Nee geen herkenning. Ik heb een zelfde hechting met mijn eigen familie als die met schoonfamilie, ik zal altijd een klein beetje afstand bewaren en behandel ze allemaal hetzelfde Met mijn moeder was het anders, met haar kon ik lezen en schrijven en was ik met haar hechter dan met andere familieleden. Ik ben een enorm mama's kindje (daar kwam ik pas achter toen ze er niet meer was)
De band met mijn ouders is wel hechter. Daar ga ik makkelijker gewoon even naar toe. Dat doe ik niet zo snel bij mijn schoonfamilie. Kan er verder prima mee overweg. Maar mijn eigen ouders die hebben me opgevoed, daar heb ik een groot deel van m'n leven gewoond. Dat vind ik gewoon anders. De band is daarmee met schoonouders ook niet slechter maar gewoon minder hecht, anders.
Ik heb hele lieve ouders en we hebben een goeie band met elkaar en zijn een hecht gezin. We lopen niet de deur bij elkaar plat maar mijn familie is heel belangrijk voor me. Mijn schoonfamilie is ook belangrijk voor me, maar heb ontzettend veel problemen met hun gehad. Vooral mijn schoonmoeder, ze verwachte te veel van me. Dat ik net zo met haar om ga als met mijn eigen moeder,ze vond en vindt veel dingen apart aan mij. En snapt mijn keuzes ook nooit. Dat heeft me altijd heel erg gekwetst. Ik kom nou eenmaal uit een heel ander soort gezin waar wij heel anders tegen bepaalde dingen in het leven aankijken. Logisch dat ik de dingen anders zie als haar familieleden. Mijn man is ook veranderd en maakt daar door ook keuzes die zijn niet van hem verwacht dus een tijd lang had ik in haar ogen ook de broek aan en zette ik mijn man onder druk. Dit is vaak uitgelopen in heftige ruzies en ook heel lang geen contact. Ik heb uiteindelijk toch de stoute schoenen aangetrokken en weer contact gezocht. Het is en blijft zijn moeder, en hoe erg ze mij ook gekwetst heeft en voor wat ze me allemaal heeft uitgemaakt. Hij heeft maar een moeder zet dus mijn eigen trots af en toe aan de kant om de boel maar gezellig te houden. Ook voor mijn dochter, het is toch haar oma. Ik heb dus echt een veel betere band met mijn eigen familie dan mijn schoonfamilie. Ben echt super blij met mijn ouders! En ben blij dat mijn man ook zijn ouders ook nog heeft, ook al gaat het niet altijd allemaal soepel. Schoonvader en vrouw wonen aan de andere kant van Nederland dus die zien wij niet zo heel vaak. Dat is altijd wel gezellig als we hun zien.
Dit is ook logisch, je bent door je ouders groot gebracht. Je hebt het zelfde DNA dus jullie lijken op elkaar. Je hebt een opvoeding mee gekregen die voor je ouders normaal zijn, waardoor je ouders je sneller begrijpen en je sneller jezelf bent. Daardoor klikt het vaak beter met je eigen ouders dan met je schoonouders.
Dit geldt voor mij voor 90% Mijn moeder leeft niet meer, maar daar had ik geen band mee. Mijn vader is er nog wel, maar er is altijd wel iets. Mijn zoon is nu 7,5 maand oud en mijn vader heeft hem welgeteld 5x gezien, waarvan ik 3 keer met de kinderwagen naar hem (met de bus 40 min) ben geweest. Hij is totaal niet betrokken bij hem, niet geïntresseerd en ik vind het steeds meer best zo. Hij doet maar lekker. Met de jaren slijt het verdriet en komt er berusting. Mijn schoonouders daarentegen zijn mijn alles. Ik weet ook niet wat ik zonder ze zou moeten. Ze hebben mij ruim 14 jr geleden echt opgenomen als een dochter en het zijn gewoon echt geweldige mensen.
Ik woon helaas ver weg van mijn familie, maar heb alsnog een betere band met ze dan mijn schoonfamilie. Bij mijn eigen fam. Is het allemaal heeeeel ongedwongen, heel relaxed en gemoedelijk. Spreek ze niet erg vaak maar probeer er wel elke maand heen te gaan, en dat is allemaal prima. Mn schoonvader is een erg moeilijke man waar je echt niet tegenin moet willen gaan. Verder wel heel aardig zolang je in zijn straatje blijft. Sm is ook erg lief, maar voelt zich heeeel snel achtergesteld en is dan gelijk bang dat de familie uit elkaar valt en meer van dat soort drama. Ze beschouwd mij als een soort surogaat dochter omdat haar eigen dochter (mijn schoonzus dus) ook erg ver weg woont en niet veel geld heeft om vaak langs te komen. Ik moet daar niet zo veel van hebben, want ik heb ten slotte al een moeder. Mijn ergste angst is dan ook dat mocht ik ooit zwanger raken en moeten bevallen, dat ze erop staat bij de bevalling te zijn of op zn minst in de wachtkamer gaat zitten Heb mn man bij voorbaat al verboden zijn ouders te bellen als t begint haha
Ik vind mijn schoonouders echt heel lieve en warme mensen. Heb het echt met ze getroffen... Echter.... Mijn eigen familie, daar kan ik mee lezen en schrijven. Daar kan ik alles tegen zeggen en zij ook alles tegen mij. Met mijn schoonfamilie heb ik niet die band. Zo loop ik er al vanaf het begin tegenaan dat ik nooit reactie van ze krijg als ik een email stuur en dat ze nooit uit zichzelf contact zullen opnemen. Dat maakt ze geen slechte mensen ofzo, maar ik vind het wel moeilijk. En durf dat ook niet echt met ze te bespreken... Terwijl ik bij mijn eigen ouders gewoon zou bellen: heb je mijn email niet gekregen? O wel? Waarom reageer je dan niet? Maar met mijn schoonouders ga ik toch voorzichtiger om... Waarschijnlijk omdat ik bij mijn eigen ouders weet dat ze onvoorwaardelijk van me houden. En bij mijn schoonfamilie is dat natuurlijk niet zo.
