heb het er met mijn psycholoog over gehad want ik voelde mezelf echt een slechte moeder. Want wie wil nou dat zijn/haar kindje daar ligt. Maar volgens haar is het een stukje veiligheid en dat verdwijnt als je weer thuis bent en er alleen voor staat. In het ziekenhuis werd IK echt gezien en mochten al mijn emoties er zijn. Eenmaal thuis werd er al snel weer verwacht dat het "normale" leven weer kon beginnen terwijl ik daar helemaal niet aan toe was. Ik heb zo lopen huilen toen het bloedverlies van de bevalling stopte, alsof het toen echt over was. Als ik er nu op terugkijk zijn die eerste maanden thuis een grote waas. Ik heb niet bewust geleefd maar alles op de automatische piloot gedaan. Gelukkig ging het bij de tweede heel anders en zijn de momenten van het "missen" van die periode steeds minder.
Ja, ik herken het ook wel tot op zekere hoogte. Hier had ik bij de eerste moeite om het ziekenhuis te verlaten. Niet omdat ik schrik had dat ik het zelf niet zou kunnen (daar was ik best gerust in), maar wel omdat het al als een eerste soort van afscheid voelde. Een eerste fase die al voorbij is. Alle eerste herinneringen aan je kind zijn verbonden aan het ziekenhuis, en ik vond het moeilijk om die 'achter te laten'. Je kijkt zo lang uit naar die bevalling, naar het ontmoeten van je kind, en plots is die moment daar en voor je het weet ben je al terug thuis en dient het 'gewone' leven zich voor een stuk weeral terug aan. Je mag ook niet vergeten dat je hormonen die eerste dagen/weken nog in vrije val zijn. Dat maakt een mens écht wel een stuk emotioneler dan anders. Die gevoelens namen bij mij dus vanzelf weer af, en als het een geruststelling kan zijn: bij mijn tweede had ik hier véél minder last van. Dus het wilt niet per se iets zeggen. Bij een tweede weet je al wat voor een enorm effect die hormonen op je kunnen hebben (en kan je het één en ander misschien beter plaatsen daardoor), je hebt je oudste kind dat thuis op je wacht en waar je ook weer naartoe wilt, ...
O hemel ja het moment dat de kraamzorg weg ging. Weg was mijn reddingsboei, mijn vraagbaak, mijn hulp, mijn gezelschap. Zat ik ineens alleen met baby. O wat heb ik gehuild. 10 dagen was ze mijn rots in de branding. Tel daarbij op slaapgebrek, lichamelijk bevallingsongemak en hormonen en dan snap je ook dat alles tijd nodig heeft. De periode na de bevalling vond ik ook als een soort anti climax. Je leeft zo toe naar bevalling en ja gelukkig een prachtig kind maar jemig mijn onderkant was gesloopt, klysma mijn beste vriend, stolsels waar je u tegen zei en je kan niet bijkomen want er is wel een mini mensje afhankelijk van je. Die hormonen gieren nog door je lijf. Soort reality check, verliep niet zoals ik had verwacht. Man ging na 3 dagen aan het werk, kraamzorg was na 10 dagen ook weg en ik zie mijzelf nog in bed liggen; nou.... Daar lig ik dan.....
