Ik heb vorig jaar in september ( bij 8 weken) en dit jaar in januari (bij 10 weken) een miskraam gehad. Ik heb mazzel en ben nu weer 5 en halve week zwanger en over twee weken heb ik mijn eerste echo. Ik voel me net een klein kind dat ergens op zit te wachten. het lijkt zo oneindig ver weg. Na de miskramen had ik verdriet, maar ik voelde me ontzettend gesteund en daardoor ook erg sterk. Ik was zo vol goede moed. de volgende zou het zeker worden. Nu is het weer zover. Vaak ben ik vol goede moed ( Als mijn zwangerschap "kwaaltjes" nadrukkelijk aanwezig zijn of ik met mensen praat over het zwanger zijn.) Maar er zijn ook momenten dat ik erg verdriet heb en er niet in durf te geloven dat het bij deze wel goed gaat komen. Elke keer dat ik mijn gespannen borsten iets minder voel heb ik dit probleem. Ook vind ik dat ik te weinig honger heb vergeleken met de twee voorgaande zwangerschappen. Toen ben ik ook tijdens de eerste twee zwangerschappen 5 kilo afgevallen terwijl ik niet misselijk was en constant honger had en dus ook op zoek naar eten. Nu heb ik al meteen mijn dieet aangepast. extra 's ochtends, extra snee brood 's middags en 's avonds voor het slapen nog een extra stuk fruit. Dus dat kan natuurlijk verklaren waarom ik weinig honger heb en niet afval ( ik kom ook niet aan). Is iemand anders ook afgevallen tijdens de eerste maanden van de zwangerschap terwijl ze niet misselijk was en wel veel at? Ik lees altijd dat het te maken heeft met misselijkheid en dat je minder eet, wat bij mij dus duidelijk niet het geval was. Hebben jullie ook "oma's" in de omgeving die vragen of het nu wel goed gaat komen? Ik vind dit zo frustrerend en geeft mij veel verdriet. Bij mijn tweede dacht ik ook dat alles goed was totdat ik op de echo zag dat er geen hartje klopte. Ik weet ook dat zij net zo graag de kleine in hun armen houden als ik. Daarom ben ik gewoon eerlijk en zeg dat ik het niet weet. Aangezien ik nu toch aan het klagen ben. Ik heb het gevoel dat ze bij de huisarts, verloskundige en gynaecoloog voor mijn situatie niets kunnen doen en dat ze het erg moeilijk vinden als ik mijn frustratie en gevoel wil uiten. Ze zeggen altijd: dit symptoon of dat symptoom wil nog niet zeggen dat je een miskraam krijgt. Damm Ik wil een oplossing. Maar wachten is voor mij de enige oplossing. Ik ben blij wanneer de 12 weken opzitten. Bedankt dat ik hier mijn hart kan luchten. Ik wens iedereen op dit forum veel sterkte.
Lieve Arch wat herken ik veel in jouw verhaal! Mijn eerste zwangerschap is ook geeindigd in een miskraam. Ik heb me hierbij erg verraden gevoeld door mijn eigen lichaam. Ik was, nee correctie, dacht 11 weken ver te zijn en had volop zwangerschapskwaaltjes. Ik had een goede echo bij 7,5 weken. En ineens startte de zeurende buikpijn en het bloedverlies. De vrucht bleek bij een inwendige echo al overleden te zijn bij 8,5 weken. Geen enkel teken vooraf dat mij waarschuwde voor wat komen ging. Ik was helemaal hyper en op een roze wolk en werd hier ineens keihard afgedonderd. In mijn enthousiasme had ik al veel mensen verteld over mijn zwangerschap. Na de miskraam kreeg ik erg lieve maar ook wel moeilijke opmerkingen, o.a. over het feit dat ik snel in mijn omgeving verteld had dat ik zwanger was. Nu twee maanden verder, ben ik opnieuw zwanger (ik denk nu c.a. 5 weken). Mijn schoonmoeder maakte de opmerking: O, nou maar heel voorzichtig doen dan. :-S In plaats van het feit dat ik zwanger ben ontzettend blij te worden, ben ik zo gespannen als een snaar. Ieder wc papiertje inspecteer ik. Ik zoek als een gek info op internet over wat je allemaal "hoort" te voelen en wat niet, en maak op basis daarvan conclusies, die vaak helemaal niet reeel zijn. Ik voel me ook nu anders (nu meer misselijk, maar vorige keer veel meer last van mn borsten en tja, wat "betekent" dat nou weer?) De realiteit is helaas, je weet het gewoon niet zeker en ieder moment kan het misgaan. Je kunt je nog zo misselijk, moe, etc voelen, het zegt eigenlijk geen zak. En dat is best wel een rotidee. Ik sta hierdoor op de rem qua gevoelens, ben erg terughoudend, puur omdat ik niet gekwetst wil worden. Ik denk, eerst zien, dan geloven. En wanneer komt het geloven dat het goed gaat komen? Misschien pas bij de 20 weken echo...Het is zo jammer dat het onbezorgde eraf is gegaan, maar ik ben bang dat het voor veel meiden die al eens een miskraam of zelfs meerdere, zo zal voelen. Meis, ik hoop met heel mijn hart dat we allebei een fijne zwangerschap zullen hebben en dat met het verstrijken van de weken langzaam wat last van onze schouders zal kunnen vallen!
