Ik heb er een tijdje over na gedacht of ik dit wel zou plaatsen. Zo ja waar, dus misschien kies ik toch de verkeerde locatie. De bevalling van mijn tweede komt nu steeds dichterbij. En ik merk dat ik steeds banger word. Mijn eerste bevalling ging medisch gezien erg goed. Duurde 5 uur, weinig bloed verloren, meconiumwater (maar dat leverde geen problemen op), navelstreng om zijn nek (maar die is op tijd verwijdert). Dus niks noemenswaardigs ofzo. De week, misschien twee weken na mijn bevalling heb ik heel veel flashbacks gehad. Opdringerige vervelende beelden. De bevalling voelde als een grote inbreuk op mijn lichaam. Om het netjes te benoemen... Hoe blij ik ook met mijn oudste was en ben. Dat moment dat hij op mijn borst lag is lastig terug te halen en word overschaduwd. Ik ben bang aan het worden. Bang voor evt complicaties. Bang voor de pijn. En bang voor het met mijn benen wijd liggen... Ik trek me geestelijk steeds meer terug in mezelf. Krijg het vaker benauwd. En ik krijg moeite om de laatste handelingen te verrichten voor de komst van de baby. Gelukkig is alles zo goed als af en hoef ik alleen nog het bed te beschermen en te verhogen. Maar ik begin een beetje te verkrampen. En ik weet niet wat ik daarmee moet.... Is er iemand waar dit herkenbaar voor klinkt?
Ik kan je wel een tip geven, doe een cursus hypnobirthing. Of Google er iig even op. Het is niet zo zweverig als het klinkt. Maar je leert om te gaan met je angst en vertrouwen te hebben. Je krijgt ook echt handvaten. Verkramping, stress en angst zijn de ingrediënten om een bevalling moeilijk te maken.
Ik zou het zowiezo met je vk bespreken. Dan kun je hier met haar afspraken over maken, en kan zij er rekening mee houden. Je bent hier niet de enige in. Zij heeft hier ervaring mee en vind dit heus niet raar. Eventueel kan zij je ook helpen met het inschakelen van begeleiding hierbij. Succes.
Ik zou zeker even je vk bellen en vragen om een gesprek vanwege angsten. Zij kan je hierbij helpen. Je moet er wel iets aan doen denk ik.
De vk etc is op de hoogte. Deze keer is het de bedoeling om in mijn eigen omgeving te bevallen. Ademhalingstechnieken die ken ik en kan ik ook tijdens de bevalling toepassen (iig dat lukte de vorige keer). Mocht er een complicatie optreden dan heb ik het directe nummer van een ptss behandelaar. Dus wat dat betreft heb ik alles al goed geregeld. Ik vind alleen die spanning in mijn lijf en het van de wereld zijn op het moment dat ik de kleine eindelijk op mijn borst had jammer. De vreugde begon pas de tweede dag. Ik zou graag een wolkje willen bestellen op dit moment. En de bevalling achter de rug willen hebben. Zodat ik kon gaan beginnen met genieten. De vorige zwangerschap was ik nerveuzer dan nu, en viel alles uiteindelijk reuze mee vergeleken met hoe ik me had voorgesteld. Maar toch blijf ik nu zenuwachtig tot ik heb gezien dat het weer goed gaat.
Oh, maar dat herken ik heel goed. Ik heb twee vlotte, en vrij makkelijke bevallingen gehad. Maar ik kan er nu zo tegen op zien, alsof het echt horror bevallingen zijn geweest. En ook alles lijkt ineens verschrikkelijk: het toucheren, de weeën, het persen, de nageboorte. Ik vermoed dat het onder invloed van hormonen ineens buitenproportioneel word opgeblazenin mij. Hoofd. En als het dan begint ik zo in de flow meega dat het achteraf best is meegevallen. (Dat hou ik mezelf iig voor )
Ja zo bedoel ik Je hebt je baby nog niet gezien, vastgehouden, gevoed, geknuffeld etc. En dan is dit bovenstaande er nog alleen. Terwijl je ergens wel weet hoe verliefd je op de kleine zal zijn. Is dat ergens nog abstract voor mij. Het bedje staat, de spulletjes zijn in huis, de duowagen staat al 27 weken naast mijn bureau. Maar toch blijft het nog abstract. Ik vraag me af of het voor vrouwen die bevallen ook erg spannend vinden helpt om zodra de bevalling begint een 3d print model in handen te krijgen. Of dat ook een vorm van pijnstilling zou kunnen zijn. Dat je net dat extra beetje focus op het einddoel krijgt.