Het gaat al een tijdje niet goed met mijn vader. Zo op het oog is hij in een maand tijd 20 jaar ouder geworden. Na 3 stappen hijgt hij al alsof hij een marathon gelopen heeft. Nou is hij er vandaag achter gekomen dat het zijn hart is. Hij wordt snel doorverwezen, maar is ontzettend makkelijk. Wij maken ons zorgen, maar hij zegt letterlijk 'als ik dood ga, dan ga ik dat en dan wil ik ook geen behandeling ofzo.' Nu heb ik hem gezegd dat hij zich rustig moet houden en zolang hij niks weet niet hoeft op te passen. En nu is hij pissig, want hij wil gewoon op mijn kinderen passen. Dit doet hij 1x per week. Mijn jongste is net 2 en als er wat gebeurt is er niemand anders bij.. Hoe zouden jullie hierin staan? Het is mijn vaders lust en zijn leven, maar ik maak me zorgen. Vooral om mijn vader natuurlijk, maar als er wat gebeurt kan mijn zoontje ook niks doen. En hij is niet zelfredzaam.
Voor mij een heel simpel antwoord hoor. Zolang pa zo is zal er niet worden opgepast. Het is natuurlijk heel erg voor hem (en jullie dat je je zorgen maakt om je vader) maar zowel hij als jij moeten wel verder denken. Natuurlijk hoop je niet dat er iets erg gebeurd maar straks gebeurd dat wel en dan zit je heel diep in het verdriet en een getraumatiseerd kind.
Oeh, lastige situatie. Allereerst heel naar dat je vader niet in orde is. En als hij in 1 maand zo hard achteruit is gegaan kan ik mij je zorgen goed voorstellen. Het kan een onveilige situatie worden, in het ergste geval. Ik denk dat ik nu ook niet zou willen dat hij oppast. Voor hem lichamelijk beter, want jonge kinderen zijn gewoon pittig. Is het niet een idee dat je een dag(deel) met de kinderen naar hem toe gaat en samen dingen doet? Bijvoorbeeld naar de kinderboerderij? Of een keertje koekjes bakken bij hem? Mocht jij wat tijd hebben zou je hem ook kunnen helpen met iets in huis (schoonmaken, bed verschonen) terwijl hij met de kinderen bezig is. Zo heeft hij wel de tijd met zijn kleinkinderen maar hou jij de veiligheid in het oog. Veel beterschap voor je vader. Hopelijk weet hij snel wat er scheelt.
Oei lastig zeg! Hier hebben we met mijn schoonmoeder destijds de knoop doorgehakt dat ze niet meer mocht(kon) oppassen. Ze is al wat op leeftijd en voor haar gevoel kan ze nog prima oppassen, maar waren wat dingetjes voorgevallen dat we het niet meer wilden. Was héél lastig om haar dat te vertellen, maar het gaf wel rust. Ik zou dus zeker je gevoel hierin volgen. Succes en sterkte! Hopelijk mag het snel beter gaan met je vader.
Niet laten oppassen. Mijn moeder is overleden aan een hartstilstand tijdens het oppassen. Nu 10,5 jaar later heb ik nog steeds een zoon met PTSS. Ik ben er dus heel anders over gaan nadenken.
Poeh dat is heftig, ik zou hem ook niet laten oppassen zonder toezicht. Maar anderzijds pak je wel zijn moment met de kleinkinderen af én het kan ook gebeuren als je gewoon op visite bent. Wil hij niet op een dag dat jij thuis bent met de kleinkind komen spelen? Dan heb jij je handen vrij, maar kan je wel ingrijpen als het fout gaat?
Toen mijn oudste een baby was, was mijn moeder ook al in slechte gezondheid, maar ze wou dolgraag een echte oppassende oma zijn. Wij hebben het toen toen “opgelost” zoals @Mooiezomer ook voorstelt: oma kwam 1 ochtend bij ons thuis met mijn zoontje spelen en knuffelen en misschien een klein rondje wandelen, terwijl ik dingen in huis deed. Lekker goed de badkamer, uitgebreid stofzuigen, van die dingen.
Zo doen wij dat nu ook met schoonmoeder! Wilde haar ook niet de tijd met de kleinkinderen ontnemen. Ze komt nu 2x in de week, wanneer ik langer moet werken (maar man wel thuis is) naar ons toe en gaat dan wat met de kinderen wandelen of spelen zodat ze toch haar tijd met onze kinderen heeft.
Ik zou aangeven dat hij eerst behandeld moet worden , als hij niets doet en overlijdt mist hij juist tijd met zijn kleinkinderen. Misschien is het iets wat makkelijk met medicatie behandeld kan worden. En vaak , als mensen zo nonchalant doen zijn ze eigenlijk bang voor wat er komen gaat is mijn ervaring.