Ik vond het heel dubbel. Aan de ene kant was ik ook wel weer blij dat de kraamhulp weer weg was. Ze deed de dingen op haar eigen manier en ze betuttelde ook wel een beetje. Maar inderdaad....ze was ook DE vraagbaak, bracht mij tot rede als ik er weer van overtuigd was dat ik een enorme trombose van onderen had, praatte het idee uit mijn hoofd dat ik als moeder mislukt was omdat mijn baby mijn dappere pogingen om borstvoeding te geven totaal niet kon waarderen en alleen een fles wilde. Wij hadden het ook niet heel handig aangepakt, achteraf. De dag dat de kraamhulp er niet meer was, moest ook mijn vriend weer aan het werk. Om 12.30 vertrok zij, om 13u mijn vriend en om 14u zou mijn moeder komen. Heb het tussenliggende uur keihard gejankt met de gordijnen dicht en de lamp uit, ik was gewoon echt bang om alleen te zijn met dat hulpeloze kleintje in zijn reiswiegje. Zo bang dat ik alles vergeten zou zijn, dat ik hem zou laten vallen, verkeerde verhoudingen voeding in de fles deed, duizend doemscenario's. Mijn moeder kwam, sleurde me mee naar buiten naar een rustig terrasje op de hoek van de straat en bestelde een kop koffie voor me. Afleiding, dat hielp bij mij het beste. Ik stond stijf van de dwanggedachten en doemscenario's "als dit, stel dat, wat als" en echt de meest vreselijke dingen. Wat als ik met mijn baby van de betonnen trap zou vallen, stel dat ik een epileptische aanval krijg als ik hem in badje doe (nog noooit gehad, geen enkele aanleiding toe, ik bedoel maar). Ik ging spontaan janken als ik mijn baby ook maar zag en die scenario's in mijn hoofd haalde. Afleiding, iemand bellen, kraambezoek, muziek opzetten, met mijn baby op schoot een serie kijken, wandelen, en vooral: tijd nemen, jezelf tijd gunnen om ook mentaal te herstellen en te wennen. Drie weken is echt kort om te wennen aan de nieuwe situatie.
Ik herken het, zowel bij mijn oudste als jongste heb ik dat gevoel gehad. Bij de oudste werd ik in de kraamweek opgenomen ivm kraamvrouwenkoorts, en in het ziekenhuis werd gewoon heel prettig met me omgegaan en was alles mogelijk met mijn dochter (zij sliep naast me). Ze hebben me er echt weer bovenop geholpen en ik voelde me erg gesteund. Eenmaal thuis was het een beetje een koude douche ofzo? Ik vond het lastig zelf mijn draai weer te vinden, met baby erbij nu. Mijn ‘geluk’ was dat ik totaaaaal geen klik had met de kraamverzorgster, ik was dus heel blij dat ze weg zou gaan en zette me daardoor wat af, waardoor het gemis minder was en ik vooral een drijfveer had om dingen zelf te doen. Bij de jongste lag ik aan het einde van de zwangerschap al in het ziekenhuis, en wederom voelde ik me zo gesteund daar. Dat gaf zo’n warm gevoel, voelde als zekerheid. Maar na de bevalling gebeurden er dingen waar ik het niet mee eens was (dochter lag op een andere afdeling en ik mocht in theorie onbeperkt bij haar zijn, in praktijk was het echter ontzettend beperkt, ze hanteerden ‘voedertijden’ en dan na een knuffel werd ik weer weggebonjourd... ), dus wederom weer die drijfveer het zelf te willen doen. Maar ik had regelmatig toch thuis zo’n gevoel van gemis, en ook een soort extreem heimwee-gevoel. Niet naar het ziekenhuis, maar bv maar mijn dikke buik, of naar iets ongrijpbaars. Ik heb lekker veel gehuild, veel met vriendinnen en mijn zus en moeder gebeld, m’n hart kunnen luchten of gewoon lekker kunnen uithuilen - die emoties eruit zonder het te moeten rationaliseren. Het was bij mij echt ontzettend hormonaal en na een tijdje merkte ik ineens dat die gevoelens veel minder heftig waren geworden. Ik denk wel dat ik tegen een pnd aan heb gezeten bij mijn oudste, achteraf had ik daar hulp voor moeten vragen, combi van die heftige hormonale gevoelens, een huilbaby en heeel weinig slaap. Dat je dit voelt is heel normaal, die gevoelens mogen er zijn en ik zou ze ook de ruimte geven. Daar hulp bij zoeken lijkt me wel heel goed, en ik zou het dus zeker doen met de kennis en ervaring die ik nu heb.
Afleiding in de vorm van tv werkte bij mij ook goed, dan keek ik bv De Wereld Draait Door en zag ik die mensen aan tafel met elkaar praten terwijl ik me zoooo diep-droef voelde... en dan voelde ik me gewoon weer ‘naar aarde’ zakken, klinkt vaag Maar het werkte dus erg goed, even die gedachten op iets anders richten dan die sterke emoties, slaapgebrek en huilbaby...