Lieve Eva82 ik waarder jouw berichtje enorm en ik wens ons beide een gezonde zwangerschap toe met op het einde een gezonde baby toe. Ik herken me in jou verhaal over het opzoeken op internet naar welke symptomen je allemaal moet hebben en welke niet. Het is me duidelijk geworden wat voor de een telt voor de ander niet het geval is. Het is inderdaad balen dat de kwaaltjes alleen betekenen dat je het zwangerschapshormoon hebt. Bloed wil ook nog niet altijd betekenen er iets aan de hand is. De enige zekerheid is elke dag een echo. Dan weet je het tenminste. Ik zou bijna een abonnement nemen ( is dit mogelijk?) De eerste dagen toen ik wist dat ik weer zwanger was stonden mijn gevoelens ook op de rem, maar ik werd daar niet gelukkiger van en ik weet dat als het misgaat ik er toch verdrietig van zou worden. Ondanks dat ik nog niet echt durf te dromen (namen, hoe de opvang te regelen, kinderkamer, etc.) probeer ik toch enthousiast te worden. Ik heb het nu al aan de meeste familieleden en vrienden verteld dat ik weer zwanger ben. Ook aan mijn baas ( Met op het oog als het weer mis zou gaan ik het gewoon kan vertellen.) Dit geeft mij veel rust. Ik ben niet zo goed in geheimen. Het grote voordeel is dat meeste mensen met je meeleven en wanneer ik positief over mijn zwangerschap praat geeft het mij een goed gevoel. (ik vind het wat moeilijker als ik alleen ben, dan spookt het meer door mijn hoofd) Het nadeel is als het misgaat. Maar mijn ervaring is. Bel iedereen zo snel mogelijk op (liefst dezelfde dag of de dag erop, je wilt niet een maand later een reactie van wat vervelend!). Mensen tonen veel begrip. Ik heb na een miskraam veel behoefte om op stap te gaan naar de film met vrienden. De film bezorgde afleiding en zorgde ervoor dat de avond niet te zwaar werd, maar toch kon ik ook mijn ei kwijt. Ik merk dat de meeste mensen het liever niet vertellen en daar heb ik ook begrip voor. Ik vind het gewoon fijn toen het mis ging, ik mijn familie en vrienden kon opbellen. Aan mijn vriend heb ik natuurlijk ook veel gehad. Maar hij had net zoveel verdriet als ik. Daarom vind ik het soms fijner met iemand anders over te hebben wie ik er geen pijn mee doe om over het onderwerp te praten. Helaas krijg ik soms ook iets minder tactische opmerkingen. Maar ze zijn allemaal omdat zij ook heel graag hebben dat ik een kleine krijg. Voor mij is de zwangerschap ook niet meer onbezorgd is. Zolang ik van de mooie momenten kan genieten en op het einde een gezonde baby wordt geboren, heb ik op het einde alle ellende er voor over. Het is de onzekerheid dat ik zo vervelend vind. Ik kan er niet aan denken dat het weer misgaat. Ik wens je veel sterkte en als je ei kwijt wil mag je me altijd een berichtje sturen.
