Hoi allemaal, Wij hebben 2 gezonden kinderen! E van 4 en L van 1,5. Nou hebben wij beide altijd gezegd 2 is genoeg. Na de zwangerschap van L zei ik ook, het is goed zo. Ik ga mijn concentreren op mijn nieuwe baan, na 4 jaar weer in de zorg. En daar wil ik mij op focussen. En omdat ik bij beide bekkeninstabiliteit heb gehad, waarvan het bij L wel héél veel pijn heeft gedaan en ik op 't laatst ook geïnformeerd heb voor huishoudelijke hulp wat helaas niet is doorgegaan, dachten we. Nee we moeten geen derde, want straks heb ik dan nóg meer pijn, of hoe kom ik er dan uit ná de zwangerschap? Nu is het bij beide elke keer na de zwangerschap meteen 80% beter gegaan, maar is dat dan nog zo? De 2de was al erger dan de 1ste, zal de derde dan nóg erger zijn. Tsja, het hoeft natuurlijk niet. Maar mijn baan weer kwijt raken i.v.m. ziektewet en dan het contract niet verlengen.. Ja dat wil ik ook weer niet. We hadden ook al heel veel spullen verkocht. De kleren, de box. En inmiddels willen we ook bijna het ledikantje verkopen, maar dat spreekt mij tegen. Ik heb diep van binnen weer een gevoel van, ik kan niet zeggen dat ik geen derde wil. Het begint te kriebelen, en ik wil toch nog een derde. Ondanks dat ik ook nadelen zie. Maar wie zegt dat dat allemaal gebeurt? En ja, 2 is een mooi getal, mooi samen spelen enz.. een derde kán een buitenbeentje gaan worden, maar dat hoeft zeker ook niet. Maar mijn man wil het niet, hij wil het bij 2 houden en hij vind het goed zo, hij vind het klaar. Wie heeft dit nog meer mee gemaakt, en heb je er bij neer gelegd? Is je wens weggegaan, of is het uiteindelijk toch nog zo ver gekomen dat er tóch een derde bij kwam? Liefs PandaBeertje
Mijn man wilde eerst geen 2e. Ik heb toen gezegd je weet wat ik graag wil maar bij wil het samen met jou lievergelukkig met 3 dan ongelukkig met 4. Af en toe over gehad en op gegeven moment wilde mijn man ook. Maar als hij zich niet had bedacht had dat ik me er bij neer gelegd hoe moeilijk ook.
Ja, dan heb je inderdaad weinig keus. Mijn man zegt "dan moet je een ander zoeken". Ja doe normaal, echt niet. Ik wil ook niet dat mijn man op een gegeven moment zegt "nou doe maar dan", om mij tevreden te stellen. Stel het mocht wel een keer doorgaan, wil ik omdat hij het ook 100% wilt, en niet omdat hij het voor mij doet.
Die van mij wou eerst ook niet, maar nu is die wel helemaal om. Hij zag vooral op tegen alle praktische 'dingen'... maar ziet nu wel in dat voor alles wel een oplossing is.... Ik hoop voor jou dat je man nog bijdraaid!
Het maakt mij gewoon verdrietig als ik er bij na denk dat het de laatste baby is geweest. En ze is al geen baby meer (mijn jongste). Dat is toch al een teken dat ik nog niet klaar ben?
Nou gevraagd wat hem vooral tegenhield. En dat waren vooral zaken waar we wel wat mee konden.. en hem tijd gegeven om er goed over na te denken... En nu zegt hij eigenlijk dat het hem wel weer heel leuk lijkt zo'n kleintje erbij. Nee klinkt alsof je er zelf nog niet klaar mee bent. Misschien hem er nog even rustig over na laten denken?
Oké, en wat voor dingen waren dat zoal? Misschien zijn 't de zelfde argumenten van mijn man. En inderdaad ik laat hem er ook wel over na denken, we zouden er dit weekend eerst eens goed samen over hebben. Het is nu elke keer 'maar een beetje' wat zeggen en zo, en zouden het er nu even goed over hebben, maar mijn gevoel zegt dat hij toch wel bij zijn standpunt blijft..
