Paar maanden geleden gaven mijn ouders al aan dat zij het huis of de grond wilden verkopen. Ik dacht toen nog oh dat duurt wel even voordat zij dat gaan doen. Waar eerst het plan was om het via de duitse markt te verkopen werd mijn vriend gister gebeld door mijn vader of hij vanavond mee wilt helpen met de stellage voor het te koop bord. Vriend vertelde dit gisteravond tegen mij en ik schrok hier zo erg van! Het huis waar ik en mijn zussen zijn geboren, opgegroeid, allemaal onze huidige partners naar toe hebben genomen. Mijn eerste stapjes, woordjes, 1e keer dat mijn vriend kwam slapen zucht... Niet te vergeten alle verjaardagen en kinderfeestjes incl. springkussens. Het huis waarin ik ben gevormd tot de zelfstandige jonge vrouw die ik nu ben. Dat huis staat nu te koop Ik voel mij gewoon verdrietig ondanks dat ik weet dat het huis veel te groot is voor mijn ouders. Mogelijkheden om het huis over te kopen hebben wij niet. Daarvoor is het huis gewoon te duur. Heb geen +miljoen op mijn rekening staan. Daarnaast is het raar om straks daar niet meer naar binnen te kunnen. Niet meer naar mijn oude slaapkamer te lopen als ik verdrietig ben of gewoon midden in de tuin te zitten op het gras en de boel even de boel te laten. Mijn vader heeft in het verleden 3 mini boompjes geplant. Eentje voor elke dochter. Nu zie je die boompjes, die ondertussen grote bomen zijn, op de foto op de internet site staan. Tussen alle verkoop foto's. Raar heel raar. Wat voel ik mij nu echt een emotioneel tutje zucht....
Daar heb ik geen last, we zijn namelijk ontzettend vaak verhuisd. Maar ik kan me wel voorstellen, dat er moeite mee hebt. Ik denk jullie allemaal.
Het is ook raar. Ik heb een paar jaar geleden mijn ouderlijk huis verkocht. Een huis met heel veel heel erg gemengde gevoelens, voor mij en mijn broers en zussen. Ik rij af en toe nog wel eens langs, om te zien hoe de tuin er nu uit ziet, en wat ze er allemaal aan veranderd hebben. En heel eerlijk: dat doen zo'n beetje al mijn familieleden ook nog wel eens met het huis van mijn opa en oma. Terwijl dat huis al 30 jaar geleden is verkocht naar buiten de familie. Maak nog wat foto's van dingen/plekken die je echt heel dierbaar zijn, als dat nog kan. Of neem stekjes van een plant uit de tuin. Wij hebben bijvoorbeeld een enorme uitvergroting van de bloeiende magnolia uit de voortuin aan mijn moeder gegeven. En ik heb nu de nakomelingen van de lelietjes-van-dalen uit de achtertuin, hier op het terras staan (en die kwamen weer af vanuit de tuin van mijn oma). Sterkte, je mag hier best een emotionele tut over zijn.
Snap wel dat je het moeilijk vind. Al je herinneringen liggen daar. Tenminste van een heel groot deel van je leven. Jammer dat je niet in de mogelijkheid bent om het over te kopen.
Het huis waar ik grotendeels opgegroeid ben is een paar jaar geleden met de grond gelijk gemaakt omdat er een weg overheen moest(prachtig mooi oud huis waar mijn vader en moeder keihard in gewerkt hebben om het mooi te maken. Het huis was ook nog steeds niet helemaal af omdat ze alles zelf deden). ik heb er 14 jaar gewoond met veel plezier en vond het ontzettend jammer en nog steeds als ik langs de plek rij vind ik het heel jammer dat het huis er niet meer staat. Ook vind ik het vreemd om de kids later niet te kunnen laten zien waar ik ben opgegroeid. Ik snap dus dat je het vervelend vind! Je ouders zullen er vast een mooi en iets knusser huis voor terug krijgen en hoe gek dat gaat ook een beetje eigen voelen zo heb ik dat in ieder geval wel ervaren!
Ik snap het wel, helemaal als dat de enige plek is waar je als kind hebt gewoond... Hier geen gevoelens bij het huis waar ik ben opgegroeid. Wel bij die waar we op mijn 15e gingen wonen. Dat is mijn vaders geboortegrond, mijn (over)grootouders woonden daar al. Ik weet dat m'n ouders het over een paar jaar waarschijnlijk zullen moeten verkopen. Het huis en de grond erom heen zal veel te groot zijn als ze ouder zijn. Doet me nu al pijn als ik er aan denk. Heb m'n hele jeugd en deel van m'n volwassen leven daar rondgelopen. Kan me gewoon niet voorstellen dat dat dan op een gegeven moment van iemand anders is... En idd, neem wat stekjes mee uit de tuin. Maak wat mooie foto's. Ook leuk voor je ouders als aandenken. Sterkte, het zal waarschijnlijk nog rotter voelen als het huis daadwerkelijk zal zijn verkocht
Dit dus, alleen kan ik het me niet goed voorstellen dat iemand daar verdrietig van word. Uiteraard niet lullig bedoeld want dat is gewoon mijn gebrek aan inlevingsvermogen. Ik ben ook geregeld verhuisd, heb ook 3 basisscholen gehad.
TS: Ik herken je gevoel. Een jaar of 6 geleden is mijn ouderlijk huis verkocht omdat mijn ouders uit elkaar gingen. Goed, ik woonde niet meer thuis....maar het was behoorlijk pijnlijk om te bedenken dat je daar nooit meer even 'thuis' kan komen.
Gelukkig ben ik dus niet de enige die zich hier over rot kan voelen. Ben daar geboren en het huis uit gegaan. Ben dus maar 1x verhuisd en dat was toen ik samen ging wonen. Gewoon een heel gek idee, want als ik er kwam voelde het ook als thuis komen.
Mijn schoonouders zijn 2 jaar geleden naar een verzorgingshuis gegaan en toen kwam het ouderlijk huis van mijn vriend dus leeg. Veel over gepraat en besloten het te kopen. We hebben het grondig verbouwd en wat groter gemaakt maar wij zijn hier heel gelukkig. Het voelt heel fijn om hier nu te wonen. Gelukkig was het voor ons financieel haalbaar want hij hadden ook geen +miljoen. Kan me heel goed voorstellen dat jij je verdrietig voelt, dat heeft ook bij ons mee gespeeld om het wel te doen.
Nataly wat een fijn gevoel voor jou, je vriend maar ook je schoonouders. Zou echt willen dat ik het geld had om het over te kopen. Blijf nu ook maar kijken op de website. Moet ik maar niet doen denk ik.