Mijn schoonouders maken veel ruzie. Ze wonen heel royaal en kunnen het zich veroorloven om ieder een eigen slaapkamer, huiskamer en badkamer te hebben zonder elkaar in het huis tegen te komen. Doordat zij het niet meer met elkaar kunnen vinden, kunnen mijn man en ik het ook minder met hen vinden. Het is ongemakkelijk geworden om iets af te spreken. Heel jammer, zeker nu we een kleintje hebben. Die ziet deze opa en oma dan ook niet zo vaak. Vroeger was het anders, mijn man en ik hebben zelfs een half jaar bij ze in mogen wonen toen we financieel aan de grond zaten. Vroeger had ik met mijn schoonouders een betere band dan met mijn eigen ouders, maar dat is nu omgekeerd. Mijn ouders zijn door de jaren heen juist hechter geworden. En nu ze opa en oma zijn, zijn ze iedere keer weer super enthousiast wanneer we langs komen. Ik ga er ook naar toe als ik me gewoon verveel. Daar kon ik me vroeger echt niets bij voorstellen!
Mijn man en ik zijn al samen vanaf het moment dat ik 16 was (hij 17). Dus we kennen elkaars familie echt al lang en goed. En zij ons. Ik voel me ook gewoon thuis daar en mijn man bij mijn gezin. Maar het blijft toch anders. Met je eigen gezin heb je toch een langere geschiedenis. Ze kennen je echt van jongs af aan. Al heb ik met m'n schoonfamilie inmiddels ook l wel het nodige meegemaakt. Qua ellende en verdriet zelfs wel meer dan met m'n eigen familie. En hoe triest ook: het smeed wel een band. Mijn schoonbroertje is wel echt een broertje voor me geworden. Het zijn twee heel verschillende personen en ik heb dus met beiden een andere band, maar ik houd van allebei net zoveel. Met mijn schoonouders is de band, op wat hobbels met schoonmoeder na, ook goed. Maar hoewel ik voor mijn gevoel inmiddels 2 broers heb, heb ik maar 1 moeder en 1 vader. Dus hier wel een goed band, maar niet hetzelfde.
Ik heb met mijn schoonouders minstens zo'n goede band als met mijn ouders. Ik voel me daar helemaal thuis en kan daar gewoon mezelf zijn. Het zijn ontzettend sociale mensen. We zijn al meerdere keren met mijn schoonfamilie op vakantie geweest en dat is echt alleen maar leuk.
Hier juist een veel betere band met mijn schoonouders. Met mijn ouders hebben we geen contact meer. Mijn schoonmoeder heeft de moederrol op zich genomen toen ik ernstig ziek werd, daar ben ik haar erg dankbaar voor. Aan de andere kant wordt het natuurlijk nooit helemaal eigen. Ik ben toch anders qua karakter en ik heb ze pas leren kennen toen ik 18 was. Dus je deelt niet een verleden van kinds af aan.
Met mijn ouders en zusje heb ik een erg goede band. Met mijn zusje is dat wel pas gekomen na de geboorte van mijn derde kind, was ernstig ziek en dat heeft haar ogen geopend. Met mijn ouders is het altijd wel goed geweest, maar toch wat strubbelingen af en toe. Nu niet meer. Zien elkaar elke week, wonen 120 km van elkaar vandaan. Met mijn schoonfamilie, ik heb 9 schoonzussen en 3 zwagers. Met mijn oudste schoonzus en schoonmoeder kan ik mee lezen en schrijven. We zien elkaar zeker 5 keer per week en als we elkaar niet zien, dan bellen we elkaar elke ochtend en avond. Mijn schoonvader is een hele lieve man. Eten twee keer per week bij elkaar. Gelukkig erg hecht. Zou het niet anders willen... Natuurlijk hebben we ook wat strubbelingen gehad, zoals in elke familie. maar over het algemeen erg goed contact.
De band die ik heb met mijn ouders en broers zal ik nooit krijgen met schoonfamilie. Het zijn hele aardige mensen, maar ze houden niet onvoorwaardelijk van mij. Mijn familie wel.
Ook ik heb dit probleem niet. Zowel mijn eigen familie laat ons vrij in ons doen en laten en mijn schoonfamilie ook. Ik zie mijn schoonfamilie vaker dan mijn eigen familie en voel mij daar compleet op mijn gemak en zij hebben mij ook compleet geaccepteerd. Schoonmoeder en ik lenen zelfs kleren van elkaar Ik heb ook geen tips voor je in deze kwestie, het lijkt mij enorm moeilijk om in een familie terecht te komen hoe jij ze omschrijft. Misschien dat je partner er een gesprekje over kan voeren met hun?
Mijn eigen familie is vooral mijn moeder, broertje en zusje. Het overige deel woont in Polen en mijn vader telt in mijn ogen niet mee
Nee absoluut niet dezelfde band met mijn schoonfamilie als met mijn eigen familie. Met je eigen familie groei je toch op en dat maakt het verschil in mijn ogen dan. Ook heb ik een cultuurverschil met mijn schoonfamilie en we zien ze maar sporadisch dus dat maakt het ook niet makkelijker. Ik kan het prima met ze vinden maar het niet zoals mijn eigen familie.