Hier moest ik ook aan denken. Misschien helpt het om het gesprek niet alleen te voeren als moeder van je zoon, maar ook als de dochter van je vader. Dat jij wel bang bent hem kwijt te raken en dat je, naast het risico voor je zoon, er nog lang niet aan toe bent om je vader kwijt te raken.
Sv liep met ook zo'n kwaal was spoedgeval maar stond op de wachtlijst ivm corona. Die kreeg ook nog eens hartslagverlagers en kwam toen helemaal niet meer vooruit. Zij pasten niet op, maar was zichzelf gelukkig wel bewust dat t ook niet verantwoord was. Je kan hem de kleinkinderen niet ontnemen maar met zulke zware klachten is het onverantwoord alleen met kleine kinderen te zijn. Dan kan hij boos worden, maar jij wilt hem niet kwijt maar hebt ook een kind te beschermen zowel qua veiligheid als qua ervaring. Dat hij laconiek reageert is vermoedelijk enkel omdat hij de mensen om hem heen niet bezorgd wil hebben. Zeker als t een persoon is die normaliter ongestoord zn eigen koers vaart, wil niet als "patient" gezien worden. Dan let iedereen ineens op je en dat is nou net niet wat ze willen, hoe goed bedoeld t ook is. Maar ALS er wat gebeurt (terwijl er ook een andere volwassene bij is) ziet je kind dat geheid ook en dat is geen fijne ervaring, hoe t ook afloopt. Voorkomen kan je het nooit, ook niet als hij behandeld is. Dat risico is gewoon altijd aanwezig en meer naarmate de leeftijd oploopt. Maar voorzichtigheid lijkt me in dit stadium geen overbodige luxe, zowel in belang van hemzelf als voor je kind.
Wat een moeilijke situatie.. Ik ben het wel eens met bovenstaande, het is niet verantwoord om hem in deze situatie nog op te laten passen. Als ik ook zie hoe ondernemend onze jongste van bijna 2 is. Je moet er toch niet aandenken dat er wat met je vader gebeurt en jouw kleine loopt daar ‘alleen’ rond. Ik kan wel begrijpen dat dit enorm moeilijk is voor je vader. Probeer het hem rustig uit te leggen waarom je het niet meer aandurft en zoals al gezegd is, andere alternatieven aanbieden. Hopelijk begrijpt hij het dan en kan hij de situatie voor nu ook accepteren. Heel veel sterkte!
Bedankt voor de reacties. Mijn vader is al meer dan 20 jaar alleen, dus hij kijkt echt uit naar het oppassen en ik ben dan ook echt aan het werk. Woensdag is zijn oppasdag, dus ik hoop dat hij voor die tijd al wat meer weet. (Vandaag hoort hij meer over het vervolg). Tot die tijd laten we hem inderdaad maar niet oppassen en ga ik vaker langs. En hij wil ons inderdaad niet bezorgd maken, maar helaas staat hij zelf echt zo nonchalant in het leven.
Mijn vader is al vanaf zijn 25e hart patiënt, hij heeft meerdere hartaanvallen gehad en inmiddels doet z’n hart het maar voor 20 procent. Ik laat hem oppassen, maximaal 2-3 uurtjes. Dat is niet omdat ik bang ben dat hij opeens dood neer valt, maar omdat hij het conditioneel niet aan kan. Als hij zou aangeven dat hij gewoon kan oppassen zou ik hem dat eerlijk gezegd gewoon laten doen. Dood neervallen kan altijd. Je kan altijd afspreken op bepaalde momenten een update te geven via whatsapp oid. Zodat als er iets gebeurd de kinderen niet lang alleen zijn. Ik vind het namelikk wel afhangen wat hij precies aan zijn hart heeft of ik hem laat oppassen. Je hebt iets aan je hart hebben en iets aan je hart hebben dat je bijna dood neer valt. Het feit dat hij op een wachtlijst staat doet toch wel denken dat het niet perse nu iets acuuts is? Ik zou anders de artsen eens vragen hoe zij erover denken. Uiteindelijk moet het wel goed voelen voor jullie als ouder, maar het zou zonde zijn als hij het eigenlijk wel gewoon zou kunnen dat je je laat leiden door angst.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Mijn vader was gehandicapt door een cva en pastte ook op onze kinderen. Een aantal jaar geleden nog een een cva gehad en nooit aan gedacht om hem niet alleen te laten met onz kinderen. Zelf kan je ook plotseling iets krijgen ook zonder dat je weet dat je hart patiënt bent.
