Hallo Allemaal, Ik zal eerst mijn verhaal vertellen. Op 1 januari 2007 kwam ik er achter dat ik zwanger was. Niet gepland maar zeer welkom. Ik ben toen naar de huisarts geweest en die vertelde mij dat ik ws 6 weken zwanger was. Die zondag erna ben ik gaan bloeden en dat heeft geduurd tot woensdag. Woensdag heb ik de verloskundige uit de buurt gebelt om mijn verhaal te doen en die zelfde middag kon ik nog in het ziekenhuis terecht voor een echo. Op die echo was een klein hartslagje te zien. Wij helemaal blij. De volgende ochtend lag ik huilend op de bank van de pijn en wij hebben toen het ziekenhuis gebeld en toen werd er gezegt dat komt ws door de tang. We moesten afwachten. Het bloeden ging door, het werd wel minder maar het was er wel. Die zondag erna bloedde ik zo erg dat ik het ziekenhuis gebeld heb en ik moest direct komen. Daar aangekomen, bleek dat het vruchtje al weg was. Dat is nu een aantal maanden geleden en dacht dat ik het wel aardig een plekje had gegeven. Todat ik van een vriendin hoorde dat ze zwanger is. En ik merk gewoon dat ik het er erg moeilijk mee heb. En ik merk ook dat het weinig te maken heeft met haar zwangerschap maar meer met het mislukken van de mijne. Ik moest het gewoon ff kwijt en mijn vriend begrijpt niet echt waarom ik dit voel. En dacht hier zijn mensen die weten wat ik voel. Gr Karin
Ja helaas. Zulke gevoelens herkennen veel vrouwen die een miskraam hebben gehad. Je gunt het een ander echt wel, maar jezelf net even iets meer. Een stukje gezond egoisme vind ik dat. Soms lijkt het heel goed te gaan, dan denk je dat je het allemaal wel hebben kan maar dan opeens komt die pijn en het verdriet weer naar boven en voelt het zo vers. Tja, dan is het heel moeilijk om blij te zijn voor een ander. Sterkte! Geef jezelf de ruimte voor deze emoties. het is niet erg! Echt niet.
Heel herkenbaar, en je hoeft je echt niet schuldig te voelen hierover! Zoals je zelf al aangeeft had het ook bij mij dan niet te maken met de zwangerschap van de ander, want haar gun je het ook heel erg, maar je wil zelf ook zo graag... Hier zal denk ik (bijna) iedereen je begrijpen. Gooi het er maar lekker uit! Het slijt wel met de tijd, zeker als je zelf weer zwanger bent. Sterkte!
Herkenbaar, logische reactie voor iemand met jouw achtergrond! Voel je niet schuldig, hier moet je even doorheen. Het kan ook helpen om heir open over te praten met die vriendin, zodat zij ook snapt dat het met haar niets te maken heeft in principe. Sterkte!
Héél herkenbaar, zit zelf ook in deze fase. Voel me egoistisch dat ik er zo over denk, maar het is nu eenmaal een gevoel
je hoeft hetjezelf niet kwlijk te nemen,...zoals je ziet zijn er allemaal vrouwen die begrijpen dat je baalt als een stekker als iemand in je naaste omgeving wel blij zwanger is...ik heb er zelf ook wel last van sinds vrijdag
Meissie ik weet helemaal wat je bedoeld! Ben na mk op 10/10 nog steeds (!) aan het bloeden en in die periode zijn 2 vriendinnen bevallen en heb ik van 1 kennis en een collega mogen vernemen dat ze zwanger zijn! Ook is er in de familie nog een kindje onderweg. Je begrijpt, ook ik heb het erg moeilijk op het moment. Geef jezelf ook de kans om eraan toe te geven. Je kunt je beter uitten dan alles opkroppen. Doe dit wel thuis of bij iemand die je begrijpt en even de tijd voor je kan nemen. Huil je de ogen uit je lijf, laat je lekker troosten want je hebt het volste recht om heel verdrietig te zijn. Je zult zien, na zo'n bui kan je er veel beter tegenaan. En zal je het zelfs kunnen opbrengen om met die zwangere vriendin de prenatal in te gaan of haar te helpen met het uitzoeken van een mooie naam, en dit alles bij wijze van spreken natuurlijk! Overdrijven maakt de zaak duidelijk! Heel veel sterkte en ik hoop dat je net ales alle andere hier binnenkort zwanger zult zijn. Weet je wat mij heel erg helpt; het is ten slotte toch mooi gelukt. Ookal ging het fout, je hebt het bewijs dat jullie beide vruchtbaar zijn. Ik hou me daar maar aan vast en kijk uit naar het moment dat mijn cyclus weer een beetje te peilen is! Dan kunnen we er weer met frisse moed tegenaan! groetjes
Hoi Karin23. Je mag dit voelen, hoor. Voel je daar niet schuldig over, maar geef er juist ruimte aan. En ik denk dat dat een gevoel is wat alle vrouwen kennen die een mk hebben gehad. Zo heb ik het er bijv. nog steeds moeilijk mee als vrouwen hier op de site een positest hebben. Ik ben heel blij voor ze, maar voel dan weer even mijn eigen gemis. Dat hoort er gewoon bij. Jammer dat je vriendin dat niet begrijpt, want juist dat kan je goed helpen. Probeer het haar uit te leggen, maar als dat niet lukt, hoef jij je nog steeds niet schuldig te voelen.
Iedereen bedankt. Het is fijn om te horen dat ik dit mag voelen. Ik ken weinig vrouwen die een miskraam hebben gehad en voelde me toch erg alleen met dit gevoel en wist ook niet wat ik er mee aan moest.
Echt ontzettend herkenbaar! Schijnbaar helemaal normaal. Vooral de gedachte: waarom zij wel en ik niet? komt nogal eens in me op...pfff. Weet dat je hier altijd terecht kunt als je met mensen wil "praten" die precies weten wat je doormaakt!