Mijn man wilde 1 kind, maar na veel praten was hij toch om, hij wilde ook nog wel een 2e. Ik zou hem niet pushen en erover door blijven gaan. Laat het eens een tijdje met rust. Zet alle voor en tegens op een rijtje en bespreek het later nog eens
Hier het zelfde gehad en Mn man vond 2 ook prima, uiteindelijk werd de derde ons kado gegeven en totaal onverwachts maar we waren dolblij en gelukkig. We waren erg bang voor de zwangerschap bij ons middelste zoontje hebben we gebeden om zn leventje, Hij wilde er met 17 weke al uit dus naar Groningen aan de weeenremmers en met m 23 weken waren we echt bang dat we het niet meer tegen konden houden gelukkig is hij blijven zitten tot 37 weken. Met veel bloed verlies en weeen.... uiteindelijk is de zwangerschap van de jongste probleemloos verlopen geen weeen geen bloedverlies alles verliep geweldig. En ja nu, heb ik de wens voor een 4 e. Mn Man vind het goed maar het idee kwam niet bij hem weg. Als het bij ons 2 waren geweest vond hij dat ook goed. De wens is bij mij dan ook groter als bij Mn man. Stel het zou niet meer lukken zou ik dag echt moeten verwerken, Mn man zou zich er prima bij neer kunnen leggen. Ik heb veel met Mn man gepraat en uitgelegd hoe ik me erbij voelde, en hij begreep mij ook echt. En daardoor konden we samen ervoor kiezen. Dus wij gaan nu voor een 4 e kindje
Ik moet wel eerlijk zeggen dat we er ruim een jaar over gepraat hebben, en ik ook echt alles er aan gedaan heb om het te vergeten. Heb Mn oude hobby's weer opgepakt en ben zelfs wezen kijken voor een eigen paardje. Maar dat gevoel bleef ik ben toen heel eerlijk geweest naar Mn man en heb gezegd dat ik dacht dat bijv, een eigen paardje alsnog niet dat verlangen zou weg halen. Dat was voor Mn man genoeg en zei hij stop maar met anticoncepte
Als er een 3e komt dan zouden we misschien een andere auto moeten... de zolder moet verbouwd worden.. Onze kinderen zijn nu 4 en 2.5, dus je gaat ook vooral weer een hoop vrijheid inleveren, want het word nu natuurlijk steeds makkelijker.... En dat zijn punten die ik ook wel inzie, maar mijn gevoel voor een 3e is zoveel sterker dan dat. Mijn kinderen zijn dol op hun nichtje, hoe leuk zou het zijn als ze zelf nog een broertje/zusje krijgen. Ik zie het al helemaal voor me, haha. Ik heb ook tegen mn vriend gezegd dat het echt een grote wens is van mij. En hem gevraagd of die er echt even goed over na wil denken. En echt, zo fijn, maar hij is echt helemaal om!! Ik hoop dat hij bij jou ook nog omdraait...
@PandaBeertje : ik denk wel een beetje wat wil je nou? Hij zegt ik wil het niet, maar als hij het voor jou doet is het ook niet goed. Ik zou dolblij geweest zijn met een vriend die had gezegd ik doe het voor jou omdat ik weet dat het voor jou belangrijk is ook al hoeft het van mij niet perse. Dat soort voorbeelden ken ik in m'n omgeving ook genoeg. Gaat prima, dus misschien moet je de lat iets minder hoog leggen.