Dat is lief Arch, fijne zwangerschap! En je hebt ook gelijk over het vertellen. Ik schreeuwde het de vorige keer van de daken maar hou het nu angstvallig stil. Ik heb bijna het gevoel als ik het uitspreek het weer mis zal gaan. Maar dat hoort eigenlijk helemaal niet bij mij want ik ben een open persoon en kan dat soort dingen moeilijk verbergen. Ik kan ook lastig op commando een kletsverhaal op hangen als iemand vraagt waarom ik geen wijntje drink of niet mee ga sushi eten terwijl ik dat normaal wel doe. Ik zie het nog wel even wanneer ik het vertel. Groetjes en hopelijk straks op het einde van de winter voor ons allebei een kleine beeb in de armen!
Meiden wat een herkenning.ik denk dat zou helpen voor mij is zelf een duur echo apparaat aan te schaffen en elke dag een paar x checken of het nog goed lijkt.en denk dat het zelfs dan nog onzeker blijft.idd na een miskraam ben je niet meer zorgeloos zwanger.denk pas na de 20 weken echo.maar ja...ik moet eerst maar weerzwanger worden
Dag meiden! Gefeliciteerd! Helaas herken ik me heel erg in jullie verhalen. Het nu niet meer aan mensen willen/durven vertellen, stressen om symptomen, stomme opmerkingen van mensen.. bah! Heb zelf afgelopen augustus en februari een miskraam gehad en ben nu weer zwanger.. Graag lees/praat ik mee Ik hoop dat het bij jullie beide helemaal goed mag gaan deze keer! Al echo's staan??
Dat lijkt me inderdaad wel wat iedere dag een echo. Ik ben bang dat ik alleen niet meer aan werken toe ga komen omdat ik van die baby een speciale studie maak, haha. Als we nou collectief een echo apparaat aanschaffen met alle vrouwen hier op het forum die een miskraam hebben gehad Ik heb de verloskundige inmiddels gebeld en heb een eerste echo staan op 24 juli, dan ben ik als het goed is 8 weken. Het is echt killing om daarop te wachten!! Ik ben erg blij dat mijn moeder met me mee gaat, mijn man zit 3 maanden in Zweden voor zijn werk. Ik heb het nu alleen nog maar mijn en zijn ouders in vertrouwen genomen. Hebben jullie trouwens precies dezelfde symptomen als de vorige keer? Ik niet helemaal, nu minder zere borsten, en minder opgezette buik, maar ben nu misselijker en mn hart gaat snel tekeer bij inspanning, dat had ik de vorige keer niet zo. Dit is niet zo continu maar in vlagen (stress stress wat "betekent" dat dan weer) En gisteren had ik een aantal flinke steken links onder in mijn buik (stress stress buitenbaarmoederlijke zwangerschap?). Stoppen met die gedachtenmolen!!! haha accepteren dat ik gewoon 3 weken in spanning zit en dan eigenlijk nog steeds niet weet of het zeker goed zal gaan
Bij alle drie mijn zwangerschappen andere symptomen gehad. De eerste ben ik welgeteld 1 dag een beetje misselijk geweest (maar goed het vruchtje was geloof ik al met 4/5w gestopt met groeien). De tweede gigantisch misselijk en overgeven de hele dag en nacht, pijnlijke borsten, moe, stemmingswisselingen etc. (dit was overigens een mola, en daarbij maakt je lichaam extra veel HCG aan..) Nu; misselijkheid verschilt per dag, af en toe overgeven. Pijnlijke borsten, een opgezette buik en vreselijk moe en lamlendig.. EN ik heb rond de 5/6 weken redelijk wat bloedverlies gehad.. Geen touw aan vast te knopen!
Lies, wel fijn om te horen dat het zo kan verschillen per zwangerschap en ook nog per dag/moment, dat stelt me weer een beetje gerust. Het enige wat uitsluitsel kan geven of het goed gaat of niet zijn echo's en dan nog zegt het alleen iets over de zwangerschap tot dat moment. We zullen ons moeten overgeven aan wat komen gaat en proberen te berusten in het feit dat het niet duidelijk is en dat je er sowieso ook niks aan kunt doen als het vruchtje toch niet van plan is om te blijven. Een lerares op mijn middelbare school heeft ooit eens tegen mij gezegd: men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest. Dat is zo waar! En je wint er niks mee.