Ik miste niet het ziekenhuis of de kraamzorg maar wel enorm het zwanger zijn. Beide keren enorm om gehuild en in de eerste weken regelmatig somber om geweest. Voelde me ook ineens zo 'leeg' en alleen terwijl mijn baby gewoon naast me lag. Voelde me daar dan weer schuldig over natuurlijk... Was rond 2-4 weken na de bevalling op het hoogtepunt, daarna nam het weer af. Goed om het bij je huisarts aan te geven, maar heb ook wat geduld met jezelf. Hormonen doen rare dingen met je en niet te vergeten de enorme verandering die het moederschap teweeg brengt. Waarschijnlijk/ hopelijk heb je nu de ergste piek en gaat het over een paar weken al veel beter. Sterkte!
Bedankt voor alle lieve reacties! Kan even niet uitgebreid reageren (geveld door een borstontsteking met hoge koorts sinds een paar daagjes), maar ik herken ook zeker dingen in jullie verhaal. Het is denk ik inderdaad de steun die je eerst krijgt en vervolgens die koude douche, zeker als de man ook weer gaat werken. Ook die dwanggedachten herken ik.. 'wat als'. Hormonen doen inderdaad gekke dingen. Ben al niet zo'n held qua hormoonschommelingem denk ik (kan niet tegen de pil bijv.)
Ik miste bij de 2de en 3de bevallen mijn kinderen en man als ik in het ziekenhuis was. En als ik thuis was, miste ik de rust en de tijd met de baby alleen. Tis gewoon een heel emotionele periode. Veel beterschap trouwens.
Ook "fijn" (in de zin van herkenning) dat jullie ook (hard/veel) hebben moeten huilen hier om. Als ik kijk naar kenissen en vriendinnen om mij heen lijken ze die eerste weken/maanden zo sterk en vrolijk. Terwijl ikzelf ook een vrolijk masker opzet als iemand me aanspreekt, waarbij ik niet over het huilen / slapeloze nachten / of die grote knip van de bevalling begin. Zo houden we die zogenaamde roze wolk lekker in stand
Ik herken je gevoel wel van bij de eerste. Na mijn keizersnede moest ik een paar dagen in het ziekenhuis blijven, dat voelde echt als een warm bad. Toen ik thuis kwam voelde alles ineens heel anders. Ik miste de warmte, de goede zorgen van het ziekenhuis. Ik hoefde er niet om te huilen maar dat ‘lege’ gevoel herken ik wel. Bij de tweede voelde het weer zo maar toen vond ik het ook fijn om weer thuis te zijn, ik denk dat ik toen ook veel beter wist wat me allemaal te wachten stond. Maar nog steeds krijg ik een warm gevoel als ik bijv langs het ziekenhuis kom waar onze dochters geboren zijn, ik denk daar altijd met veel weemoed aan terug. Maar dat heb ik ook als ik terug denk aan mijn zwangerschappen, terwijl ik zwanger zijn helemaal niet zo leuk vind en mijn bevallingen echt niet fijn waren haha!
Deels herkenbaar. Hier was het ook 2x heel fijn in het ziekenhuis. Zo relaxed, altijd achtervang en iemand om met je mee te denken/te praten. Wij hebben vandaag onze laatste dag kraamzorg. Echt een hele lieve vrouw, dus ik vind het wel jammer dat ze er straks niet meer is. Maar goed, je weet dat van tevoren dus dat kan ik dan verder ook wel loslaten. Wat iemand hierboven zegt van 'alsof je de eerste fase alweer afsluit', zo voelt het inderdaad voor mij het meeste. Net zoals mijn kind heel hard groeit, en dat natuurlijk super fijn is, maar dat ook betekent dat ik snel mijn kleine baby kwijt ben. Maar het vertrouwen in mezelf en mijn man maakt dat we het goed op kunnen vangen samen. Laat je emoties er lekker zijn, je hormonen vliegen alle kanten op.