hoi allemaal, ik ben bijna 4 weken geleden bevallen dmv een stort bevalling. van 0 tot de baby er was in nog geen drie kwartier tijd. ze heeft heel even bij mij gelegen, maar omdat ze het moeilijk had door de snelle bevalling is ze met een kinderarts naar de couveuse afdeling gebracht, mijn man heeft zelfs niet de navelstreng mogen doorknippen de hele zwangerschap was zeer heftig en de bevalling vervolgens ook. dit is mijn derde en laatste kindje en ook dat vind ik heel erg moet ineens zoveel dingen verwerken en een plaatsje geven en ik merk aan mezelf dat dat niet zo gemakkelijk gaat ! mijn man is depressief geworden in deze zwangerschap en ook dat was zeer heftig, de kids hebben zo'n leeftijd / fase wat veel geduld en energie eiste ( niet dat dat erg is hoor maar in combinatie met de rest ) hij heeft zich gelukkig wel hulp gezocht wat heel erg goed baat. maar ben bang dat mijn vechtlust een beetje op is .. ik heb er ook veel verdriet van dat mijn andere kids er van gelust hebben omdat ik op een gegeven moment zh in zh uit ging, moest volledige rust houden, íedere keer als onze oudste het woord zh hoorde werd hij helemaal hyper. ik ben ingeleid geworden en in totaal 3 dagen in het zh geweest toen we thuis kwamen kwam de oudste bij me ! en zei MAMA mij nooit meer zolang alleen laten he nou toen brak ik ff hoor wie heeft er ook een stort bevalling gehad, en hoe ben je ermee om gegaan ? veel mensen vragen aan me hoe het met mij gaat en dan zeg ik maar goed.. maar het liefst zou ik willen zeggen hoe het echt met mij gaat, maar veel mensen in mijn omgeving hebben geen kids, en ik denk dat ze mijn gevoel toch niet snappen of zeggen mens stel je niet aan ... het ene moment voel ik me echt helemaal goed en geweldig en kan ik de hele wereld aan, maar dan hoeft er maar iets te gebeuren en voel ik me zo klote ! en kan ik er ook niet vanaf komen van dat gevoel... sorry als het een war verhaal is... Liefs Ladybabs
Hier een beetje hetzelfde gehad bij de 2e, het was wel geen stortbevalling. De zwangerschap op zich was vrij makkelijk maar net voor mijn verlof heeft mijn man een TIA gehad en daarbij ziekenhuis opname gehad en nog heel wat ziekenhuis bezoeken voor onderzoek ed. De bevalling was ook best heftig: dochter was een sterrekijker daardoor vroeg persweeën en een totaal ruptuur. Dochter had opstartproblemen en moest couveuse in. Man heeft ook de navelstreng niet mogen doorknippen. Hij stond echt een beetje tussen mij en Amy in. Hij wilde mij niet in de steek laten maar ook bij dochterlief zijn. IK heb haar 2 sec kunnen zien en ik lag nog op het verlosbed (moest naar de ok gehecht worden). In de kraamweek had manlief ook nog 2 onderzoeken (verzetten was geen optie want je wilt zo snel mogelijk weten waar het vanaf komt, een TIA is niet niks). Met dit alles heb ik het ook best wel even moeilijk gehad maar bij mij is het toch gesleten dat gevoel. Soms heb ik het er weer even moeilijk mee. Heb er best veel over gepraat en zeker de eerste weken kwamen om de haverklap de tranen. Hier is het waarschijnlijk de laatste en soms vind ik het nog moeilijk dat het niet normaal verlopen is. Onze dochter was de eerste 5 maanden ook nog eens een huilbaby door extreme krampen waar we vanalles aan gedaan hebben. Gelukkig is ze nu heel vrolijk.
Ik heb ook bj mijn 2e zoontje een stortbevalling gehad van 0 naar baby in 54 minuten. Ik ben thuis bevallen. Het was de bedoeling naar het ziekenhuis te gaan maar dat heb ik niet gehaald want op het moment dat ik de auto in wilde stappen braken mijn vliezen en kreeg ik meteen persweeen. Ik ben weer naar binnen gestrompeld en daar hebben we de verloskundige en 112 gebeld omdat ik echt moest persen. De ambulance was er binnen 10 minuten en zij hebben mij geholpen om de persweeen weg te puffen omdat de verloskundige er nog niet was. Na 10 minuten ging dat niet meer en 2 persweeen later was mijn zoontje geboren zonder verloskundige erbij. Dat is nu ruim 3 maanden geleden en ik moet er nog elke dag aan denken. Dan komt vooral bij mij het paniekgevoel terug wat ik had toen ik op de bank lag met heftige persweeen terwijl de ambulance en de verloskundige er nog niet waren. Ik heb toen wel even gedacht dat het niet goed zou komen en ik zou bevallen met alleen mijn vriend en schoonzus (zij was erbij omdat zij op onze oudste zoon zou passen). Wat was ik blij toen ik in het raam de zwaailichten van de ambulance zag. Ik praat er veel over met mijn schoonzus en dat helpt goed. Ik heb een goede zwangerschap gehad lichamelijk maar niet qua stress. We zijn 2 jaar bezig geweest om zwanger te raken en we dachten dat een tweede er niet meer in zou zitten omdat ik in de overgang zit. We hebben toen besloten naar het huis van mijn schoonouders te verhuizen (zij zitten helaas in een verzorgingshuis omdat mijn schoonvader dementerd is) en dat huis flink te verbouwen. 1 maand na de start van de verbouwing bleek ik toch zwanger te zijn van de 3e IVF behandeling. We dachten geen haast te hebben met de verbouwing maar uiteindelijk zijn we 3 maart 2012 verhuist en is onze 2e zoon op 24 maart geboren. Mijn zwangerschapsverlof was niet rustig omdat de aannemer en de installateur nog veel dingen moesten afmaken. 3 dagen voor de bevalling was het huis helemaal af en waren de meeste verhuisdozen uitgepakt. Ik heb dus behoorlijk was stress gehad. Gelukkig hoef ik pas 3 september weer te werken en geniet ik nu vollop van mijn verlof. Dat heb ik ook wel nodig merk ik nu.