Ik begrijp dat je je vader niet wil belasten en je zoontjes wil beschermen. Maar hoe groot is de kans dat er iets gebeurd met je vader? Bij een gezond persoon kan er ook iets optreden.
Lastig he? Ik zag mijn vader ook snel oud worden in korte tijd. Uiteindelijk onverwacht overleden, was niet eens zn hart die de aanstichter was. Wij hebben er ook mee geworsteld. Pa was sneller moe de afgelopen maanden maar aan de andere kant gunde ik hem zo die tijd met zn kleinzoons. Altijd in t achterhoofd houdende dat hij geen eeuwig leven had (hoewel dit wel echt bizar onverwacht was). Wat ik deed was hem wel laten oppassen maar met korte momenten. Dat ik even naar fysio kon. Of naar de winkel. Was voor mij fijn, voor hem en voor de jongens. Ben dankbaar dat ze ook echt die 1 op 1 tijd hebben gehad. Even 1,5 uur oppassen wou wel Ik mis dat nu wel, kon hem altijd even bellen of hij even op de jongens wou letten ♡
Mijn eerste reactie was ook dan zal het wel niet accuut zijn.. maar vanwege de feestdagen en het feit dat mijn vader bij de artsen waarschijnlijk ook alles kleiner maakt dan dat het is. Plus hoe erg ik hem achterruit zie gaan twijfel ook of het echt niet erg/accuut is. (Bijvoorbeeld: hij wandelde kilometers per week en hijgt nu na 3 stappen alsof hij de marathon heeft gelopen.) Ik zie hem straks en zal dan de knoop doorhakken.
Wat een nare en lastige situatie voor jullie! Sowieso de zorg om je vader. Naar om hem zo snel zo hard achteruit te zien gaan. En dan nog die moeilijke keuze die daaruit komt. Zo'n beslissing wil je nooit nemen en al helemaal niet op het moment dat het toch al niet goed gaat met je vader. Wel op laten passen voelt niet goed voor jullie, want je wilt hem niet belasten en het voelt niet veilig voor je kinderen. Maar je wilt hem ook niet kwetsen in een periode dat het toch al niet goed gaat. Toch, als je merkt dat hij conditioneel zo slecht is, zou ik er inderdaad voorkiezen om hem niet alleen te laten oppassen. Ik vind het idee om bij hem thuis wat te doen terwijl hij oppast, wel heel mooi. Of andersom vragen of hij bij jullie komt, terwijl jij of je man een klusje doet. Dat is dan wel een stukje mantelzorg naast je gezin en baan. Dat kan voor jullie ook zwaar zijn of worden. Maar als het haalbaar is, is het wel een mooie oplossing. Ik snap hoe lastig het is om deze boodschap aan je vader te brengen. Mijn schoonmoeder is halfzijdig verlamd en dat was ook wel een 'dingetje' met oppassen, vooral toen de kinderen heel klein waren. Meestal was schoonvader wel thuis. Maar aangeven dat het, toen ze baby waren, niet mocht als hij er niet was, was heel moeilijk. Overigens bleek mijn schoonmoeder verbluffend veel te kunnen met 1 arm. Ook zonder hulp. En de kinderen waren van jongs af aan bij haar veel makkelijker en rustiger met luiers verschonen. Echt bijzonder om te zien, dat baby's dat dus al aanvoelen. Dus op een gegeven moment kwam bij ons wel het vertrouwen dat het wel kon. Maar ik weet nog goed hoe moeilijk het was toen we vonden / dachten dat het niet kon. Voor ons om te zeggen en voor schoonmoeder om te horen. Dat was echt ieys wat wel een beetje tussen ons gestaan heeft in die tijd. Dat is heel naar. En bij jullie denk ik nog lastiger, omdat de gezondheid van jouw vader op dit moment verslechtert en het dus juist heel belangrijk is dat hij zich gesteund voelt. (Mijn schoonmoeder was al jaren verlamd en haar gezondheidstoestand was stabiel. Dus had ons in dat opzicht minder nodig. Hoewel het krijgen van een kleinkind en niet de oma kunnen zijn die je wil zijn, natuurlijk wel een nieuwe confrontatie met haar handicap was. Maar wij zaten in principe wel in rustiger vaarwater.) Maar hoe verdrietig en moeilijk dit ook is: ik vind dat de veiligheid van je kinderen èn het beschermen van je vader, belangrijker zijn dan het sparen van zijn gevoelens. Ik zou wel kijken wat je kunt doen om de boodschap wat te verzachten, door meteen af te spreken hoe hij wel de tijd met zijn kleinkinderen kan hebben. Hebben jullie een oplossing voor de dag waarop hij normaal gesproken oppaste?