Ik opende pas zo'n zelfde topic. We vonden 2 prima, maar ik zei altijd dat ik best meer kids zou willen maar mijn man niet. Eind maart bleek ik zwanger, onverwachts... we waren net verhuisd en hadden alle babyspullen weggedaan. Mijn man vond het in het begin echt niet leuk maar na wat aan het idee gewend te zijn toch wel en na een goede eerste echo kochten we wat spullen. Helaas bleek bij de tweede echo dat ons kindje was overleden, wat was ik daar kapot van... vooral ook omdat mijn man direct zei dat dit zo had moeten en hij niet meer wilde. Uiteindelijk besloten we toch om er nog 1 keer voor te gaan en na een curettage en vrij lange nasleep bleek ik 3 en halve maand na de curretage weer zwanger, wat helaas eindigde in een vroege miskraam. Moet eerlijk zeggen dat ik er wel een beetje klaar mee ben, de wens die ik zo had na de missed abortion heb ik niet meer. Mijn man stond steeds positiever over een 3e kindje en ik steeds negatiever. Ik kan het nu beter relativeren en de onpraktische en minder leuke dingen aan weer een baby wegen zwaarder dan dat gevoel het wel te willen. Wij hebben de kinderwagen die we voor dit kindje hadden gekocht recent verkocht en er een punt achter gezet. Uiteraard vinden we het jammer dat er geen kindje meer komt, maar we hebben hier nu beide vrede mee. Heel gek hoe gevoelens zo kunnen veranderen, maar het is fijn dat we beide op 1 lijn zitten nu en wie weet besluiten we ooit nog dat we het wel weer willen proberen. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en doen waar jullie beide gelukkig van worden.
Ik wil dat hij een kind wil omdat hij het ook wil. En niet omdat ie t maar voor mij doet. Daar ga je gezeur mee krijgen... of wel of helemaal niet
Ben ik met je eens. Ik wil ook geen kind omdat ik het zo graag wil en hij zegt vooruit dan maar. Ik wil dat ie op geen enkele manier een verwijt kan maken als het niet gaat zoals gepland (jij wilde dit toch zo graag, etc) ik zeg niet dat ie dat zou doen, maar ik wil het risico ook niet nemen. Hij moet het net zo goed willen. En ja, dat is hier wel de reden dat er geen vijfde kindje komt bij ons. En ja, je lijkt er niet klaar mee, dus ik zou zeggen praat erover. Zoek uit wat je precies wilt. Want zoals ik nu lees is dat niet per se wel een derde. Ik lees vooral moeite hebben met het afscheid nemen van een bepaalde periode. En ik snap het, want dat heb ik ook wel. Maar dat is geen reden om nog een kindje te krijgen, want dat is alleen uitstel Ik hoop dat je je gevoelens en gedachtes op een rijtje krijgt, er goed met je man (of evt iemand anders) over kunt praten en tot een besluit komt waar jullie beiden achterstaan
Ik denk inderdaad dat het ook is dat ik gewoon geen afscheid wil nemen van de baby tijd. Maar.. ik moet zeggen, dat ik ook echt de hele sterke gevoelens heb om toch nog weer een baby te krijgen, weer zwanger zijn (en dan diep hopen op een fijne zwangerschap zonder bekkeninstabiliteit, wat ik wel klein acht). En die kleine frummel in m'n armen. En hoe meer ik er mee bezig ben, hoe liever ik het wil. En wel zie ik ook realistisch in, dat ik wel nog even wil wachten. Want ik wil eerst even mijn baan afwachten, heb net een nieuwe baan, eindelijk weer in de zorg en heb een 7 maanden contract. Bij m'n vorige baan een vast contract maar vanwege omstandigheden is dat helaas niet doorgegaan, als ik die nog had gehad kon het wel meteen. Maar nu wil ik sowieso dat zij wat meer van mij kunnen zien, mocht ik er wel weer uit liggen met mijn bekken en zo. Maar.. ik wil het wel. Maar wel pas als mijn man het ook écht wil! En niet omdat hij het voor mij doet. Ik wil zoals jij ook zegt, geen enkel manier moet hij een verwijd kunnen maken van 'jij wilde een kindje',mocht het wel even zwaar zijn. Dus wil wel dat hij het ook écht wil. En hij moet er nog over na denken.