Nee dat is ook zo! Mooie woorden. Je weet natuurlijk nooit of het goed blijft gaan.. Maar het is zo logisch dat je veel meer bang bent voor een slechte afloop als je dat al een keer hebt meegemaakt.. Als je nu ongeveer 5 weken bent, is het eind februari begin maart? 24juli klinkt inderdaad nog zo ver weg! Ik heb de 16e mn termijnecho.. vorige keer was er toen opeens geen hartje meer.. spannend!
Ha meiden bedankt voor julie reactie. Ik voel me bijna schuldig dat ik niet eerder tijd had om te reageren. Mijn vriend en ik zijn nu 7 jaar samen en we waren gisteren naar de kinderdijk gegaan en 's avonds uit eten. @ Eerstebeeb: Ik snap het van de aanschaf van een duur echo apparaat. Ik zelf had al gekeken of een pret echo eerder mogelijk is. Maar dat kan pas vanaf week 14 (Volgens mij moet ook echt een pret echo zijn ) Veel succes met het zwanger worden !! @Eva82: Bij het vertellen is het belangrijk dat jij je er goed bij voelt. Ik snap dat het moeilijk is om te vertellen. Ik herken het gevoel van een opgeblazen buik. Ik zelf heb er zoveel last van dat mijn oude broeken niet fijn zitten als ik op mijn kont zit. Helaas heb ik een kantoor baantje. Als ik thuis kwam heb ik meteen mijn pyjama broek aangetrokken. Ik vind het vervelend, maar omdat ik het erg fout vind om met mijn knoop en riem open op het werk te zitten en het raar uit zou zien als ik in een joggingbroek of in een jurk op het werk verschijn heb ik toch maar twee positie broeken gekocht. Ik ga hier brede en wat langere shirts op dragen, dan kun je nog niets zien. Ik heb flinke steken onder in mijn buik vorige week gehad. Maar nu is het weer weg. Ik denk dat het bandenpijn was. Symptomen willen echt niets zeggen. Ze maakte mij ook erg ongerust. Ik vind het wachten op de echo ook killing. Mijn eerste echo is 17 juli en ik ben 1 maart uitgerekend. Maar ja wachten moet je toch. @Lies1611: bedankt en jij ook gefeliciteerd! Jij hebt de afgelopen tijd veel meegemaakt. Ik hoop voor je dat bij dit kleintje het hartje blijft werken, veel succes bij de 16mn echo!! Ik vind het ook nog erg spannend om te wachten op mijn echo. Bij mij klopte het hartje ook niet meer bij de eerste echo, terwijl ik dacht dat alles goed zat. Iets wat mij nu veel rust geeft is dat ik regelmatig bloedneuzen heb ( heb ik de voorgaande twee zwangerschappen niet gehad) en ik ben aangekomen in plaats van afgevallen zoals bij mijn laatste twee zwangerschappen. Je moet toch ergens hoop aan ontlenen.
Fijn dat het goed gaat met je Arch.ik dacht weer aan je en wilde je vragen of je niet bij die pretecho bureaus terecht kunt(wel duur en moet je zelf betalen).maar lees net dat je daar al naar had gekeken.waarom pas anaf 14 weken?
Hallo meiden, Mag ik me bij jullie aansluiten? Ik zat tot nu toe veel bij de mmm clubs, maar daar voel ik me nu niet meer zo op mijn plaats. Ik vind het moeilijk om mijn zorgen te delen met dames die nog zo hard bezig zijn om zwanger te worden. Ik ben toch al weer een stap verder, en dat kan zo confronterend zijn voor die anderen. Ik herken veel in jullie verhalen. Ik zit ook constant op alle symptomen te letten, en ik baal als een stekker dat ik niet de hele dag boven de wc hang Ik vraag me constant af of die paar dingetjes die ik wel voel, wel voldoende zijn, of ze niet aan het afnemen zijn en of het nog wel goed gaat. Bij mij is vlak voor deze nieuwe zwangerschap vastgesteld dat ik nog maar weinig eitjes over heb, dus het voelt ook wel een beetje als een laatste kans. Daar komt nog bij dat ze hebben vastgesteld dat ik twee versies van het MTHFR gen heb, wat de kans op miskramen verhoogd. Er zijn wel dingen die je eraan kan doen, maar daar zijn de meningen zo ontzettend verschillend over, dat ik alleen maar in een volledige paniek ben geraakt en van gekkigheid niet meer wist waar ik het zoeken moest. Nu net weer wat gekalmeerd. Hopelijk blijft dat nu even zo. Vanmiddag weer een afspraak bij de FS. Die wil me elke week zien tot aan de 12 weken, en ik krijg dan wel elke week een echo (nou ja, krijg? iK betaal me er scheel aan hoor). Vanaf volgende week kan ik gelukkig in het ziekenhuis terecht, en dan zou het allemaal een stuk goedkoper moeten worden gelukkig. Oh ja, ik woon in Australie. Vandaar dat sommige dingen wat anders gaan hier Nou meiden, hopen op allemaal plakbeebs hier!
