Hoi meiden, Even m'n hart luchten; ik ben 7,5 week zwanger en herken mij totaal niet in mijn eerste zwangerschap. Ook toen hield ik in mijn achterhoofd dat het niet goed kon zijn met de echo, maar toch overheerste toen veel meer het genieten. Ik geniet nu ook, maar het is net dat ik niet durf te genieten. En dat maakt mij bang. Ik heb 2x bloedverlies gehad (ws. de eerste keer een innesteling, was heel even wat bruinverlies in week 5) en zondagavond bleek ik ook bloedverlies te hebben, paar uur na gemeenschap, wat waarschijnlijk de oorzaak was). In m'n eerste zwangerschap heb ik niet gebloed, en of mij dit ook banger maakt? Ik weet het niet. Ik ben ook heel bang voor dit gevoel, straks word, waarvoor ik bang ben, namelijk dat er steeds geen kloppend hartje te zien is, waarheid omdat ik me al die tijd zo veel. Komt misschien ook nog omdat ik me ga vergelijken met de eerste zwangerschap; toen had ik giga zere borsten, nu niks, erg moe, nu niks, alleen nu af en toe maagzuur. Pffff, ik wou dat we onze eerste echo al hadden! Wie herkent deze angst en had dit bij de tweede ook veel meer dan bij de eerste? Bedankt dat ik m'n hart even kon luchten!
Die angst is heel herkenbaar! Hier ook zwanger van m'n tweede en paar week geleden wat bloedverlies gehad. Tijdens de eerste totaal niet, dus uurtje later vanwege mijn paniek bij de verloskundige. Alles wat gewoon goed. Ook deze zwangerschap heb ik HG (extreme misselijkheid en overgeven), alleen nu veel eerder dat ik me iets beter voel. Wederom maak ik me dus zorgen. Het is anders dan de eerste zwangerschap. Dan hebben m'n vriend en ik ook besloten dat dit mijn laatste zwangerschap zal zijn. De eerste 15 weken waren een hel. Twee keer in het ziekenhuis gelegen en kan nog steeds alleen maar op de bank liggen. Zorgen voor m'n dochter van twee gaat gewoon niet. Denk dat ik me daarom ook meer zorgen maak. Ik weet namelijk niet of ik dit nog wel een keer aan zou kunnen, mocht het mis gaan.
Heel herkenbaar Elleke! Terwijl mijn zwangerschapskwaaltjes nagenoeg gelijk zijn bij deze en de eerste zwangerschap. Ik geniet ook veel minder, denk veel vaker 'als het maar goed is'. Ik ging de eerste zwangerschap heel onbevangen in, had alleen maar zin in de echo's eigenlijk en stond niet veel stil bij wat als.... Met vriendinnen erover gekletst en zij herkennen het ook. Ik denk dat het komt omdat ik nu weet hoe bijzonder het is een goede zwangerschap te hebben en een gezond kind op de wereld te zetten. Ik besef nu heel goed dat dat helemaal niet vanzelfsprekend is. Daarnaast speelt ook het mee dat ik nu eigenlijk (met een driejarige die rond loopt) niet echt meer tijd voor mezelf heb. Echt een rustmomentje overdag zit er niet in, ik werk of ben met mijn dochter/huishouden ben. Overigens met veel plezier hoor maar vermoeiend is het wel. Nou, probeer toch te genieten van je zwangerschap meis!!
Dacht al dat het aan mij lag! Ik heb dit gevoel precies hetzelfde. Ik vraag me de hele dag af of alles wel goed is... Denk dat het pas echt verdwijnt, als ik beeb ga voelen...