Ik heb een hele goede band met mijn schoonouders, maar vooral doordat ze zo oud zijn kan ik het niet vergelijken met mijn ouders. Mijn schoonouders zijn meer als de allerliefste opa en oma.
Ik ben helemaal opgenomen in mijn schoonfamilie. Ze zijn een generatie jonger dan mijn eigen ouders, dus ik doe andere dingen met ze. Maar hoe goed ik ook met hen op kan schieten, ik kan van mijn eigen familie gewoon meer hebben... Ook qua hoe vaak ik ze wil zien en zo. En mijn man heeft precies hetzelfde. Je eigen familie blijft hoe dan ook meer eigen dan je schoonfamilie.
Hier ook niet dezelfde band met schoonouders/ouders. Ik heb de allerliefste schoonouders van de wereld, heb het echt met ze getroffen, het voelt ook zeker als eigen. Maar toch zijn ze anders dan mijn eigen ouders/familie. die wonen ver weg, maar net zoals nu (heb vorige week mijn kindje verloren) praat ik toch het allerliefste met mijn eigen moeder hierover. Zij voelt toch meer mijn verdriet dan mijn schoonmoeder voor mijn gevoel, gewoon omdat ik haar kind ben. Niet dat mijn schoonouders mij niet begrijpen, dat doen ze zeer zeker wel, maar uithuilen doe ik dan toch het liefste bij mijn moeder, dat voelt vertrouwder. Maar verder doe ik wel alles met mijn schoonouders: boodschappen, ze passen vaak op, met elkaar op vakantie. en ga ik regelmatig mee met mijn schoonmoeder naar 1 van haar zussen (zij heeft geen rijbewijs) Ook kan ik het goed met de nichtjes/neven van mijn man opschieten, dus het is ook zeker niet dat de band minder is, alleen gevoelsmatig een beetje anders.
Om heel eerlijk te zijn kan ik het vaker beter vinden met mijn schoonouders dan met mijn ouders. Dit komt door de manier van leven waar wij bij mijn ouders niet helemaal achter staan
Mijn schoonfamilie heeft mij heel erg opgenomen en het voelt ook wel echt als familie, maar ik voel me bij mijn eigen familie toch veel meer op mijn gemak. Kan dan echt helemaal mijzelf zijn, terwijl vooral mijn schoonmoeder toch bepaalde verwachtingen heeft van gedrag (niet dat ik me nou heel asociaal gedraag) waar ik niet altijd aan voldoe. Heel erg gericht op 'wat zullen de buren denken als je in je joggingbroek over straat gaat', en om de vrede te bewaren maar niet je mening uiten of ergens tegenin gaan, problemen niet uitpraten maar gewoon negeren, dat soort dingen. Mijn eigen familie is heel open, iedereen is echt helemaal zichzelf en het kan dus ook wel eens lekker gek. Daar voel ik me toch meer mezelf bij, omdat ik zelf ook wel erg open en direct ben. Dat wordt in mijn schoonfamilie niet helemaal leuk gevonden. Dus hoewel ik echt wel van ze houd en het leuk kan hebben met ze, voelt mijn eigen familie toch wel anders.
Ik ben helemaal goed opgenomen door mijn schoonfamilie en hartstikke gek op allemaal. Toch voel ik me soms ook ongemakkelijk. Het is zo'n warm nest, dat herken ik niet van thuis. Ze krijgen ook geen genoeg van elkaar. Lopen de deur bij elkaar plat. Lief en ik zijn daar allebei niet zo van. Maar ik vind het wel fijn, als ik twee dagen achter elkaar langskom zullen ze de tweede dag net zo lief en enthousiast reageren als op dag een. Alleen het benoemen van hoe leuk en gezellig alles is vanaf het moment dat je je ogen opendoet totdat je gaat slapen... Daar kan ik echt jeuk van krijgen. Maar uiteindelijk hoop ik dat lief en ik straks net zo'n warm nest zullen vormen met ons eigen kleintje.
Ik ben opgenomen in de familie bij schoonouders, maar dezelfde band als met mijn ouders zal ik nooit hebben. Ze zijn gewoon te "oud" (eind de 70, ik word 29) en te verschillend. Mijn moeder kent mij gewoon 100 keer beter. Ik loop bij beide ouderparen overigens de deur niet plat. Overigens op 't moment dat ik in de familie kwam, lag schoonmama zwaar in de clinch met haar andere schoondochter (en haar zoon - mijn vriend's broer). Ik werd dus echt wel onthaald als "de schoondochter". En de ruzie met mijn schoonzus was na 4 jaar wel over, maar ze ziet haar maar 2 à 3 keer per jaar. Terwijl ze mij toch wel elke maand ofzo een keertje ziet. Komt ook doordat schoonbroer en -zus 60 km verder zijn gaan wonen en wij vlakbij wonen (en vriend daar dus minimaal wekelijks passeert). Overigens is mijn schoonfamilie vrij "doods". Als ik daar niet geregeld afkom met "ik zal bij jullie x koken voor 4 personen" (of mer een verjaardag desnoods voor heel de hoop), dan worden we nooit uitgenodigd en zien we elkaar nooit. Ze appreciëren dat wel, maar zijn het niet gewend. De zus van mijn partner is bijvoorbeeld op haar 20 uit huis gegaan, is nu 47 en is sindsdien enkel nog komen eten met Kerst. Een drankje kan eraf als we zelf afkomen, maar blijven eten zullen ze (buiten Kerst en dan is 't altijd véél te véél) nooit zelf voorstellen. Mijn moeder nodigt ons dan weer zelf geregeld uit. Daar zijn familie-etentjes veel normaler.
Goede band met mijn eigen familie, Schoonfamilie (lees: schoonvader en schoonzusje) stuk voor stuk egoïsten. Vinden zichzelf nogal heel belangrijk.. Daardoor geen contact meer met sch.zusje en weinig contact met sch.vader.. Mijn schoonmoeder is al een hele tijd overleden en heb ik niet gekend.