Angelhope, Gefeliciteerd! Hopelijk gaat het goed komen! Heel bijzonder om iedere week een echo te krijgen, heb ik ook gehad, nu alleen even een weekje niet.. :/ Stress! Laat je weten hoe je afspraak ging?
@ Eerstebeeb: Bedankt. Er staat niet bij waarom het vanaf 14 weken is. Maar tot de tien weken is het meestal een interne echo. Dus ik kan me voorstellen dat ze dit niet bieden bij pret echo. Ik denk zelf dat het pas bij 14 weken is omdat dan de kans op een miskraam flink is afgenomen. Ik vond de prijs van 35 euro per keer voor een 2d echo best redelijk. Aangezien ik alleen wil weten of het hartje werkt zou dit ook voldoende zijn. Maar het is maar goed ook dat ze het niet doen, anders weet ik zeker dat ik elke week een echo zou willen hebben en dan wordt het natuurlijk wel duur. @Angelhope: Fijn dat je verhaal hier wilt delen. Ik herken het van constant op je symptomen letten. Het spookt gewoon vaak door je hoofd en voor anderen die niet in deze situatie zitten is dat moeilijk voor te stellen. Ik hoop ook dat je een plakbeeb hebt.
Ha meiden, Net terug van de echo, en het lijkt allemaal goed te gaan tot nu toe. Al heb ik een 'raar gevoel' eraan overgehouden over hoe hij het bracht. Kan er niet echt een vinger op leggen, maar het was zoiets als: 'Nou, het GOEDE nieuws is in ieder geval dat het in je baarmoeder zit'.... Toen een enorme lange stilte waarbij hij flink aan het rondkijken was in mijn baarmoeder, en ik begrijp zelf nooit ene biet van die beelden dus zat in enorme spanning.... En toen ie maar niets zei, vroeg ik dus maar: hoe ziet het er verder uit? Is het het goede formaat zeg maar? En toen zei hij van wel, maar ja, het kwam er niet echt overtuigend uit zeg maar Nou ja, het kan van alles zijn. Hij is volgens mij nogal geirriteerd door me omdat ik steeds met enorme vragenlijsten aankom, en ideeen over wat we nog aan dat gen kunnen doen. VAndaag benadrukte hij ook nog maar eens dat hij een expert is in miskramen.... tja.... Ik denk dan bij mezelf: vorige dokters vonden ook dat ze alles wel wisten, en dat bleek dus niet zo te zijn. Ik heb nog altijd spijt dat ik toen zelf niet harder heb gepushed voor bepaalde bloedtesten. En ik denk ook bij mezelf: hij heeft enorm veel patienten om op te letten, ik heb maar 1 iemand om voor uit te kijken, zeg maar.... En daar komt bij dat ie vorige keer twee fouten heeft gemaakt omtrent mijn schildklier, fouten die me ook de zwangerschap zouden kunnen kosten. Kortom: ik trek zijn kundigheid in twijfel, en ik vermoed dat hij dat ook wel ziet. Misschien dat ie daarom zo deed? Nou ja, hoe dan ook, weer 170 dollar hieraan uitgegeven. :x Volgende week ga ik gelukkig naar het ziekenhuis. Dinsdag echo en woensdag een eerste gesprek met een ob/gyn. Hopelijk heeft die meer verstand van zaken en hopelijk kan ie ertegen als een vrouw ook een beetje probeert mee te denken Verder hoop ik ook dat hij mijn progesteron prescription zal willen verlengen en ik hoop ook dat hij mij ook liefst elke week even wil zien. Maar goed, ziekenhuis is gratis, dus wellicht is dat te veel gevraagd. VAndaar dat ik die man van vandaag ook nog maar een beetje te vriend moet houden. Ingewikkeld allemaal! Lies, waarom krijg jij elke week een echo? En zijn er bij jou nog 'redenen' gevonden voor miskramen? Arch, ik vind 35 euro voor een echo dus een prikkie! Iedere week is misschien wat veel, maar zo af en toe om jezelf gerust te stellen kan misschien wel? Misschien voel je je langzamerhand ook wel zekerder en heb je op den duur minder behoefte aan zoveel echo's? Ik denk zelf dat ik na de 12 weken en de combinatietest, als alles goed blijkt, wel een stuk rustiger zal zijn....
Oh nou probeer je te focussen op het feit dat alles vooralsnog goed zit. Nog te vroeg voor een hartje he? Mijn gyn. zei/zegt dat ook steeds.. Ik denk dat het komt omdat het nog heel vroeg is en dat de kans op een miskraam altijd aanwezig is.. De reden dat ik onder controle loop is omdat dit mijn derde zwangerschap is. Mijn tweede was een partiele mola en daarvoor liep ik nog wekelijks bij de gyn. om te kijken of mijn hcg wel daalde (als het steeg kon het zich verspreiden door mijn andere organen en een soort kanker worden). Dus opeens steeg mijn HCG en mijn gyn. zei van 1 geval gehoord te hebben die tijdens dit traject weer zwanger was geworden.. Dus tijd om te kijken waarom het steeds mis gaat hebben we nog niet echt gehad (de twee miskramen waren in 6 maanden..). Hopelijk is dat ook niet nodig en heb ik gewoon pech gehad. Mag ik vragen hoe oud je bent? Het hebben van weinig eitjes, heeft dat een oorzaak?
Ha Lies, Ja, het gekke is ook dat ik van tevoren nog tegen mezelf had gezegd: verwacht nou nog geen hartje, dat is nog te vroeg. Maar goed, de combinatie van iets dat ik had gelezen op internet, zwangerschap week voor week, dat het hartje in week 5 begint te kloppen, en dan de manier waarop hij het bracht, maakten mij toch weer bezorgd. Maar ik ben ook de eerste om toe te geven dat ik bij deze zwangerschap (voor de eerste keer) echt overbezorgd ben tot aan het irrele toe Wauw, wat bijzonder dat jij een van de zeer zeer weinigen bent waarbij dat is gebeurd zeg. Met recht een wonder dus! Ben jij nu erg onzeker over je zwangerschap, of weet je het hoofd wel koel te houden? Je vraagt of er een reden is voor het hebben van weinig eitjes. Nou, leeftijd speelt zeker een rol, al ben ik nog lang niet oud genoeg om nu al bijna niets meer over te hebben hoor. Ik ben nu 37 jaar en er is mij verteld dat ik vervroegd in de overgang ga komen. Een duidelijke oorzaak is er niet echt, meer een kwestie van pech hebben volgens de meeste artsen. Maar dan zijn er natuurlijk altijd wel weer ('alternatieve genezers') te vinden die het er niet mee eens zijn en die beweren dat je er wel wat aan kan doen. Tja, als je niets te verliezen hebt.... kortom: ik heb me op een dieet en leefwijze gestort die de verjonging van je eitjes zou stimuleren, en toeval of niet, ik was een maand later zwanger. Kan ook komen omdat ik toen net te horen had gekregen dat ik waarschijnlijk niet meer op natuurlijke wijze zwanger zou raken, en ik ben nogal eigenwijs van aard Nee, zonder grapjes, ik geloof echt dat je met goede voeding en levenswijze heel erg veel kunt bereiken. Ik wilde alleen dat ik dat op jongere leeftijd had geleerd....
Hoi Angelhope, Ik las dat je een dieet gevolgd hebt om de verjonging van de eitjes te stimuleren. Kan je me hier iets meer over vertellen aub ? Ik ben al boven de 40 jaar en mijn eitjes zijn dus ook zo jong niet meer